De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is de Costa del Sol. Zaterdag las u deel 1, hier het slot. Volgende bestemming: Frankrijk

Afgelopen weekend eindigden we met de Saudische Costa del Sol-gangers, maar niet alleen het koninklijk huis van Saudie-Arabië is vermaard in die Spaanse contreien. In 2017 haalde een andere, nog zo’n fijne Arabische sprookjesprins van Marbella de pers: Rifaat al Assad, een oom van de Syrische president en hierboven links op een foto uit 1984 naast zijn oudere broer (en toenmalig president) Hafez al-Assad. Al zijn bezittingen in Marbella en Puerto Banús werden onteigend en zijn bankrekeningen geblokkeerd. Hij werd ervan verdacht samen met een aantal van zijn zoons aan het hoofd te staan van een criminele organisatie. Rifaad al Assad was verantwoordelijk voor het neerslaan van een opstand van de moslimbroeders in Hama, in 1982. Naar schatting 25.000 mensen werden daar toen genadeloos afgeslacht. Hij kwam naar Marbella na zijn mislukte staatsgreep tegen zijn broer in 1984. 

Hij kwam niet onbemiddeld aan: in zijn koffers zeulde hij 300 miljoen euro mee, die hij uit de staatskas had gesnaaid. Hij zette een paar ondernemingen op samen met zijn landgenoot Monzer al Kassar, een drugs- en wapensmokkelaar die toen een van de meest bekende leden van de jetset in Marbella was. Kort daarop stootte hij deze listig van de troon en nam diens appartementen en nachtclubs in Puerto Banús over. Kassar werd later door twee Amerikaanse DEA-agenten die zich voordeden als wapenhandelaren in de val gelokt. Al Assad beheerde zijn bezittingen vanuit drie in Gibraltar gevestigde ondernemingen: Zen Limited, Stay Limited en Groove Limited. Hij raakte goed bevriend met de door en door corrupte burgemeester Jesús Gil y Gil, een vriendschap die stand hield zolang Al Assad ruimhartig met dollars en diamanten strooide. Assad resideerde in een zwaar bewaakt paleis, waar hij de hele dag door wortelsap uit met diamanten ingelegde zilveren bekers dronk. Als al Assad ergens zijn oog op had laten vallen, weerhield niets of niemand hem ervan om dit in zijn bezit te krijgen. Behalve het exclusieve restaurant ‘El Mirador’ in Puerto Banús. Daar kreeg hij nul op het rekest. Nadat de eigenaresse weigerde om het te verkopen, verschenen er om de haverklap lijfwachten van al Assad om ruzie te zoeken met de gasten en vernielingen aan te richten.

De eigenaresse deed bij de politie aangifte tegen al Assad wegens bedreigingen om haar te verkrachten en te vermoorden. Maar de autoriteiten durfden hem niet aan te pakken. Hij was te machtig en bovendien bevriend met Gil. Tot 2017 dus. In totaal werd beslag gelegd op 503 bezittingen van Al Assad in Marbella en Puerto Banús, waaronder La Máquina, een haciënda die ruim 60 miljoen euro had gekost. De totale waarde van deze geconfisqueerde bezittingen wordt geschat op 691 miljoen euro.

Los van de invasie van stinkend rijke Arabieren, heeft Andalusië te kampen met een andere invasie: die van drugsbaronnen uit Marokko. 

Ik schreef daar met Ivo het huiveringwekkende en op waarheid gebaseerde Costa del Coke over, en we haalden daarmee zelfs het kleuterprogramma Trippers van BNN/VARA! Het filmpje dat mijn goede vriend Vincent Verweij maakte, baas van Crimesite en vaste documentairemaker bij Zembla, is echter stukken leuker én ongecensureerd:

De Profeet van Molenbeek op op bedevaart voor Safari Eurabia. De laatste stop in Spanje is in Malaga en dat bezoek knippen we in twee delen. Vandaag deel 1, woensdag het vervolg

Tristeza não tem fim. Felicidade sim. Malaga is het eindpunt van mijn safari door Andalusië met bloedgabber Ivo Teulings en ik moest bijna wenen toen ik dacht aan die schitterende tekst van Vinícius de Moraes, gezongen door Tom Jobim. Triestheid kent geen einde, geluk wel. Ivo woont in El Palo, de pittoreske visserswijk van Malaga, en na het steenkoude binnenland van Andalusië is het een genot om in het zonnetje nat te lunchen op het strand. 

De chiringuito New Varadero is het best bewaarde culinaire geheim van de Costa del Sol en het is niet voor niets dat Jeroen Pauw hier om de hoek woont.  Chiringuito betekent zoveel als een barretje in de open lucht of een strandtent en de term komt van Cuba, net als Milagros, de vrouw van Ivo. En zo is de cirkel des levens weer rond. 

Na onze natte lunch rijden we even langs het voetbalstadion van Malaga CF, het speeltje van sjeik Abdullah bin Nasser bin Abdullah Al-Ahmed Al-Thani uit Qatar, dat de beste club van Spanje moest worden maar nu een non-descripte middenmoter is in de Segunda División.

Het is een publiek geheim dat ik een bloedhekel heb aan Qatar maar ook aan al die andere islamo-fascistische operettedictaturen in de Golf die alles opkopen, van onze kunst tot onze warenhuizen tot onze voetbalclubs. Het enige dat ze niet kunnen kopen, zijn wetenschappelijk ingestelde hersens, blijkens het slechts handjevol Nobelprijzen dat gewonnen werd door de bijna 2 miljard mohammedanen wereldwijd (en daar zit de Nobelprijs voor de Vrede voor meneer Arafat dan ook nog bij). 

Het laatste wapenfeit van de club uit Malaga, waar onze grootheden Kiki Musampa en Ruud van Nistelrooij nog even speelden, was de kwartfinale van de Champions League tegen Borussia Dortmund in 2013. De Andalusiërs verloren met 3-2, met twee controversiële Duitse doelpunten in de blessuretijd. Wedstrijden kopen lukt ze kennelijk ook niet altijd. Het is altijd wel lachen met Arabieren, qua voetbal. Wie herinnert zich niet de wedstrijd Frankrijk-Koeweit in Spanje? Alain Giresse maakte 4-1 en sjeik Fahad Al-Ahmad Al-Sabah, broer van de emir en voorzitter van de Koeweitse voetbalbond gebaarde woedend dat de spelers het veld moesten verlaten. Die deden natuurlijk want die zagen hun koppen al rollen, eenmaal thuis. Er zijn namelijk mensen om minder onthoofd in die vrolijke regio.