In mijn vorige feuilleton over Malmö deed ik kond van de hallucinante drugskoersen in het Zweedse hellegat: grammetje coke 350 euro, grammetje wiet 60 euro, grammetje heroïne 200 euro, grammetje pep 150 euro. Ik kreeg twee soorten reacties. De meeste reaguurders waren bezorgd: hoe ging ik overleven in die shithole, waar ook de drank schandalig duur is. Conservatieve lezers schreven mij: je verdiende loon, schobbejak! Verplicht afkicken! 

Nou is het algemeen bekend dat het voor de recreatieve gebruiker geen enkel bezwaar is dat hij astronomische bedragen moet ophoesten voor zijn favoriete ontspanningsmiddel. Pakje peuken in Australië doet 35 euro en Bruce en Sheila paffen vrolijk door. In Amsterdam kostte de sos ergens in de jaren tachtig driehonderd gulden per gram. Het enige resultaat: we hakten wat fijnere en kleinere lijntjes. Goed, das war einmal. 

Een goede vriend appte mij: je moet even langsgaan bij de enige headshop van Zweden: de Hobby Lobby Smoke Shop aan de statige en verhipte Bergsgatan. Eigenaar Rocco Ramadan was er niet, wel zijn neef Imad. Beide heren komen oorspronkelijk uit Gaza. Imad is een coole snuiter, zo weggelopen uit Cheech & Chong of uit een verfilming van de legendarische Fabulous Furry Freak Brothers van striptekenaar Gilbert Shelton. 

Nou moet de lezer weten dat ik een bloedhekel heb aan blowen, blowers en aan koffiesjops. Tijdens mijn gelukkige zeer schaarse bezoekjes aan 020 loop ik dan ook met een grote boog om zo'n walmende stankbel heen, met de neus dichtgeknepen. 

Maar goed, dit is werk.

Imad had net bezoek gehad van een politieteam van vijf man, compleet met drugshonden. Ze hadden de hele boel overhoop gegooid en een puinzooi gemaakt van zijn indrukwekkende verzameling drugsparafernalia. Gewoon om te treiteren. 

Op zo'n moment speelt mijn rechtvaardigheidsgevoel op en ik had al de schurft gekregen aan die lethargische Zweden met hun repressieve, kinderachtige kutbeleid. Pure islamofobie, zo'n hardwerkende Palestijn pesten. En dan moesten wij nog naar Erik Åberg, het hoofd van de politie van Rosengård. Die no-go zone/multikulghetto was de enige aanleiding voor mij en drugsprofessor Teun Voeten om naar Malmö te reizen. Ik had mijn maat voorgehouden dat hij op Snabba Cash-achtige toestanden moest rekenen. Altijd leuk voor de kiekjes! 

Overigens komt Zlatan Ibrahimović uit Rosengård. Er was de laatste tijd nogal wat te doen rond zijn standbeeld bij het stadion van zijn oude club FF Malmö. Nadat Zlatan aandelen kocht van Hammarby IF, de concurrent van Malmö FF, werd het standbeeld zwaar beschadigd en zelfs in brand gestoken. Ook werd het beeld beklad met verf en de neus van het beeld afgesneden en er werden racistische en islamofobische slogans op gekalkt, wat ik stom vind want Zlatan is de zoon van een Bosnische vader en een katholieke Kroatische moeder en bij mijn weten zijn Bosniërs en Kroaten geen ras en bovendien zijn ze amper van van kleur. Daarna werd het spuuglelijke beeld (denk aan die monsterlijke André Hazes op de Albert Cuyp en het borstbeeld van mijn held Cristiano Ronaldo) van de sokkel gehakt. 

Teun en ik gingen even een kijkje nemen bij het stadion maar alle sporen van het beeld waren uitgewist. Zelfs de sokkel was verdwenen. Enfin. 

Rosengård is net zo saai als de rest van Malmö maar alleen wat kleurrijker. 95 procent is allochtoon en moslim. De enige bron van vermaak is het winkelcentrum, dat ik overigens best gezellig vond met al die Somaliërs, Syriërs, Afghanen en Joego's. Je kan er prima en goedkoop kanen - falafel, Thai en Afghaanse delicatessen - en naast die insipide blanke autochtonen van de stad zijn deze exotische kansenparels een ware verademing. Maar de schijn bedriegt want er hoeft maar iets te gebeuren en de vlam slaat in de pan. Korte lontjes! 

Politiebaas Erik Åberg is een sympathieke en vooral relaxte kerel: type the guy next door, uncle Mike in Breaking Bad. Hij komt in vrijetijdskleding aangefietst en staat ons even later te woord in zijn officiële uniform. Åberg laat zich niet uit over het zerotolerancebeleid in Zweden (zelfs als je wiet of hasj in je bloed hebt, ben je al de pineut). Het debat om softdrugs te legaliseren staat zelfs niet op de politieke agenda, zegt hij. 

Aan zijn "tone of voice" merken we wel dat er een spanningsveld is tussen het zwaar politiek correcte overheidsbeleid ten aanzien van allochtonen en de realiteit waar de politie dagelijks mee wordt geconfronteerd. Etnisch profileren is verboden en in de misdaadstatistieken wordt nooit de afkomst vermeld. Op mijn vraag of zijn corps al veel allochtonen in dienst heeft, zoals Somalische politieagentes, reageert hij ontwijkend. Hoogstens vijf procent bij de politie van Malmö is van kleur, zo begrepen wij. 

Wat het hoerenverbod betreft: de kommersjele sekswerkers mogen hun diensten wel aanbieden maar als de klant die accepteert, is hij in overtreding. Bizar. 

Ik was eens op een journalistenreisje in de Baltische staten en in het gezelschap bevond zich een alcoholische tante die zich ontpopte als de meest vooraanstaande misdaadjournalist van Zweden. De zatte heks schreeuwde  tijdens een met alcohol overgoten lunch dat het zerotolerancebeleid in haar land geweldig was. Toen ik zei dat het niet zo hygiënisch was als hoeren ondergronds gingen, en daarbij subtiel opmerkte dat je Zweden wel uit de hoeren kan halen maar de hoeren niet uit Zweden, smeet ze een glas wijn over mij heen. Die nacht stond ze keihard op mijn hoteldeur te bonzen en negeerde ik, stoïcijns als ik ben, haar seksueel getinte aanbod. 

Erik zit al 30 jaar bij de politie. Hij vertelt dat ze vroeger altijd met twee politieauto's de wijk ingingen. Ze werden steevast geprovoceerd en uitgedaagd en met brandbommen bekogeld. De boel kon maar zo ontploffen: het "respectloos bejegenen" van een buurtbewoner kon al tot conflict leiden. De hevigste rellen waren in 2008, toen een moskee ontruimd moest worden. En afgelopen Pasen was het bal toen de Deense rechtsextremist Rasmus Paludan in het kader van de vrijheid van meningsuiting toestemming had gekregen om korannetjes te barbecuen. De politiebaas stelt dat het de afgelopen 15 jaar een stuk rustiger in zijn wijk. Vorig jaar waren er slechts acht moorden in zuid-Malmö, vrijwel allemaal bende-gerelateerd (dit is overigens een heel ander verhaal dan wat criminoloog Ardavan Khoshnoodons vertelde). Een paar jaar geleden hield de politie een grote schoonmaak in de wijk en werden er veel wapens gevonden. De burgers waren blij met ons, zo sluit Åberg af. 

Malmö is een city of two tales. Enerzijds is er de allochtone, verpauperde en veelal mohammedaanse bevolking (ruim een kwart) en anderzijds is er de roomblanke beau monde, geconcentreerd rond de wereldberoemde Turning Torso, waar je uiteraard niet naar binnen mag. Een yuppenghetto vol Babboes en moeilijke fietsen, heel veel wufte halfmannen met keigekke paardenstaartjes, hipstersetjes met 1 kind en overal joggers. Yuk. 

De hoogblonde vrouwen in die wijk zijn natuurlijk de policortrutten die stonden te juichen toen de Zweedse tv-zender SVT besloot om de racistische jeugdserie Pippi Langkous woke te maken. Mijn jeugdheldin Pippi werd nog net niet gecanceld maar het Ikea-douchegordijn met Pippi, haar vader de negerkoning en twee schattige Afro-Afrikaantjes kwam op de lijst van entarte jeugdhelden terecht. Ik ontplofte toen ik dat las. Uiteraard stond Sunny Bergman, de stokoude aandachtsjunk alias Stella Bergsma 2.0, vooraan om ook in Nederland ons aller Pippi te cancelen. 

Volgens kneus Sunny, die bij gebrek aan beter lijntjes hakt van de Ritalinnetjes van haar kroost, zijn alle kinderboeken uit mijn jeugd racistisch, seksistisch, koloniaal en geïnfecteerd met vuige stereotiepen:  het verzamelde werk van Karl May, de Zuid-Afrika romans van L. Penning, Bessie Turf (reeds uit de handel gehaald na een klacht van Sharon Dijksma), het immense oeuvre van de fascist W.G. v.d. Hulst en zo kan ik nog uren doorgaan. En dan is er nog een heel genre met titels als Oki en Doki bij de nikkers, Een neger in het dorp!, en De Neger die wit wilde zijn. Van Sjors en Sjimmie is niemand racist geworden. Bert Koenders en Jan Pronk lazen al deze boeken in hun jeugd en werden grote vrienden van Afrika. Kinderboeken censureren, herschrijven of verbieden is geschiedvervalsing. 

Sunny doet mij vreselijk denken aan die Zweedse chick die voorkwam dat een Somalische kinderverkrachter Zweden werd uitgezet, nota bene toen het vliegtuig al aan het opstijgen was. Het goede nieuws is Yaqub Ahmed na lange omzwervingen nu zijn thuisland Somalistan aan het wederopbouwen is. 

Uit pure en vooral desperate verveling zijn Teun en ik prijsvergelijkend onderzoek gaan verrichten in de Lidl van het kutjuppenghetto. Drie keer zo duur als Nederland! We hadden ook nog mee kunnen doen aan een Prison Break Escape Game en het Disgusting Food Museum kunnen bezoeken, maar zo groot was onze doodswens nu ook weer niet. 

Tenslotte wezen zowel oom Rob Hoogland als mijn baas Bart Nijman mij er op dat ik in het hoerloze Zweden wel degelijk seksuele avonturen kon medemaken. In Zweedse moskeeën wordt namelijk op grote schaal meegewerkt aan zogeheten pleizierhuwelijken. Dat zijn huwelijken van een uurtje of een paar weken, als verkapte vorm van prostitutie. Het toeval wil dat ik alles afweet van het zogeheten nikahu al-mut'ah-genotshuwelijk, een shi'itische uitvinding (ik schreef er een gewichtige paper over tijdens mijn studie). De soennieten keuren deze walgelijke vrouwenexploitatie af en dat mag ook wel eens gezegd worden. 

Na ons bezoek aan hellhole Malmö werd het tijd om eens lekker te gaan hyggen in Denemarken, bekend om zijn tolerante drugsbeleid. Skål! 

Meeste foto's door dr. Teun Voeten

Help Arthur een onuitwisbare geschiedenis te schrijven

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: