Frans Timmermans is een totale zak, deel 3425

Met geil machtskwijl in zijn gezichtshaar kwispelde Frans Timmermans hijgend en puffend terug van Brussel naar Nederlandje en dat hebben we: geweten. Knap eigenlijk dat de man erin slaagde in één jaar zowel zijn eigen politieke carrière als de sociaaldemocratie de strot om te draaien. Sleutelmoment: het partijcongres kort na die achterlijke motie Piri, waar Gerdi Verbeet en consorten werden uitgejoeld en getreiterd omdat ze een contrair maar volstrekt logisch standpunt innamen. Nu kennen we Timmermans als iemand die ooit niet met Marjolein Moorman in één ruimte wilde zijn omdat hij haar te intimiderend vond, dus het zal niemand verbazen dat hij dit akkefietje ook niet volledig foutloos gemanaged heeft. Vandaag vertelt Gerdi Verbeet aan Marcel Wiegman van Het Parool (maakt stiekem de beste geschreven interviews van Nederland) over de nasleep. "Het voelt alsof ik eruit geduwd ben. De weken voorafgaand aan het fusiecongres, toen ik een aantal moties had ingediend, heb ik zitten wachten: gaat iemand mij nog bellen? Dat was vroeger mijn taak als politiek adviseur (...) Dat je er gewoon bij hoort. Dat gevoel had ik niet meer. Ik ben pas geleden gebeld door Jesse Klaver, de nieuwe leider van GroenLinks-PvdA. Dat vond ik heel sympathiek, maar toen was het natuurlijk wel te laat."

En al die mensen op BlueSky zich maar afvragen waarom het niet gelukt is met Timmermans.