In een bijdrage op dit blog van medio maart is de SLR besproken. Een tijdelijke uitzondering op de SLR zou wel of niet verlengd worden. De Fed heeft uiteindelijk besloten het niet te verlengen. Hierdoor kwam er steeds meer liquiditeit in beweging wat geparkeerd werd bij de Fed. Toen betrof het een slordige $400 miljard, wat al erg hoog was. Afgelopen week werd het record van $992 miljard neer gezet. Wat is er aan de hand en moet dit de belegger zorgen baren?

De afgelopen maanden hadden veel professionele partijen een overschot aan liquiditeit. Sommige van deze partijen hebben de mogelijkheid om dit te stallen (gedreven door risicobeheer en regulering) bij de Fed via de ON RRP (overnight reverse repuchase facility). Tot voor kort kregen deze partijen daar niets voor (0%). 

Nu is de ON RRP tarief naar 0,05% gegaan waardoor deze faciliteit nog aantrekkelijker is geworden. Nu denkt u vast wat zijn nou vijf basispunten, maar dan komt u bedrogen uit. T-Bills, kortlopende Amerikaanse staatsschulden, die leverden minder op, dus zijn veel partijen uit T-Bills in ON RRP gegaan, aldus sommige experts. 

Jij een joetje, jij een joetje. IEDEREEN EEN JOETJE!

Nu de geldprinters op volle toeren draaien, komt het eeuwig terugkerende item van een basisinkomen weer in beeld. Nu zijn er vele manieren waarop een basisinkomen uitgevoerd kan worden (gewoon cash overmaken aan de 18-plussers, of negatieve inkomstenbelasting op eerste X euro aan inkomen, et cetera) en in welke mate (met name de hoogte van het bedrag), maar het principe blijft hetzelfde: gratiesss geld. Dus is het nou wel of niet zo’n goed idee?

Ik denk van niet, maar er kan wellicht een uitzondering zijn, welke ik aan het einde van deze column aan bod zal laten komen. Er zijn aardig wat onderzoeken over het basisinkomen gedaan, maar de studies hebben veelal elk een andere set-up (ander bedrag, alleen werklozen of juist iedereen boven bepaalde leeftijd, schaalgrootte en zo verder) waardoor beide kampen elke keer hun gelijk kunnen halen.

GELDBLOG goes digitale knaken

De wereld staat door Covid-19 op zijn kop; centrale banken lijken op volle snelheid (digitaal) geld te printen, overheden schrijven het ene hulppakket na het andere uit om de snel naderende economische depressie te verzachten dan wel te verbloemen. In deze context worden goud en bitcoin vaak genoemd. Daarbij is er de afgelopen maanden steeds meer nieuws over centrale banken die een digitale munt willen invoeren. Allemaal interessante onderwerpen waar zowat eindeloos over geschreven kan worden. Gezien de lengte van deze column beperkt moet blijven, zal ik meer een korte beschrijving geven van de meest relevante zaken met betrekking  tot deze ontwikkelingen. Dus lezers die een (ver-)koopadvies voor bitcoin (met foto van Jort Kelder) verwachten, zullen teleurgesteld worden. Echter, er zullen genoeg ingrediënten aanwezig zijn voor een levendige discussie in de reactie sectie. 

Er zijn heel wat verschillende definities voor geld, wat een discussie over het onderwerp er niet makkelijker op maakt. In het algemeen wordt van geld verwacht dat het in ieder geval deze drie basisfuncties heeft: ruilmiddel, rekeneenheid en oppotmiddel. Met de euro kun je spullen kopen (ruilmiddel; je ruilt euro’s om voor goederen of diensten), je kan met de euro rekenen (rekeneenheid; prijzen bepalen en vergelijken van diensten en goederen) en je kan in euro’s sparen (oppotmiddel; je bewaart huidig inkomen/vermogen voor toekomstige uitgaven).  

Goud (ik ga hier uit van fysiek goud) en bitcoin (er zijn natuurlijk vele cryptomunten; ik vat deze nu oneerbiedig onder de noemer bitcoin samen) hebben geen perfecte score op deze drie functies. Zo is bitcoin erg volatiel, waardoor het niet helemaal geschikt is als oppotmiddel. Ook wat betreft het functioneren als ruilmiddel, is het verre van perfect gezien veel mensen en bedrijven geen bitcoin accepteren. Dit geldt ook voor goud, volatiel (niet zoveel als bitcoin) en beetje moeilijk in het ruilen. 

Uiteindelijk komt de grote onblusbare bosbrand die bijna alles tot de grond zal doen afbranden. 

Sinds de kredietcrisis uitbrak hebben centrale banken maatregelen genomen die enkele jaren daarvoor nog als ondenkbaar werden bestempeld. De kritiek van menig marktvorser was dat deze onorthodoxe monetaire maatregelen inflatoir zouden zijn. Deze groep criticasters, waar ondergetekende ook bij hoort, hebben maar deels gelijk gehad. Deels ligt dat aan hoe/waar inflatie wordt gemeten en de tijdspanne waarin het zich allemaal zou moeten ontvouwen. Maar de achterliggende processen die al jaren en jaren geleden in gang zijn gezet, lijken nu te veranderen en/of te versmelten tot een perfecte inflatiestorm.   

Als er naar de financiële markten wordt gekeken, zijn veel investeringscategorieën flink gestegen in prijs sinds de centrale banken hun extreme beleid hebben ingevoerd. Aandelen, vastgoed, obligaties, hebben mooie opgaande koersgrafieken laten zien. Daar was het inflatoire effect van het gevoerde monetaire beleid dus goed te zien. Er was meer geld die een nagenoeg gelijk gebleven aantal financiële waardes najoeg: inflatie. Veel van deze financiële waarden zitten echter niet in het inflatiemandje, dus de officiële inflatie laat nauwelijks wat van deze prijsstijgingen zien.  

Als er gekeken wordt naar de gewone economie, dan was daar inderdaad bar weinig inflatie waar te nemen. Nu valt er ook hier het één en ander af te dingen op hoe inflatie wordt gemeten, maar los daarvan zijn er verschillende redenen voor dit fenomeen. Enkele daarvan stonden recentelijk in een column van Matthijs Bouman in het FD. De econoom bespreekt daarin een boek waarin gesteld wordt dat enkele gebeurtenissen verantwoordelijk waren voor de wereldwijde neerwaartse prijsdruk. Zo dropte in de jaren 80 en 90 het net opengestelde Oost-Europa en China honderden miljoenen goedkope arbeidskrachten op de wereldmarkt. Daarnaast heeft de babyboom in de tweede helft van de 20e eeuw uiteindelijk ook voor meer aanbod gezorgd. Al met al heeft dit de factor arbeid nooit echt in staat gesteld om harde looneisen te stellen; immers, van arbeidsschaarste was geen sprake. Hierdoor is de inflatie laag gebleven.

In veel productcategorieën was er zelfs sprake van deflatie. Nu is deflatie net zo’n (expres?) onbegrepen fenomeen als inflatie, dus deze termen behoeven wat uitleg. 

Sinds de intrede van Covid-19 is het gepeupel zo bang om zelf na te denken, dat ze zelfs incompetent leiderschap belonen. 

We leven al een poos in knotsgekke tijden. Negatieve rentes, liegende ministers, criminele belastingdienst, vrijelijk printende centrale banken, pepernootverpakkingen zonder Zwarte Piet, afschaffing referendum, financieren van Palestijnse terroristen met overheidsgeld, van gas los, verbod op diesel- en benzine-auto’s, en nog veel meer zijn ons al ten deel gevallen. Het jaar 2020 heeft dat alles samengeraapt en het tot de derde macht verheven. Nu kunnen we hopen dat dit jaar een climax in negatieve zin is en dat de toekomst er beter (dan wel minder slecht) zal uitzien. Echter, de steeds luider wordende roep om een sterke leider doet mij anders vermoeden.

Sinds de intrede van Covid-19 is het gepeupel zo bang om zelf na te denken, dat ze zelfs incompetent leiderschap belonen. Het maakt hen namelijk niet zoveel uit of het nu goed of slecht leiderschap is, als er maar 1)  besloten wordt en 2) de verantwoordelijkheid door iemand anders wordt gedragen. Verantwoordelijkheid nemen voor eigen geest en lijf is namelijk iets zeer beangstigend voor tweebenige grazers. Maar er is ook een groep die niks moet hebben van de Covid-19 maatregelen. Voor zeer steekhoudende of uiterst onzinnige redenen, vechten zij tegen de restricties die het Corona-beleid opleggen. Dit lokt dan weer reacties uit van “de stok moet er over” en “opsluiten die handel” of “die clubs verbieden” en van zulks. Zelfs mensen die rationeel en zachtaardig zijn, doen nu dit soort uitspraken. Het forceren van de eigen mening op anderen (met behulp van, justitie, politie en leger), is dat nou een kenmerk van een gezonde democratie? 

Waar de EU-werkeloosheid op een diepterecord stond van 6,4% in maart, staat de teller nu al op 7,2%

Toen meer en meer landen in lockdown gingen, zag het er erg slecht uit voor de economie en het financiële stelsel. Door de ervaringen in 2008, hebben centrale banken nu erg snel ingegrepen en een systeemcrisis vooralsnog kunnen voorkomen. Ook overheden hebben ingegrepen, maar de relatieve grootte en snelheid van de hulpprogramma’s verschillen per land aanzienlijk. Langzaam lijkt het erop dat de economie weer opkrabbelt en er zijn tekenen dat de impact van Covid-19 niet zo groot is als verwacht. Ziet er goed uit, toch? Of toch niet?

Verschillende economische indicatoren geven reden tot optimisme. Zo werd 12% van alle vrachtschepen aan de ketting gelegd gedurende de lockdown fall-out, terwijl dat nu nog maar 3,4% bedraagt. Amerikaanse havens lopen dan ook over van de activiteit. Deze positieve ontwikkeling is goed te zien in de tarieven voor zeevracht; die schieten nu pijlsnel omhoog. Verder bewijs zijn de goede industriecijfers uit de VS (ISM); deze index staat nu op het hoogste niveau in 16,5 jaar. Ook de economische krimp in sommige EU landen lijkt mee te vallen. Zo verwacht Duitsland nu een economische krimp van 5,8% in plaats van 6,3%. 

Echter, er valt het één en ander op deze cijfers af te dingen. Zo is een deel van de stijging in zeevervoertarieven te danken aan een aanstaande Chinese vakantieperiode. Tevens zijn de goede cijfers voor een groot deel een gewone inhaalslag op de dramatische val in volumes gedurende de lockdowns. Dit zijn eenmalige effecten. Verder hebben overheden grote steunpakketten uitgerold, waardoor de negatieve impact van de lockdowns op de consument is uitgesteld. De consumentenbestedingen zijn daarom, gezien de omstandigheden, nog redelijk goed te noemen (wel grote verschillen tussen sectoren en tussen online versus offline). 

Dit is ook deels terug te zien in de werkloosheidscijfers van bijvoorbeeld de EU. De toename tot dusverre, betrof vooral lager geschoold en tijdelijk werk. Met name de jeugd is hier de dupe van. 

754 miljoen euro, per jaar. Mogen zij even vangen?

Telegraaf kwam vrijdag met verontrustend bericht dat de politie radar-auto’s gaat inzetten tegen hardrijders. Deze onherkenbare Stasi-auto’s zijn dus rijdende flitspalen, want de hardrijder wordt niet staande gehouden. Het wordt gepresenteerd onder het mom van het reduceren van het aantal verkeersdoden en asociaal verkeersgedrag, maar daar zijn wat kanttekeningen bij te zetten. Het beeld wat dan naar voren komt is dat de verkeerspolitie eerder een soort belastingdienst 2.0 is dan een instantie die uit is op het verbeteren van de veiligheid. 

Egbert-Jan van Hasselt, projectleider Infrastructuur bij de Nationale Politie wordt in het artikel aangehaald met de redenen voor deze extra radar-auto’s. Quote:

“Volgens de projectleider is het offensief nodig omdat er nog te veel doden vallen in het verkeer door hardrijders en automobilisten die zich op een andere manier asociaal gedragen in het verkeer. Vorig jaar vielen er 661 verkeersdoden in Nederland.”

Here we go again

De ontwikkelingen in Italië doen erg denken aan de aanloop naar de Griekse schuldencrisis. De twee landen laten zich niet perfect vergelijken, maar voor sommige macro-indicatoren staan de lampjes inmiddels op dieprood. Gezien de grootte van de economie en de schuldpositie kan de eurozone zich opmaken voor een ontzettend heet 2021 als Italië de weg van Griekenland zal (moeten) bewandelen. 

Weet u nog, de herstructurering van de Griekse schulden in 2011? De Grieken hadden zich gelaafd aan de kunstmatig goedkope kredietkraan waardoor de overheidsschulden 172% (EUR 356 miljard) van het BBP bedroegen. Totaal onhoudbaar, waardoor private houders van Griekse staatsschulden 50% van hun geïnvesteerde geld (EUR 100 miljard) zagen verdwijnen. Daarnaast waren er nog drie bailouts (hoi de Jager) nodig in 2010, 2012 en 2015 om het land erbovenop te helpen. Nu is 'erbovenop' een relatief begrip, want Griekenland kampt momenteel met een werkeloosheid van 17% (mei, dus volle impact Covid-19 niet geheel verwerkt) en 30% van de bevolking zit rond de armoedegrens. En, zoals eerder beschreven, ziet de toekomst er daar niet bepaald rooskleurig uit. 

Zo zijn Italië, Portugal, Griekenland en de gehele Balkan al gevallen voor de Chinese “investeringen”. 

Waar China jaren geleden nog een opkomende markt was, is het inmiddels uitgegroeid tot de grootste economie ter wereld (gemeten in BBP). Vele economen, intellectuelen en politici zijn dan ook gecharmeerd van het Chinese economische model. Iets wat vaak een staatsgeleid kapitalistisch model wordt genoemd. Echter, het model is verre van kapitalistisch; het is een model gebaseerd op roof en moord en heeft niks met een vrije markt van doen. Het Westen blijft echter blind handel drijven met China. Door de focus op de centen en de korte termijn, steunt en helpt het Westen de Chinese regering in het verwezenlijken van haar grote plan. Dat plan gaat niet goed uitpakken: of het Westen wordt overrompeld of het zal het Westen forceren om dezelfde tactieken te hanteren. 

De gulden middenweg

Ik heb vele stukken geschreven over de onhoudbaarheid van de euro en de EU. Deze mening is gestoeld op vele argumenten (gebrek electorale steun, democratisch tekort, technische onuitvoerbaarheid, en zo verder) en vandaag zal ik er weer één behandelen: de beloofde convergentie door het voeren van de euro. 

Zoals de meesten zich nog kunnen herinneren, zou de introductie van de euro voor vergaande convergentie zorgen. Dat is een academisch woord voor "naar elkaar toe groeien". Toen de europlannen gemaakt werden, was de redenering bij de noordelijke EU-lidstaten dat de nieuwe gezamenlijke munt een sterke munt moest zijn en dat hiervoor de nog op te richten Europese Centrale Bank de fundering moest hebben van de Duitse Bundesbank; want een solide munt gedreven door prudent monetair beleid (en fiscaal beleid) is de beste weg om economisch succesvol te worden. Duitsland was daarin dus het grote voorbeeld. 

Bij de zuidelijke EU-lidstaten zal de redenering iets anders zijn gelopen. Argumenten over meer subsidiestromen naar het zuiden, meer export naar het noorden en de mogelijkheid om meer en goedkoper te kunnen lenen door de impliciete kredietdekking van de noordelijke lidstaten, zullen de boventoon hebben gevoerd (en voor Frankrijk was de euro de manier om Duitsland in zijn greep te houden na unificatie van West- en Oost-Duitsland). 

Om de euro te laten werken werden er criteria in het leven geroepen: de Maastricht-criteria: