Dit is deel 48 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Juni - juli 2011

In de periode 2007-2009, bij het UWV in huis werkend, ervaar ik voor het eerst hoe het is om in een in wezen vijandige omgeving te moeten werken. Die stille vijandigheid, die passief-agressieve grondhouding, wordt belichaamd en aangemoedigd door directeur Diantha, maar heeft dat niet nodig. Tien mensen die het werk doen van honderd UWV'ers is een dagelijks dreigement voor alle vage para- en pseudo-automatiseerders om ons heen.

Juist vanwege de onprettige sfeer geniet ik van persoonlijke contacten met enkele UWV'ers die zich van de bedrijfscultuur niets aantrekken. Mijn favoriet onder deze UWV'ers is Els Jak, een onbevangen Amsterdamse UWV/Gak-oudgediende. Ergens in een gesprek over iets onbenulligs onderbreekt ze zichzelf: "Ik begrijp niet waarom ze hier zo bang voor jou zijn. Jij doet geen vlieg kwaad". En natuurlijk is dat ook zo. Ik ben gewoon een ingehuurde ambachtsman, geen bedrijfssaneerder van McKinsey*.*

Maar dat was 2008. Nu is het 2011 en ben ik getekend door alle UWV-vuiligheid. En RTL-journalist Sietsma is op mijn aanwijzingen aan het graven in de dirt. Het eerste dossier dat hij oppakt is dat van Jan K. Jan is directeur van het bedrijfje A2B en verhuurt al zijn mensen, een man of 10 à 15, aan het UWV. Het verdienmodel van Jan K. is jaloersmakend: een bijna virtueel bedrijf (bijvoorbeeld geen kantoor, nauwelijks vaste kosten), iedereen permanent ingezet op uurbasis met IBM als tussenpersoon en zelf je eigen mensen aansturen. Ik schat de bottom line van A2B op minstens een half miljoen per jaar.

De A2B-constructie is bij het UWV allerminst uniek, maar alleen weggelegd voor goede vrienden van de UWV-top. Wel bijzonder is dat Jan K. en zijn mensen echt nuttig werk doen. Jan is verantwoordelijk voor het officieel als 'groot en risicovol' aangemerkte programma "Killen en Migreren" dat als doel heeft om de oude pre-UWV-systemen uit te faseren. Dat programma loopt jarenlang door, niet alleen omdat systemen uitschakelen werkgelegenheid kost, maar ook omdat uitkeringen in gevaar komen als er fouten worden gemaakt. De A2B-mannen zijn onmisbaar voor het UWV. A2B is de uitzondering op de regel dat corrupte constructies altijd samengaan met mislukkingen.

Dit is deel 47 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eind 2010, eerste helft 2011

Het besluit om de politieke route op te geven en druk op het UWV te zetten via de journalistiek blijkt een gouden greep. RTL-journalist Siebe Sietsma is al een tijd lang aan het spitten in de wereld van de bevolkingsadministratie en heeft ontdekt wat insiders al weten: die bevolkingsadministratie is voor wat betreft de adressen een puinhoop. Moeilijk te begrijpen is dat niet. De overheid baseert van alles dat te maken heeft met uitkeringen en belastingen op huishoudens. Het begrip 'huishouden' loopt nagenoeg één-op-één met het begrip 'adres', dus daarmee rommelen loont behoorlijk. Sietsma's timing is perfect, want het verschijnsel adresfraude explodeert door twee oorzaken.

Allereerst is daar het Burgerservicenummer (BSN) dat na de invoering in 2007 nu overheidsbreed wordt gebruikt. Met het BSN halen overheidsorganisaties hun persoonsgegevens direct uit de bevolkingsadministratie en niet meer bij de burger zelf. Dat is ook uitdrukkelijk de bedoeling van het BSN, want dat is moderne service voor de burger betekent minder werk voor de overheid. Natuurlijk moeten overheidsorganisaties nu wel vaststellen of de gegevens kloppen, maar veelal wordt dat gezien als een exclusieve taak van de gemeenten. Voor de meest luie organisaties is het BSN ideaal: minder werk, en als het fout gaat kun je vingerwijzen naar de gemeenten. De wettelijke verplichting dat geconstateerde onjuistheden moeten worden teruggemeld aan de gemeente wordt veelal gezien als een wassen neus. Het UWV meldt nooit een onjuistheid terug, ongeveer nul keer per jaar (controleer zelf). Geloof het of niet, maar het UWV heeft zelfs bij wet geregeld dat het fraudesignalen niet terug hoeft te melden. 

De tweede oorzaak waarom spookburgerfraude explodeert heet "Vrij Verkeer van (EU-)Personen". Nederlanders die naar het buitenland vertrekken verdwijnen uit de bevolkingsadministratie, maar houden wel hun BSN. Een veel omvangrijker groep wordt gevormd door niet-Nederlanders, veelal Oost-Europeanen, die in Nederland werken. Deze mensen krijgen een BSN van de Belastingdienst, maar blijven buiten de bevolkingsadministratie. De constructie is een open uitnodiging voor grootschalige fraude. Ex-Nederlanders en legal (EU-)aliens die de Nederlandse overheid willen gamen of tillen kunnen met een minimale pakkans frauderen.

Dit is deel 46 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eind 2010 - 2011

Gedurende 2010 wordt het steeds duidelijker dat het UWV van de Haagse radar is verdwenen. Onhaalbaar gebleken VVD-plannen om het UWV op te doeken maken het UWV tot een politieke no go area. Het betekent dat het UWV-management vrij spel heeft. Dat Ketenmanager Cor Franke eind 2010 vertrekt is een opluchting, maar daar hebben we David Jongen voor teruggekregen.

Ik word behoorlijk cynisch van de politieke desinteresse. Honderden miljoenen belastinggeld verdwenen richting Capgemini, CGI, IBM en een horde zzp'ers, en niemand die er iets van wil weten. Tegelijk slaat politiek Den Haag aan op de meest onbenullige incidentjes. Het dieptepunt is ophef in de Kamer wanneer het UWV besluit om voor meer naamsbekendheid een Amerikaanse zwarte schaatser te sponsoren. Het gangbare niveau in de Kamer is werkelijk nul.

Zoals dat gaat in een democratisch land weerspiegelt de belangstelling van het parlement dat van de Nederlandse burger. Henk en Ingrid kunnen zich niets voorstellen bij negencijferige bedragen aan verspild belastinggeld, verdwenen in softwareprojecten waar ze niets van kunnen en willen begrijpen. Volk en hun volksvertegenwoordigers zien software als zoiets als ontwikkelingshulp: "nuttig, moeten we doen, maar buiten onze leefwereld, iets voor experts". Een vijfcijferig bedrag spenderen aan sponsoring is wel tastbaar voor die burger. De flutincidentjes maskeren permanente verspilling en corruptie die te moeilijk is om aan te pakken.

Je hoeft geen forensisch expert te zijn om te snappen dat de softwaresector, waarin enorme bedragen vrijwel ongecontroleerd omgaan, een walhalla vormt voor verspilling en fraude. En anders dan in bij hulp in verre landen, waar ook veel fout gaat, liggen hier de schandaalverhalen voor het oprapen. Maar dat gebeurt niet. Ik begrijp dat corruptie in bestuurskamers en rond Europese aanbestedingen en zelfs in de ontsporende projecten moeilijk bewijsbaar is, maar de ranzige geur rond uitgaven aan software is gewoonweg niet te missen. Niet alleen bij het UWV, maar overal waar met andermans publiek geld wordt geautomatiseerd.

Dit is deel 45 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2009 - 2012

Dat we de tweede man van het UWV in zijn eigen mes hebben laten lopen is bevredigend en bovenal instructief, maar verheffend is het natuurlijk allemaal niet. En het uiteindelijke resultaat voor onze belasterde collega Paul Peltzer is nihil. Maar we hebben David Jongen een tik uitgedeeld en een fijn stukje dossier opgebouwd.

David Jongen de UWV-poort uitkrijgen is om allerlei redenen een nobel doel. De man heeft een ongeëvenaard track record als het gaat om belastinggeld verspillen. Maar het echte belang is dat ze van de polisadministratie afblijven en het systeem overheidsbreed gaan gebruiken. Alleen dan komt de pakweg 400 miljoen euro belastinggeld tot zijn recht en maakt ons beheerbedrijf Corduroy kans om te overleven. We moeten primair op de bal spelen en niet op de man.

En er lijken zeker mogelijkheden. Na twee giga software-drama's en allerlei "kleinere uitglijders" is politiek Den Haag het UWV zat. Vooral de VVD, met fractievoorzitter Stef Blok voorop, wil het UWV maximaal uitkleden. Het plan ontstaat om de uitvoering van de WW, de WIA en de ziektewet deels te privatiseren en deels over te hevelen naar de gemeenten (die al de bijstand uitvoeren). Het UWV blijft dan wel bestaan, maar als de back office van de gemeenten. Per saldo moet zo'n operatie miljarden besparen.

Het UWV-uitkleedplan is een typisch staaltje van politiek feitenvrij denken. Het UWV is onaantastbaar, juist omdat de poging om de uitkeringssystemen te moderniseren op een totaalfiasco is uitgedraaid. De organisatie is nagenoeg immuun geworden voor echte ingrepen: met zijn gammele, verouderde en slecht onderhoudbare systemen houdt het UWV niet alleen veel mensen aan het werk, maar is het ook beschermd tegen Haagse bemoeienis. Een overheveling naar de gemeenten zou een gegarandeerde uitvoeringsramp worden, ook omdat er dan weer zou moeten worden samengewerkt tussen twee ministeries, want de gemeenten vallen onder Binnenlandse zaken.

Dit is deel 44 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Mei – november 2010

De schreeuwpartij van UWV-topman David Jongen tegen de verbouwereerde directeuren van Corduroy leek spontaan, maar was terdege voorbereid. Hoewel het onderwerp van gesprek woede over een onwelgevallige white paper was, had Jongen gezocht naar meer dirt. De voor de hand liggende bron van vuiligheid was natuurlijk operationeel directeur Diantha C. en met haar had hij de sessie voorbereid. 

De manager boven Diantha C. en onder David Jongen, divisiedirecteur Paul Dirix, had de Corduroy-directeuren hierover geïnformeerd. Zijn motief: het UWV-bedrijfsbelang, dat niet gebaat was bij een ontsporing. Maar het had dus allemaal niet mogen baten. David Jongen was ballistic gegaan, maar ook uit de bocht gevlogen door off topic te beginnen over een van onze partners, Paul Peltzer. Dat blijkt geen slimme move. 

Peltzer is een oudgediende bij UWV-voorganger Gak, die bij de oprichting van het UWV naar ons is overgestapt. Als insider is hij voor het UWV op allerlei plekken van waarde en hij is als adviseur en projectmanager veelgevraagd. Zijn laatste project was het project WIA, waar hij als rechterhand van programmamanager Cora S. optrad. 

Net als de polisadministratie in 2007 was project WIA in 2008 volledig ontspoord. Dát wordt Peltzer niet aangerekend – zoiets gebeurt bij het UWV nooit – maar dat hij amoureuze betrekkingen zou onderhouden met zijn manager wel. En dat heeft vermoedelijk weer te maken met de zware beroerte die deze Cora S. heeft opgelopen. Niemand bij het UWV zegt het hardop, maar er heerst een soort van schuldgevoel over wat Cora – binnen en buiten het UWV geliefd – is overkomen. En dat schuldgevoel lijkt zich te ontladen op het hoofd van haar veronderstelde minnaar, Paul Peltzer.

Dit is deel 43 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Mei 2010

Op 3 mei 2010 verschijnt de directie van softwarebeheerbedrijf Corduroy op de bestuurskamer van het UWV-hoofdkantoor, daartoe gesommeerd door UWV-topbestuurder David Jongen. Het onderwerp van gesprek hoeft niemand uit te leggen. Het UWV is zwaar misnoegd dat meneer Veldwijk de wetgeving voor de Eenduidige Loonaangifte heeft getorpedeerd. Meneer Veldwijk zelf is niet welkom. Het UWV doet immers alleen nog zaken met Corduroy. Meneer Veldwijk is slechts parttime inhuurkracht via Corduroy (en grootaandeelhouder van Corduroy). Natuurlijk is dat meteen het probleem: de directie van Corduroy heeft uiteindelijk weinig te zeggen over meneer Veldwijk. De twee Corduroy-directeuren maken zich op voor een raar gesprek. 

De directeuren zitten er onderling heel anders in. Operationeel directeur Bevers baalt ervan dat de relatie met het UWV onder druk staat. Zijn collega, algemeen directeur Frans Kleipool, is juist verheugd. Na anderhalf jaar smachten komt hij nu dan eindelijk aan tafel met de UWV-bestuurstop, zijn natuurlijke habitat, zijn niveau, een plek om echte zaken te doen. Eerder, bij de afronding van de onderhandelingen over de verkoop van onze software aan het UWV, had ik dat op het nippertje voorkomen, maar nu gaat het alsnog gebeuren. Kleipool stuurt mij nog net geen bedankmailtje.

Het gesprek duurt een half uur. Het is alleen geen gesprek. Wat zich ontvouwt is een tirade zonder onderbreking door David Jongen. UWV-divisiedirecteur Dirix zit er zwijgend naast. Directeur Kleipool probeert enkele keren iets te zeggen en krijgt elke keer van bestuurder Jongen toegesnauwd dat hij aanwezig is om te luisteren en niet om te spreken. Na afronding van de schreeuwpartij kunnen de mannen vertrekken. Ze zijn confuus. Topman Jongen heeft van alles over ze uitgestort; een coherent verhaal was het niet. In zijn opwinding en woede is David Jongen soms totaal off-topic gegaan. De boodschap die de mannen mee hebben gekregen is in elk geval dat de handelwijze van meneer Veldwijk 'repercussies' gaat krijgen. Corduroy gaat een officieel schrijven van het UWV ontvangen waarin die repercussies worden medegedeeld.

Nadat ik het verslag van het "gesprek" aanhoor ben ik net als de arme Corduroy-directeuren in staat van verwarring. Wat bezielt David Jongen? Wat wil hij bereiken? Waarom niet gewoon die repercussiebrief via zijn onderdaan-directeur Dirix gedropt of staande het 'gesprek' overhandigd? Waarom als topbestuurder met een jaarbudget van anderhalf miljard euro los gaan op twee directeurtjes van een minibedrijf, mannen die niets hebben misdaan en geen greep hebben op degene op wie de woede zich richt?

Strijd tegen Polenfraude in volle gang

Ergens, op een UWV-kantoor in Brabant:

"Hee, alweer een brief voor camping de Kanthoeve."

"Dat is al de zesde deze week."

"Wel veel hè."

"Je kunt toch helemaal niet wonen op een camping?"

"Nee, misschien is er wel iemand fraude aan het plegen. Toch eens uitzoeken."

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!"

Een maand later

"Hee, alweer een brief voor camping de Kanthoeve."

"Dat is al de dertigste deze maand."

"Wel veel hè."

"Je kunt toch helemaal niet wonen op een camping?"

"Nee, misschien is er wel iemand fraude aan het plegen. Toch eens uitzoeken."

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!"

Een jaar later

"Hee, alweer een brief voor camping de Kanthoeve."

"Dat is al de duizendste dit jaar."

"Wel veel hè."

"Je kunt toch helemaal niet wonen op een camping?"

"Nee, misschien is er wel iemand fraude aan het plegen. Toch eens uitzoeken."

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!"

Drie jaar later

"Hee, alweer een brief voor camping de Kanthoeve."

"Dat is al de vijfduizendste."

"Wel veel hè."

"Je kunt toch helemaal niet wonen op een camping?"

"Nee, misschien is er wel iemand fraude aan het plegen. Toch eens uitzoeken."

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!"

Vijf jaar later

"Hee, alweer een brief voor camping de Kanthoeve."

"Dat is al de tienduizendste."

"Wel veel hè."

"Je kunt toch helemaal niet wonen op een camping?"

"Nee, misschien is er wel iemand fraude aan het plegen. Toch eens uitzoeken."

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA"

Zeven jaar later

"Hee, alweer een brief voor camping de Kanthoeve"

"Dat is al de twintigduizendste."

"Wel veel hè."

"Je kunt toch helemaal niet wonen op een camping?"

"Nee, misschien is er wel iemand fraude aan het plegen. Toch eens uitzoeken."

"HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA"

Dit is deel 42 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

April – Mei 2010

 De laatste poging van de ‘good guys’ om nog iets in beweging te krijgen was mislukt. Een verstandig mens zou nu de boel de boel hebben gelaten; het directe gevaar van ontmanteling van de polisadministratie is verdwenen. Ik ben een grote minderheidsaandeelhouder van beheerbedrijf Corduroy, maar heb door mijn eerdere geblunder niets te vertellen. Ik kan riant leven van mijn Corduroy-dividendcoupons, want met de onderhandelings- en managementvaardigheden van de twee directeuren van Corduroy bv is niets mis. En financieel is alles transparant en fair.

Maar ik ben dus geen verstandig mens, al heb ik redenen om in beeld te willen blijven. De financiële crisis woedt volop en het kabinet-Rutte 1 is bezig om alle dure wetten en uitvoeringsregelingen tegen het licht te houden, de ‘Brede Heroverweging’. De dure loonaangifteketen (idem de toeslagen) heeft de speciale aandacht van het kabinet, horen wij. Ketenmanager Franke zit er nog steeds en dus blijft het onveilig. De donkere wolk waait gelukkig over. Na alle ellende durft Den Haag de vingers niet meer te branden aan de polisadministratie (idem de toeslagen).

Ik heb nog een reden om betrokken te blijven. Het mag mij dan gelukt zijn om de wet op de eenduidige loonaangifte om te duwen, maar zonder aanpassing van de polisadministratie hebben frauderende werkgevers nog steeds vrij spel. Het is absoluut nodig dat een werkgever bij een correctie op een eerdere aangifte meldt of er sprake is van herstel van een administratieve fout of van later binnengekomen informatie. Het alternatief is dat het UWV actief gaat controleren op correctieaangiften en waar nodig uitkeringen opnieuw berekent en bedragen terugvordert. Dat laatste is kansloos. De uitkeringssystemen kunnen het niet aan. En het UWV heeft continu voor honderden miljoenen aan teveel betaalde uitkeringen terug te vorderen. Helaas krijg ik nergens voet aan de grond. Iedereen is UWV-moe. Maar er speelt nog iets: als de politiek moet kiezen tussen risico’s op fraude en extra werk voor werkgevers dan kiezen ze voor fraude. De belangen van werkgevers tellen in Nederland zwaar.

Dit is deel 41 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Na de publicatie van onze white paper mag ik van Directeur Diantha alleen nog begeleid bij het UWV naar binnen en weet ik mij daarnaast gehaat door UWV-topbestuurder David Jongen. Vreemd genoeg is mijn rol bij het UWV nog niet geheel uitgespeeld. Diantha en haar amateurautomatiseerders hebben misschien wel wat ze willen, maar er zijn ook verliezers. De belangrijkste verliezer is Hans Tromp. Die is nog steeds verantwoordelijk voor het leveren van gegevens over inkomens- en dienstverbanden aan overheidsorganisaties (en incassobureaus). Er staat nog een hele rij klanten voor zijn deur die steeds slechter worden bediend.

De oorzaak is eenvoudig: teveel onbekwame handjes. Het sowieso al dramatisch laagproductieve software-productieproces bereikt nieuwe dieptepunten doordat het aantal mensen dat er aan werkt begin 2010 is geëxplodeerd van enkele tientallen tot richting de honderd. Veel van die mensen zijn te betitelen als 'para-automatiseerders’, mensen met affiniteit voor computers, maar geen ict’ers. Mensen die software kunnen ontwerpen of bouwen zijn slecht vertegenwoordigd. Nog meer handen aan een al overvol bed betekent lagere productiviteit, niet alleen per persoon, maar ook in absolute zin. Hans Tromp en zijn mensen zien het gebeuren.

Wat alles nog erger maakt is dat Directeur Diantha de nieuwe beheerder Corduroy uit het UWV-gebouw heeft gezet. De softwareontwikkeling vindt nu in Amersfoort plaats. Het is een double whammy: het pad dat de software aflegt wordt nog langer en foutgevoeliger en de drempel om even langs een deskundige te lopen om iets te vragen wordt een stuk hoger. Directeur Diantha zit er niet mee, integendeel. Er zijn zoveel UWV-monden te voeden.

Er is een lichtpuntje: onder druk van de toezichthouder is het polisadministratiesysteem uitzonderlijk goed gedocumenteerd. Dat maakt het toch mogelijk om redelijk snel de werking van het systeem te begrijpen. Helaas wordt die documentatie door UWV’ers niet geraadpleegd. Erger, de UWV-mensen hebben er effectief geen toegang toe en weten meestal niet van het bestaan ervan. Gek is dat niet. Documentatie maken of gebruiken zit niet in het DNA van het UWV. Bijna iedereen gaat ervan uit dat er geen bruikbare documentatie is en daarom wordt eventuele documentatie ook niet bijgehouden. Het is een klassieke vicieuze cirkel die niet uniek is voor het UWV, maar die bij het UWV tot in het extreme is ontwikkeld.

Dit is deel 40 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Eerste helft 2010

Met het officieel "in beheer" gaan van de polisadministratie gaan bij directeur Diantha alle remmen los. Dat kan ook. Het UWV doet nu zaken met het door ons opgezette beheerbedrijf Corduroy dat beschikt over een mooi beheercontract en even mooie voornemens. Binnen een maand leren ze dat het niet de bedoeling is om met weinig mensen veel werk te verzetten, maar het omgekeerde.

De dagelijkse leiding van beheerbedrijf Corduroy is in handen van Mark Bevers. Bevers weet als ex-manager van bedrijven als Getronics en PinkRoccade veel over werken voor bureaucratische overheidsbedrijven, maar op het UWV blijkt hij niet voorbereid. Direct na ingang van het beheercontract wordt beheerbedrijf Corduroy de toegang tot het systeem dat ze moeten beheren ontzegd. Alles wat Corduroy doet, moet via-via gebeuren: via IBM, via de UWV-automatiseringsdivisie, via Diantha's eigen UWV-beheerders. Het medicijn dat Diantha bij ons stapsgewijs heeft toegediend, krijgt Corduroy direct in overdosis.

Binnen drie weken ligt een alarmerende e-mail van Bevers bij Diantha's rechterhand Robert van W. Bevers meldt dat hij een deel van zijn contractuele verplichtingen niet kan vervullen. Het heeft geen effect. Dit is zoals het bij het UWV werkt. En heel gevaarlijk is het niet. Software waar niets mee gebeurt, blijft gewoonlijk doordraaien.

Mijn collega's werken vanaf 2010 nog beperkt voor het UWV en doen dat via Corduroy. Dat geldt ook voor mijzelf. Van mijn geheime lobbyactiviteiten weet niemand en de white paper waarmee wij uit de kast gaan komen is nog niet gepubliceerd. Dat vrijwaart mij echter niet van Diantha's vijandigheid. Voor haar vertegenwoordig ik alles wat het UWV-management en een groot deel van het personeel verafschuwt, in één woord: productiviteit. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Hans Tromp, adjunct-directeur Anno Maring en misschien zelfs diens en Diantha's baas, Paul Dirix, willen mij betrokken houden. Het gevolg van die weerstand is dat Diantha extra hard inzet op het mij buiten de deur werken. Begin maart word ik per e-mail tot persona non grata verklaard. Diantha kan dat. Niet alleen is ze operationeel de eindbaas, maar ze wordt ook gedekt door het informele UWV-managementnetwerk. Diantha heeft nóg een reden om mij te willen lozen. Minister Donner en Ketenmanager Franke willen hun wetgeving nog steeds door de Kamer duwen. Wat ik achter hun rug om doe weten ze niet, maar hoe ik over hun wetgeving denk is geen geheim.