Ons Oebroe is weer in 020 & meteen gezeik

En dan nu nog één keer die kut-Mocro’s uit Amsterdam.
En nee, ik weet niet of het criminele Mocro’s zijn maar kut zijn ze wel.
En trots dat ze erop zijn.
Dat ik ze kut vind.
Dat ze op GeenStijl staan.

Het is zo simpel: je bent een kut-Mocro als je míj erop aanspreekt dat ik je een kut-Mocro noem in plaats van dat je die kut-Mocro’s die jou je reputatie van kut-Mocro bezorgen erop aanspreekt kut-Mocro te zijn. 

Je bent niet stoer als je vrouwen uitscheldt.
Je bent niet stoer als je je kut-geloof door mijn strot duwt.
Je bent niet stoer als je mij en anderen bedreigt.
Je bent niet stoer als je Joden uit hun buurt en winkels pest.
Je bent niet stoer als je homo’s uit hun huis pest.
Je bent niet stoer omdat je lid bent van de Mocro-maffia.
Je bent niet stoer als je juweliers en omaatjes berooft.
Je bent niet stoer als je anderen dan juweliers en omaatjes berooft.

En je bent al helemaal niet stoer als je mij vanuit je auto naroept, uitscheldt voor kankerhoer en vervolgens besluit de auto te parkeren en me de Etos in te volgen om het IRL nog ‘ns over te doen.

Je bent gewoon niet stoer.
Je bent een kut-Mocro.
Always was, always will be.

Ook al beweert de Amsterdamse burgemeester iets anders.
Ook al beweert 90% van de Amsterdamse gemeenteraad iets anders.
Ook al beweert 90% van het Amsterdamse college iets anders.
Ook al beweert de Amsterdamse politie iets anders.
Je bent gewoon een kut-Mocro. Van het soort dat iedereen overal de schuld van geeft, behalve je eigen kut-Mocro soort.

IK zit niet bij de Mocro-maffia.
IK beroof geen juweliers, omaatjes of anderszins onschuldigen.
IK bedreig geen Joden of andere Nederlanders.
IK eis niet dat heel Nederland respect toont voor jouw islam.
IK pest homo’s hun huis niet uit.
IK minacht en mishandel geen vrouwen – al helemaal niet uit naam van het geloof.

Dus voordat je mij achtervolgt de fokking Etos in om verhaal te halen omdat ik je ‘beledig’ of whatever, mij ‘bedreigt’ dat je mij ‘in het vizier hebt’ (WHAHAHA) kun je beter volgende keer je moskeemakkers op het matje roepen en ze vragen waarom ze JOU een slechte reputatie bezorgen waardoor IK gedwongen word om hier op elk medium dat  tot mij beschikking staat, melding van gewelddadig gedrag door kut-Mocros te maken.

Want DAT is niet alleen mijn vrijheid, maar ook mijn plicht als columnist.

En nou optiefen, kut-Mocro.

"Echte vrouwen hebben heupen, spieren en een gezonde eetlust."

Ja, ik realiseer me heus wel dat we hier op Geenstijl zijn, waar de meeste reaguurders doen voorkomen alsof zij fappende pubers zijn die hele dagen op hun zolderkamertje stinkend naar lege pizzadozen en verschaald bier zitten kwijlen naar een veelvoud aan foto's van rondborstige naakte en vooral graatmagere schonen die je in het dagelijks leven niet tegenkomt. Ook niet de mensen die wèl een leven hebben. Maar reaguurder/lezer zijn van Geenstijl maakt ook dat je niet wegloopt voor de realiteit, dus alsjeblieft. 

Voor alle wereldvreemden: de meeste vrouwen hebben geen maatje 32-34 in combinatie met een flinke D-cup en ze hebben ook geen benen tot aan hun oksels. Echte vrouwen hebben heupen, spieren en een gezonde eetlust. Dat houdt in dat ze meer eten dan een blaadje sla en een mager worteltje. Ze werken, doen het huishouden, voeden de kinderen op en vaak zelfs  allemaal tegelijk. Een wreed cadeautje van Moeder Natuur is dat veel vrouwen (gezegend zijn zij die hierop de uitzondering vormen) naast een kind ook een paar extra kilo's cadeau krijgen. Helemaal gratis en voor niks. Veel mannen vinden dat juist mooi, anderen weer niet. Geloof me  maar wel als ik zeg dat IEDERE vrouw wil afvallen. Confectiemaatje  perfect of niet, zonder uitzondering vinden vrouwen zichzelf te zwaar of te dik. 

Nu  wordt overgewicht, of Obesitas zo je wil, vaak een luxeprobleem genoemd. Van vrouwen die niet voldoen aan dat ideaalbeeld dat gelijk is  aan de modellen uit de Elle wordt bijna zonder uitzondering gedacht dat ze teveel eten en lui zijn. Of nog erger zoals die idioot van een Giel Beelen, die meent dat "Dikke mensen geen karakter en  doorzettingsvermogen hebben.". Kom dat eens recht in mijn gezicht zeggen, zullen we eens zien hoeveel karakter ik heb. Ja, bijna 50% van de Nederlandse bevolking boven de 18 jaar is te zwaar (waarvan dat  overigens meer mannen dan vrouwen zijn, dikke lol!). Maar ga eens kijken in welke laag van de bevolking die mensen zich bevinden? Die vind je niet bij de rijkere Nederlanders. Die hebben geld om veel gezond eten te kopen en een personal trainer in te huren. Het zijn juist de minima die  vaak met overgewicht te kampen hebben. Met alle andere gezondheidsgevolgen van dien.

Bij  de Lidl haal je een zak van 2,5 kilo patat voor 1 Euro 59. Ik betaalde deze week bij de Boni om de hoek 50 cent voor 1 appeltje. Een fatsoenlijk stukje vlees voor 2 personen kost al snel 5 Euro, een pak met 20 frikandellen van een bekend merk met oranje verpakking kost om en nabij de 3 Euro 50. Een huismerk zak chips kost 65 cent en een zak gezonde nootjes minimaal 4 Euro. Dus ja, overgewicht is tegenwoordig een luxe probleem: mensen met weinig geld zijn aangewezen op de goedkope rommel en fruit & groente zijn een luxe. En was er niet een plan vanuit de VVD om de belasting op eten nog verder te verhogen? Als ik zie dat een bakje van 400 gram aardbeien in de aanbieding nog steeds 3 Euro  kost, dan kan ik het dikwijls niet laten om dat nog even om te rekenen naar die goede oude Gulden. Ruim 6 Gulden 60! Daar haalde je vroeger 5 bakjes aardbeien voor. En die wogen dan 500 gram. Ik denk dat als wij als Nederlands volk toen geweten hadden dat we door de Euro bijna 7 Gulden zouden neer moeten gaan tellen voor een bakje aardbeien, er een volksopstand was uitgebroken. Althans, dat hoop ik dan maar. 

Moraal  van het verhaal: denk eens na voor je je buurvrouw een vette zeug noemt of een jongen met love handles uitlacht omdat ie geen vriendinnetje kan krijgen. En doneer misschien eens een zak appels aan de voedselbank of een bijstandsmoeder.

Even in de herhaling: ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat ‘ie meer meer meer Marokkanen wil in Nederland. Of meer meer meer Polen. Laat staan meer meer meer Afrikanen. Meer meer meer Syriërs? Meer meer meer Russen? Meer meer meer Nederturken? Meer meer meer Duitsers dan?

Meer meer meer gezond verstand – dat dan weer wel.
Meer meer meer scheiding van kerk en staat ook.
Meer meer meer uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers.
Meer meer meer optreden van politie en justitie tegen illegale krakende asielzoekers die hier niet horen.
Meer meer meer vervolging van haatimams.
Meer meer meer visie op de toekomst van Nederland. 

Ook gehoord:
Minder minder minder halalpropaganda.
Minder minder minder Ramadanpropaganda.
Minder minder iftarpropaganda.
Minder minder minder hoofddoekpropaganda.
Minder minder minder mocro maffia.
Minder minder minder tuigvloggers en aanverwant allochtoontuig.
Minder minder minder diyanet op Nederlandse bodem.
Minder minder minder haatimams in Nederland.
Minder minder minder islamitische scholen.
Minder minder minder moskeeën in Nederland.
Minder minder minder vrouwendiscriminatie op basis van geloof.
Minder minder minder vrouwenmishandeling op basis van geloof.
Minder minder minder Soumission
Minder minder minder staatstv met PeterRRRR en all of the above.
Minder minder minder weg met ons.
En laten we vooral minder minder minder Volkert niet vergeten. 

Dit land is meer meer meer óns land. 

En  als ik naar de toekomst kijk, wil ik maar één ding: meer meer meer wetgeving die minder minder minder Soumission mogelijk maakt. Meer meer meer vrijheid. Voor Geert Wilders, voor mezelf, voor vrouwen en voor iedereen die vindt dat vrijheid een vanzelfsprekendheid is die altijd zal moeten bestaan. Geerts vrijheid, mijn vrijheid, onze vrijheid is het allergrootste goed dat de Westerse samenleving te bieden heeft. De enige manier om onze vrijheid te waarborgen, is minder minder minder tolerantie,  respect en geduld met lieden die menen dat vrijheid bestaat uit het beperken van anderen omdat hun ongelijk tot waarheid is verworden. Dat is niet mijn Nederland  en alle Volkerts, Pechtolds, Halsema’s, Lucassens, Denkula’s en aanverwante  lieden ten spijt, zal dat nooit mijn Nederland worden.

Pas als je beroofd wordt van het grootste goed dat we in West-Europa, in Nederland hebben, weet je wat vrijheid daadwerkelijk betekent.

Ze vertelde over haar kleinkinderen die nu de leeftijd hebben van de kinderen die in de oorlog zijn weggevoerd. En dat de kleinkinderen geen benul hebben wat het is om niet vrij te zijn. “Wat dat betreft is de bevrijding wel gelukt”. Ze vertelde over de bombardementen, dat er zwarte dingen uit de lucht recht naar beneden vielen. “Het is geen oefening,” had haar vader gezegd. “We moeten naar de kelder.”

Met vaste stem vertelt ze. Ze hapert niet, leest niet voor van een briefje maar het gaat zo uit het hoofd. Ze was acht toen de oorlog uitbrak, wat zou betekenen dat ze nu achterin de 70 is. Voor het eerst ben ik bij de jaarlijkse dodenherdenking in mijn Rotterdamse buurtje –zowel de buurman van 26 als de buurvrouw van 74 belden: ‘ga je mee naar de herdenking?’. Sure. Iedereen is uitgelopen, van de grijze dames die ik tegenkom bij de aquarobics tot de verre buurman die homo bleek te zijn #bummer. Er wordt hier dus echt iets aan dodenherdenking gedaan; heb ik achttien jaar lang een gedenkplaats in Bos en Lommer over het hoofd gezien of is die er gewoon niet?

Het gaat zoals de dingen gaan in Rotterdam-Kralingen: er is een welkomstwoord, de hoornblazer van het Korps Mariniers blaast het taptoe signaal, er wordt twee minuten stil gehouden, het Wilhelmus wordt ingezet, er worden vier kransen gelegd, gevolgd door het defilé langs het herdenkingskruis. Er is saamhorigheid en respect bij, van en voor de ongeveer dertig buurtbewoners die zijn uitgelopen. Onwillekeurig denk je aan de idioterie die telkens in de aanloop naar vier mei in Amsterdam moet plaatsvinden. Voetballen met kransen – het was de Amsterdamse volksport nummer 1 onder Job Cohens burgemeesterschap. Damschreeuwen – sinds enkele jaren vaste prik op de Dam. En dan nu een afgelaste lawaaidemonstratie.

Het zijn amateurs die op deze manier aandacht zoeken, krijgen en vinden. Amateurs, voor wie het te veel moeite is om aandacht voor hun zaak, hun idealen te krijgen op een ander moment dan 4 mei. Wat is de lol van goedkoop scoren? Wat bereik je door te schreeuwen op de Dam, precies op het moment dat niemand erop zit te wachten? Hoe cool is het om tegen je kleinkinderen te zeggen dat opa op vier mei tijdens de dodenherdenking op de Dam heeft geschreeuwd en is opgepakt? In Kralingen ging het over Robert, die bommen had geworpen: ‘niet in de oorlog hoor, maar toch. En wel lullig dat ‘ie twee keer z’n vliegtuig gecrasht heeft en meteen bij z’n eerste parachutesprong z’n Breitling is kwijtgeraakt’. Dat zijn de verhalen van echte mannen, niet van special snowflakes die denken dat schreeuwen, de kerncompetentie van baby’s, origineel is.

Het gedicht van Gytha Nijenhuis, ‘Dichter bij 4 mei’ wordt voorgedragen door een jongen van de scouting. De eerste regel raakt me  meteen: “Het liefst willen we vergeten”. Twee jaar geleden zat ik in Turkije, beroofd van mijn vrijheid als gevolg van uitspraken die Nederturken niet zinden. Hoe controversieel het ook klinkt, ik ben de mislukte nageboorte van gastarbeiders die de Turkse overheid ertoe aanzetten om mij een langere all inclusive in Turkije te geven, enorm dankbaar. Pas als je beroofd wordt van het grootste goed dat we in West-Europa, in Nederland hebben, weet je wat vrijheid daadwerkelijk betekent. Nooit, maar nooit wil of zal ik dát vergeten. Nooit, maar nooit weer wil ik dat meemaken.

Maar eenieder die denkt dat vrijheid een grap is, waarmee je kunt spotten als het je uitkomt, gun ik een vrijheidsberoving die ze nooit zullen vergeten.

"Er zullen in Nederland heus mensen zijn die werken voor hun geld maar kamerleden vallen daar niet onder."

Hoewel  stukjesschrijvers de ware woordenkunstenaars horen te zijn, nam de volksvertegenwoordiging  afgelopen week de honneurs waar. ‘Leugen’ werd ‘onwaarheid’ en voor ‘memo’ bleken nog meer woorden te bestaan dan voor de punani van luizenmoeders. Misselijkmakend toneel waarop NRC een voorspelbare reactie had: de geloofwaardigheid van Rutte is nog verder aangetast. Journalisten die het nog over de geloofwaardigheid van Rutte hebben: hoe zit het met je  eigen geloofwaardigheid? Of die van 150 kamerleden? Urenlang zeiden kamerleden vanaf het spreekgestoelte ‘FOEI!' en net zoveel urenlang probeerde de volgende zijn voorganger te overtreffen door ‘FOEI FOEI!' te zeggen. Er zullen in Nederland heus mensen zijn die werken voor hun geld maar kamerleden vallen daar niet onder.

Dat het glas plas was werd, wist de Nederlandse kiezer al van te voren. Op tv beweerden kamerleden dat het ‘spannend’ ging worden. Ze bedoelden ‘tenenkrommend’ maar ze kwamen weg met ‘dat weet ik nog niet’; het standaardantwoord. Dat na afloop de conclusie in de Nederlandse media was dat ‘de geloofwaardigheid van Rutte is aangetast’, was er een waar geen koppenmaker overuren voor hoefde te draaien. 

Rutte is de baas van Nederland, zoals Erdogan de baas van Turkije is. Zolang je de baas bent, maakt het geen ene reet uit of een krant schrijft dat je ongeloofwaardig bent of dat je bevolking je een oetlul vindt. Of een leugenaar. De baas is de baas. Schouders ophalen, sneu gezicht trekken, mea culpa prevelen en óp naar het volgende integriteits- cq leugendebat. Pro forma is er een verschil tussen Erdogan en Rutte: de een is een dictator die stemmen vervalst, de ander is de leider van de grootste partij van Nederland die maling heeft aan democratie. Ieder volk krijgt de leiders die het verdient maar dat de Turken Erdogan verdienen betwijfel ik ten zeerste. Dat wij in alle vrijheid Rutte tolereren, verbaast me elke dag weer.

Geen kind, geen volwassene die met zoveel gedraai zijn werk kan doen. Leg aan je trainer op de sportschool maar uit dat je geen suikers hebt gegeten. Heus! Wel appels, snoep, chocola, drop,  frisdrank, ijs – maar geen suikers! Of je een gaatje in je hoofd hebt?! Jezelf voor de gek houden is één ding, ervoor betaald krijgen om 16 miljoen Nederlanders voor de gek te houden is een wereldbaan. Liegen is onderdeel van een politicus'  functie-omschrijving. Een spindoctor leert ze beledigd en verontwaardigd te reageren als anderen concluderen dat ze liegen en bedriegen.

Waarom niet 16 miljoen mensen naar het Binnenhof trekken en de charlatans vermomd als politici hun toegangspassen tot ‘de democratie’ ontnemen, blijft een raadsel. Dat we penthousegate en orgaanroof accepteren, dat we het referendum laten afschaffen: wow. Rechters buigen zich er over. Maar dit? Leugens? Kinderachtige woordspelletjes? Waarmee de intentie van het woord, de bedoeling van een vraag expres genegeerd wordt? Het vak van politicus is verworden tot  het verkrachten van mijn vak, het verkrachten van woorden. Er was een  memo. Die ging over de afschaffing van de dividendbelasting. Het is gênant dat mannen van 50 plus woordspelletjes spelen. Schaam je. De kans is echter groter dat ze ’s avonds als ze thuis zijn, keihard lachen nog steeds de baas van Nederland te zijn.

De Syrische vluchteling Anwar Manlasadoon schrijft columns. In zijn jongste bijdrage verbaast hij zich erover dat er in Nederland ineens bloemen zijn als er tuinmannen zijn geweest. "In Syrië komen de bloemen wel vanzelf uit de grond. Er zijn veel geurige rozen en de straten ruiken heerlijk naar jasmijn." Dus wij checken.

Komen helemaal geen bloemen uit de grond. Ook geen geurige rozen te bespeuren. De geur van jasmijn correspondeert nou ook niet echt met het straatbeeld, maar het zou natuurlijk best wel kunnen. Voordeel van de twijfel dus. We beoordelen de uitspraak: "In Syrië komen de bloemen wel vanzelf uit de grond. Er zijn veel geurige rozen en de straten ruiken heerlijk naar jasmijn" dan ook als DEELS WAAR.

Je bent Nederlander. Of niet...

Er was een tijd dat buitenlandse ingezetenen van Nederland een verblijfsvergunning hadden. Die verblijfsvergunning verschafte je het recht om als buitenlander te stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar niet bij de landelijke. Verder was je gewoon een Nederlander – soort van. Je kon werken, huizen kopen, belasting betalen, je kinderen naar school sturen, naar de sportschool gaan. Kortom: doodnormaal leven.

Het nadeel van die verblijfsvergunning was dat je 'm telkens moest verlengen. Om de vijf of tien jaar moest je een nummertje trekken (er was nog geen internet, maar échte mensen deden het werk, aan een heuse balie) en een gesprek voeren en waarschijnlijk een paar gulden betalen om vervolgens niet het land uitgezet te worden. Omslachtig gedoe maar hey, het werkte.

Wat minder goed werkte was dat je met sommige nationaliteiten, laten we voor de verandering eens Turkse dwarsstraat als nationaliteit nemen, steeds maar een visum moest aanvragen als je voet over de Nederlandse grens zette. In een VW-busje dwars door Europa naar Turkije reizen ging niet echt heel lekker (all inclusive en Corendon bestonden ook nog niet – wat een tijden hebben we overleefd!). Dat dat wel erg lastig is, zagen de socialisten, democraten, de christenen en zelfs de communisten van onze overheid in en dus kon je na zoveel jaar in Nederland gewoond te hebben, een Nederlandse nationaliteit aanvragen.

Niets geen toetsen.

Geen taalvaardigheden.

Geen werk- of inkomen.

En zeker niet de eis dat je afstand moest doen van je Turkse nationaliteit. Nou ja die eis was er wel maar iedereen kreeg dispensatie. Uiteraard uit naam van de koningin. Misschien dat daarom al die buitenlanders zo koningshuisgezind zijn.

We zijn allemaal tegen asielzoekers – totdat we er een in levende lijve tegenkomen.

In  de trein, van Groningen naar ergens; de man spreekt geen Nederlands. En waar er zelden kaartjescontrole plaatsvindt, is het binnen tien minuten raak: “vervoersbewijzen aub”. Zonder aarzelen overhandigt de man zijn ov-kaart aan de conducteur. Die een mededeling heeft: “U bent  vergeten uit te checken, heeft ook niet ingecheckt dus dat is een boete van… waar moet U heen?”. De asielzoeker snapt er niet veel van maar zegt ‘Zwolle’. “Dat is dan een tientje boete.”

Van een kale kip kan de NS best plukken vooral als blijkt dat de man niet naar Zwolle moet maar naar Rotterdam. “Dan wordt het 75 euro”.

De man snapt er niets van – begrijpt er niets van want verstaat de taal niet – en haalt papieren tevoorschijn. En nog meer papieren. Een IRL asielzoeker. Geen idee waar ‘ie vandaan komt, wat ‘ie in Groningen doet of waarom ‘ie naar Rotterdam moet, het enige wat duidelijk is, is dat hij niet heeft uitgecheckt. Dat is, naast door rood licht rijden natuurlijk, de allergrootste overtreding die je in Nederland tegenwoordig nog kunt begaan. De mensen in de coupé kijken beschamend toe – niemand die iets zegt. Niemand die helpt, de conducteur doet ‘slechts haar werk’. 

Daar behoort het stellen van vragen bij die niet begrepen worden en waar een standaardopmerking op volgt: “U hoeft deze vragen niet te beantwoorden”. De papieren met zijn adres komen tevoorschijn en of de man begrepen heeft dat hij wordt aangeslagen voor zwartrijden, is maar zeer de vraag. De conducteur heeft haar werk gedaan en loopt door. De jonge man naast de asielzoeker schudt zijn hoofd: “Dit kan écht niet”. Om vervolgens zijn pinpas te trekken en te gebaren dat de asielzoeker zíjn pinpas moet pakken. “Ik ga jou nú 75€ overmaken,” zegt hij. “Ik kan dat beter missen dan jij.” 

Mijn moeder vertelt het verhaal met tranen in haar ogen. Ze schaamt zich dat ze niet heeft ingegrepen. “Die conducteur had ook  kunnen zeggen dat hij de volgende halte moest uitstappen om uit te  checken en weer in te checken. Ze had ook behulpzaam kunnen zijn. Alsof de NS  zoveel beter wordt van 75 euro.” 

Ze prijst de jongen. Het doet haar goed dat er zulke behulpzame mensen bestaan. En hij was niet ouder dan dertig, zegt ze erbij. “Alsof zo’n jongen zwemt in het geld, dat is toch enorm lief.” Hoe ouder, hoe  sentimenteler. Maar inderdaad: enorm lief. 

“En heb jij toen de helft van de boete aan die jongen betaald mama?”

Mijn moeder kijkt verschrikt op. Ook dát had ze kunnen doen ja.

Over een maand zijn de gemeenteraadsverkiezingen, dus staan de politici populistisch te galmen over mensenhandel. Alle ramen moeten dicht, voor de vrouwtjes! Het naïeve initiatief wordt met gejuich ontvangen door criminelen. Door het sluiten van bordelen, ramen en luxe privéclubs, verschuift het aanbod naar internet waar bijna geen toezicht is. 

Het is ook onderdeel van een nieuwe traditie om bestuurlijke onmacht af te wentelen op de dichtstbijzijnde burger. In het geval van de rosse buurt zijn dat verhuurders, ondernemers en dames die zonder dwang werken. Vrouwen die in deze week moeten demonstreren om aan te tonen ze het vak zelf kiezen. 

Die verdienen geen verlies van werkplek en inkomen. Die verdienen een politie, openbaar ministerie en burgemeester die samen korte metten maken van mensenhandelaren, en hun slachtoffers bevrijdt. Het project 1012 heeft een hoog uit het oog, uit het hart gehalte. Als De Wallen weg zijn, zijn de problemen uit beeld en kan de mooi-weer show starten. Iets wat schaamteloos gekopieerd wordt in kleinere gemeentes. 

Deze tactiek om burgers te straffen voor criminaliteit in hun directe omgeving wordt steeds hardnekkiger. Het meest schrijnend is het voor particuliere verhuurders. Die hebben tijdens de huurovereenkomst een extreem beperkt recht om achter de voordeur te kijken. Toch wordt bij een incident zoals een wietkwekerij, drugshandel of ernstig geweld hun pand gesloten.

Ebru over het tumultueuze Identiteitsdebat en de zaalhoolies van Farid Azarkan

Afgelopen maandag had ik tijdens het Identiteitsdebat in Rotterdam mijn allereerste close encounter met aanhangers van DENK. Noem me naïef, noem me übernaïef, maar ik had gedacht dat ook deze mensen, wonend, levend en opgeleid in Nederland, toch iets van de Nederlandse fatsoensnormen hadden meegekregen. Zeker in een setting die niet bedoeld was om te rellen: de mooiste zaal van Rotterdam in het Wereldmuseum. Er was geen politieke rel die uitgevochten diende te worden, er was geen politie of ME op de been – waarom ook? Er was immers alleen de intentie tot een debat. Over identiteit. In Rotterdam. 

Dat dat op voorhand bemoeilijkt werd omdat twee van de beoogde vrouwelijke panelleden bedreigd werden en wegens  familie-omstandigheden afzegden (zelf bedreigd worden is één ding, als je familie erbij wordt  gehaald, brengt dat extra verantwoordelijk met zich mee), had natuurlijk een voorbode moeten zijn. Alle respect voor het wegblijven van de vrouwen, maar dat ik maandag zou overleven had ik weinig twijfel over. Dat het tuig dat zich DENK aanhang noemt ook nog een andere manier van bedreigen heeft, was ik  vergeten. Op de eerste twee rijen had de fanclub van Farid Azarkan zich verzameld. Tot zover niets nieuws. Ware het niet dat deze lieden een missie hadden, anders dan een debat bijwonen. Hun held toejuichen, hun vijanden uitjoelen en waar mogelijk de avond ontregelen. Niet met fysiek maar verbaal geweld.