Woke heeft het Songfestival. Wij hebben RTL7. Tweede helft

Eerst maar het slechte nieuws. ALS ALS ALS Manchester City wint, komt OASIS wellicht weer bij elkaar. Daar zit toch niemand op te wachten? Chagrijnbekken Noel en Liam drie dagen chagrijnig in een chagrijnig stadion, en dan kaartjes van 300 euro en een publiek van chagrijnige neo-boomers. Niet dat wij nu mordicus voor Internazionale zijn, maar dit legt wel een oervervelende schaduw over deze schitterende Champions League-finale in Istanbul. Intunen om RTl7. Meer voor mannen.
1-0: Rodri "68

Kim-Jong Fucking Tung.

Ooit werden elektrische gitaren met roestige snaren ingeplugd in rafelige buizenversterkers (standje distortion en standje overdrive) en vertelden dronken oermensen het verhaal van je jeugd. Nu zijn gitaren van hergebruikt hout, zijn de recyclebare nylonsnaartjes van ecofriendly groenmateriaal en zingen met vrouwenstem uitgeruste wijfmannen in strohoedjes prekerige jankliedjes over dolfijnen in een net, een buurvrouw die maar niet terugbelt en een laagstaande zon zodat je een meisje moet laten gaan. Welnu, vóór die sneue Jack Johnsonisering van de muziekwereld, we zouden er de lucht haast expres van uit onze banden laten lopen, had je dus Oasis - en Liam Gallagher geeft hier zijn top 4 grootste schurken ooit.

4. Piers Morgan
3. Donald Trump
2. Kim-Jong Fucking Tung
1. Noel Gallagher

Uw top vier grootste schurken mag in de comments.

Oasis. Van de dronken barbaren met gitaren die het millennium uitluidden. Tot middelbare mannen die vloekend en tierend hun eigen thee zetten.

Fuck iedereen en z'n haters. Oasis was het beste wat Britpop te bieden had nadat Queen een tijdperk afsloot. OK, Blur was ook leuk maar die Damon Albarn was ook maar gewoon een obstinate pingelmillennial avant la lettre. De invechtende Gallagher-broertjes, met Bonehead, Guigsy & Tony, die hondslelijke Mancunians met de podiumhouding van vijf zware drinkers in een pub waren de laatste muzikale middelvingers van het eilandrijk. Vijf op één hand. Daarna werd alles soft, slap flatline, heel even Amy Winehouse, en toen weer driftend naar zoete zelfmoordmuziek op lauwe deuntjesgolven. Brexit was niets meer dan alternatieve muziek voor mensen die verlangen naar stampij, gesloopte hotelkamers en een grote dosis hardcore drugs met onbekende uitwerking. Enfin. Wat Liam hierboven dus zegt terwijl hij thee zet. Re-U-Nite! Re-U-Nite! Re-U-Nite!