Geenstijl

Dit is deel 12 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

** 24-28 september 2007**

Het overdonderende besluit om Cees B. en zijn hele team per direct op straat te zetten pakt niet goed uit. Als reactie loopt heel Team GAIA woedend Toren A van het UWV-hoofdkantoor uit, om neer te strijken in restaurant Wissenkerke. Daar blaast men met z’n vijfentwintigen stoom af en belooft elkaar om niets meer te doen voor het UWV: één voor allen, allen voor één. Als Cees B. er achter zit is het een knappe maar ook een slimme zet. Het is knap om een grote groep zzp’ers tot werkweigering aan te zetten. En het speelt Cees’ toekomstige werkgever Capgemini in de kaart. Weliswaar heeft Team GAIA gefaald in het verwerken van aangiften, er is wel programmatuur ontwikkeld om gegevens ter beschikking te stellen binnen het UWV zelf. In die programmatuur zit een flink bedrag aan mensuren manuren. Zoiets gooi je niet zomaar weg.

Terwijl Team GAIA rebelleert komt Dirix’ rechterhand Maring mij vertellen dat wij de taak van GAIA erbij krijgen. Natuurlijk hebben ze geen alternatief, maar toch ben ik opgelucht. In deze schijnbaar irrationele wereld kan het balletje overal heen rollen. Maring vraagt ons om onze software uit te bouwen tot een volwaardige polisadministratie. Ik antwoord dat dit geen optie is: onze noodoplossing is geen geschikt uitgangspunt voor een robuust systeem. Wij hebben te veel bochten afgesneden. Als wij verder gaan, moet vrijwel al onze software de prullenbak in. Maring accepteert het, hopelijk omdat hij het begrijpt maar misschien omdat hij geen tijd heeft voor een college over waarom je niet moet doormodderen met software. Ondertussen hebben we een acuut probleem: hoe stellen we de waardevolle delen van de GAIA-software en de kennis van de makers ervan veilig? Van wat zich ondertussen in restaurant Wissenkerke afspeelt weten we nog niets.

De GAIA-crew heeft stoom afgeblazen en loopt terug naar Toren A. Wij benaderen enkele teamleden en uiteindelijk komt het tot een soort gesprek. Met de hoed in de hand zeggen wij dat we met een deel van het GAIA-team door willen. We krijgen nog net niet de middelvinger. Vooral Efim R, de man die verantwoordelijk is voor de GAIA-database, stelt zich uitgesproken vijandig op. Ik besef opeens dat we risico’s lopen. Deze Efim heeft toegang tot onze SwSl-database. Ik laat direct alle wachtwoorden wijzigen en controleer naderhand of de belangrijkste tabellen nog de vertrouwde giga-omvang hebben. De weken erna kijk ik ook over mijn schouder wanneer ik laat op de avond naar mijn auto loop. Het voelt als paranoïde gedrag, maar er is bij Team GAIA zoveel haat gezaaid.

Wij confronteren de weerspannige GAIA-mensen met hun contractuele verplichtingen. De gangbare UWV-contracten zijn eenzijdig maar er is wel iets van bescherming. Als regel mag het UWV een inhuurcontract op elk moment beëindigen, maar de benadeelde inhuurkrachten krijgen dan doorbetaald tot het einde van de volgende kalendermaand. Ik geef daarom aan dat wij enkele GAIA-teamleden aan hun contract willen houden, tenminste voor die extra maand. Het kan niet anders of het UWV-management gaat mij daarin steunen. Ik moet nog zien of de zzp’ers voor 15K of meer per persoon aan omzet in het putje gooien. En een nieuwe klus vinden kost tijd.

Wéér hebben we Cees B. onderschat. Iedereen bij GAIA wappert met afgetekende tijdverantwoordingen voor de komende maand. Ze lachen ons nog net niet in ons gezicht uit. Ik vraag om zo’n tijdverantwoording te mogen zien. Misschien is het Cees zelf die ze heeft ondertekend. Weer mis. Ze zijn afgetekend door Henny van S, een lagere manager bij UWV Gegevensdiensten. Overtuigd dat deze man zijn werkgever en ons een kostbaar kunstje heeft geflikt confronteer ik hem. Er komt geen inhoudelijke reactie, maar de clueless blik in zijn ogen kalmeert mij enigszins. Ik ken die blik: ‘Het zijn de regels.’ ‘Het is conform het contract.’ Het zal eerder de weg van de minste weerstand zijn geweest. En misschien heeft niet Cees maar een van zijn handlangers Van S. hier toe aangezet. Sowieso had de directie de uitdrijving van Team GAIA beter moeten overdenken. Hoe dan ook heeft het UWV zich wéér een salvo aan kogels in eigen voet geschoten.

Na veel massagewerk blijkt één GAIA-programmeur bereid om nog een week te blijven en onze vragen te beantwoorden. Ik laat kijken naar de software en pieker over de te volgen route. Na een week is er nog steeds geen helderheid over de bruikbaarheid van de software en ik besluit dat wij ook deze software gaan afzinken. Hoe dan ook moet de software worden aangepast om te kunnen praten met de database die wij nog moeten ontwerpen. En die database gaat zeker niet lijken op het gedrocht waarmee Team GAIA zichzelf de das heeft omgedaan. Het blijft echter een gevaarlijke beslissing. Als het ons evenveel werk gaat kosten om de GAIA-software te herbouwen als de tijd die Team GAIA er aan heeft besteed, dan wordt dit voor ons doen een heel groot of langlopend project. Ik weet dat ik niet geschikt ben voor het leiden van grote projecten, maar dit project geef ik niet uit handen. Wie in deze slangenkuil iets tot een goed einde wil brengen moet zich iets eigen maken van de listigheid van Cees B. en geen van mijn collega’s heeft dat in zich. Ikzelf snap langzamerhand tenminste een beetje hoe het bij het UWV werkt.

Ik maak de balans op. We werken nu een half jaar voor het UWV. We moeten dat halve jaar werk volledig opnieuw doen en gegevens blijven leveren uit onze SwSl-noodvoorziening. En we krijgen er nog een berg werk bij. Maar voor het eerst ben ik ontspannen. We zijn een technische uitdaging rijker maar een politiek superieure tegenstrever armer. En we hebben niet alleen Capgemini maar het hele softwarehuizen-oligopolie afgetroefd. Misschien draait het UWV wel bij als wij blijven presteren. Ik stuur een e-mail naar mijn collega’s die niet op ons project werken: “Wij bouwen de polis!”