Nou ja die kop zegt het al en de tweet van Martin Bosma bevestigt het, dus dan rest ons nog maar 1 vraag:

Welke NPO wisselbokaal win je als je Lesbisch Kwartet hebt, de Ivoren Schaar of zo?

Het is iemand gelukt om z'n geld terug te krijgen

Vouchergate, het is nog niet voorbij gevlogen. Onder druk van GeenStijl, de Consumentenbond en Brussel (in die volgorde, ja) ging vvd-minister Corendon van Nieuwenhuizen toch ineens de wet weer handhaven tegen luchtvaartmaatschappijen zoals KLM, die hun klanten met tegoedbonnen het bos in sturen na het annuleren van een vlucht. Behalve dat de stervende zwaan zich nog steeds niet aan de wet houdt. Deze week wist KLM nog een extra schepje schoffering op die schending van het consumentenrecht te gooien, door een zogenaamde "topman" een bonus van acht ton uit te keren voor bewezen diensten over 2019. Opgehoest door klanten die wel hebben betaald, maar niet konden vliegen. MAAR ER IS HOOP. Op internet is een man opgedoken DIE ZIJN GELD TERUG HEEFT GEKREGEN. Hoe? Dreigen met storneren bij zijn creditcardbedrijf, en KLM helemaal kapotmailen tot aan eindbaas Pieter Elbers aan toe. Dus je weet wat je te doen staat: eerst via je creditcard een betwisting indienen (ICS-kaarthouders kunnen dat hierrr doen) en er dan lekker achteraan blijven mailen dus, of spammen desnoods, op AFKLMServices@icsits.com, email.reply@klm.com, refund.europa@klm.com, klm.web-response@klm.com, delegate@klm.com en Pieter.Elbers@klm.com (ook nog ff feliciflapstaarten met z'n Abraham, wellicht). Ze zullen het "zeer betreuren", dus dat is al winst. Hier een one button mails all-functie voor speedy boarding. Prettige vlucht naar voren!
Bonus Praatgroep: voor KLM-gedupeerden. Ook leuk voor aeroflotten polyglotten, want in alle talen.

Eindelijk een demonstratieplek zonder 5Gekkies, waar je onopvallend naast een Jensenkijker kan staan zonder dat het op je afgeeft.

Het vorige week door Maurice de Hond ingezaaide Malieveldje SmartExit.nu is het aantal handtekeningen gepasseerd dat nodig is voor een burgerinitiatief. Meer dan 40.000 mensen tekenden zijn oproep tégen de idioterie van de anderhalvemeter-wurgslang om de nek van Nederland. Sommigen lachen Maurice en zijn aerosols al de hele lockdown uit, maar in tegenstelling tot Jaap en Zijn Mensen komt Maurice ons met de dag oprechter over. Bovendien is De Hond ongepolitiseerd, in tegenstelling tot Jaap van Dissel (of dacht u echt dat Mark alles doet wat Jaap zegt, zonder dat vvd-voorlichter Kees Berghuis eerst aan Jaap vertelt wat hij überhaupt mág zeggen?). Desondanks krijgen we dagelijks updates van Jaap, en wordt Maurice van JijBuis gecensureerd. Je hoeft Maurice niet te geloven, en Jaap wel, of andersom, maar wat wij zien, is een statisticus geograaf die nuchter en ongebonden zijn eigen onderzoek doet en (in tegenstelling tot Mark & zijn OMT) de weg naar de Wob niet heeft afgegrendeld om de burger weg te houden bij onderzoeken en besluitvorming waar het beleid op gebaseerd is. Enerzijds peilt de vvd 40-45 zetels. Anderzijds kun je bij 's lands opperpeiler tekenen tegen het Tijdelijke Absurde Abnormaal. Kies maar.
Update: Nog meer Maurice. "Covid-19 is helemaal niet zo besmettelijk."

Grote voorjaarsschoonmaak bij YouTube zeker, of heeft iemand gewoon een fles met bleek op de server laten vallen?

Vorige week embedden we een stukkie Weltschmerz met Maurice de Hond boven dit topic, waarin de oude peilmeester rustig en zonder radicaal gedachtengoed wat vraagtekens zet bij specifieke onderdelen van lockdown. Gisteren is die video ineens van YouTube geschrobd, derhalve hierboven de niet door rode overheden-pennen of vrij debat hatende internetreuzen te verwijderen GS-mirror. Werkelijk geen idee welke covid-regel Maurice in bovenstaande video heeft overtreden, maar hij is als lockdowncriticus wel vaker de gebeten Hond de laatste tijd. Het is zelfs tot in Amerika opgevallen dat Maurice the Dog aan de curb is gekicked, want zelfs Adam Curry had het erover in z'n laatste No Agenda (fragment na de breek). Diezelfde Curry viste een Brits overheidsdocument (pdf) op waarin het inzetten van media om mensen bang te maken openlijk wordt geadviseerd. Niet geheel toevallig zei Maurice in een eerder gesprek (ook na de breek) dat we "onnodig bang worden gemaakt". Als we afgaan op de MSM in de afgelopen maanden, zou het ons niet verbazen dat zo'n missiedocument ook in het Nederlands te verkrijgen is. Wegens censuur in de herhaling: tweemaal Maurice de Hond over wurgslang van anderhalve meter om de nek van Nederland. Je hoeft het allemaal niet te geloven. Maar je moet het wel kunnen bekijken, bespreken en bevragen. Leuk voor op het terras in de bank.
UPDATE: Maurice is BOOS.

Dat gaat hij naar verluidt zelf zo bekend maken

Rondje rondbellen in het geruchtencircuit, met de disclaimer dat het pas waar is als hij het zelf bekend maakt: De bekende opiniemaker alsook tamelijk onbekende strafpleiter Peter de Vries stopt als directeur van zijn advocatenkantoor De Vries & Kasem. De reden is nog wat vaag.
UPDATE 14u00: [JURIDISCH GEREDACTEERD, inclusief comments, na overleg met een echte advocaat]

Politieke censuur vermomd als auteursrechtenclaim

Nou, YouTube heeft een aanleiding gevonden hoor: de klimaatdocu van Michael Moore is van de zender gejorist. Moore dropte onlangs een kritisch tegengeluid tegen de kortetermijnwaanzin & schijnduurzaamheid van zon, wind en biomassa waar de Generatie Greta welhaast gewelddadig van werd. Maar censuur valt ook zo op. Een fotograaf bood uitkomst, zoals hierboven te lezen: 1 fotootje met copyright leidt meteen tot verwijdering van de volledige docu. Dat is geen auteursrechtenclaim, dat is politieke censuur.

Regisseur Jeff Gibbs laat het er niet bij zitten: “This attempt to take down our film and prevent the public from seeing it is a blatant act of censorship by political critics of Planet of the Humans. It is a misuse of copyright law to shut down a film that has opened a serious conversation about how parts of the environmental movement have gotten into bed with Wall Street and so-called “green capitalists.” There is absolutely no copyright violation in my film. This is just another attempt by the film’s opponents to subvert the right to free speech.” Is wel zo.

Dankzij guurders: onuitwisbare backup HIERRR

De redactieluiken zijn weer met zware spijkers dichtgetikt

Over de Pontius Pilatus Bontiusplaats ritselt wat plastic van tweeverpakte lunchbroodjes over de parking, maar binnen is het muisstil. Op de website ook nog geen woord over hun eigen literair recensent (28 jaar in dienst) en zijn vermeende #MeToo-gedrag bij Schaartje Maartje Wortel haar debuutroman-vriendinnetjes. NRC deed vandaag een lunchkaart open over de kazige versiertactieken (1 ster) van Arjan Peters, die bij jonge schrijfsters in hun boekje broekje wilde in ruil voor een mooie recensie. Althans, zo luidt het verhaal. Aan Peters kunnen we ‘t niet vragen want die is ook op twitter op non-actief. En bij de Azijnbode is iedereen lunchen. (Bij de vorige #MeToo-rel in schrijversland hadden ze tenminste nog de moed om GeenStijl de schuld te geven...)

Wat de stilte des te opvallender maakte, is dat Revu-chef Jonathan Ursem al in 2017 een #MeToo-melding deed bij toenmalig VK-hoofdredacteur Remarque, die daar kennelijk niets mee deed. Het duurde tot een min of meer uitgelekt whatsappje van Maartje Wortel in maart, dat de recensiebal ging rollen. Ons bereiken via andere wegen geluiden dat “men” in het uitgeefwereldje al langer op de hoogte was van Peters’ gedrag, wat vandaag tot een ”he had it coming”-sfeertje leidde op Twitter, want aan de literaire lunchtafel wil iedereen & z’n Willemijn toch laten doorschemeren dat je op de hoogte bent. 

Maar: niemand deed wat, al die tijd. Incluis de dames van lichte letteren waar Peters zijn broodje warm vlees mee deelde in het Okura, want die zijn gewoon medeplichtig aan dit orale opportunisme, zowel de instemmers als de afwijzers. Peters is dan ook niet zomaar iemand, maar een soort paus van de pennenprijsjes - en die wil je niet tegen de haren in pijpen strijken. Waarmee literair-mediaal links weer eens de ware ganzenveren toont: eenieder die te gulzig is de maat nemen, maar zichzelf van de magerste kant tonen als de rekening komt. Ober! Er zit een Volkskrant in onze soap soep, en die is geen haar beter dan de vorige hoofdredacteur.

De interviewer is gek, volgens Ronaldo, en die weet zulke dingen want die kijkt ook wel eens Jensen. Maar die dr. Kompanje, die wil je echt wel een half uurtje aanhoren op een eenzame coronamaandag.

We zijn d’r laat bij want zelfs Bert ‘Derde Wiel aan de’ Wagendorp had Erwin Kompanjes eigen blog over handenschudden al gelezen, en prees de klinisch-ethicus (en milde Jordan Peterson-lookalike) voor zijn rationele betoog over sterfelijkheid. Bovenstaande video is daarop inhakend een baken van verademing. Over de onzin van de one size fits none-lockdown, over hoe enerzijds de economie de tank in gaat en anderzijds de ouderen in eenzaamheid (en onbegrip) wegkwijnen, kortom: hoe onze eigen vrije keuzes gekneveld worden door een politiek van bange ambtenaren, voor een virus dat op een paar kuchkiemen na het land alweer is uit gewaaid. 

Uit voortschrijdende kennis over dat pandemietje zou voortschrijdend beleid moeten volgen maar dat ontbreekt opzichtig. Hugo werkt nog steeds - samen met Uber en Booking.com - aan z’n achterlijke app. Een kroeg met een anderhalvemetertoog, is geen café. En de laatste maanden in een verpleeghuis in opgelegde eenzaamheid doorbrengen, is geen soort van levenseinde,. Met rust en rede wordt door Kompanje een helder en rationeel verweer hiertegen uitgelegd:   “Immoreel en inhumaan, zonder toestemming van de betrokkenen...”

Wat nu volgt, is lang. Ja, dan maak je maar zin. Of niet. Ieder individu het zijne.

Later dan alle snobs, zelfs later dan pretenderende snobs, las ik Serotonine van Michel Houellebecq. Nooit heb ik tijd, noch het geduld om tijd te maken, voor de opgelegde traagheid van literatuur. Het woord alleen al is vermoeiend. Mijn geringe culturele ontspanning, zover het die naam mag dragen is, bestaat uit het recente filmaanbod op streamingdiensten, binge-bare Netflixproducties (waarvan plotlijnen in toenemende mate door algoritmes worden gecomponeerd teneinde zo min mogelijk klantverlies te bewerkstelligen - een term die hier later terug komt), afgewisseld met geromantiseerde, nostalgie-masserende jaren negentig-montages over OJ Simpson of Michael Jordan. In een gulle culturele bui danwel daartoe aangezet door een cinematofiele vriend: een herschouwing van filmklassiekers van Steven Spielberg, Woody Allen, Stanley Kubrick, af en toe een Hitchcock, oud werk van Martin Scorsese of zijn nieuwste poging die vooral heel veel tijd nam om het sleets geworden sentiment van een ooit zo groots genre te duiden, en in de categorie van de nog meer banale epossen: de intergalactische familiedrama’s van George Lucas. Die laatste zijn overigens ook vooral nostalgie, door sommigen met een vorm van hogere cultuur verward.

Enfin, soms is daar plotseling een echt boek. Geen non-fictie over de vreemde zelfmoord van Europa (Douglas Murray) of het autobiografische werk van een Amerikaanse literaire cultuurcriticus en scriptschrijver die zichzelf in een oorlog met de tijdsgeest aan de zijde van de verveelde doch verontruste verbazing schaart (Bret Easton Ellis), maar een Echt Literair Werk, van een Echte Contemporaine Literator. Na het vinden van wat zeldzame tijd in een huisje in een naaldbos in een oostelijke hoek van Nederland waar de tijd stil lijkt te zijn (althans, voor wie niet dieper kijkt dan het volume van - en de daarin gekoelde promillages in - de ijskast, of de drie knoppen tellende handleiding van het bubbelbad in de tuin) wist ik de genietbare tijd te vinden om me tot Houellebecqs laatste trage letteren te zetten.

De strekking van het verhaal - man van middelbare leeftijd met een hoge ambtelijke functie op het Franse landbouwministerie - zoekt een uitweg uit het leven omdat het voltooid voelt nadat zijn levenslust door zelf veroorzaakte leegte onherstelbaar is beschadigd - is een evolutie van al Houellebecqs voorgaande werk: onderliggend aan het verhaal meandert een bundeling van dédain voor de globalistisch grotesk denkende, maar aartsluie opererende ambtenarij, maar ook voor het almaar ongehinderd groeiende grootbedrijf, terwijl zowel lof als medelijden met de arbeider en de eerlijke hardwerkend onderklasse overal in doorschijnt, het besef van hun tragisch lot gereflecteerd in zijn eigen mondaine en toch kleinburgerlijke leed in een wereld die geen richting meer geeft maar ook nooit genade zal kennen, en die men maar beter kan verlaten zodra de werkelijkheid van het heden op het kruispunt is aanbeland waarop de voorliggende toekomst niet meer het optimisme van het romantische verleden kan veinzen. Voilà, de bekende ironische lachspiegel die de Franse schrijver de lezer altijd voorhoudt. “De romans onderscheiden zich vooral door een originele insteek, interessante plotwendingen en geestige passages – voor wie erom kan lachen”, recenseerde Arnout le Clercq enigszins schamper, of zo proefde me dat toch, namens het Nexis Instituut. Wie zich er in herkent, en de tragiek durft te erkennen, zal zeker lachen.

Leuk
Na het lezen van Serotonine wendde ik me tot recensies van deskundigen in de literatuur, om te toetsen of ik the gist of the genre een beetje begrepen had. Ik weet dat nooit, het is een eeuwige twijfel bij iemand die ooit als tienjarige boekverslinder op de basisschool zijn romans zocht op de grotemensen-afdeling van de gemeentebieb, maar kort daarop in de brugklas werkelijk alle lust in het lezen verloor toen er plots boekverslagen over de onuitstaanbaar faux-getraumatiseerde huilerigheid van de verplichte werken van Harry Mulisch of - als de docent in een hippe bui was - de pretentieuze studentikoosheid van Ronald Giphart moesten worden opgesteld, met daarin hun systematisch ongeïspireerde eisenlijstjes over ‘motief’ of ‘thema’ in boeken die primair pretentieus (Mulisch) of larmoyant leeg (Giphart) waren. Herman Brusselmans en zijn reeks “Ex”-boeken, daar kon je ongeremd om lachen - maar dat mocht dan juist weer niet omdat het geen literatuur heette te zijn, ze waren De Telegraaf van de leestafel, waarmee op mijn oude lyceum de norm werd gesteld dat literatuur vooral niet leuk mocht zijn.

Enfin. Houellebecq, wiens werken toch niet de definitie van ‘leuk’ vertolken, werd jaren later een van de zeldzame auteurs waar ik nog wel eens een boek van oppak. De Kaart en Het Gebied, ik begreep er weinig van. Maar in Elementaire Deeltjes scheen er al wat licht tussen zijn regels door, en Onderworpen is, voor wie kan kaartlezen, een road map naar de (semi-geïslamiseerde) hel waarin Europa uiteindelijk in al haar beste bedoelingen zal vervallen. Ruim een jaar na verschijning kwam ik nu eindelijk toe aan Serotonine, en daarna las ik dus wat recensies.

Hoe #MeToo, een seksuele pandemie die meer nevenschade aanrichtte dan echte patiënten kende, zijn wortels had in een kindermisbruikbeschuldiging uit 1992 tegen regisseur Woody Allen door actrice Mia Farrow.

Je kan meteen op play klikken en kijken of het bevalt, maar deze documentaire behoeft misschien enige introductie, aangezien het diep graaft naar de MeToo-beweging, en de doodzieke wortels die de Farrow Family daarvoor (mede) geplant heeft.

Dus eerst even terug naar oktober 2017. Het was Ronan Farrow, zoon van actrice Mia Farrow en regisseur Woody Allen, die een wereldwijde #MeToo-pandemie in gang zette in The New Yorker, met zijn exposé van Hollywood mogul Harvey Weinstein en diens ranzige reputatie als aanrander, plantenfapper en afperser van seksuele diensten bij zowel jonge en talentvolle, als gevestigde actrices. Het zette een kettingreactie in gang die van Los Angeles tot aan San Francisco van Jole mannen in hun witte onderbroek zette als misbruikers van machtsposities. Maar #MeToo veroorzaakte ook veel nevenschade, onnodige vertrouwensbreuken tussen vrienden en collega’s, en leidde tot een ongezonde cultuur van “believe all women” en “believe all victims”, waarbij een (1) beschuldigende vingerwijzing al snel gelijk kon staan aan aanklacht, rechtszaak en veroordeling. 

Seksueel spel met grensoverschrijdende scheefgroei
In de maandenlange shitstorm rond seksuele intimidatie, waarbij daders en vermeende daders elkaar in hoog tempo opvolgden, werd fact checking van ondergeschikt belang boven clickbait terwijl de ene publieke prominent na de andere news anchor van zijn voetstuk geduwd werd. Het duurde tot - nota bene - de AppleTV-productie “The Morning Show” dat er wat weifelende anderzijds tegenover het ijzeren enerzijds werd gezet: zijn relaties op de werkvloer, ook in ongelijke gevallen, niet altijd al een onderdeel van ‘normale’ menselijke verhoudingen geweest, die soms goed en soms slecht uit kunnen pakken maar die niet per definitie kwaadaardig of malicieus geladen zijn? Niet iedere affaire is een machtsspel of een carrièrekeuze, laat staan aanranding of verkrachting. En zijn vrouwen zelf ook niet onderdeel van dat spel, waarbij het in de meeste gevallen onduidelijk is waar het spel stopt en de grensoverschrijdende seksuele scheefgroei begint?

Een van de sterrenstandbeelden die door MeToo van zijn voetstuk werd getrokken, is NBC-anchor Matt Lauer. Of die hier bekend is of niet (wiki), of dat een leuke vent of een eikel is, en of die schuldig of onschuldig is, dat weten wij niet. Wel een feit, en daarom is hij relevant in dit verhaal, is dat hij vorige week zelf op basis van eigen onderzoek een rather compelling article **heeft geschreven waarin hij de passages in het boek “Catch and Kill” van Ronan Farrow (oktober 2019), waarin Lauers vermeende misdragingen beschreven staan, goed onderbouwd en met degelijke bronnen uiteen trekt. Daarmee weet hij enkele beschuldigingen tegen zijn persoon toch zeer geloofwaardig te ontmantelen (zonder zichzelf als slachtoffer te portretteren, of bepaalde misdragingen te ontkennen), en waarbij Ronan Farrow en passant niet bepaald de Golden Gay van de vrouwenbevrijding blijkt te zijn, een rol waarvoor hij door de MSM al jaren wordt gelauwerd.