Geenstijl

Een van de meest onwerkelijke discussies is niet de klimaathaast, de stikstofcrisis of de vele demonstraties tegen een vastgelopen politiek bestuur. De grootste vraagtekens rijzen rond het vraagstuk 'Wat te doen met "onze" Syriëgangers?'

Zolang de werkelijkheid zich voornamelijk op grote afstand in de bergen en woestijnen van Syrië en Irak bevindt, blijft Den Haag om de hete brij draaien. De coalitie is verdeeld tussen dáár berechten (vvd, CDA) of hier opvangen, berechten en "deradicaliseren" (D66. CU). De oppositie is verdeeld tussen terughalen (GroenLinks) en lekker laten creperen in Koerdische kampen (PVV, FvD).

In de media, ondertussen, steeds meer aandacht voor het menselijk leed. Van de jihadisten, welteverstaan - niet, of nochtans nauwelijks, voor het leed van de geloofsgroepen en volkeren die zijn verjaagd, gemarteld, verkracht, tot slaaf zijn gemaakt, of simpelweg op genocidale wijze zijn vermoord. Over Yezidi, Kopten, Koerden en losse plukjes christenen die het slachtoffer waren van Islamitische Staat hoor je nauwelijks een woord. Wel mogen opa's, vaders en broers van oorlogscriminelen in de krant en op televisie hun beklag doen: 'Nederland doet te weinig, mijn familielid is ziek, ze bedoelden het goed en ze hebben spijt'.

Dit alles moeten we aanhoren in media die zolang we ons kunnen heugen geen kans onbenut laten om te waarschuwen voor Het Fascisme, in 'weet je wie ook'-retoriek en bijna altijd gericht tegen de verkeerde "fascisten", die het in werkelijkheid echt nooit zijn. Zoals iemand treffend verzuchtte: "Dat we ons hele leven zijn doodgegooid met WO2-herdenkingen, en dat velen nu opeens net doen alsof de wreedste misdadigers sinds 1945 eigenlijk ook een beetje slachtoffer van hun ietwat ongelukkige kalifaatkeuzes zijn. Die moedwillige morele lafheid, zum kotzen."

Terecht chagrijn - In de media en ter linkerzijde van de politiek wordt de tolerantievraag weer eens omgekeerd, om ons tot de kwaaie pieren te vingerwijzen, door laffe luiden die maar niet willen accepteren dat honderden geradicaliseerde Nederlandse moslims zélf kozen voor het kalifaat. Maar nu die droom van een jihadistisch Utopia is mislukt, moeten wij hen redden, anders zijn wij intolerant. Nogmaals: retoriek van mensen en media die altijd en overal waarschuwen voor het fascisme op plekken waar het niet te vinden is, maar in het aanzien van écht fascisme meteen op hun rug gaan liggen.

Doodstraf is de rode lijn
Het ter plekke berechten voor in Syrië en Irak gepleegde oorlogsmisdaden, is geen optie voor de 'haal ze terug'-roepers. Irak heeft de tijd en de middelen niet, betoogt D66, om zo veel zaken voor de rechter te brengen. (Nou en? Zo lang ze gevangen zitten, wachten ze maar rustig af hoor - al duurt het jaren.) Alsof ons rechtssysteem niet overbelast is, en onze GGZ en tbs zitten te duimendraaien in een feilloos systeem dat capaciteit te over heeft, en wel trek heeft in het geestelijk debuggen van genocidale maniakken. D66 wil berechting in Irak sowieso niet steunen, omdat Irak de doodstraf niet wil opschorten, en 'daar trekken we als Nederland toch de rode lijn?'

In dat laatste zit de crux van dit duivelse dilemma: Terughaalroepers beroepen zich op internationale verdragen. Maar die zijn gemaakt in tijden dat de wereld met elkaar afgesproken had dat we nooit meer zoiets zouden doen. Wat bleek? De wereld deed, en doet het toch. Want de mens is een rancuneus en bekrompen dier. Dus nu zijn de verdragen die er voor moesten zorgen dat we allemaal lief zijn voor elkaar, een middel geworden om genocidale maniakken mee te  beschermen, of waar ze bescherming achter kunnen zoeken. Kijk die huilstruik maar, die in dat Volkskrantfilmpje als een verongelijkt slachtoffer vraagt "waar zijn rechten zijn", nu hij al 8 maanden te weinig eten krijgt en op de grond moet slapen.

Op de eerste rij bij genocide
Toen de islamitische genocides gepleegd werden, waren de westerse landen nergens te bekennen. Die Yezidi op die berg, die gingen er allemaal aan - we zaten op internet vanaf de voorste rijen mee te kijken, maar deden niets. Nu het kalifaat kapot is, en haar restanten in kampen gevangen zitten, wil D66 berechting in Irak niet steunen, omdat Irak de doodstraf hanteert. 

Nou kun je voor dat standpunt nog best een morele lans breken (immers: als je beter wilt zijn dan de "heethoofden" van Al-Baghdadi, kopieer dan niet hun ultieme consequenties), maar wat het extra wrang maakt, is dat D66 wél erkent dat Irak de juridische middelen niet heeft, maar ondertussen net doet alsof Nederland wél de juridische capaciteit, geestelijke gezondheidsmiddelen, praktische deradicaliserings-instrumenten (bespaar ons deze waanzin!) en/of het maatschappelijke draagvlak heeft om het ergste oorlogstuig sinds de nazi's en de communisten te berechten, rehabiliteren en in genade terug op te nemen in dit land.

De prijs van dit probleem
En dan hebben we het nog niet eens over de ongetwijfeld véél te schattige fopstrafjes die de Kalifaatkippen en hun Haatbaarden te wachten staan, als ze eenmaal door de slurf van Schiphol terug op veilige "eigen" bodem zijn.

Genoegdoening voor het genocidale gedrag kan alleen dáár waar de daden gepleegd zijn. Als berechting vele jaren duurt, dan is dat maar zo. En als de doodstraf een consequentie kan zijn, dan is dat ook maar zo. Waar nodig moet Nederland alles doen om zowel de terugkeer te blokkeren, als om berechting mede te financieren. Want wij konden als land ook niet voorkomen, dat honderden van onze ingezetenen er voor kozen om duizenden kilometers verderop op een heilige moordmissie te gaan. Die verantwoordelijkheid zullen we moeten dragen. Dat besef doet misschien pijn (niemand wilde immers dat ze richting Kalifaat zouden gaan), maar liever de (financiële) prijs en morele tol van deze erkenning dragen, dan die moedwillige Mohammedaanse moordmachines de hand reiken, de andere wang toekeren en onszelf absolutie gunnen door de daders nagenoeg onbestraft te laten ontkomen. Zo makkelijk mag het voor hen én voor ons niet zijn.