achtergrond

Geenstijl

login

word lid

nachtmodus

tip redactie

zoeken

@Literatuur

GeenStijl organiseert een zomerborrel en iedereen mag komen behalve Ronit Palache

Herstel Ronit van Tijn Palache

Het is haar gelukt! De Amsterdamse droom. Je kunt alles worden wat je wil, en zeker columnist. Na jarenlang gepruttel in de marge - onderbetaald collegaatje uitfoeteren op de werkvloer hier, stompzinnig avondje in debatcentrum voorzitten daar - besloot Ronit Palache dat het roer om moest en schuwde daarbij de draconische middelen niet. Voormalig baas en mentor Mai Spijkers (een lul met vingers) moest: voor de bus, in ruil daarvoor kreeg ze een essay in de Volkskrant om te reflecteren op de tamelijk toxische werkcultuur bij haar oud-werkgever, Uitgeverij Prometheus. Dat essay was zo ontzettend slecht en bevatte zo ontzettend weinig zelfinzicht dat zelfs het Haarlems Dagblad het niet meer met haar aandurfde maar jaren na dato heeft ze alsnog beet, nota bene bij Trouw, waar ze Ephimenco tijdens diens vakantie vervangt, en wij hadden niet gedacht dit ooit te zeggen maar kan iemand die oude brombeer in godsnaam vroegtijdig terughalen want dit is ondraaglijk.

Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn en een offday hebben we allemaal weleens, maar om nou in je vijfde stukje leeg te lopen over de opmerkelijke prominentie van alcohol in onze samenleving en dat te larderen met allemaal duffe anekdotes over je eigen niet drinken is wel heel grof. Neem zo'n zinnetje: "De excuses die mensen aandragen om hun zogenaamde gezelligheid te bevechten zijn slapper dan met water aangelengde wijn." Jeetje meid je hebt bij een uitgeverij gewerkt je weet toch dat dit niet kan heb je dan niets van Mai geleerd? Over je voormalige mentor gesproken: we laten ons nog liever voor €2400 per maand voltijds en mét consumptie toeblaffen door de beste man dan nog één column van jouw hand te lezen. Sterker: we worden liever geheelonthouder dan dit ooit nog eens te hoeven ondergaan. We bundelen nog liever eigenhandig het oeuvre van Max Pam. 

Dat gezegd hebbende, gefeliciteerd met je column.

Zin in bier nu.

Letterenfonds looft €1.2 mio uit aan luchtfietsers die iets luchtfietsen over leesbevordering

'Ja wij weten het ook niet meer'

Jongens, het is ook niet leuk, en al helemaal niet eerlijk. Boeken zijn: prachtig, jullie hebben je op jonge leeftijd erdoor laten betoveren, nu willen jullie niets liever dan die transformatieve ervaring doorgeven aan nieuwe generaties, hebben daar zelfs jullie levenswerk van gemaakt. Alleen: niemand wil ze lezen. Vol goede moed stellen jullie elk jaar honderdduizenden euro's beschikbaar zodat getalenteerde schrijvers boeken kunnen schrijven die tot jullie verbazing grotendeels ongelezen eindigen in van die koddige buitenboekenkastjes. Waarom blijft een mysterie, maar het past niet bij jullie om bij de pakken neer te gaan zitten. Deze zaak moet tot de bodem worden uitgezocht. Wat kan de sector doen? En zie daar: lijvige onderzoeksrapporten met aanbevelingen over vloggers en zo. Hartstikke leerzaam. Zo hadden jullie vol ingezet op diverse boeken, maar dat blijkt er dus helemaal niet toe te doen voor de doelgroep (prachtige debunk na de breek). 

Er moet toch een manier zijn om die krengen aan het lezen te krijgen?

BOEKJE GELEZEN. De nieuwe Dimitri Verhulst is dus hartstikke goed

Zomerverkansietip

Dimitri Verhulst is een van de beste (maar vooral ook: leukste) schrijvers van het Nederlandse taalgebied. De helaasheid der dingen (2006) en Godverdomse dagen op een godversome bol (2008) zijn meesterwerken die voor iedereen leuk zijn om te lezen, en niet alleen voor senior-medewerkers van Het Letterenfonds, pretentieuze beroepsrecensenten of UvA-alumni die graag fronzen maar zelden lachen. 

Dat gezegd hebbende: de klad is er na het eerste decennium van deze eeuw een beetje ingekomen. Elke pagina Verhulst bevat iets geweldigs; hij schrijft nog wel geniale zinnen, maar al een poosje geen geniale boeken meer. 

De enige keer dat hij bij zijn oude niveau in de buurt kwam was nota bene non-fictie, en liet genadeloos zien waarom het allemaal al een tijdje minder was. Onze verslaggever in de Leegte - ongedateerde dagboeken (2020) is een memoire over middelenmisbruik; van coke tot methylfenidaat (en koning alcohol natuurlijk). Pas aan het eind van het (nogmaals: geweldige) boek krijgen we iets van een aanleiding voor zijn zelfdestructie. Een ex beschuldigde hem (onterecht, volgens de rechter) van verkrachting. Dat is zo'n beetje het ergste wat een manmens kan doen, waar dan weer tegenover staat dat een valse beschuldiging ervan een van de ergste dingen is die een vrouwmens kan doen. Hoe dan ook. Omdat de meeste mensen denken dat rook een teken van vuur is hing Verhulst een veenbrand boven het hoofd; de tijdsgeest helpt natuurlijk ook niet mee. Ja, dat zijn ideale omstandigheden om jezelf een delirium in te verdoven.

Zal je altijd zien: krijgt zo'n vent eindelijk weer iets hoogwaardigs uit zijn tengels, komt vrijwel niemand het te weten. Het ontging recensenten, die het te druk hadden met het aflebberen van auteurs van identitaire non-fictie of met noeste pogingen krantenlezers ervan te  overtuigen dat er in afgedankte theezakjes als Mariken Houtman en Gerda Blees een Grote Schrijver schuilt. 

Goed, dan, zijn nieuwe werk, Bechamel Mucho. Over: Alex, animator bij een vakantieresort op Mallorca, en over de vrouwen met wie Alex rampetampt. Verhulst was ooit zelf animator, vertelde daar in een interview over en prompt ging overal het luchtalarm af. Als begintwintiger had hij bonussen gekregen om met (minderjarige) meisjes naar bed te gaan en daar kunt u van alles van vinden maar laten we op dit weblog een radicaal experiment uitvoeren: de kunstenaar loskoppelen van de kunst, of in ieder geval, de kunst niet afserveren op basis van mogelijke smakeloosheden van de kunstenaar. 

Als je dat namelijk doet, krijg je er een ongelooflijk grappig, vilein en menselijk boek voor terug. Net zoals in zijn hoogtijdagen maakt Verhulst het sublieme toegankelijk en het toegankelijke subliem. Zo goed als toen is het nog niet helemaal, maar hij komt er verdraaid dicht bij in de buurt. 

GeenStijl-expertoordeel: lees dit boek. Deze zomer nog. Hier verkrijgbaar als paperback, of hier verkrijgbaar als e-book. Doe jezelf een plezier. Van lezen op vakantie heeft nog nooit iemand spijt gekregen.

ZOMERSERIE. Links huilen, rechts vervuilen. Deel 1: Stichting CPNB

Goh

De Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek is om één reden ter aarde: u en uw naasten aan het lezen krijgen. Een nobel streven, waartoe het CPNB een hoop geld krijgt van commerciële partners als DPG Media en gesubsidieerde partners als de Koninklijke Bibliotheek en de Vereniging Openbare Bibliotheken. Gelukkig gaan de stichting en haar circa 30 medewerkers op een verantwoorde wijze met al die centen om. 

Grote zorgen maakt het CPNB zich namelijk om het klimaat: "Stichting CPNB is overtuigd van de noodzaak om duurzaam te handelen. Daarom streven wij ernaar onze promotiematerialen zo duurzaam mogelijk te produceren. Zo wil de CPNB een positieve verandering op gang brengen voor mens en milieu." Lief, goed. Mooi!

Maar wat schetst onze verbazing? Krijgen we opeens bovenstaand filmpje met Susan Smit (bekend van haar vertrek van Twitter, red.) die ons namens het CPNB én reisbureau TUI tegelijkertijd aan het lezen en aan het vliegen wil krijgen.

VIDEO. Nepobaby Splinter Chabot wil NIETS WETEN van btw-verhoging op boeken

Petitie om 100 procent btw te heffen op de boeken van Splinter Chabot

Kijk wie hebben we daar op televisie, als dat Splinter Chabot niet is. Goh. Vooruitgeschoven pion der Nederlandse letteren. Bij WNL, Goedemorgen Nederland, met wederom zo'n merkwaardig esoterisch gewaad om het lijf. Zit-ie ver-schrik-ke-lijk te pleiten. Vóór lezen, tegen de btw-verhoging. De petitie is al ondertekend door 280 duizend mensen. Splinter is zelf als kind heel veel voorgelezen en maakt zich grote zorgen over kleine Splinters die nu kind zijn. En debutanten. Opkomende schrijvers krijgen straks veel minder kansen dan nu! Hij heeft wat cijfers paraat. Vier miljoen boeken minder worden er door deze maatregel gelezen en gekocht, zegt hij. Dat kan natuurlijk niet. Iedereen die weleens een boek koopt weet dat er een groot verschil is tussen boeken gekocht en boeken gelezen. Zou Splinter doen alsof? Hij schrijft in ieder geval als iemand die sinds door zijn ouders is voorgelezen niet meer in aanraking is gekomen met een boek. 

WNL heeft een verslaggever naar een boekwinkel gestuurd. De eigenaar vertelt over de protestactie die hij en zijn collega's op touw hebben gezet. Op sommige van de boeken hebben ze de nieuwe prijs gezet in plaats van de oude. Die is dus een paar euro hoger. Hij noemt de actie ludiek. Splinter heeft ook nog iets ingestudeerd. Hij noemt het een domme beslissing, ook voor de economie. Dus, VVD, PVV, NSC, BBB: ga maar eens een boekje lezen over de economie, ha ha. We zijn reddeloos verloren. Waar waren al die petitieondertekenaars toen Splinter Chabot bestsellerauteur werd, toen Splinter Chabot het boekenweekgeschenkauteur werd. Splinter Chabot! Boekenweekgeschenkauteur. Misschien een idee om voor de volgende de 4-mei lezing Heinrich Himmler op te graven?

Tip de redactie

Wil je een document versturen? Stuur dan gewoon direct een mail naar redactie@geenstijl.nl
Hoef je ook geen robotcheck uit te voeren.