Via de nalatenschap van uw overleden broer. Wat doet u daar dan mee?

A) Vernietigen
B) Vuilniszak op straat zetten
C) Contact opnemen met politie
D) Politie waarschuwen
E) Bellen naar politiebureau
F) Anders, namelijk...

Heee superleuk een column van Harriët Duurvoort over culturele diversiteit. Snel lezen!

Meer kleur is hard nodig.... Ja dat begint goed... Cultureel divers danspubliek... Ja oké... Slavernijverleden... Black Achievement Month... Ja een Duurvoortje... Zwarte rolmodellen... Inspirerend voor zwarte Nederlanders... Check... Nederland is al decennialang veelkleurig, maar er zijn genoeg plaatsen in Nederland waar je als gekleurd mens absoluut de enige bent. Tussen het publiek bij Het Nationale Ballet bijvoorbeeld.

Ho. Stop. Wacht.

Ten eerste. Er zijn in Nederland ook genoeg plekken waar je als blank mens absoluut de enige bent. We zullen niet direct Opsporing Verzocht roepen, dat is afgezaagd. Maar wel. Bij het Kwakoe Zomerfestival. In de kopgroep van de Marathon van Rotterdam. In delen van Amsterdam Zuidoost. Bij de jaarlijkse ex-mannen-reünie van Anouk. Bij het World of Food in Amsterdam. Tussen mensen die Witte de With nog kennen. Tijdens alle Sweets-feesten, zoals die bij Beachclub Vroeger. Bij ledenvergaderingen van de politieke partij Artikel 1. Als lid van het Amsterdamse gospelkoor Zo. Bij de anti-radicaliseringsafdeling van de Amsterdamse politie. Na acht uur 's avonds op het Bos en Lommerplein. Bij voetbalclub Real Sranang. In de optocht van het Zomercarnaval Rotterdam. Tussen alle DENK-stemmers in heel Nederland (Arnoud van Doorn telt niet). Bij voetbalclub Turkse Kracht Apeldoorn. Om drie uur 's nachts bij de Kentucky Fried Chicken als er ook een Burger King in de buurt is. In iedere shishalounge overal ooit. Bij de Surinaamse Moskee in Utrecht Overvecht. Tijdens een artiestenvergadering van Top Notch. In de finale van de 100 meter sprint voor mannen. In hiphopcafé De Duivel. Tijdens de Cabofeesten in Rotterdam. Tijdens Sinterklaa... o nee, die niet meer. Desalniettemin. Zie je nou wel Harriët? Op plekken ergens de enige zijn is echt geen exclusiviteit die is voorbehouden aan gekleurde mensen. Het heeft simpelweg te maken met interesse, cultuur, opvoeding, enzovoort. En dat is ook helemaal niet erg. Wat ons brengt bij:

Ten tweede. Waarom wil jij dat gekleurde mensen ballet zo leuk vinden? Gekleurde mensen vinden ballet geen zak aan. Sterker nog: de meeste witte mensen vinden ballet ook geen zak aan. De meeste mensen vinden andere dingen leuk. Gekleurde mensen zijn bijvoorbeeld onbenullig goed in hiphopdansen, breakdancing, alle Latijns-Amerikaanse dansen, eigenlijk álle moderne dans en álle urban dans. Zeg maar: überhaupt ritmegevoel. Dat vinden ze leuk, dat doen ze graag en daar kijken ze graag naar, veel liever dan naar dat theatrale gehark in zo'n tutu. Het zijn tevens allemaal dingen die gekleurde mensen beter kunnen dan witte mensen. Of zoals het racistische Trouw zich in 2005 al afvroeg: "Bouncen. Kunnen negers beter dansen?" Witte mensen staan daarentegen weer met z'n allen in de Gashouder keihard te Konijntjesdansen tijdens een technoklapper, als het even kan bij zwarte dj's als Robert Hood of Carl Cox. Is het mooi dat jouw zus een fucking goede balletdanseres is? Ja, dat is fantastisch. Is het erg dat gekleurde mensen daar geen kut om geven? Nee, dat is niet erg. Laat mensen kiezen. Laat mensen genieten. Kunst wordt echt niet interessanter als ze inclusiever is.

Dat is nou aardig. Die arme onervaren Annabel Nanninga heeft nog nooit een politieke campagne gevoerd en nu wordt ze door belastinggeld-haatsite Joop.nl en de Krant van Goedvolkend Nederland meteen een handje geholpen.

Betere reclame had La Nanninga zich niet kunnen wensen: een Jooper die heel hard RACISME RACISME RACISME roept en Aaf Brandt Corstius die een soort dichtgetikte denkangstvariant van deze tweet bij elkaar typt. Van Joop.nl is zo'n racismestuiptrekking inmiddels zo voorspelbaar dat zelfs de reaguurders aldaar zich genoodzaakt voelen het gebrabbel met feiten te weerspreken. En bij de Volkskrant zijn de argumenten ook al op dus krijgt Nanninga het verwijt lelijke zinnen te schrijven (niet waar) en eindigt Brandt Corstius met de opmerking dat ze straatintimidatie iets vindt om naar uit te kijken. Niet helemaal #metoo-verantwoord, maar waarom zou je uitleggen waarom je het met iemand oneens bent ("Het gaat er niet eens om of ik het met haar eens of oneens ben") als je ook een grapje met een baard kunt maken over Thierry Baudet. Het is nog vijf maanden tot de gemeenteraadsverkiezingen en de schrik zit er nu al goed in bij weldenkend Nederland. Kortom, iets om naar uit te kijken.

Oeps. Staat de hele krant - van P1 tot en met brievenrubriek - tjokvol met #MeToo gedoe, gaan die hufters van het magazine aan die Flikken 010 meisje (dat een boekje te promoten heeft) vragen of ze even haar truitje uit wil doen. Voor de foto.

Verhip. Het online zwartboek #MeToo werpt zowaar wat vruchten af. Uitgeverij Atlas Contact zet een redacteur op non-actief wegens, prozaïsch verpakt, "sterke vermoedens van grensoverschrijdend seksueel gedrag in een professionele context".

Vrij vertaald: Bleue boekenmeisjes in ruil voor een boekcontract laten bukken onder het bureau. Propria Cures had 'm al langer in de smiezen maar bij Atlas viel het kwartje pas na een column van Sarah Sluimer nadat GeenStijl een naam koppelde aan een column van Sarah Sluimer. En ook nu hij geschorst wordt voor het iets te vaak het coming in coming of age-roman stoppen, wordt de naam van Jelte Nieuwenhuis door de Volkskrant niet genoemd. Want vriend van de krant en zo'n zwarte pagina straalt slecht af op iedereen die altijd zijn (m/v/Sarah) bek hield. Maar het moet haast wel om Jelte Nieuwenhuis gaan bij wie de bladwijzer bleef liggen bij de A van Aanrander. Zijn vrouw (inmiddels van twitter) probeerde hem nog te redden, maar #MeToo is voor hem voorlopig het laatste hoofdstuk bij Atlas Contact. Overigens wordt de hashtag #MeToo sinds vandaag vooral gebruikt om negatieve ervaringen met Marokkaanse straatjongens te delen, en vanaf 16:00 uur vanmiddag betekent #MeToo simpelweg dat je nog een biertje wilt. Want nu weten we het wel.

Nee, hij is zoveel woorden niet waard. Maar verdomme wat was het leuk om dit naslagwerkje te tikken. Voor de eeuwigheid, voor de liefhebbers, voor de lol: Joshua Livestro, de meest hypocriete huilstruik uit de Nederlandse internethistorie. En dat zegt wat.

Sjonge, die Joshua Livestro. Wat kan een mens toch diep zinken. Kijk 'm nou. Kom, lieve mensen, even in de kring dan gaan we het er toch even over hebben hoor. Want hoe kon het gebeuren dat de man die we hierboven op de cover van zijn gebundelde columns in 2004 fier in een vaderlandse vlag gewikkeld zien, als de conservatieve Caesar van de Hollandse polder, in februari van dit jaar een stuk met de titel "Laten we eerlijk zijn: Wilders, Roos en Baudet zijn feitelijk landverraders" openen met de zin "Hypernationalisten wikkelen zich graag in de vlag"? 

Ook oogstte de vvd'er onlangs veel schizofrene linkse lof met een van vergezochte voetnoten en verwijzingen doorspekt wraak-essay in de Volkskrant, tegen iedereen waar hij een persoonlijke rancune tegen koestert, en waarin hij zichzelf tot algemeen directeur, agendaprogrammeur én scherp afgestelde uitsmijter van het rechtse theater  kroonde met de hilarische slotzin "De rechtse tent is breed, maar wie zich niet aan die basiseis kan houden, hoort er niet in thuis." Dat zinnetje maakte al het voorgaande overbodig en ongedaan, want het verraadde ondubbelzinnig de werkelijke intentie van het stuk: het was een manmoedige doch lafhartige poging tot redemptie voor zijn ruim gemaakte blunders uit het recente verleden. Livestro wilde weer terug bij De Club, door zich voor te doen alsof hij De Club is.

Hoe doorzichtig ook, van NPO-druiloor Eelco "Trump gaat nooit winnen" Bosch van Rosenthal tot Joris "Als Engeland naar mij geluisterd had,  hadden ze nooit voor Brexit gestemd" Luyendijk werden de linkerhanden blauw geklapt voor de als mislukte karaktermassamoord vermomde sokkel die Livestro voor zichzelf probeerde te metselen. Poging geslaagd? Neen. Op internet is Livestro nog steeds de risée van rechts en de laughing stock bij velen op links. Een verrader die zijn ziel verkocht en een vondeling die niemand wil adopteren: het Volkskrantpubliek klapte eenmalig, en dan vooral tégen de vele namen die hij door de modder trok dan vóór de auteur die zichzelf voor dat ondankbare karretje had gespannen.

Ooit was Livestro veelbelovend. Rond de eeuwwisseling werkte Joske (Amersfoort, 1970) voor de Britse Conservatieve Partij, was hij persoonlijk medewerker van Frits Bolkestein in Brussel en runde hij samen met Bart Jan Spruyt de Edmund Burke Stichting, een conservatieve denktank in de Den Haag. Hij schreef columns, onder andere in Vrij Nederland en Reader's Digest. Kwade tongen beweren dat hij overmoedig werd, te veel ego kweekte en zichzelf namens de vvd op de verkiezingslijst voor de Europese Verkiezingen van 2004 wilde zetten, maar dat laatste weten we niet zeker dus dat schrijven we niet op. Wel werd hij rond die tijd bij de Burke-stichting buiten gebonjourd. Iets met graaien in de kas, zo wordt gefluisterd.

De overmoed uitte zich in die periode in het idee dat mensen op zijn gebundelde columns zaten te wachten: fier stond hij daar, op de omslag van zijn eigen boek, gehuld in de vaderlandse vlag. "Het verschilt niets van de andere column-boekjes: het voegt niets toe. En ook hier geen wetenschappelijke onderbouwing van al die stevige uitspraken", lezen we in een recensie op Bol.com. Sta je dan. Met de vlag waarin hij zich in zijn eigen huidige hypocrisie wikkelt.

Game. Set. And match. Voor Sara Berkeljon, die een vervelend gesprek had met 'meester-interviewer' en totale lul Frenk van der Linden en dat dodelijk opschreef in de Volkskrant. Maar echt dodelijk.

Volkskrantredacteur Maarten Keulemans heeft het NOS Journaal betrapt op het uitzenden van propaganda voor aardgasloos leven. Hij schrijft over die misleiding in De Volksk... zijn eigen blog. Kijkwijzer: Hier een als Journaal-item vermomde RECLAMEVIDEO:

De NOS had een item over duurzaam wonen zonder aardgas en ging daarvoor bij een stel (Henk & Ingrid, lol) op bezoek dat van het gas af wil en daar een vlog over maakt. Keulemans triggerde op het woord "energietransitie", waar de vrouw over sprak, en sloeg aan het googelen. Wat blijkt? De vrouw is "business ontwikkelaar in de duurzaamheidsindustrie". Verder graven: het vlog is een eigen idee, maar het wordt gesteund door het project "Van Gas Los" van Programmabureau Warmte Koude Zuid-Holland (die gasten aanleveren voor in het vlog) en de videomontage wordt door energieboer Alliander verzorgd. En de NOS zendt dat dus allemaal uit met de suggestie dat het gewoon twee duurzame Nederlandse burgers zijn, zonder dat er allemaal bij te zeggen. Bedrijven hielden ook hun bek natuurlijk. Want gratis reclame is gratis, plus pik in het is een koude winter zonder aardgas. Keulemans op zijn blog: "Citaat uit de communicatiestrategie van die campagne: “Om Nederlandse bewoners mee te krijgen in deze transitie, zullen zij allen geïnformeerd moeten worden met een optimistische boodschap.” Nou. Gelukt. Gratis verzorgd door de Staatsomroep, die al hun kijkers weer eens belazeren met nepnieuws. Wel raar: Volkskrantredacteur Keulemans heeft tot in detail uitgeplozen wat de NOS de kijker flikt. Maar hij zet het vervolgens niet in de Volkskrant, maar op zijn eigen margeblog in de marge. Mocht het niet in de krant of zo? Nou. Dan lichten wij de oplichting toch even uit. Geen dank.

Hela hola kindercola. Kent u Josquin en Jelle al? Of Jelle en Josquin?

De ingezonden brieven vol waarheid staan deze week gewoon in de Telegraaf voor mensen met een boekenkast en in de wijnfolder van ons onvolprezen Mediahuis. Jelle wint de prijs wegens kiezersbedriegende deeltijdgraaier Dijsselbloem de waarheid vertellen en Josquin omdat hij ook al niet naar Bladerunner mag. Terwijl Bladerunner schijnt dus een supergave film te zijn, horen wij van iedereen boven de 16. Hee en Jelle, je voelt je niet alleen genaaid, je bent gewoon genaaid jongen, en de politieke elite ís niet te vertrouwen. Ze kunnen de pot op.

Als de Omvolkskrant een artikelkop 'Gender reveal party's worden steeds populairder, maar ze zijn minder onschuldig dan ze klinken' heeft, weet je dat je absoluut niet moet klikken. Als je koppig bent en toch klikt, weet je dat je een afgrijselijke woordendiarree in je gezicht krijgt. Dat een journaliste je ergens in het artikel bij monde van een expert genderstudies probeert uit te leggen dat je niet meer mag zeggen 'Hoera een jongen', omdat je moet zeggen 'Hoera een kind'. Je weet direct waarom die elf wijven van het Nederlands elftal zich niet geplaatst hebben voor het WK. Je krijgt medelijden met zo'n journaliste van de Omvolkskrant. Dat de genderneutrale tornado op de redactievloer aan de Jacob Bontiusplaats zo'n gigantische ravage heeft aangericht in een hoofd. Haar pijn. Van die continue steekjes, alsof een genderneutrale wesp zijn angel keer op keer in het gezond verstand rost. Ratatata. En dat allemaal omdat een blij gezinnetje na een behendige zwaai met een mes een roze of blauwe taartvulling aantreft. "Hoera, een jongen!" Je leest: "Roze en blauw zijn geen onschuldige kleuren. Roze wordt gekoppeld aan eigenschappen als schattig en zorgzaam, blauw aan stoer en professioneel. In deze wereld betekent blauw dat je beter bent voorbereid op een rol in de publieke sfeer dan roze. Zo werp je voor de helft van de wereld al bij voorbaat een obstakel op." Misschien. Héél misschien. Kunnen we gewoon een keertje NORMAAL doen met z'n allen. Dat 'blauwe taartvulling bij Sabine en Ivo uit Purmerend' niet per se in één alinea gebruikt wordt met 'obstakel voor de helft van de wereld'. Het is maar een idee, hè.