Sneu

Joe Biden (82), bekend van niks mankeren (officiële lezing) en van heel veel mankeren (onze lezing), heeft middels bovenstaand statement bekendgemaakt dat hij afgelopen vrijdag te horen heeft gekregen dat hij een van de vreselijkste dingen mankeert, hij is namelijk getroffen door een agressieve vorm van prostaatkanker met uitzaaiingen in de botten: "On Friday, he was diagnosed with prostate cancer, characterized by a Gleason score of 9 (Grade Group 5) with metastasis to the bone. The President and his family are reviewing treatment options with his physicians." President Trump bracht een korte verklaring uit op zijn Truth Social: "Melania and I are saddened to hear about Joe Biden’s recent medical diagnosis. We extend our warmest and best wishes to Jill and the family, and we wish Joe a fast and successful recovery."

De deur des levens lijkt hiermee langzaam en treurig piepend te sluiten voor Joe Biden. Niets bleef hem de afgelopen jaren bespaard en van een rustig pensioen, met wat zorgeloze dagen aan het strand, zal hij nu ook niet kunnen genieten. Schrale troost dat hij daar tijdens zijn presidentschap wél vaak genoeg van kon genieten.

K

K-nieuws over K-ziekte bij Martijn Krabbé. "Ik heb longkanker op rechts met een uitzaaiing in de hersenhelft op links. In het laatste stadium en zonder kans op genezing. Zo, dan is dat maar gezegd." Verdomme. Meer over rotziekte bij de LINDA.

Hebben jullie nou je zin?

Nederland won met 2-1 maar de kinderen met kanker verloren zondag in Hamburg. Bovenstaand beeld leidde tot internationale oPhEf die nu ook Bart van de Ven uit Breda raakt. De Brabander maakte van het EK 2008 Zwitserland tot en met het WK in Brazilië in 2014 enige furore als DJ Rasta Ruud. Een levend eerbetoon aan Ruud Gullit die met instemming het spektakel gade sloeg. Van de Ven zou dit EK in Duitsland weer terugkeren in zijn rol - reenactment eerder met het identieke wedstrijdshirt en dezelfde Lotto voetbalschoenen en aanvoerdersband als in '88 - maar ziet daar na alle kritiek van af: "Ik ben erg geschrokken van de reacties. (-) Als John de Wolf in 1988 de held was geweest, had ik die zo goed mogelijk geïmiteerd. Maar toevallig was het Ruud Gullit die de geweldige kopbal maakte." Belangrijker: de opbrengst van zijn optredens wilde Van de Ven schenken aan het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie maar daar kunnen de kankerkindjes nu naar fluiten. Of niet? LAAT DJ RASTA RUUD ZIJN KARWEI AFMAKEN!

Meh

Nou. Heeft-ie zo lang moeten wachten om koning te worden. Heeft hij 'een vorm van kanker'. Het werd ontdekt tijdens een onderzoek aan zijn prostaat, maar het is geen prostaatkanker. Onduidelijk is wat voor een kanker, in welk stadium, of hoe of wat. De agenda van Charles (75) is leeggehaald. "Buckingham Palace says the King 'remains wholly positive about his treatment and looks forward to returning to full public duty as soon as possible'." Sterkte, Kareltje!

Houdt het dan nooit op!?

Doet het pijn? Alleen als ik lach.

Freelancers zijn gek genoeg nooit ziek. Of beter gezegd: melden zich nooit ziek, want de schoorsteen moet roken.

Tijdens mijn studie werkte ik als uitzendbureau-tiepgeit bij alle mogelijke instanties van de gemeente Amsterdam. Meer dan de helft van het personeel was chronisch schoolziek: het Syndroom van Ollongren. 

Ik kwam - hoe slecht ik me ook voelde - altijd braaf opdraven, want als ik dat niet deed kreeg ik geen centjes. Mijn arbeidsethos is deels genetisch, deels pragmatisch. Dit dagboek komt mij soms de neus uit, maar toch sleep en sleur ik mezelf achter de laptop.
Ik had een alleraardigste kapper toen ik in Brussel woonde, en die zei mij eens: als je na vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn, ben je dood.

Nou ben ik niet bepaald kleinzerig. Dat komt uit de tijd dat ik nog gebruiker was en regelmatig met het fenomeen cold turkey te maken had. Bepaald geen sinecure, maar de koude kalkoen duurt slechts drie dagen. Daarna is het afkicken vooral een mentale kwestie. Ik heb nu permanent overal pijn, sinds kort in de leverstreek. Het doet mij denken aan een cartoon die ik ooit zag in een Amerikaans tijdschrift. Een Engelsman in een kaki-pak is doorboord met een speer en staat vast aan een boom. Om de boom rennen Zulu’s. Zijn maat vraagt: doet het pijn? Alleen als ik lach, zegt de gespietste.

Ik email naar mijn geneesheer in de Algarve dat ik volgende week langskom. Ik lijd niet aan iatrofobie en vind het altijd interessant om naar de dokter te gaan, net zoals ik met plezier naar de tandarts ga. Die mensen hebben het beste met je voor. Ik kan dan ook heel geestig vertellen over mijn medische perikelen. Zo heb ik traag zaad: het komt er wel snel en rijkelijk uit maar die donderkopjes zijn allemaal misvormd, met happen uit de staart en/of de kop. De laatste keer dat ik mijn spermatozoa zag, was begin jaren tachtig. Vrienden bezochten met een zekere regelmaat de spermabank, waar ze vijftig gulden per zaaddonatie kregen. Ik vroeg na het onderzoek aan de laborante of ik mijn sperma mocht bekijken. ‘Maar het zijn er toch best veel’, zei ik tegen de laborante. Die moest lachen en zei dat die paar goeie die ik had, het invriezen vermoedelijk niet zouden overleven. Ik kon mij ook niet voorstellen dat er vrouwen waren die op mijn eventuele profiel bij de zaadbank vielen: mager, rood haar, sproeten en drie turven hoog (en een klein drank- en drugsprobleem, maar dat had ik verzwegen). Hoe het ook zij: doei, vijftig pop!

Jaren later ging ik op aandringen van mijn tweede grote liefde naar de IVF-kliniek in het AMC. Ze wilde een kind. Achter de balie zat een juffrouw met een hoofddoek. In een naargeestig hokje probeerde ik mij af te trekken in een minuscuul potje. Qua rukmateriaal lag er een jaargang Aktueel en een jaargang Panorama. Na een half uur was ik nog niet klaargekomen en het zweet droop van mijn gezicht. Toen het uiteindelijk gelukt was, zei ik tegen de juffrouw dat ze er wel eens leukere boekjes konden neerleggen. Ze lachte schaapachtig en zei dat ze veel klachten had gekregen van “broeders” over de pornografische boekjes die er eerst lagen. Ik zei dat die wellicht wat harder moesten bidden om goed zaad want slecht zaad is een straf van Allah.

Een week later keek de IVF-arts mij bezorgd aan. De uitslagen van het onderzoek waren verontrustend, tussen neus en lippen door en bladerend in zijn agenda bromde hij dat het wel eens op een hersentumor zou kunnen duiden. Ik zakte door de grond. Even later bedacht ik mij dat ik de avond voor het geruk in het naargeestige hokje allerhande drugs had gebruikt, iets dat ik niet vermeld had. Mede door de heroïne (die er voor zorgt dat je amper kunt poepen, piesen en klaarkomen) had ik mij suf gefapt.

Ik vroeg een tweede zaadtest aan en bleef tot die test clean. De tumor was verdwenen, tot verbazing van de specialist. Wel raadde hij mij een kleine operatie aan, er zat een knoopje in een of andere zaadkanaaltje dat naar mijn teelballen liep. Na een wachttijd van zes maanden was ik aan de beurt. Mijn schaamhaar werd weggeschoren, mijn vriendin kreeg een lachstuip. Na de couveuse had ik nog nooit eerder in een ziekenhuis gelegen. Toen ik aan de chirurg vroeg of ik mocht meekijken, met een spiegeltje, reageerde hij geïrriteerd: ‘mijnheertje, u doet uw werk en ik het mijne’. Mijn toon werd jovialer en de chirurg steeds bozer. Hij vroeg of ik wellicht naast hem in de schoolbank had gezeten. Uiteindelijk had de ingreep geen gunstige invloed op mijn sperma.

In de ochtend bij Teun aan de keukentafel een deel van mijn interviews met de kopstukken van de Vlaamse beweging uitgewerkt, in het kader van Europese Patriotten. Filip Dewinter voor komende zaterdag. Daarna de trein van Antwerpen naar Charleroi. Veel treinen zijn uitgevallen, zoals altijd in Belgikistan. Ik had uitgerekend dat vier uur reizen voldoende moest zijn, maar door alle vertragingen wordt het nog krap. De bus van Charleroi naar de luchthaven gaat om het half uur, en ik heb geluk. Ryanair is altijd weer een spektakel, een optocht van genetische narigheid. De freakshow van Manchester naar Faro staat in mijn top 10, maar deze vlucht is ook heel bijzonder. Spuuglelijke Walen, in bizarre vodden, steenkolen-Frans kwebbelend. Mijn pijnen gedijen goed in dit voorgeborchte van de hel. Ik haat vliegen. Wonder boven wonder had ik één keer seks in een vliegtuig. Dat was niet toevallig want ik had kennis aan een prachtige struise stewardess en we gingen op kerstvakantie naar Mombasa in Kenia. Tijdens de lange nachtvlucht (Sjoukje had dienst) waren er twee feestelijke momenten: ik passeerde voor het eerst de evenaar en vervolgens schoof ze in werkkleding maar zonder slipje bovenop me en zei op vrolijke toon toen het klaar was: 'welcome to the mile-high club, baby!'

Troostende muziek van mijn held Burt Bacharach. Ook dood. 94 geworden. Ik moet er niet aan denken zo oud te worden, zonder pensioen, met een AOW’tje van een paar stuivers, kwijlend in een rolstoel en een verpleger die mij voortdurend in elkaar mept.

Bart en Dieuwertje halen mij op in Faro, mijn verloofde heeft een cater-klus. Hondjes door het dolle heen. Ik mik er een paar pijnstillers in en val in slaap met het vertrouwde gebrul van de Atlantische Oceaan en de scheten van de snurkende hondjes.

We hebben weer iets nieuws op de GeenStijl. Onze eigenste Arthur van Amerongen, bekend van het internet, doet speciaal voor ons en voor u verslag van zijn verschrikkelijke jaar 2023. Een rubriek vol geouwehoer waar de zegen op rust. Hier is: deel 1!

Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al 4 weken slijm in de keel, een gemene rochel en pijn bij het slikken. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker... 

Ik kan kiezen tussen keel-, slokdarm-en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven. Ik rook natuurlijk al bijna vijftig jaar als een ketter, maar verder eet ik best gezond en ga ik iedere avond om een uur of negen naar bed. Nou ja: bijna iedere avond. Letterlijk met de kippen op stok want veel andere opties zijn er niet in de Algarve, het poepgat van Europa.

Ik moet er toch niet aan denken dat ik weer in een grote stad woon, een stad zoals Rio de Janeiro of Tel Aviv, met een bruisend nachtleven en vol geilheid.

Ik heb inmiddels al zoveel getuigenisgeschriften voorbij zien komen van mensen die terminaal zijn, dat ik geen zin heb om ook nog eens mijn eigen stinkende keutel op de dampende mesthoop van kankerlectuur en kankerliteratuur te kakken. En mijn kankerfobie is bovendien al eens vastgelegd in een radiodocumentaire voor de NPO: Lachen met Kanker. Qua hilariteit kan ik daar niet over heen met een boekie.

Goed, eerst maar eens een fluimucil-kuurtje, en als de kater is weggezakt kijk ik wel verder. Omdat dit toch mijn laatste jaar is, ga ik mijn lijdensweg naar de verlossende dood, mijn trouwe metgezel, maar eens minutieus vastleggen voor het nageslacht. Ik kan zo’n Privé-domeinesque dagboek natuurlijk niet alleen maar vullen met persoonlijke narigheid dus zal ik het nieuws blijven volgen omdat gratuite opmerkingen, kwinkslagen en voorspelbare rants daarover toch lekker vullen.

Toch verbaast het mij dat ik met de dood voor ogen in staat ben gewoon de actualiteit te volgen. Mijn moeder kreeg in het sterfhuis een volmaakte rust over zich, de wereld en de waan van de dag gleden eindelijk van haar af. Maar goed, ze geloofde dan ook heilig in de hemel. Ik kijk nog even naar mijn Twitter-tijdlijn van gisteren en vanmorgen vroeg. Ik moet flink in de lorum zijn geweest en zo schmaltz en sentimenteel als de neten, want ik plempte de tijdlijn vol met onder andere de oudejaarsavondvoorstelling van Wim Kan uit 1958 (Waardig over de drempel), Ome Thijs van Wim Sonneveld, Godfried Bomans over vrouwen die hun man in de rede vallen bij een sterk verhaal, Simon Carmiggelt over humor en de krankzinnige Grote Gerard Reve Show uit 1974, bij de VPRO. Met Gerard Cox in een Nederlandstalige versie van The Whiter Shade of Pale, begeleid door Gerard Reve op het kerkorgel.

Als meneer Musk de stekker eruit trekt, pleeg ik zelfmoord (live op Twitter). Zonder Twitter is mijn leven voltooid, voleindigd en vooral zinloos. Verder lag ik onledig op de bank met drie bibberende en angstig piepende hondjes (vuurwerk). Moeder de vrouw lag al te snurken. Thuisblijven met oud en nieuw is de beste optie want de nacht is voor het ongedierte, zei mama altijd.

nou nou nou, moet dat nou

Hebben ze eindelijk een beetje puike clickbait bij dat zieltogende RTL, zetten ze het op Videoland Achter Een Peewal. Gisteravond konden we in het programma Bureau Arnhem weer eens kennismaken met de geneugten van de multiculturele samenleving. De immer inlevende Homo Sympathicus Ewout Genemans mocht met de pliesie van Arnhem mee op patrouille. We horen dan over de pliesieradio een bericht van de meldkamer. En dan vraagt Ewout vervolgens aan de agenten "wat gaan we doen?". Waarop de agenten de melding van de meldkamer aan Ewout herhalen. In huize Pritt steevast een fijne fistpump. En zo gingen ze daar in Arnhem naar een verkeersruzie met een meneer die klappen had gekregen van een kankerhollander. BOOS DAT-IE WAS! "Hoog in de adrenaline" heet dat in woutentaal, en die wouten werden ook nog eens tig dozijn keer met kanker uitgescholden. Kanker dit, kanker dat, kanker zus, kanker zo, kanker je moeder en kanker de rest. Met als hoogtepuntje "kankerpoëzie". Huh wat? Kankerpoëzie? We kennen die Vogelaar-knakker uit de Leo Lucassenstraat in Arnhem-Klarendal verder niet, maar het woord poëzie zit echt niet in zijn vocabulaire. En zo kwam die agressieve tiefuslul er gewoon mee weg. Met dank aan de ondertitelaar van RTL. Zero repsect voor de politie, begint bij jezelf de poëzie.

Kale koppen niet te stoppen!

Alsof we nog niet genoeg deprimerend nieuws hadden met de crisissencrisis waarin ons land verkeert, doet het Integraal Kankercentrum Nederland (IKNL) er nog een flinke schep bovenop met het bericht dat het jaarlijks aantal kankerdiagnoses het komende decennium stijgt van ongeveer 118.000 in 2019 naar 156.000 in 2032. Uiteraard het gevolg van de ver-Omroep Max'ing van de samenleving en volgens de onderzoekers ook weinig meer aan te doen. Heel vervelend voor alle patiënten en hun omgeving, maar tevens voor de zorg waar het nog drukker gaat worden. Dat gaan we ook merken in de maatschappij waar in 2032 zo'n 1,4 miljoen mensen leven die kanker hebben of hebben gehad, want het enige goede nieuws is dat het risico om te overlijden aan de grote K afneemt. Dat betekent wel meer nazorg, wat wederom tot meer druk op de zorgsector leidt. Uiteraard adviseert het IKNL iedereen te stoppen met roken, zuipen, zonnen en plezier hebben in het leven om te voorkomen dat de cijfers na 2032 nog verder stijgen, maar het is een vrij land, dus dat mag u lekker zelf bepalen. Nou ja, tot het volgende preventieakkoord in ieder geval.

We zoeken het op

Het grootste nieuws is natuurlijk dat Biden in zijn speech over hoe hij zijn presidentiële bevoegdheden in gaat zetten om de klimaatcrisis te bestrijden de bovenstaande volzin uit wist te spreken zonder drie keer te verspreken. Maar voor het eerst sinds z'n verkiezing valt het mensen nu op wát hij zegt. "That's why I—and so damn many other people I grew up with—have cancer," zei hij terwijl hij de milieutoestand tijdens zijn jeugd in Delaware besprak.

Dus, heeft-ie kanker of of is het z'n gebruikelijke spraakgebrek? We zoeken het op. In Bidens medisch dossier uit november 2021 staat dat: "He has had several localized, non-melanoma skin cancers removed with Mohs surgery before he started his presidency. (...) Several small areas of actinic change were treated with liquid nitrogen cryotherapy, but there are no areas suspicious for skin cancer at this time."

Het betrof dus non-melanoma huidkanker (niet dodelijk). En Mohs surgery, hier bekend als Mohs micrografische chirurgie, is een gebruikelijke behandeling van dat soort huidkanker. Na zo'n behandeling kan er "mogelijk de eerste jaren controle nodig zijn", en aangezien Biden nog in die controleperiode zit beoordelen we z'n uitspraak als: waar genoeg maar niet interessant.

UPDATE: Naast kanker en astma heeft Biden nu ook corona en hij 'leeft' naar verluidt nog wel maar heel lang kan het niet meer duren.

Variatie is belangrijk

Afwisseling is belangrijk in het leven. Soms moet u even de sleur doorbreken om te voelen dat u nog bestaat. Doe eens avontuurlijk en rij een leukere route naar huis, bestel een nieuwe snack in het frietkot, selecteer een andere playlist in Spotify of draai Gerda eens om tijdens de volgende tweeënhalve minuut bedplezier. De IJmuidense wolkenproducent Tata Steel begrijpt dit en biedt daarom telkens nieuwe en creatieve manieren om uw lichaam te vergiftigen. U kon al uw longen verkankeren met dat heerlijke schoorsteenbraaksel of kinderhersenen kneden met neergedaald lood en PAK, maar voor de afwisseling vindt u nu ook het giftige Chroom-6 in uw grondwater. U weet wel, dat spul waar Defensie zo dol op was en dat de kans op diverse typen kanker en aandoeningen als eczeem en rhinitis vergroot. Nu nog alleen gevonden op het terrein van de fabriek, maar verder onderzoek moet uitwijzen of het zich verder verspreidt via het grondwater. Een onderzoek dat Tata zelf dient uit te voeren, dus dat komt helemaal goed. Die gigantische smeerbeer zou nooit slechte uitkomsten onder het tapijt vegen en gedraagt zich altijd voorbeeldig als het gaat om milieuregels. Doorlopen dus mensen, niets aan de hand. Nou ja, zolang u niets aanraakt of inademt.