Deze week aan de ene kant een triomfantelijk bericht dat de criminaliteit in ons kikkerlandje daalt, aan de andere kant bleek er anderhalf miljard euro meer verdiend te worden aan wietteelt dan gedacht. Iets wat ook een hoger BBP en afdracht aan Brussel geeft.

Zolang het Wetenschappelijk Onderzoeks- en documentatiecentrum van Justitie en Veiligheid (WODC) nog op de veertiende etage van het ministerie zit, zijn hun rapporten besmet. Alsof het een reclame van een verzekeraar is, een tweedehandsauto of een uitzending in de tijd voor politieke partijen. 

Toch heeft het WODC eindelijk ruiterlijk wordt toegegeven dat de Anti Fascistische Actie zelden wordt vervolgd en daardoor straffeloosheid ervaart. Die conclusie is pijnlijk, maar de beperkte informatiepositie van het WODC is nog veel erger. 

Het eerste praktisch probleem zijn activisten met dezelfde zwarte kleding en gezichtsbedekkende kleding. Daardoor is moeilijk te zien wie precies wat gedaan heeft. Daardoor blijft veel opsporing en vervolging uit. In het sleepnet wordt deze vis niet gevangen.

De samenvatting van het rapport wekt de indruk dat AFA alleen in het buitenland bomaanslagen pleegt. Dat is een beetje vreemd aangezien de politie in 2016 nog een bom gevonden heeft vlak voor een demonstratie. Een bom die de politie een paar maanden lang een nepbom heeft genoemd, om daarna toe te geven hoe het zat. Een Pauline Krikketje. 

Wellicht omdat de bom bestond uit twee grotere rookbommen en een wekker. Voor uw beeldvorming, een videootje van een paar maten kleiner. De antifascisten gebruikten in 1986 ook al zo'n rookbom toen ze deze bij Hotel Cosmopolite naar binnen gooiden tijdens een vergadering van de Centrum Democraten met de Centrumpartij. Het hotel brandde tot de grond toe af.

De secretaresse van de CD viel bij haar vlucht vanuit de eerste etage zo ongelukkig dat haar been moest worden geamputeerd. Later trouwde ze met Hans Janmaat en werd gekozen als Kamerlid. Het behaagde het presidium vervolgens om haar een werkkamer op zolder zonder lift te geven.

Het idee achter ADR zou donoren kunnen opleveren. Dat is een wensgedachte waar je wel of niet in kunt geloven. Je kan er ook een ethische discussie over voeren. Dat laat ik vanavond graag aan jullie over. Kijk echter eerst even welke averij deze wet heeft opgelopen op weg naar de finish.

Het eerste compromis was in plaats van een transitie van een opt-in naar een opt-out systeem, een cosmetische aanpassing van "niet geregistreerd" naar "geen bezwaar geuit". Deels om de familie niet scheef voor te lichten dat er een "ja" geregistreerd zou staan, maar vooral om de wet ooit te kunnen herroepen. Beide geëist door oppositie. Deze cruciale verandering vond kort voor de stemming plaats, er is geen onderzoek gedaan naar het effect van deze wijziging in de kern van het ADR systeem. Het originele idee van Pia Dijkstra heeft een behoorlijke knauw gekregen in de Tweede Kamer.

Binnen de Eerste Kamer ontstond een stevige ethische discussie. De originele ADR-wet kende dwang ten opzichte van de donatie. Alleen als de familie in ernstige psychische nood kwam, kon worden afgeweken van de registratie. Dit is om de conversie van toestemming of geen bezwaar in het register, naar toestemming voor de arts en dus donatie in de praktijk te verhogen. Niet de wens van de familie zou centraal staan, maar die van de overledene.

Er volgde in de senaat een tweede compromis, door een toezegging van Pia Dijkstra, dat de familie altijd het laatste woord zou hebben. Het uitvoeringsdeel van de ADR-wet is een dode letter geworden. Erger nog, er moet altijd op de familie gewacht worden, wat de kwaliteit van organen niet ten goede komt. De tweede knauw in de nieuwe wet. Ook deze wijziging heeft niet geleid tot onderzoek of debat in onze samenleving.

Het effect van deze twee wijzigingen versterken elkaar, zijn in beide Kamers nauwelijks besproken en onderzocht. Alle uitspraken over stijgende donaties zijn even betrouwbaar als de weersvoorspelling of beursberichten. Je hebt er niets aan.

Als we kijken naar de eerste maanden: Nee registraties stijgen nu al, omdat mensen niet beseffen dat de wet hooguit per juni 2020 wijzigt. Ja-registraties blijven om dezelfde reden uit. Omdat donatie verschuift van barmhartig geven naar van rechtswege ingenomen zijn er ook duizenden mensen die hun toestemming intrekken. Op korte termijn is een forse daling te zien.

Op de lange termijn verwacht ik hetzelfde. Iemand die overlijdt, medisch geschikt is en volgens het register een donor, doneert in 86% van de gevallen. In 14% is er een veto van de familie. Alleen zullen mensen zich minder als "ja"-donor registreren, omdat ze denken dat het automatische "geen bezwaar" voldoende is.

Ik verwacht dat families in de rouw makkelijker een "geen bezwaar" overrulen, dan de laatste duidelijk uitgesproken wens van de overledene. Iets wat we hadden geweten als er netjes en zorgvuldig pas op de plaats was gemaakt en onderzoek was gedaan. 

De vraag is wat de conversie zal zijn van de "geen bezwaar" categorie. Ik kan dat niet inschatten, maar het gemak waarmee voor politiek gewin gedaan wordt dat het dezelfde 86% zal halen, is totalitaire onzin. Dat is een vreugdedansje om politiek te cashen op een doorgedrukte wet. Een wet die na alle averij heel anders zal uitwerken dan die bedacht was.

Spanje is al een kwart eeuw kampioen orgaandonatie, maar dat komt volgens hun artsen niet vanwege een ADR-systeem. Ieder aspect moet worden aangepakt volgens de nieuwe directrice van de Spaanse transplantatie-organisatie: “betere coördinatie, infrastructuur, financiering, publiekscampagne en trainingen donatiegesprek”.

Ze verwacht dat puur het invoeren van een ADR-systeem “geen effect” zal hebben. Haar voorganger met 26 jaar ervaring is nog duidelijker, niet de wet maar het gesprek bepaalt orgaandonatie. “Het veranderen van de wet heeft geen zin.” Spanje behandelt ook ouderen met een hersenbloeding langer door op de intensive care, wat hun organen beschikbaar houdt.

Orgaandonatie bestaat uit een aantal stappen. Eerst zal iemand in de stervensfase van het leven moeten komen en medisch geschikt zijn. Hopelijk heeft de overledene gekozen voor donatie. Dat is de belangrijke keuze vooraf. De keuze achteraf, of de familie die keuze respecteert, is de belangrijke tweede. 

De werkelijkheid van de familie op de gang van het ziekenhuis verandert niet door proza uit de Haagse kaasstolp. De Spaanse en Franse Transplantatie-organisaties zeggen dat goede educatie en communicatie families beweegt in te stemmen met donatie. Dat de politiek die route niet kiest, betekent dat de burger niet als voor rede vatbaar wordt gezien. 

Ik vind dat Nederland een breed gedragen, zorgvuldige donorwet verdient. Hoe meer er algemeen bekend is over orgaandonatie, hoe duidelijker de familie op de hoogte is over de donatie wens, hoe makkelijker het voor de familie is het overlijden en een eventuele donatie te verwerken. 

Dus, voor de rust bij je nabestaanden, wees zo duidelijk mogelijk over je laatste wens. Geef die niet alleen aan in registers, maar bespreek het ook. Prik door deze wet heen, zie welke restanten het staatsblad gehaald hebben en stuur 'm terug naar de tekentafel. 

De huidige donorwet stamt uit 1996, als dit brakke compromis in 2020 geruisloos doorgang vindt, blokkeert dat een echte oplossing.

Maandag beginnen de examens. Vorige maand meldde de onderwijsinspectie dat het niveau van het onderwijs al twintig jaar terugloopt. Met als vers dieptepunt valse geodriehoeken van de HEMA. De inspectie komt met een waslijst aan pijnpunten, maar vergeet twee belangrijke actoren: Kinderen en hun verzorgers.

Voor kinderen is de afgelopen twintig jaar een hoop veranderd. Vroeger kwamen ze nieuwsgierig naar school, nu is die nieuwsgierigheid door sociale media, spelletjes en video al volledig verzadigd. In vergelijking daarmee komt de leerplicht als mosterd na de maaltijd. Van kinderen worden hersenloze mediaconsumenten gemaakt. 

De tijd van zelf creëren in de vorm van tekenen, schrijven, sporten en spelen met elkaar is naar de achtergrond. Ze zijn gedrild om snel en impulsief te reageren om te scoren. Of het nu in een actiespelletje is of een groepschat, de primaire reactie wordt ongefilterd geuit en onderling afgerekend.

Hoe de Amerikaanse sleepwet een school shooter over het hoofd zag

De FBI was meerdere malen gewaarschuwd voor Nikolas Cruz. De beste waarschuwing geeft in detail hoe, wanneer en welke wapens zijn gekocht, op welke Instagram accounts hij ermee poseert en wat voor figuur het is. Het transcript van het gesprek staat hier. Nikolas Cruz gebruikte zijn eigen naam in zijn accountnaam bij vier de accounts. 

Vijf maanden eerder was er ook al een hele korte en duidelijke waarschuwing afgegeven. Nikolas Cruz schreeft met de gebruikersnaam “nikolas cruz” onder een YouTube-video: “Im going to be a professional school shooter”. De maker van de video erboven belde ook netjes met de FBI.

De feestdagen zijn een rare combinatie van mensen die tot het nieuwe boekjaar moeten wachten op zorg en mensen die zich volvreten ten einde ook in de wachtrij te komen. Aan de ene kant een vrij gevoel en marktwerking, via de achterdeur een planeconomie die tekortschiet.

Politiek gevoelige zorg aan bijvoorbeeld kinderen met taaislijmziekte werd uiteindelijk tegen iedere prijs geaccepteerd door afpersing. Het zou volgens Vertex € 170.000 per jaar per patiënt moeten opbrengen, voor iets dat een apotheker voor € 20.000 per jaar kan maken. 

Dit medicijn is mede ontstaan door hulp en investeringen vanuit de patiëntgemeenschap. Dan zou je verwachten dat ze iets terugkrijgen. Dat is ook gebeurd. De Cystic Fibrosis Foundation verkocht in 2014 voor 3,3 miljard de royalty’s. Daar hebben de 750 Nederlandse patiënten natuurlijk niets aan.

Binnen de thuiszorg moest 1 op de 5 aanbieders ouderen weigeren omdat er te weinig zorg was ingekocht. Verzekeraars willen graag dat zorgverleners onbetaald doorleveren, alleen is een thuiszorginstelling financieel gezien een veredeld uitzendbureau wat dan failliet gaat. 

Bij zorg die wat meer in de taboesfeer zit, niet sexy genoeg voor een volksopstand gaat het mes er stevig in. De eerste patiëntenstop voor Prinsjesdag, die als een olievlek door Nederland trok. Terwijl er 288 miljoen onverwacht niet besteed werd, openen de verzekeraars de frontale aanval. Midden in de vuurlinie blijven de zwakste in de samenleving zonder hulp achter.

Voor de behandeling betaalt de patiënt via de basis & aanvullende verzekeringen, werknemer- & werkgeversbijdragen en belastingen, tijdens de behandeling via eigen bijdragen en na de behandeling een rekening voor het eigen risico. De inning is een rookscherm. Totaal bijna zes duizend euro per Nederlander, een kleine honderd miljard per jaar. Het is vreemd dat over zo veel geld, zo weinig ministers gaan en zo weinig gedebatteerd wordt.