Gerrit zou op zaterdag 30 maart 80 zijn geworden en dat moest groots gevierd worden, zo dachten zijn biograaf Arie Pos - vriend van de show - uitgeverij Ezo Wolf en mijn persoontje.

(Tevens StamCafé)

De Bezig Bij besteedde namelijk totaal geen aandacht aan de verjaardag van hun sterauteur en de wegkwijnende uitgeverij zet liever de volidiote jodenhater Dyab Abou Jahjah in het zonnetje dan ons aller Gerrit.

Voor de jonge lezers die geen idee hebben wie Komrij is, hier een vrolijk filmpje waarin de goede man zwetend in een zwart pak door de hel van Salou strompelt, een naam die waarschijnlijk wel heel veel bellen doet rinkelen bij de reaguurders.

En hier een vlijmscherpe Komrij over het verraad van zijn generatie, in de talkshow van Pauw en Witteman.

Interview met documentairemaker Willy Lindwer

(Tevens StamCafé)

Vorige week vond de filmpremière en de boekpresentatie van Verdwenen Stad plaats, in theater Tuschinski in Amsterdam. Het samenwerkingsproject van documentairemaker Willy Lindwer en schrijver Guus Luijters onthulde drieëntwintig nooit eerder gepubliceerde facturen die het GVB naar de nazibezetter stuurde voor de deportatie van de Amsterdamse Joden. Lindwer en Luijters reisden door de stad met de originele tram die de Joden deporteerde en spraken met de laatste overlevenden die zijn afgevoerd met de tram vanaf ‘schuldige plekken’. Het waren geen gewone reguliere tramritten, maar speciaal door de nazi-bezetter ingehuurde tramstellen, die bewaakt werden door Nederlandse politie en met karabijnen bewapende mannen van de Ordnungspolizei, de Grüne Polizei.

Tevens: Stamcafé

HO EVEN. HEEFT U HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN, DAT NU TE KOOP IS IN EEN UNIEKE GS-EDITIE AL?

Het was deze week weer lachen, gieren en brullen met de Verenigde Naties, de freakshow die is opgekocht door islamofascistische dictaturen. Afgelopen vrijdag nam de Algemene Vergadering een resolutie - ingediend door failed state Pakistan - aan om islamofobie wereldwijd terug te dringen.

15 maart is niet geheel toevallig De Internationale Dag ter Bestrijding van Islamofobie, net zo’n bizar gedrocht van de VN als de Internationale Dag van het Geluk, die vandaag gevierd wordt.

Finland is door de VN voor de zevende achtereenvolgende keer tot het gelukkigste land van de wereld gebombardeerd. Nou, wie wel eens een film van Aki Kaurismäki heeft gezien, weet wel beter. En kijk maar eens naar dit filmpje over Finse depressiviteit.

De resolutie van Pakistan roept onder meer op tot gecoördineerde actie om het aanhoudende geweld tegen moslims te bestrijden. Wat een gotspe van een van de meest verschrikkelijke dystopieën ter wereld. Lees maar mee: Blasphemy-related violence against religious minorities, fostered in part by government persecution and discriminatory laws, intensified. Attacks by Islamist militants, notably the Tehrik-i-Taliban Pakistan (TTP) and Islamic State of Khorasan Province (ISKP), targeting law enforcement officials and religious minorities, killed dozens of people in 2023.

En om nog maar te zwijgen over eerwraak, net zo’n populaire sport in Pakistan als cricket. En de derde sport van het land is grooming, maar dat doen vrome Pakistanen het liefst in het Verenigd Koninkrijk.

Tevens StamCafé, met extra friet

BELANGRIJKE DIENSTMEDEDELING: HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN IS NU TE KOOP IN EEN UNIEKE GS-EDITIE

Arthur: Je bent nog steeds geen ereburger van Den Bosch. Of heb je inmiddels al een eigen straat daar?

De Winter: “Helaas, die eer is me nog niet ten deel gevallen. Ik ben ook nooit uitgeroepen tot Prins Amadeiro, de vorst van Oeteldonk, een groot gemis. Ik heb natuurlijk wel de Schrijversprijs der Brabantse Letteren gewonnen in 2009, met mijn roman Het recht op terugkeer. En de Literatuurprijs van Die Welt voor mijn hele oeuvre, wat een belangrijke prijs is, en de Duitse Buber-Rosenzweig-Medaille voor mijn strijd tegen antisemitische en racistische tendensen in politiek, samenleving en cultuur. Ik sta in een rijtje met presidenten en ministers. Maar Duitsland is zo woke als de ziekte geworden, dus voorlopig even geen onderscheidingen daar, ofschoon ik blijf hopen.

Toen de vertaling van Het recht op terugkeer verscheen in 2009, werd het boek door sommige boekhandels in Duitsland geboycot omdat ik islamofoob zou zijn. Der Spiegel wilde weten wat ik daarvan vond. En toen was mijn antwoord dat ik dat een laffe beslissing vond, die haaks stond op goede Duitse tradities. Ik zei: “Ze horen mijn boeken juist op straat te verbranden, voor de boekwinkel.” Die quote kwam integraal in Der Spiegel en dat werd niet gewaardeerd, haha!

In Duitsland is er nu trouwens een heel curieus verschijnsel, waarbij juist de regeringspartijen en de media overwegend pro-zionistisch zijn. De voorzitter van de Bondsdag zei tijdens de opening van het Holocaustmuseum dat Duitsland een speciale verantwoordelijkheid draagt. Kom daar maar eens om in Nederland. Hoewel, Martin Bosma kan zoiets ook zeggen.”

Soep van de Week (tevens Stamcafé)

BELANGRIJKE DIENSTMEDEDELING: HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN IS NU TE KOOP IN EEN UNIEKE GS-EDITIE

Kijk, dat het mohammedaanse volksdeel de schurft aan joden heeft, is niet nieuw. Ik pak even de Groene Amsterdammer van januari 2004 er bij, een vlammende polemiek van Paul Andersson Toussaint over Jodenhaat in Amsterdam.

Gideon van der Sluis (27) is voorganger van de synagoge in de Amsterdamse buurt de Pijp. Op sabbat draagt hij een speciaal gehaakt wit keppeltje en een mooi pak. Na de dienst bezoekt hij vaak vrienden in de Rivierenbuurt. Als hij dan ’s avonds vroeg terugloopt naar het centrum, hangen voor een pizzeria in de Van Woustraat altijd Marokkaanse jongens rond. Elke keer staan ze hem daar en groupe uit te vloeken: “Jahoed, jahoed! Vuile kankerjood!” Ze gooien muntjes tegen zijn rug, soms wordt hij bespuugd. Van der Sluis loopt door, zegt niets terug, wil ze niet aansporen, zijn sjabbes niet laten versjteren. Hij draagt zijn keppel bewust en trots. Gideon van der Sluis: “Met mijn keppel ben ik extra herkenbaar. Maar juist nu wil ik laten zien dat ik joods ben. En dat ik me op geen enkele manier laat intimideren door deze walgelijke praktijken. Het is een enorm probleem en het wordt steeds erger. Vijf jaar geleden was één opmerking per jaar al veel. Nu gebeurt het elke week. Er zijn nu wijken, zoals de Indische buurt, de Transvaalbuurt en West, waar joden met een keppel niet meer kunnen lopen.”

Een jaar eerder, op 9 november 2003, waarschuwde Frits Bolkestein bij de herdenking van de Kristallnacht voor de virulente jodenhaat waarmee een groeiende groep burgers van Europees-Arabische afkomst is behept.

BEMMEND INTERVIEW (tevens StamCafé)

Verdonk: “Toen ik twintig jaar geleden minister werd, zeiden vrienden al tegen mij: ‘Rita, daar moet je niet meer aan beginnen. Nederland is toch niet meer te redden’. Maar ik ben een straatvechter. Je moet altijd voor iets blijven vechten. Voor jezelf maar ook voor de generaties die hierna komen. We zijn als land enorm achteruit gekacheld. Onze Nederlandse cultuur is aan het verdwijnen, onze Nederlandse normen en waarden worden systematisch gesloopt.”

Van der Burg: hoe meer asielzoekers, hoe beter

Verdonk: “Het COA is een uitvoeringsorganisatie van het Ministerie van Justitie en Veiligheid. Dus daar begint het al. Met een altijd lachende staatssecretaris als Eric van der Burg ga je de immigratie nooit onder controle krijgen. En al helemaal niet als hij bonussen gaat uitdelen voor asielzoekers die te lang moeten wachten. Of de huur en de energierekeningen betaalt van Oekraïners die gewoon een baan hebben. Of iemand beloont die uit de gewone asielopvang is getrapt en naar die speciale eenheid moet. Die uit een veilig land komt, veertien dagen opgesloten zit en vervolgens ook nog eens een schadevergoeding van een paar duizend euro krijgt. Dan kun je zeggen: ‘Ja, dat is de uitspraak van de rechter…"

Nee, zeg ik dan: je moet zorgen dat je de wetten goed op orde hebt, en dat je als staatssecretaris je regels goed op orde hebt. Want dan kan dat soort onzin niet gebeuren. Ik heb de apps gezien van de mensensmokkelaars, het zijn gewoon vakantiefolders voor gelukszoekers. Gratis geld. Gratis huis. Gratis wasmachine. Nou, noem maar op. Bij Van der Burg is het allemaal ook nog eens ideologisch bepaald, vanuit een links oogpunt. Toen hij nog wethouder in Amsterdam was, riep hij al: hoe meer asielzoekers, hoe beter. Die beelden gaan natuurlijk de wereld over, en die man altijd maar grijnzen en lachen… Welkom in Nederland! Wat een aardige minister, ik ga ook lekker naar Nederland! Ik heb het hem nog nooit horen zeggen: Als je niet mag blijven, ga je gewoon terug. Zelfs veiligelanders krijgt hij niet terug.

Soep van de Week, alsmede Stamcafé!

Vrijdag is het Wereldvrouwendag en het leek mij aardig om twee bijzondere dames in het zonnetje te zetten: Jip “homewrecker” van den Toorn en Fadime “Kortjakje” Demir.

Journalist Demir werd aangehaald op Villamedia nadat ze op LinkedIn had geschreven dat ze met een zwaar hart haar baan bij dagblad De Telegraaf had opgezegd. Aanleiding was volgens Demir de “eenzijdige berichtgeving rondom Israël-Palestina”. Ze vervolgde: “De grote verantwoordelijkheid die wij journalisten hebben, voorzichtig en zorgvuldig - maar bovenal feitelijk benoemend van de gebeurtenissen - en deze van verschillende kanten belichten, is onze fundamentele plicht.” Ze neemt een tijdelijke pauze van het schrijfwerk. “Ik heb geen spijt van deze beslissing. Ik heb met verschillende goede journalisten, leuke collega’s samengewerkt en mooie belangrijke verhalen geschreven. Vooral de verhalen die ik vanuit het aardbevingsgebied in Turkije heb gemaakt, draag ik voor altijd met mij mee”, aldus Demir.

Dat klinkt natuurlijk allemaal heel moedig, en heel deugend journalistiek Nederland steunde de dappere journaliste die haar goed betaalde baan opgaf omdat ze de berichtgeving rondom Israël-Palestina eenzijdig vond.

Maar Jan Dijkgraaf moest weer eens de partypooper uithangen en plaatste deze twiet:

Tevens StamCafé

“Mijn vader kwam uit een straatarme familie in Caïro. Op zijn vierde raapte hij sigarettenpeuken op om bukshag van te maken, die verkocht hij om te kunnen overleven. Uiteindelijk schopte hij het tot werktuigbouwkundig ingenieur. Hij wilde het leger niet in en is toen via Algerije en Marseille naar Nederland gevlucht. Daar zat hij, op Centraal Station in Amsterdam met een dekentje en een potje honing, maar binnen de kortste keren was hij manager van een restaurant. Daar heeft hij de ervaring opgedaan om uiteindelijk voor zichzelf te beginnen, die ouwe heeft goed geboerd. Mijn Nederlandse moeder kwam hij tegen tijdens het werk, die was elf  jaar jonger. Liefde op het eerste gezicht. Mijn vader is overleden, mijn moeder is nu 67.”

Tevens StamCafé

Ik ben op twee manieren betrokken bij de Zaak Madeleine McCann: mijn vriendin deed de catering voor de 8-delige Netflix-documentaire, en ik ben bevriend met Jon Clarke, de hoofdredacteur van The Olive Press, een Engelstalige krant die in Spanje verschijnt.

Clarke zit al 17 jaar bovenop de verdwijning van het Engelse meisje in Praia de Luz en publiceerde in 2021 MY SEARCH FOR MADELEINE: One Reporter’s 14-Year Hunt To Solve Europe’s Most Harrowing Crime.

Jon gaf Ivo Teulings en mij veel tips over zware criminelen aan de Costa del Sol tijdens onze research en roadtrips voor Costa del Coke. Ik heb als dank een paar dingetjes met betrekking tot de verdwijning van Maddie voor Jon uitgezocht in de Algarve, en de afgelopen week deed ik opnieuw research voor hem.

Kinderschenders

Overigens schrijf ik liever helemaal niets over kinderschenders. In mijn ongelukkige jeugd op de Veluwe wemelde het van de pederasten, of het nou bij de voetbalclub, de zwemvereniging, de padvinderij of de wandelclub was. Daar komt nog bij dat Propria Cures ooit een bloedstollend essay van mij voor hun Pedospecial heeft geweigerd. Hoofdredacteur Arie Storm vond mij een waardeloze broodschrijver, en mijn bijdrage erbarmelijk slecht. Enfin, ik heb dat drama met tranen in de ogen opgeschreven voor HP/De Tijd. Hier een klein stukje:

Interview met wetenschapsjournalist Simon Rozendaal

Simon Rozendaal: “Wij leven in een paniekerige tijd terwijl we het nog nooit zo goed hebben gehad. De Duitse socioloog Ulrich Beck voorspelde dit al in de jaren 80 in zijn boek de Risicomaatschappij. De risico's worden steeds kleiner.

Ik was net overgestapt van de NRC naar Elsevier, eind jaren 80. In Nederland waren wij geobsedeerd door dioxine. Dat zat overal in: in koeienmelk, borstvoeding, en het kwam vrij bij vuilverbrandingsinstallaties. Ik ging met een fotograaf voor Elsevier naar de Driehoek des Doods, het grensgebied tussen Oost-Duitsland, Polen en Tsjechië. Door de luchtvervuiling gingen alle bomen daar dood. Ik sprak een Poolse arts die bij een milieubeweging zat en vroeg hem hoe hij tegen dioxine aankeek. De man begon te lachen en zei dat dat een luxe probleem was. “Wij hebben nog echte vervuiling: zwaveldioxide.”

En toen realiseerde ik me dat als je ergens een groot probleem oplost, daar een minder groot probleem voor in de plaats komt. Ik heb dat gedoopt tot de Wet van Behoud van Milieu-ellende. Bij ons was het probleem van de zwaveldioxide toen vrijwel opgelost en daarom waren we met dioxine bezig. Nu we dat hebben opgelost, komen PFAS en glyfosaat op.”