Tristeza não tem fim. Felicidade sim. Malaga is het eindpunt van mijn safari door Andalusië met bloedgabber Ivo Teulings en ik moest bijna wenen toen ik dacht aan die schitterende tekst van Vinícius de Moraes, gezongen door Tom Jobim. Triestheid kent geen einde, geluk wel. Ivo woont in El Palo, de pittoreske visserswijk van Malaga, en na het steenkoude binnenland van Andalusië is het een genot om in het zonnetje nat te lunchen op het strand. 

De chiringuito New Varadero is het best bewaarde culinaire geheim van de Costa del Sol en het is niet voor niets dat Jeroen Pauw hier om de hoek woont.  Chiringuito betekent zoveel als een barretje in de open lucht of een strandtent en de term komt van Cuba, net als Milagros, de vrouw van Ivo. En zo is de cirkel des levens weer rond. 

Na onze natte lunch rijden we even langs het voetbalstadion van Malaga CF, het speeltje van sjeik Abdullah bin Nasser bin Abdullah Al-Ahmed Al-Thani uit Qatar, dat de beste club van Spanje moest worden maar nu een non-descripte middenmoter is in de Segunda División. 

Het is een publiek geheim dat ik een bloedhekel heb aan Qatar maar ook aan al die andere islamo-fascistische operettedictaturen in de Golf die alles opkopen, van onze kunst tot onze warenhuizen tot onze voetbalclubs. Het enige dat ze niet kunnen kopen, zijn wetenschappelijk ingestelde hersens, blijkens het slechts handjevol Nobelprijzen dat gewonnen werd door de bijna 2 miljard mohammedanen wereldwijd (en daar zit de Nobelprijs voor de Vrede voor meneer Arafat dan ook nog bij). 

Het laatste wapenfeit van de club uit Malaga, waar onze grootheden Kiki Musampa en Ruud van Nistelrooij nog even speelden, was de kwartfinale van de Champions League tegen Borussia Dortmund in 2013. De Andalusiërs verloren met 3-2, met twee controversiële Duitse doelpunten in de blessuretijd. Wedstrijden kopen lukt ze kennelijk ook niet altijd. Het is altijd wel lachen met Arabieren, qua voetbal. Wie herinnert zich niet de wedstrijd Frankrijk-Koeweit in Spanje? Alain Giresse maakte 4-1 en sjeik Fahad Al-Ahmad Al-Sabah, broer van de emir en voorzitter van de Koeweitse voetbalbond gebaarde woedend dat de spelers het veld moesten verlaten. Die deden natuurlijk want die zagen hun koppen al rollen, eenmaal thuis. Er zijn namelijk mensen om minder onthoofd in die vrolijke regio.

Het gedroomdse succes van Malaga CF werd een lelijke domper voor de schatrijke gejurkte theedoek uit Qatar. In 2010 zei de omhoog gevallen olieboer nog: het kan eventjes duren maar Malaga wordt een van de beste teams in Spanje. Al-Thani suggereerde zelfs dat hij ervoor had gekozen Malaga te kopen in plaats van Liverpool. 

Zijn bluf werkte even want in het seizoen 2010-2011 eindigde de club als 11e, de hoogste positie in zes jaar. Het jaar daarop leidde voormalig Real Madrid-trainer Manuel Pellegrini de Andalusiërs naar hun beste resultaat ooit, een vierde plaats en kwalificatie voor de Champions League. In 2010 kondigde Al-Thani plannen aan om een stadion met 65.000 zitplaatsen te bouwen ter vervanging van het huidige La Rosaleda, goed voor 30.000 bezoekers. Het Ali Baba-stadion moet nog steeds gebouwd worden. Het volk begon te morren want ook het beloofd kampioenschap bleef uit. Een paar jaar geleden verschenen er posters op de muren van het stadion van Malaga: Al-Thani moest oprotten. En toen begon de financiële narigheid, iets wat niemand had verwacht van zo’n keurige Arabische zakenman! 

In 2012 benaderden functionarissen van Malaga het in Marbella gevestigde BlueBay Hotels om te zien of dat bedrijf kon helpen de financiën van de club op orde te krijgen in ruil voor aandelen. De sjeik zag de bui al hangen bang omdat de schuld was opgelopen tot 130 miljoen euro en de club jaarlijks ongeveer 50 miljoen euro verloor. Er werd een nieuw bedrijf opgericht waarin Al-Thani 51 procent zou bezitten en BlueBay de rest. De sjeik verkocht zijn belang van 97 procent in Malaga voor één euro aan dit nieuwe bedrijf, dat de schulden en uitstaande belastingen van de club op zich nam. Het werd een slepend juridisch moddergevecht en eind december 2021 haalde  de rechtzaak rond de flessentrekkende jeque alle Spaanse medie weer. Bottom line: de arabisering van Malaga CF werd dus één groot drama. 

De vrome moslim Al-Thani kreeg in zijn eigen Qatar  in januari 2016 ook nog eens een voorwaardelijke gevangenisstraf van drie jaar voor het schrijven van ongedekte cheques ter waarde van 850.000 Qatarese riyal ($ 234.000). Hij gebruikte die cheques om een geinig autootje te kopen en betaalde vervolgens het verschuldigde bedrag om gevangenisstraf te voorkomen. Die zaak loopt nog steeds. De sjeik stak ook een paar honderd miljoen oliedollars in de herontwikkeling van Puerto Banús, de jachthaven van Marbella, 60 kilometer ten westen van Malaga. Het project werd in 2011 onthuld, maar kwam al snel in de problemen toen de financiële problemen van Malaga met de sjeik aan de oppervlakte kwamen. 

De jachthaven Puerto Banús heeft de duurste ligplaatsen ter wereld. Hier zijn ook de meest exclusieve nachtclubs – lees: de duurste hoeren – te vinden en het stikt er van de boetiekjes van willekeurig welk luxe merk ook. Ten oosten van de jachthaven bevindt zich de befaamde Golden Mile, waar je de beste hotels, restaurants en villa’s ter wereld vindt. Nergens ter wereld zie je zoveel Ferrari’s, Lamborghini’s, Bentleys en Rolls Royces als in Puerto Banús. Maar als je er even rondloopt, zie je al snel dat goede smaak niet te koop is. Veel van de clientèle is afkomstig uit Rusland en het Midden-Oosten. Op het straatje langs de jachthaven staat een constante file van Bentley’s, Ferrari’s, Lamborghini’s en andere peperdure auto’s. Wie de Mocro-maffia in het wild wil aanschouwen,moet naar La Sala en Mr. Noodles aan de andere kant van de snelweg, in de buurt van de stierenvechtersarena.

Ik heb het niet zo op Saoedi’s, Qatari’s en de Marokkaanse nouveau riche. Ik zag ze overal de beest uithangen: in Caïro, in Marokko, in Libanon en in Marbella. Het enige goede van de arabisering van de Costa del Sol is dat het er nu barst van de puike Libanese restaurants. In mijn jonge jaren was ik correspondent in Beiroet en werd ik op sprookjesachtige wijze vetgemest door mijn hospita Nouna. Ik raakte verslaafd aan hummus, baba ganoush, tabouleh, kibbeh, fattoush en kishk. Terug in Amsterdam maakte ik van restaurant Beiroet in de Kinkerstraat, van Tony en Kamal, mijn huiskamer. 

Vroeger kwam ik regelmatig in Caïro en dan ging ik in de tuin van het Marriott borrelen met Harm Botje, oud-correspondent van NRC Handelsblad en schrijver van het cultboek In de ban van de Nijl. Harm heeft heel erg homo, hij heeft het uitgevonden en verbeterd zeg je dan, en zijn gedetailleerde beschrijvingen van de Caireense badhuizen zijn een hoogtepunt van de Nederlandse reisjournalistiek. In het Marriott in Caïro barstte het van de Saoedi’s: vadsige kerels in witte doorschijnende jurken die net als hun Egyptische broeders de hele dag aan de lul zaten te krabben, onderwijl lurkend aan de waterpijp. In het casino van het Marriott gingen ze uit hun bol, vergezeld door hoeren van uiteenlopende genders. Ze waren gehaat, maar vanwege de centjes durfde niemand ze te berispen.

Tijdens ramadan barst het in Marbella en Puerto Banús van de vrome kloten, en met name Saoedi’s. In eigen land krijgen ze stokslagen als ze ook maar een glas water drinken, hier zuipen en vreten ze zich ongans en nemen vervolgens een roedel hoeren mee naar hun jacht of hotel. Ze gaan beestachtig om met die meisjes. Die tolereren de vernederingen en mishandelingen omdat die viespeuken met geld strooien. Wegens hun seksuele voorkeur wordt deze speeltuin voor decadente Arabieren oord ook wel Puerto Anus genoemd. 

De beroemdste Arabier die een innige band met Marbella en Puerto Anus had, is de in 2005 overleden Saoedische koning Fahd. De liefde voor de edele vorst (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) voor de Costa del Sol gaat helemaal terug tot 1973, toen de Saoedische wapenhandelaar Adnan Khashoggi, ook geen lieverdje overigens, zijn vriend Alfonso de Hohenlohe, de man die Marbella op de kaart had gezet, belde voor een gunst. Hij vertelde hem dat hij de toenmalige Prins Fahd ervan had overtuigd om een trip naar Monte Carlo af te zeggen en in plaats daarvan zijn vakantie in Marbella te komen vieren. Het exclusieve hotel Marbella Club van Hohenlohe had echter niet de 32 suites die Fahd en zijn gevolg nodig hadden en Khashoggi vroeg hem een oplossing te verzinnen. Hohenlohe regelde dat een bevriende aristocraat zijn nabijgelegen paleis ter beschikking stelde en de rest is geschiedenis. Hij liet er een paleis bouwen en op zijn kosten verrees de protserige Koning Abdulaziz Moskee in Marbella. 

In de zomer wachtte de plaatselijke middenstand met spanning op zijn komst. Zijn dagelijkse uitgaven van zes miljoen euro, en dat gedurende een maand, gaven hem de bijnaam koning Midas. Waar hij kwam, veranderde alles in goud. Als hij zijn paleis verliet om een rondje te shoppen of in een van de clubs of restaurants te eten, werd zijn colonne Rolls Royces en Mercedes Benz limousines door omstanders vol enthousiasme toegejuicht. 

El Corte Inglés in Puerto Banús was speciaal voor hem en zijn gevolg – dat kon oplopen tot 2000 kinderen, kleinkinderen, neven, nichten en aanhang – 24/7 open. U moet voor de gein eens gaan kijken op de wijnafdeling van het warenhuis: volgestouwd met flessen Pétrus, alsof het cola is!  

In de haven lag zijn 147 meter lange jacht Abdulaziz aangemeerd. Omdat niet iedereen in zijn paleis El Rocío kon verblijven, een kopie van het Witte Huis, gelegen aan de Golden Mile, werden de duurste hotels in Marbella en Puerto Banús afgehuurd. Ze feestten de hele nacht door, sliepen ’s ochtends en gingen ’s middags gezellig winkelen. Niet gek dat er uiteindelijk een straat naar hem vernoemd werd, de Boulevard Rey Fayd, en dat hij tot ereburger van de stad is uitgeroepen. Ook de CIA was tijdens die lange vakanties van de partij. Daar was men namelijk niet vergeten dat Osama Bin Laden vroeger een graag geziene gast van de koning was en nog steeds veel vrienden binnen zijn uitgebreide familie had. Voor de Amerikaanse geheime dienst was dit bezoek een uitgelezen mogelijkheid om de gasten van de koning eens nader te bekijken.

In het gesloten Saoedi-Arabië was het voor de CIA namelijk heel moeilijk om aan informatie te komen, te midden van dronken prinsen in Marbella en Puerto Banús lukte dat aanzienlijk beter. Bij het laatste bezoek van koning Fahd, in augustus 2002, werd hij vergezeld door vierhonderd familieleden. Ze kwamen met twaalf grote vliegtuigen, waaronder een Boeing 757 die speciaal voor de doodzieke Fahd was omgebouwd tot mobiel ziekenhuis, en maar liefst 200 ton bagage. Na zijn dood in 2005 werden er drie dagen van officiële rouw afgekondigd in Marbella. 

De huidige koning Salman, de pappa van Mohammed de slachter van Istanboel, komt ook graag in Puerto Banús. In 2011 was hij er gastheer voor de bruiloft van zijn kleindochter Sarah bin Fahd Salman en Talal bin Abdulazziz bin Bander. Er waren ruim duizend gasten uitgenodigd. Maar liefst vijftien orkesten werden ingevlogen. De receptie werd gegeven in La Concepción, de weelderige villa die eerder het eigendom was van Juan Antonio Roca, het voormalige hoofd van Ruimtelijke Ordening, die toentertijd in de bak zat wegens grootschalige corruptie.  

De Costa del Sol lijkt potdomme wel de Efteling, maar dan heel veel drank en hoeren. 

Vervolg van Malaga en het slot van Spanje, komende woensdag. Daarna: Frankrijk!

Fooitje voor de vervaarlijke voettocht door verloederd Frankrijk?

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet, een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: