Kijk, zo’n bericht in Nyheter Idag is nou precies koren op mijn molen in het kader van het bespottelijk maken van de weg-met-ons-cultuur in het ooit zo stoere Zweden: Oekraïense vrouwen in het vluchtelingencentrum Galaxen in Olofström mogen zich op last van de leiding niet provocerend en uitdagend kleden omdat mannelijke vluchtelingen uit "andere culturen" dan geil worden en dan zijn de rapen gaar.  

De etniciteit van de klagers wordt niet genoemd in het artikel maar ik ga er gevoeglijk van uit dat het om Afghanen en Somaliërs gaat. Het is toch van de zotte: je laat vrouw en kinderen achter in jouw door oorlog verscheurde thuisland en gaat dan in gastland Zweden klagen over de kafirkleding van Oekraïense vluchtelingen en uiteraard ook over dat gøre smørrebrød en het Scandinavische kutweer. 

De volgende stap is dreigen met groepsverkrachting, bij wijze van straf. 

Verkrachting, al dan niet groepsgewijs, is na Björn Borg, Pippi Langkous, Ikea en Abba een nieuw Zweeds fenomeen. In 2017 werd 4895 keer aangifte gedaan van verkrachting. In 2019 was dat 5930 keer. Volgens sommige, ietwat vage bronnen vonden er vorig jaar bijna 10.000 verkrachtingen plaats (tegenover 400 in 1975). 

Een ander nieuw verschijnsel in het ooit zo chille Zweden is geweld, en met name geweld tegen de politie en tussen tribale bendes. Het brave land kent - na Kroatië - het hoogste aantal schietpartijen en bomincidenten van Europa, en is dus ook nog eens koploper qua verkrachtingen. 

Wij hadden in Malmö afgesproken met Peter Imanuelsen alias Peter Sweden, maar de tegenwoordig in Noorwegen wonende activist moest op het laatste moment afzeggen wegens fysiek ongemak.

Op zijn blog schrijft hij: "Zweden bestempelt zichzelf als een feministisch land waar ze om vrouwenrechten geven, maar deze ramp die vooral vrouwen treft, wordt genegeerd. Waarom is dat? Het aantal verkrachtingen in Zweden van de afgelopen vijf jaar zou je zelfs kunnen schokken. Houd er rekening mee dat Zweden een klein land is met slechts 10 miljoen inwoners. Volgens officiële misdaadstatistieken zijn er de afgelopen 5 jaar in Zweden maar liefst 42.936 verkrachtingen gemeld. Laat dat even bezinken. Nu heb je misschien gehoord van mensen aan de linkerkant die beweren dat Zweden hun definitie van verkrachting heeft veranderd, dus beweren ze dat de situatie in Zweden niet zo slecht is als de statistieken zeggen in vergelijking met andere landen."

Ik heb dat even uitgezocht en inderdaad: het valt reuze mee in Zweden als je een beetje sjoemelt met de definitie van verkrachting. Wellicht een ideetje voor GroenLinks in Amsterdam! 

Nog een voorbeeld van zo’n geweldige Zweedse oplossing: een theologisch conflict tussen twee personen van kleur, keurige christenmannen uit Eritrea, liep nogal uit de hand in de Ikea van Västerås, met als gevolg dat twee Zweedse dames het leven lieten door steken van diverse keukenmessen. 

Na de slachtpartij sloot IKEA Västerås tijdelijk de deuren en schortte vervolgens de verkoop van messen op uit bezorgdheid voor het personeel. Stoute messen! 

Op sociale media deden diverse geruchten de ronde over de aanval. Zo zou de dader een Somaliër zijn en had hij "Allahu Akbar" geroepen nadat hij de slachtoffers had onthoofd. De politie weigerde in te gaan op geruchten, daarbij verwijzend naar vertrouwelijkheid tijdens het vooronderzoek. Dit leidde tot een fel debat over journalistieke ethiek. In Zweden wordt het benoemen van de etniciteit van bijvoorbeeld een moordenaar of een verkrachter angstvallig vermeden.

Een van de meest vooraanstaande en uitgesproken criminologen van Zweden is Ardavan Khoshnood (foto). Geboren in april 1982 in Teheran, met zijn familie - die pro Sjah is - naar Noorwegen gevlucht en uiteindelijk in Zweden terecht gekomen. Ardavan studeerde af in medicijnen, politicologie en criminologie en werkt als specialist op de spoedeisende hulp van het Academische Ziekenhuis van Skåne. Daarnaast doet hij postdoctoraal onderzoeker naar profilering, criminele inlichtingen en ernstige geweldsmisdrijven. We ontmoeten de vrolijke en vooral openhartige academicus in het Espresso House aan de sjieke Stortorget in het centrum van Malmö. 

Het is zaterdagmiddag en over een half uur sluiten de filialen van Systembolaget, de staatswinkels waar sterke drank verkocht wordt. Na drie uur gaan die potdicht en als je te laat bent, moet je je eigen moonshine van dennenappels en oude kranten gaan stoken in je houten hut op je Pippi Langkous-eiland. 

Voor de ingang van de Systembolaget om de hoek van de Espresso House staat een flinke rij alcoholisten zenuwachtig te bibberen. Naast deze bespottelijke manier om drankmisbruik te reguleren, zijn prostitutie en alle drugs totaal verboden in Zweden. Nergens zie je junkies, hoeren en zwervers in Malmö en dientengevolge kan je van de straat eten in de supercleanste en saaiste stad die ik ooit bezocht. 

Uiteraard vond ik natuurlijk wel binnen de kortste keren een dealer van kleur, mede dankzij de adviezen van mijn chauffeur en bloedgabber, de internationaal vermaarde drugsprofessor Teun Voeten, maar ik schrok een beetje van de prijzen: grammetje coke 350 euro, grammetje wiet 60 euro, grammetje heroïne tussen de 150 en 200 euro en een grammetje pep 150 euro. 

Alcohol is hier ook onbetaalbaar dus we zijn allang blij dat Khoshnood het bij een kopje thee houdt (note to self: rekening Espresso House à 400 euro nog naar chef Nijman sturen). 

Khoshnood: "Zweden is een van meest vrije en democratische landen van de wereld, met een enorme welvaart. Tevens hebben we het op één na hoogste percentage vuurwapengeweld van Europa, alleen Kroatië kent meer wapengekletter. De meeste schietpartijen vinden plaats in zuid-Malmö. Jaarlijks zijn er 300 schietpartijen. Dit jaar waren er tot 15 mei al 145 schietpartijen. De balans: 26 doden, 39 gewonden. 2022 wordt een van de bloedigste jaren uit onze geschiedenis."

Journalist Diamant Salihu van Espressen schreef een boek over gangs in Zweden: We gaan allemaal dood. Hij won er een prijs mee. Salihu woonde in Malmö en wilde met het boek aantonen hoe makkelijk het was een wapen te kopen. Al na tien minuten stond hij bij een auto in Malmö, die helemaal vol geladen was met wapens. Salihu kocht een wapen en bracht dat naar de politie, die hem niet complimenteerde maar een proces verbaal opmaakte. Het werd een rechtszaak tegen hem en zijn uitgever, die ze verloren. Salihu heeft nu een strafblad en kan dus niet meer de VS in. 

Het bendegeweld in Zweden begon in de jaren negentig met de Bandidos en de Hell's Angels, de zogeheten Great Nordic War. De brommerclubs hadden snel door dat het geweld slecht was voor de handel, sloten een pax mafioso om onder de radar te blijven. Daarna kwamen de bendeleden uit ex-Joegoslavië, Albanië en het Midden-oosten. 

Khoshnood: "Tegenwoordig zijn er geen hiërarchisch geleide bendes meer. Het zijn vooral losse netwerken, zonder onderlinge loyaliteit. Ik kan met iemand een eenmalig dopehandeltje opzetten en die persoon zegt dan: alles prima en wel, maar je moet eerst die en die concurrent liquideren. En dat gebeurt heel vaak, meestal in de bossen rond Malmö. Sommige criminelen stapten naar de politie om samen te werken. Ze zagen hoe vrienden in hinderlagen werden gelokt en vermoord. Malmö is de derde stad van Zweden, maar erg klein met zijn 300.000 inwoners. Iedereen kent elkaar, en vooral de 200 tot 400 criminelen van de stad. Heel veel tweede en derde generatie. Die liquidaties raken iedereen, het is een enorm drama.

Voor de geheime dienst is het lastig. Ze moeten netwerk-analyse doen. Denk in termen van counter insurgency en counter terrorism. En het beestje bij de naam noemen, bijvoorbeeld kijken naar de etniciteit van de criminelen. Maar dat mag niet. Zo zijn er maar twee Zweedse studies over geweld en misdaad die naar etniciteit kijken, terwijl iedereen weet dat niet-Zweden oververtegenwoordigd zijn in het dagelijks geweld en de rape culture."

Professor Teun schudt zijn hoofd en schudt wat gewichtige zinnen uit zijn mouw. "Onbegrijpelijk dat onderzoekers zich laten leiden door taboes. Om criminaliteit te analyseren en verklaren moet je naar alle dimensies kijken, Sociaal-economische factoren, maar ook naar de culturele en etnische achtergrond. Daar niet naar willen en durven kijken is bekrompen en angstig. Uiteindelijk is noch de wetenschap, noch de samenleving daarmee gediend." 

"Onze geheime diensten zijn slecht", zegt Khoshnood, "Kijk maar naar de moord op Olof Palme. Pas sinds kort werkt de Zweedse politie samen met wetenschappers. Maar nog steeds zitten er teveel agenten in de geheime dienst. Neem de massale rellen rond de koranverbranding in maart.

Onze geheime dienst zag ze niet aankomen, zo werd er gezegd. Terwijl zelfs mijn analfabete oma had kunnen voorspellen dat er ellende komt als je tijdens ramadan korans gaat verbranden. Maar het hoofd van de politie had wel degelijk een alarmerend rapport gehad van de geheime dienst. Maar dat ging in de bureaula. Een totale blunder dus, die geheel op het conto van de politie toe te schrijven valt."

Khoshnood wordt instemmend geciteerd in een grondige analyse van de Zweedse rape culture door onze Hirsi Ali. Een zeer lezenswaardig essay, met een beangstigende uitsmijter: "'See no evil, hear no evil, speak no evil' is not a legitimate policy response to a wave of criminality that has ruined or marred the lives of tens of thousands of people."

In het Espresso House was overigens maar één toilet, en uiteraard genderneutraal. Er stond een rij mannen, vrouwen, non-binairen en Somaliërs de plas en de grote bah op te houden. Nergens ter wereld zag ik zo’n zwijnenstal, zelfs niet op treinstations in Egypte. Get woke, go dirty.

Foto's: voornamelijk van Dr. Teun Voeten

Okee. Terug via Denemarken naar.. Ter Apel!

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: