Geenstijl

Dit is deel 28 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2008 – 2010 – 2011 – 2014 - 2020

Sinds de komst van Diantha C. als operationeel divisiedirecteur heb ik de echte directeur, Paul Dirix, nauwelijks meer gezien. Hetzelfde geldt voor adjunct-directeur Anno Maring. Die is verantwoordelijk voor alle leveringen maar lijkt kaltgestellt door Diantha en haar onderdanen. Vreemd genoeg is het Dirix zelf die ons de wacht komt aanzeggen. Ik val om van wat ik hoor: “Jullie aanwezigheid hier is illegaal.” 

We hebben een contract en verantwoorden netjes onze tijdbesteding. Als ze ons heenzenden lopen ze risico’s die ik de voorzichtige Diantha niet zie nemen. Eigenlijk is de boodschap: we willen jullie kwijt, maar weten nog niet hoe. Onze ‘illegale’ status is sowieso bullshit. Onze contracten zijn simpele detacheringsovereenkomsten waaronder ook hordes andere externen werken.

De diepste boodschap is dat de polisadministratie onder het UWV-regime van ‘weinig doen met veel mensen’ moet worden gebracht. Diantha c.s. willen dat, maar de werkvloer overwegend ook. Voor velen zijn we ‘die cowboys’. We zijn voor veel UWV-sudderlappen medewerkers een bedreiging, met name voor het middenmanagement en de voor de vele mensen met vage functieomschrijvingen.

Het duurt niet lang voordat we horen wie ons werk overneemt: jawel, Capgemini. Dat Capgemini verantwoordelijk is voor honderden miljoenen schade is irrelevant en de corrupte praktijken zijn verdrongen. Cap heeft het nog steeds het ‘legale’ contract en ook het beheer van hun ons systeem. En dus komen we Capgemini weer tegen, zij het niet de bouwers, maar de beheerders.

Wij onderdrukken onze gevoelens van walging. We gaan netjes meewerken. Geen (lijdzaam) verzet, maar ook geen proactieve houding, is ons motto. Mede dankzij de incompetente organisatie en de inhoudelijk incompetente Diantha pakt dat onverwacht goed uit. Capgemini stuurt een enthousiaste maar onervaren kwartiermaker op ons af. Deze Allard K. is vervolgens eindeloos bezig om toegang te krijgen tot onze programmatuur en database. Dat moet worden geregeld door het UWV en IBM. Allard volgt de normale procedure en dan kan zelfs de meest eenvoudige handeling maanden vergen. Iedereen – gek genoeg ook Capgemini – laat het gebeuren. Uiteindelijk druipt Allard af.

Allards manager bij Capgemini, Jaap Dwarshuis, komt ook aan tafel. Wij kennen Jaap van een eerder project en noemen hem ‘Jaap Dwars’. Jaap is extreem stug, procedureel en nodeloos horkerig; heel onhandig voor de intake van een systeem. En er is nog een probleem: een deel van de polisadministratie is gebouwd met ons eigen software tool. Technisch hoeft dat helemaal geen probleem te zijn, maar praktisch wordt het dat wel, ook omdat Capgemini nog steeds geen toegang tot het systeem heeft.

Eindelijk komt Diantha weer in beeld, per memo. Capgemini krijgt de opdracht om de polisadministratie te ontdoen van onze software-tooling. Of dat überhaupt kan en hoeveel het gaat kosten is totaal irrelevant. Capgemini handelt nu slimmer. Henk Sweere, één van de Capgemini-mensen die ons is opgedrongen, krijgt opdracht om de stripklus voor te bereiden. De competente Henk heeft zich in alles rond de polisadministratie verdiept en is meer dan geschikt. Als hij met zijn analyse komt ben ik verrast. Alles klopt, maar het beeld dat zijn memo biedt is dat het strippen van de polisadministratie een soort open hartoperatie gaat worden. Strikt genomen is dat niet zo. Misschien kost het een paar miljoen, maar je kunt alles herbouwen.  Ik ga dit beeld niet bijstellen. Wij gaan zoiets niet doen en Capgemini gaat dit op zeker weer verprutsen. Welbeschouwd heeft Henk ook gelijk: bij het UWV kan zelfs de kleinste ingreep ontaarden in een open hartoperatie.

En dan, op een dag, is Capgemini verdwenen. We zijn gelukkig en verbijsterd tegelijk. Dat Capgemini zo’n klus zoveel miljoenen laat schieten wil er bij ons niet in. We staan er niet lang bij stil. Er ligt nog een berg werk om afnemers van loongegevens te bedienen.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 

2010

Meer dan twee jaar na deze gebeurtenissen zit ik ver weg van het UWV in een vergadering. Een van de aanwezigen is Roland D. die onder meer is verbonden aan Sogeti, het zusterbedrijf van Capgemini. Roland kent mijn naam van de UWV polisadministratie en vraagt naar mijn ervaringen. Als ik vertel over de merkwaardige exit van Capgemini moet hij lachen. Zelf is hij niet bij het UWV betrokken geweest, maar het zou in ambtenarenland common knowledge zijn dat het UWV Capgemini heeft afgekocht. Hij wordt ook heel specifiek: “Vijf jaarlijkse termijnen van twintig miljoen euro en een zesde van dertig miljoen.” Ik geloof geen moment dat het UWV 130 miljoen euro heeft betaald om van een contract van misschien 25 miljoen af te komen. Dit is grotesk.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 

2011

Weer ruim een jaar later is er bij het UWV ophef over een fraudezaak (waarover later meer). Een UWV-manager, 'Ambtenaar W.', wordt ontslagen. Omdat de fraudezaak niet op zichzelf staat zoek ik nadien contact met W. voor een soort post-exitgesprek. Het gesprek gaat niet over de polisadministratie en Capgemini, maar komt er dan toch opeens langs. Ambtenaar W. vertelt dat hij in 2009 voor Capgemini werkte in een functie als die van Cees B. In een bijzin krijg ik te horen dat UWV Capgemini heeft afgekocht voor 140 miljoen euro. Nu ben ik geschokt. Ambtenaar W. vertelt zelfs globaal hoe je zo’n bedrag wegmoffelt. Ik heb nu nagenoeg hetzelfde verhaal gehoord van twee mensen die elkaar vermoedelijk niet kennen.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 

2014

In 2014, tijdens de hoorzittingen van de Kamercommissie Elias die onderzoek doet naar mislukte automatiseringsprojecten, suggereert Ruud Leether, een gepensioneerde jurist van het ministerie van V&J J&V, dat bij mislukkingen bedrijven ‘oprotpremies’ (video) opstrijken. Als ik navraag doe hoor ik van een geflopt Capgemini-project van J&V waarvan het contract is afgekocht om daarna te landen bij Sogeti, Capgemini’s zusterbedrijf. Omdat ik zelf als adviseur verbonden was aan de commissie Elias stuur ik nu een 'Beste Ton'-brief waarin ik beschrijf wat ik heb meegemaakt en heb gehoord. Elias belt mij dat hij dit serieus gaat oppakken. Nadien hoor ik niets meer. Ik laat het erbij. Ik heb mijn burgerplicht gedaan. Elias (of de Rijksrecherche) zijn mij niets verschuldigd en Elias ziet nergens fraude en corruptie. Misschien is het toch allemaal onzin en mocht de VVD-versnipperaar zijn gebruikt, dan is het iets voor mijn UWV-memoires .

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 

2020

Ik word benaderd door journalisten over een totaal ontspoord project van Defensie. Hier is geen rol voor Capgemini, maar voor IBM (ook berucht). Ik krijg een gelekte brief onder ogen waarin IBM Defensie dreigt met een claim van honderden miljoenen euro’s voor gemiste omzet (niet marge, omzet!). Ik weet ondertussen hoe de overheid werkt en vertel de journalisten dat ik denk dat IBM die 100+ miljoen euro sowieso gaat krijgen via een achterdeur. Het spreekt vanzelf dat zo’n paranoïde complottheorie de uitzending niet haalt.