En ChristenUnie ook, maar vvd niet. De bal ligt bij het CDA!

Ontwikkelingshulp, u weet wel, D66 gooit uw inkomstenbelasting naar de andere kant van de Middellandse Zee, dat via via op de rekening komt van wat krijgsheren, in de benzinetank verdwijnt van veel te dikke terreinwagens van de VN of terechtkomt bij wat rebellenclubjes, in de zakken een paar corrupte ambtenaren & bij met hun eigen bubbel vergroeide leiders van totaal vercrackte NGO's - en natuurlijk kan de voorraad kindercondooms van Oxfam worden aangevuld. Wat er vérder precies met het geld gebeurt weten we niet want die van D66 zijn veel te druk met elkaar op te schouder te slaan: zij wél. En nu moeten er van D66 maar weer eens wat extra duiten naar Afrika, een miljard uit eigen middelen en dat druist weliswaar in tegen het regeerakkoord, maar anders redden ze het daar zogenaamd niet. "Als bloementelers in Ethiopië omvallen, raakt dat ook het Westland", zegt Achraf Bouali van D66. Nou pik, geef die makkers in het Westland dan ook maar 100 miljoen euro extra, want straks hebben die bloementelers in Ethiopië helemaal geen afzetmarkt meer. De vvd is 'volhardend in gevoelige zaak' en dat is vvd-taal voor 'eerst ff overleggen of de verkiezingen om de hoek zijn en anders heb je binnen een week je knaken'. De bal ligt bij het CDA en die zeggen dan: "Geef maar geld want anders komt er migratie." Er zijn 100.000 andere manieren om die migratie aan banden te leggen makkers, daar hoef je echt niet een MILJARD voor naar Afrika te sturen. "Het kabinet komt naar verwachting volgende week met een voorstel." Echt he-le-maal geen zin in luisteren naar die grote belerende bek van Rob Jetten en al die andere D66'ers.

Ook van de GroenLinks social media stagiare!

Lekker. We gooien het café weer open. Het eerste rondje is van de Oostenrijkse president. Het tweede rondje is van Dominic Cummings, maar alleen als hij twee weken in quarantaine is geweest. Het derde rondje is van Geert Dales, zodra hij zijn royalties binnenheeft. Het vierde rondje krijgt u van de huisbassist. En vanaf het vijfde rondje moet u het zelf maar betalen. We blijven niet bezig zeg.  De muziek is weer van keestelpro, en eigenlijk van u allemaal. Wie te verlegen is voor een praatje kan hier terecht voor een leestip van de meester. Veel plezier met zijn allen! En maak het niet te laat hè. Of wacht. Maak het maar wel te laat. Het is tenslotte maar één keer corona. 
PS BONUS GRATIS INSIDE EXTRA UPDATE KENNISGEVING: Vanaf 0:00 uur is vriendin van de show Mandy Slim (samen met Rob Muntz) te zien op de live webcam van Radio 1 bij Prem Radhakischreeuwsun.

Wat nu volgt, is lang. Ja, dan maak je maar zin. Of niet. Ieder individu het zijne.

Later dan alle snobs, zelfs later dan pretenderende snobs, las ik Serotonine van Michel Houellebecq. Nooit heb ik tijd, noch het geduld om tijd te maken, voor de opgelegde traagheid van literatuur. Het woord alleen al is vermoeiend. Mijn geringe culturele ontspanning, zover het die naam mag dragen is, bestaat uit het recente filmaanbod op streamingdiensten, binge-bare Netflixproducties (waarvan plotlijnen in toenemende mate door algoritmes worden gecomponeerd teneinde zo min mogelijk klantverlies te bewerkstelligen - een term die hier later terug komt), afgewisseld met geromantiseerde, nostalgie-masserende jaren negentig-montages over OJ Simpson of Michael Jordan. In een gulle culturele bui danwel daartoe aangezet door een cinematofiele vriend: een herschouwing van filmklassiekers van Steven Spielberg, Woody Allen, Stanley Kubrick, af en toe een Hitchcock, oud werk van Martin Scorsese of zijn nieuwste poging die vooral heel veel tijd nam om het sleets geworden sentiment van een ooit zo groots genre te duiden, en in de categorie van de nog meer banale epossen: de intergalactische familiedrama’s van George Lucas. Die laatste zijn overigens ook vooral nostalgie, door sommigen met een vorm van hogere cultuur verward.

Enfin, soms is daar plotseling een echt boek. Geen non-fictie over de vreemde zelfmoord van Europa (Douglas Murray) of het autobiografische werk van een Amerikaanse literaire cultuurcriticus en scriptschrijver die zichzelf in een oorlog met de tijdsgeest aan de zijde van de verveelde doch verontruste verbazing schaart (Bret Easton Ellis), maar een Echt Literair Werk, van een Echte Contemporaine Literator. Na het vinden van wat zeldzame tijd in een huisje in een naaldbos in een oostelijke hoek van Nederland waar de tijd stil lijkt te zijn (althans, voor wie niet dieper kijkt dan het volume van - en de daarin gekoelde promillages in - de ijskast, of de drie knoppen tellende handleiding van het bubbelbad in de tuin) wist ik de genietbare tijd te vinden om me tot Houellebecqs laatste trage letteren te zetten.

De strekking van het verhaal - man van middelbare leeftijd met een hoge ambtelijke functie op het Franse landbouwministerie - zoekt een uitweg uit het leven omdat het voltooid voelt nadat zijn levenslust door zelf veroorzaakte leegte onherstelbaar is beschadigd - is een evolutie van al Houellebecqs voorgaande werk: onderliggend aan het verhaal meandert een bundeling van dédain voor de globalistisch grotesk denkende, maar aartsluie opererende ambtenarij, maar ook voor het almaar ongehinderd groeiende grootbedrijf, terwijl zowel lof als medelijden met de arbeider en de eerlijke hardwerkend onderklasse overal in doorschijnt, het besef van hun tragisch lot gereflecteerd in zijn eigen mondaine en toch kleinburgerlijke leed in een wereld die geen richting meer geeft maar ook nooit genade zal kennen, en die men maar beter kan verlaten zodra de werkelijkheid van het heden op het kruispunt is aanbeland waarop de voorliggende toekomst niet meer het optimisme van het romantische verleden kan veinzen. Voilà, de bekende ironische lachspiegel die de Franse schrijver de lezer altijd voorhoudt. “De romans onderscheiden zich vooral door een originele insteek, interessante plotwendingen en geestige passages – voor wie erom kan lachen”, recenseerde Arnout le Clercq enigszins schamper, of zo proefde me dat toch, namens het Nexis Instituut. Wie zich er in herkent, en de tragiek durft te erkennen, zal zeker lachen.

Leuk
Na het lezen van Serotonine wendde ik me tot recensies van deskundigen in de literatuur, om te toetsen of ik the gist of the genre een beetje begrepen had. Ik weet dat nooit, het is een eeuwige twijfel bij iemand die ooit als tienjarige boekverslinder op de basisschool zijn romans zocht op de grotemensen-afdeling van de gemeentebieb, maar kort daarop in de brugklas werkelijk alle lust in het lezen verloor toen er plots boekverslagen over de onuitstaanbaar faux-getraumatiseerde huilerigheid van de verplichte werken van Harry Mulisch of - als de docent in een hippe bui was - de pretentieuze studentikoosheid van Ronald Giphart moesten worden opgesteld, met daarin hun systematisch ongeïspireerde eisenlijstjes over ‘motief’ of ‘thema’ in boeken die primair pretentieus (Mulisch) of larmoyant leeg (Giphart) waren. Herman Brusselmans en zijn reeks “Ex”-boeken, daar kon je ongeremd om lachen - maar dat mocht dan juist weer niet omdat het geen literatuur heette te zijn, ze waren De Telegraaf van de leestafel, waarmee op mijn oude lyceum de norm werd gesteld dat literatuur vooral niet leuk mocht zijn.

Enfin. Houellebecq, wiens werken toch niet de definitie van ‘leuk’ vertolken, werd jaren later een van de zeldzame auteurs waar ik nog wel eens een boek van oppak. De Kaart en Het Gebied, ik begreep er weinig van. Maar in Elementaire Deeltjes scheen er al wat licht tussen zijn regels door, en Onderworpen is, voor wie kan kaartlezen, een road map naar de (semi-geïslamiseerde) hel waarin Europa uiteindelijk in al haar beste bedoelingen zal vervallen. Ruim een jaar na verschijning kwam ik nu eindelijk toe aan Serotonine, en daarna las ik dus wat recensies.

Hoe #MeToo, een seksuele pandemie die meer nevenschade aanrichtte dan echte patiënten kende, zijn wortels had in een kindermisbruikbeschuldiging uit 1992 tegen regisseur Woody Allen door actrice Mia Farrow.

Je kan meteen op play klikken en kijken of het bevalt, maar deze documentaire behoeft misschien enige introductie, aangezien het diep graaft naar de MeToo-beweging, en de doodzieke wortels die de Farrow Family daarvoor (mede) geplant heeft.

Dus eerst even terug naar oktober 2017. Het was Ronan Farrow, zoon van actrice Mia Farrow en regisseur Woody Allen, die een wereldwijde #MeToo-pandemie in gang zette in The New Yorker, met zijn exposé van Hollywood mogul Harvey Weinstein en diens ranzige reputatie als aanrander, plantenfapper en afperser van seksuele diensten bij zowel jonge en talentvolle, als gevestigde actrices. Het zette een kettingreactie in gang die van Los Angeles tot aan San Francisco van Jole mannen in hun witte onderbroek zette als misbruikers van machtsposities. Maar #MeToo veroorzaakte ook veel nevenschade, onnodige vertrouwensbreuken tussen vrienden en collega’s, en leidde tot een ongezonde cultuur van “believe all women” en “believe all victims”, waarbij een (1) beschuldigende vingerwijzing al snel gelijk kon staan aan aanklacht, rechtszaak en veroordeling. 

Seksueel spel met grensoverschrijdende scheefgroei
In de maandenlange shitstorm rond seksuele intimidatie, waarbij daders en vermeende daders elkaar in hoog tempo opvolgden, werd fact checking van ondergeschikt belang boven clickbait terwijl de ene publieke prominent na de andere news anchor van zijn voetstuk geduwd werd. Het duurde tot - nota bene - de AppleTV-productie “The Morning Show” dat er wat weifelende anderzijds tegenover het ijzeren enerzijds werd gezet: zijn relaties op de werkvloer, ook in ongelijke gevallen, niet altijd al een onderdeel van ‘normale’ menselijke verhoudingen geweest, die soms goed en soms slecht uit kunnen pakken maar die niet per definitie kwaadaardig of malicieus geladen zijn? Niet iedere affaire is een machtsspel of een carrièrekeuze, laat staan aanranding of verkrachting. En zijn vrouwen zelf ook niet onderdeel van dat spel, waarbij het in de meeste gevallen onduidelijk is waar het spel stopt en de grensoverschrijdende seksuele scheefgroei begint?

Een van de sterrenstandbeelden die door MeToo van zijn voetstuk werd getrokken, is NBC-anchor Matt Lauer. Of die hier bekend is of niet (wiki), of dat een leuke vent of een eikel is, en of die schuldig of onschuldig is, dat weten wij niet. Wel een feit, en daarom is hij relevant in dit verhaal, is dat hij vorige week zelf op basis van eigen onderzoek een rather compelling article **heeft geschreven waarin hij de passages in het boek “Catch and Kill” van Ronan Farrow (oktober 2019), waarin Lauers vermeende misdragingen beschreven staan, goed onderbouwd en met degelijke bronnen uiteen trekt. Daarmee weet hij enkele beschuldigingen tegen zijn persoon toch zeer geloofwaardig te ontmantelen (zonder zichzelf als slachtoffer te portretteren, of bepaalde misdragingen te ontkennen), en waarbij Ronan Farrow en passant niet bepaald de Golden Gay van de vrouwenbevrijding blijkt te zijn, een rol waarvoor hij door de MSM al jaren wordt gelauwerd.

Dit is deel 34 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Tweede helft 2009

Dat de salarissoftwarebedrijven pissed off zijn over de "stabiliseringsplannen" van Cor Franke en het UWV is fijn maar onvoldoende. Uiteindelijk hebben ze zich het bos in laten sturen en ligt de wetgeving al klaar. Zelfs als politieke nono weet ik dat dit technische onderwerp waar niemand op kan scoren een hamerstuk gaat worden. Iemand moet in Den Haag uitleggen dat ze hier door hun ambtenaren grof worden belazerd en dat de voorgestelde "versimpeling" van de polisadministratie zomaar kan uitdraaien op volledige herbouw; alles natuurlijk onder het contract dat Capgemini nog steeds heeft. En bovendien wordt de hoogte van iemands UWV-uitkering straks bepaald door de kwaliteit van de salarisadministratie van de werkgever en diens integriteit. Ik heb dus voor iedereen een verhaal. Voor rechts de insteek 'geldverspilling'. Voor links de insteek 'benadeling zwakkere medeburgers'. En voor iedereen de insteek: 'jullie worden belazerd waar je bij staat'.

Door een gelukkig toeval weet ik ook hoe ik bij Kamerleden aan tafel kan komen. Mijn naïeve partner Frans Kleipool had bij zijn onderhandelingen met het UWV het beeld gekregen dat het UWV zou meewerken aan positieve publiciteit over het systeem dat wij hadden gebouwd – samen met het UWV natuurlijk (NOT). En om dat idee handen en voeten te geven heeft hij voor een strategiesessie op de Hilversumse hei Marcel Kummel uitgenodigd. Deze oud-journalist en oud-voorlichter van de VVD-Tweede Kamerfractie (Joris Voorhoeve era) is communicatiestrateeg ofwel lobbyist. Kummel is voorgepraat door Kleipool en legt uit hoe hij onze boodschap zou uitdragen.

Weet iemand meer?

FF ingezoomed op de foto. Want we zagen wat raars. Lijkt wel pakpapier. Soort van speciaal papier om Verwarde Mannen mee te pakken. Zit dit pakpapier tegenwoordig standaard in surveillancewagens? Is het vetvrij? Tegen bloedvlekken? En moeten die handboeien erom? Of is dit een complete 1,5 meter dwangbuis om verwarde mannen mee af te voeren? Iemand?

Want hij heeft het zwaar

Het gaat niet goed met Amsterdams beroemde zoon Jaap van Zweden. In een aangrijpend interview met de Telegraaf lezen we dat de wereldvermaarde violist en dirigent er helemaal doorheen zit. Kunt u wel met drie kinderen op een bovenwoning zitten, al twee maanden zzp-boterhammen met pindakaas eten, uw bedrijf in luttele weken kwijtgeraakt zijn danwel om de dag met max. 30 personen ergens in Brabant in een erehaag staan. Die Jaap van Zweden die heeft het pas zwaar, in z'n lommerijke villaatjes met postzegeltuin (Quote, Story, Google). Daarom gaan we vanavond om 19:00 uur APPLAUDISEREN voor Jaap. Sterkte Jaap! Deze is voor jou. Gabber.

De Wesp, noemen ze hem.

Ook wel de InterCity Nieuwe Generatie (ICNG), treinstel 3108 om precies te zijn. De kenners zater er gister in ieder geval bovenop (← mooie foto's) en leggen ons graag even uit hoe en wat. "Het is de eerste van in totaal 99 treinstellen; 79 treinen zijn bedoeld voor de binnenlandse dienstregeling, 20 voor de treindienst naar België. In totaal zullen de treinen zo’n 33.000 zitplaatsen bieden. Het gaat om 50 vijfdelige treinen, en 49 achtdelige treinstellen. De treinen die naar België kunnen zijn uitsluitend achtdelig. De nieuwe treinstellen kunnen 200 kilometer per uur en zullen voornamelijk via de hogesnelheidslijn gaan rijden."

Maar, wat vindt het volk ervan? Nou, wij zijn er alvast uit, en snappen prima dat ze hem de Wesp noemen want die komen ook altijd je zomer verpesten. Het is een kaalslag vinden we. Het brengt je van A naar B maar dat is dan ook echt het enige. Het is als tanken bij een onbemand tankstation, je mist op een gegeven moment toch je eigenheid en erkenbaarheid. De sjeu is er een beetje af en dat vinden we al heel lang in deze maatschappij.

Is dit onze Telegraaf nog wel?

Er is iets aan het rotten op de Basisweg, thuishaven van voorheen het bastion De Telegraaf. Afgelopen week werd een column over casino's van de altijd goed over casino's geïnformeerde Frits Huffnagel plotseling verwijderd. Gisteren schreef hoofdredacteur Paul Jansen een huilie huilie verhaal over dat ze op de UvA zijn krant niet serieus nemen, waar zijn voorgangers lachend 'ha, en andersom net zo!' hadden geroepen. En vandaag lezen wij in de lifestyle bijlage vijf tips voor minder plasticgebruik die regelrecht uit een SamSam Milieu Special met Linksdraaiende Europese Unie Subsidie lijkt gevallen. Zeg Telegraaf. Zijn we helemaak gek geworden. Als Wakker Nederland plastic wil gebruiken, dan gebruikt Wakker Nederland gewoon plastic ja. We gaan toch zeker niet met houten afwaskwasten, hervulbare spuitflacons, bijenwasdoekjes en bio-afbreekbare wegwerpborden in de weer als een of andere vegan yoga Greta Thunberg GroenLinks hippie Volkskrant lezeres bakfiets dinges. Maak het een beetje. ZES TIPS VOOR BUITEN BARBECUEËN MET DE DEUR OPEN EN DE RADIAOTOR AAN en rap aub!
BONUS UPDATE: Gekregen van een ontzettend tevreden Telegraaf medewerker. Onderstaande video. Stuur hulp.

Van wit geld moet men dan dus zwart geld maken!

Door de lockdown en Covid-19, hebben de centrale banken flink uitgepakt. Iets wat in de vorige bijdrages van dit bankblog aan bod is gekomen. Een systeemcrisis lag (ligt?) op de loer en groot ingrijpen was nodig. Het systeem was al geheel kromgegroeid, maar om nog een kans te hebben om de boel grotendeels en geleidelijk recht te zetten, was dit ingrijpen nodig. De economische depressie zal er echter niet minder om worden. Nu is de vraag of beleidsmakers de handschoen oppakken en orde op zaken gaan stellen. Ik koester de hoop wel, maar de verwachting niet. Megabelegger Ray Dalio verwacht zelfs dat we binnen drie jaar een nieuw monetair systeem gaan krijgen. De reden hiervoor is in essentie dat het vertrouwen in de dollar/euro/yen/pond (etc.) zal verdwijnen. Mensen met vermogen zullen proberen de negatieve effecten hiervan te ontlopen, maar zullen geforceerd worden om wit geld zwart te gaan wassen!