Het is gedichtendag, dus het mag.

Op 18 maart komen tientallen wappie-clubs bij1 om te demonstreren voor het behoud van hun bestaansrecht, dus tégen Annabel Nanninga en het Forum voor Democratie. Om hun verdienmodel veilig te stellen, en om de endorfine van hun zelfdienende deugstrijd tegen een marginaal verschijnsel door hun verkalkte aderen te laten spoelen, zullen die clubjes (waaronder de gevestigde politieke partijen PvdA, GL & SP) deze schreeuw om subsidiebehoud vermommen als een roep om "racisten" te weren uit de raad. In zijn Paroolcolumn herinnert, herhaalt en herkauwt Theodor Holman de recente geschiedenis van dergelijke demonstraties, verbaal en fysiek, waarin mensen werden gedemoniseerd om hun mening. Pim Fortuyn (dood). Theo van Gogh (dood). Geert Wilders (levenslang beveiligd). En nu gebeurt hetzelfde met Thierry Baudet. Ja, de bevlogen jongeman zegt wel eens wat onbezonnen dingen en nee, de jeune premier schikt zich niet klakkeloos naar de mores van de Plenaire Zaal en ja, de ideologische flierefluiter flirt wel eens met dubieus dinergezelschap. Maar de gierende hysterie waarmee hij en zijn eerste stuurvrouw Annabel Nanninga in de Republiek het Reservaat Amsterdam worden aangevallen door de gevestigde orde en hun retorisch verminkte subsidie-Orks, tekent geen voorspelling van rechtse laarzen in de toekomst, maar krijst als een waarschuwing voor linkse bloedlust uit de recente geschiedenis. Nou ja, daar gaat de column van Holman dus over vandaag - en wij vonden 'm mooi.