GeldBlog — Vastgoedsector op springen, deel II
GAAT FOUT

Vorige week beschreef ik het vicieuze proces van liquiditeitscrisis (credit crunch) naar solvabiliteitscrisis, naar een nog grotere credit crunch en zo verder, en wees ik erop dat de domino waar iedereen nu op moet letten commercieel vastgoed is (commercial real estate, CRE). Hoe is het dan toch zo ver gekomen? Ligt het aan Hugo de Jonge? Vaak een goede gok, maar het zijn toch echt de centrale banken die de zwartepiet verdienen.
Europese Patriotten — Wales
*Schattig en charmant, de gedroomde onafhankelijkheid van Wales, maar een kansloze missie.
*Tekst & Foto's: Arthur van Amerongen

In het vorige feuilleton van Europese Patriotten schreef ik dat ik door Engeland, Wales, Ierland en Schotland reis, in een poging contact te maken met mijn Keltische ziel. Op zoek naar the other me. Coming home dus, een rootsreis. Allemaal esoterische kletskoek natuurlijk om de lezer te foppen, want ik geloof helemaal niet in de ziel. Ja, ik geloof in de ziel van whisky en wijn, maar nu even niet want ik ben al twee weken lid van de blauwe knoop. Wat de mensenziel betreft, ben ik het helemaal eens met Dick Swaab. Hij noemt zichzelf een 'neurocalvinist', iemand die gelooft in predestinatie via de hersenen. “De ziel is een misvatting,” zegt de hersenonderzoeker,“ bedacht door mensen die bang zijn voor de dood.”
“Er zijn niet zo veel mensen meer die geloven in een eeuwige ziel, een door het christendom van Plato overgenomen idee. Als mensen tegenwoordig over de ziel praten, bedoelen ze meestal de geest. Die is het product van de activiteit van 100 miljard hersencellen,” zegt Swaab.
Ik voel wel een sterke verwantschap met de Keltische cultuur, maar was gek genoeg nog nooit in Ierland en Wales. In een grijs verleden draaide ik langspeelplaten van de Fransoos Alan Stivell, wellicht was dat de trigger. Hij tokkelde op een Keltische harp en zong in het Bretons. Ik was verliefd op een hippiemeisje en daarom deed ik net alsof ik die muziek begreep en mooi vond. Ik zie me nog zitten op haar zolderkamer, met visnetten vol lege flessen Mateus rosé en hoestend van de walmen van wierook en hasjiesj. Veel slap gelul over de zin van het leven in een poging dat meisje te versieren, maar neuken ho maar…
Ik moest ook even googelen welke lp van Alan Stivell het betrof en heb hem gevonden. Ik draai de live dubbelaar voor het eerst in bijna vijftig jaar weer en probeer een genuanceerd oordeel te vellen. Ik word vooral kriebelig van het druïdegeneuzel. Het is schuurmuziek, net als Enyah. Enyah, die in het echt Eithne Patricia Ní Bhraonáin heet. Orinoco Flow: aaaargh! Ook erg: Theme from Harry's Game van haar band Clannad. Aaargh!
Brante & Immink — Ubermenschen te fiets & te zwaard
\
[Disclaimer na de tekst] Dat vierde rijk, mensen, begint aardig in de steigers te staan. Wat dat betreft is het Binnenhof de toekomst. We willen niet suggereren dat de Duitsers overal achter zitten, maar ze zitten wel overal achter. Alle Menschen werden Brüder, maar ik blijf liever alleen, liever alleen, zoals Frank Boeijen - onthoud die naam - al eens zong. Mooi dat onze van Duitsland geleasede tanks straks onder Duits opperbevel mogen opstomen richting het Oosten. Dat heeft zo’n Klaus Schwab dan toch weer lekker geregeld voor de Germanen.
Ondertussen poetsen D66-ers zich de laarzen glimmend om straks als heertjes vooraan te staan als er weer eens een genocide ontkend moet worden.
[Disclaimer: we hebben deze versie via AI ingekort en geoptimaliseerd. Nu luisteren we zelf niet een heel uur terug, dus we zijn benieuwd naar de kijk en luisterervaring, van u, de trouwe volger. Wordt er te snel afgebroken, is het te onrustig? We luisteren naar u, maar wees mild. Het is een experiment.]
Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (13)
0% in het Stamcafé

Dinsdag 28 maart
Holyhead, Wales. Mijn uitgever Otto Wollring is met zijn auto overgekomen uit Nederland, vanavond pakken we de veerboot naar Dublin. In Caergybi (de Welshe naam voor Holyhead) wil je dood noch levend gevonden worden. De belangrijkste economische activiteit in de stad was een aluminiumfabriek. Die sloot in 2009, 400 medewerkers verloren hun baan.
Het lijkt wel of de cholera en de pest zijn uitgebroken in Holyhead, zo leeg zijn de paar straatjes. Alleen bij de diverse bookmakers valt enige beweging waar te nemen. En ik zag een junkie-stelletje rond onze auto scharrelen. Holyhead is een topplek om aan de heroïne te gaan: en ik maar denken dat er hier niets te doen is...
Enige lichtpunten in dit spookdorp: de laatste boot naar Dublin, Dawn French werd hier geboren en er zit een verrukkelijk Thais eethuisje, met vrolijke meiden in de keuken. Bij mijn weten helaas geen ladyboys, maar desalniettemin is het personeel balsem voor de ogen, na de freakshow die ik vandaag zag passeren in deze shallow gene pool. Uiteraard regent het pijpenstelen, de boot gaat pas vanavond laat. Dan maar naar de Holland Inn. Ik drink al drie dagen geen druppel. Goeie timing, en gezellig voor mijn uitgever. Het bacchanaal met mijn maat Neil Syson van The Sun en correspondent Patrick van IJzendoorn heeft mij de das omgedaan. Tijdens zo’n drinkgelag rook ik zo twee pakjes sigaretten op, en de naweeën daarvan zijn de volgende dag nog erger dan de kater. Alsof mijn bek vol zit met dode vogels. Piepende longen, overal pijn, die gepaard gaat met een oprechte doodswens. Daar zit ik dan, in de Holland Inn, met een cup of tea, te midden van een verzameling comazuipende Onslows en hooligans. Otto drinkt uit solidariteit warme chocomel en ze moeten wel denken dat we een truttig homosetje zijn. Ik begin maar wat te lullen over de honderden voetbalsjaals die aan het plafond hangen. Alleen die van Ajax zit er niet bij, wel die van Vitesse, Feyenoord, Heerenveen en PSV. Ik kan tegen het geteisem natuurlijk wel gaan roepen dat Bert Vuijsje, de gewezen bobo van de Volkskrant en de Haagse Post, mij de Bukowski van de Algarve noemt, maar daar trapt dit volk niet in terwijl ik aan mijn thee slurp. Ik word altijd een beetje verlegen van zo’n compliment van ome Bertus omdat het een te grote eer is. Ik word echter liever met schrijver John Fante vergeleken en lees zijn Ask the dust, Dreams from Bunker Hill en Wait until spring, Bandini nog regelmatig.
Begin jaren tachtig kleefde op mijn oude Underwood-tiepmasjien een sticker met de tekst Bukowski for president, kado gekregen bij de aanschaf van een stapeltje prachtig door Black Sparrow Press uitgegeven werken van "Buk". Het plakplaatje stimuleerde niet, want mijn eerste boek kwam pas 26 jaar later uit. Even ten goede van Bukowski: hij was een groot liefhebber en kenner van klassieke muziek en literatuur, een man met een zeer verfijnde smaak. Bukowski werd - net als ik - altijd geframed als een pathetische zuiplap en dat komt door de journalistiek. Kijk maar naar dit wanstaltige, larmoyante portret dat de Belgische televisie van hem maakte. De interviewer is een geparfumeerde drol, een sneue circus-poedel, het draait allemaal om hem, en ik vraag me nog steeds af waarom Bukowski, die steeds geïrriteerder raakt, gewoon niet de kop van de romp van die stomme Vlaming afscheurde.
GeldBlog — Vastgoedsector op springen, deel I

Het heeft er alle schijn van dat we weer in een 2007/2008 situatie verzeild zijn geraakt. Er lijkt zich nu een credit crunch plaats te vinden; iets wat de gehele economie zal raken. Maar grote kans dat de eerste grote domino wederom de vastgoedsector zal zijn. Nu zal deze column zich voornamelijk beperken tot de situatie in de VS, maar als de VS niest, dan zijn wij verkouden.
Europese Patriotten — Rootsreis naar Ierland
Contact zoeken met mijn roomblanke Keltische ziel.
Interrailen naar Identiteit met Arthur van Amerongen

Ik was nog nooit in Ierland, hoewel ik geboren ben met een Keltische ziel: een roodharig kindje, lijkbleek, broodmager en onder de sproeten. Een melancholisch typje dat nooit zonder zijn houten dwarsfluit de deur uitging. Ik was zo bleek dat ik, notabene van de Veluwe - de longen van Nederland - in de zomer zes weken naar vakantiekolonie Prinses Juliana te Egmond aan Zee moest. Ik zie mijzelf weer huilend zingen tijdens de dagelijkse dodenmars door de duinen, onder leiding van zuster Brunhilde:
In Juliana moet je wezen,
In Juliana moet je zijn.
Daar wordt je geheel genezen
Van je ziekte en je pijn.
En je speelt er heel de dag.
'k Wou dat moeder mij eens zag.
Boven de poort van de Prinses Juliana had net zo goed een bord kunnen hangen met de tekst: 'Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt'. Of desnoods 'Zeelucht maakt vrij', want dat was het motto van de Amsterdamse kinderhater dr. P.W. Janssen. Hij stichtte de eerste vakantiekolonie aan de kust om 'zwakke en behoeftige kinderen' uit de hoofdstad op te vangen vanwege 'het geringe bacteriegehalte der zeelucht, haar rijkdom aan fijne zoutdeeltjes en de niet hoog genoeg te schatten werking van de eeuwige zee op de psyche van de mens'
Zodra ik even in de zon zat, bijvoorbeeld tijdens de zomervakantie met mijn vader en moeder in Zoutelande, kreeg ik enorme, vieze gore brandblaren en vochtblazen op mijn gezichtje en mijn lijfje, en moest ik op doktersadvies de hele vakantie binnen blijven in het houten huisje dat naar groene zeep stonk. Op school werd ik gepest: “had je vader roest in de pijp”, en “heb je onder een vergiet liggen zonnebaden, spoetnik?”
Godzijdank zat er ook nog een albino - zo goed als blind - in de klas en die werd nog meer gepest dan ik.
Als ik een paar decennia later was geboren, was ik het stralend middelpunt geworden van een Benetton-reclame, want inmiddels wordt de combinatie van sproeten en rood haar als een van de zeven schoonheden beschouwd. Daar heb ik nu niets meer aan want ik ben zo goed als kaal en de sproeten zijn niet meer te zien omdat ik getint ben door het buitenleven in de Algarve.
Brante & Immink - Paasmoeders en ramadan
GeenApril
Weet u wat pas kwetsend is? Etende kinderen terwijl andere kinderen niet mogen eten wegens groepsdruk en intimidatie door religie en familie. En dat is volstrekt debiel, want de hele dag niet eten is dus een offer dat je brengt als geschenk voor Allah. Hoe moeilijker het offer, hoe groter het geschenk. Dus niet eten met smullende klasgenootjes om je heen, maakt het alleen maar meer de moeite waard. Zou je denken. Als je iets met logica hebt dan. Maar ja, moslims en logica…
Annus horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (12)

Donderdag 23 maart
Vliegen van Faro naar Luton, in het kader van European Patriots. Door de douane, want Brexit. Ik krijg altijd de bibberitis zodra er iets met paspoorten is. Trillende handen, zenuwachtig gefrommel in jaszakken, dingetjes kwijtraken, zwetende oksels. Een kinderachtig trauma, opgelopen door grensovergangen in Afrika en het Midden-Oosten. Corrupte en volledig onberekenbare douaniers, soldaten, politie en geheime dienst-griezels bij de grensposten van Jordanië / Irak, Turkije / Syrië, Syrië / Libanon, Jordanië / Israël, Egypte / Israël, Algerije / Tunesië, Algerije / Marokko, Afghanistan / Tajikistan, Zambia / Zimbabwe, Benin / Togo en dan ben ik er nog een paar vergeten. Ooit 48 uur vastgezeten in het desperate niemandsland tussen Algerije en Tunesië. Ik had in Algiers een stapel boeken over de fundamentalistische islam gekocht, voor mijn doctoraalscriptie over de jihad in Algerije en het Front Islamique du Salut. Die boeken waren verboden in Tunesië en werden ter plekke onmiddellijk geconfisceerd door een gluiperige snorremans. Ik mocht Tunesië niet in, zonder dat er iets werd uitgelegd. Overgeleverd zijn aan de nukken en grillen van sadistische debielen is geen picknick. Maar dat is natuurlijk allemaal klein bier in vergelijking met de horror die Ryszard Kapuscinski doorstond in Afrika. De Pool is een van mijn journalistieke helden, samen met Tom Wolfe, Hunter S. Thompson, Egon Kisch, Graham Greene, Albert Camus en Boris Vian.
Weinig dingen in dit leven zijn zeker in dit leven maar mij krijgen ze niet meer naar de Maghreb, de Levant en het Midden-Oosten. Althans niet levend.
Ik kan mij nu - terwijl ik terugblik op mijn hedonistische en dus volstrekt zinloze leven, dat hoogstens dit vrijblijvende gekrabbel heeft opgeleverd - niet meer voorstellen dat ik ooit een fanatieke oriëntalist was. De term oriëntalisme komt bij de Palestijnse literatuurwetenschapper Edward Said vandaan, die in zijn beroemde boek Orientalism **(1978) de westerse blik op het Oosten hekelde. Volgens Said stelt het Westen het Midden-Oosten voor als barbaars, irrationeel en verleidelijk, terwijl het Westen beschaafd, rationeel en deugdzaam zou zijn.
In een interview legde ik uit wat mij aantrok in oriëntalisme:
‘‘Het woord van Said ging er in als Gods woord in een ouderling. Orientalism was een heerlijk boek en een zeer inspirerende grabbelton. Ik haalde de krenten uit de pap en dus bereikte Said bij mij precies het tegenovergestelde. Dankzij zijn ‘tips’ genoot ik van het oriëntalisme dat hij zo verfoeide. Ik geniet van die romantische, erotische kijk op Noord-Afrika, Egypte en de Levant. In het Bardo-museum in Tunis – ja, waar in 2015 die islamitische terreuraanslag door mohammedaanse jihadisten is gepleegd – hangt een schitterende collectie van de Oriëntalisten en met name van Eugène Delacroix. Lekker veel dames in de hamam, de wellust en de geilheid spatten ervan af. De ‘preciezen’ bij de vakgroep Arabisch waarschuwden mij dat mustashriqin, oriëntalisten in het Arabisch, een scheldwoord was in het Midden-Oosten. Nou, daar heb ik niets van gemerkt. Zolang je maar betaalde voor al die zondige uitspattingen was er niets aan het handje.’
Toen collega-oriëntalist Sigrid Kaag een twiet van mij deelde, schreef ik een spontane liefdesverklaring aan de beste première die we nooit hadden:
Stichting Klimaatpsychologie.com is activistisch charlatans-nest dat cliënten opsluit in hun pathologie en ondertussen lekker blijft factureren
Iedereen weet het, niemand zegt het.

Dit is het regelrecht aanpraten van pathologie die je zelf belooft te verhelpen

De Stichting Klimaatpsychologie, daar gaan we het na vandaag in Trouw inmiddels 25 artikelen in de Nederlandse media eens even echt over hebben. Maar voordat we dat doen even een belangrijke clausule: ook wij zijn voor een zo verantwoordelijk mogelijke omgang met de planeet, maar we herkennen gesublimeerd-religieuze bevanging, diens katalysators en crediteuren als we deze zien.
Goed, we verdiepen ons even in hun website, naast het hallucinante, BIG-tuchtcollege-waardige bovenstaande plaatje (mirror gehele pagina hier) dat klimaatpathologie regelrecht aanpraat en zélfs suggereert dat er iets mis met je is als je het niet ervaart.
De meest belangwekkende frasen citeren we dikgedrukt.
"Hoor je ook steeds vaker de term klimaatdepressie? Deze eco-emotie krijgt relatief veel aandacht. Toch is de lijst veel langer en veelzijdiger dan dat. (...) Geconfronteerd met de klimaatcrisis, ervaren mensen een verscheidenheid aan emoties. Hier zetten we er 7 op een rijtje:
- Je kunt je niet gehoord voelen of weggezet als overdrijver*. (...)
- Je kunt een diep gevoel van compassie en pijn ervaren voor diegenen die lijden. Of rouwen om de natuur.
- Je kunt gevoelens van* schuld, schaamte of hypocrisie hebben door het ongemakkelijke besef dat je zelf ook deelneemt aan het vervuilende systeem. (...)
- Je kunt je teleurgesteld of boos voelen, omdat het lijkt of het mensen koud laat.
- Je kunt je tevreden, blij of optimistisch voelen*, na het zien van een mooi initiatief of na* het doen van een groene daad*. (...)*
***Wegkijken gezond?
*Soms denk je vast: 'nu komt niet zo goed uit, kunnen we het er een andere keer over hebben?' Wegkijken dus; doen we allemaal wel eens. Ons brein heeft allerlei slimme manieren om te optimistisch en selectief naar de werkelijkheid te kijken.
(...) Toch draait alles in het leven om balans. Het mooie kan alleen bestaan in het licht van het donkere. De kop in 't zand-strategie is uiteindelijk niet houdbaar.(...)
Hierbijenkele tips om beter met jouw eco-gevoelens om te gaan:
- Doe iets met je emoties, bijvoorbeeld door bij een milieubeweging (vrijwilligers)werk te gaan doen. Zoek iets wat bij jou past en vind hier voldoening en zingeving in."
De gehele website is doordrenkt van impliciete en expliciete oproepen tot activisme, wat nog even extra samengevat wordt door het onderstaande citaat, waarvan iedereen echt wel weet wat er bedoeld wordt met "eco-action, eco-determination".
[Tekst gaat verder onder de afbeeldingen]
"eco-action, eco-determination"

"Versterken: empoweren van duurzame koplopers en groene doeners."

Europese Patriotten: De opkomst van Englishness
Een prettig gesprek over Engels patriottisme met Patrick van IJzendoorn, onze man in Groot-Brittannië

Een van mijn drijfveren voor deze serie is de Nederlandse variant van oikofobie. Ik heb nog maar weinig op met Nederland maar nog minder met zelfhaat van D66, Groenlinks, Bij1 en andere 'Weg met Ons'-clubjes. Die griezels zouden toch eens The Virtue of Nationalism van de Israëlische socioloog Yoram Hazony moeten lezen. Hazony pleit voor nationalisme (een milde vorm van patriottisme) en het eerherstel ervan. Hij ziet nationalisme als een tegenkracht tegen het globalisme. Globalisme beschouwt hij als de nieuwe versie van imperialisme, en een wereld van soevereine naties is enige optie voor degenen die geven om persoonlijke en collectieve vrijheid.
Het Engelse patriottisme lijkt minder gevoelig te zijn voor oikofobie en wokeness.
Mijn Engeland is dat van ontbijten in de greasy spoon tentjes, die bijna verdwenen zijn, van de Marquee Club, de Roxy en de Vortex, van voetbal en rugby, cricket en snooker. Ik luister en kijk graag naar Land of Hope and Glory, uitgevoerd in de Royal Albert Hall tijdens de Last Night of the Proms. Een bastion van Englishness, een zaal vol uitzinnige roomblanke Britten met gekke hoedjes, sjaaltjes en vlaggetjes. Dan hou ik het niet meer want die samenzang gaat door merg en been. Da’s andere koek dan met je lauwe biertje in een Amsterdamse gracht staan te pissen omdat Koning Pils jarig is.
Patrick van IJzendoorn is al 20 jaar correspondent in Londen voor onder andere de Volkskrant, Groene Amsterdammer en Elsevier en schreef onder andere deze boeken. Hij heeft een geheel eigen, ironische stijl, niet aangetast door politieke correctheid en schrijft met veel gevoel voor understatement of alle mogelijke aspecten van het dagelijks leven in zijn patrie de coeur. In zijn boek Koel Britannia schrijft hij:
Dit land land is zo anders... ja, dan Nederland ook. Het grootste verschil is misschien wel het historische besef op het eiland. De geschiedenis is hier geen museumstuk – zoals in het vaderland – maar een integraal deel van het dagelijkse leven, net zoals humor dat is. Dit is het rijk van de onvoltooid verleden tijd, Hendrik viii, Shakespeare en Churchill nog gewoon lijken te leven. Een van de beste boeken over de Britse verhouding met het vasteland heeft een shakespeareaanse titel (This blessed plot), tijdens de campagne voor het eu-referendum stond Churchill in het middelpunt van de discussie en bij de uitvoering van Brexit wil de regering gebruikmaken van een Hendrik viii-clausule in de ongeschreven constitutie. Old-fashioned klinkt hier veel positiever dan ouderwets. De Britten zijn een conservatief volk, met de nadruk op de kleine ‘c’. Juist door hun historische besef weten ze doorgaans een soepele balans te vinden tussen verleden en toekomst, tussen behoudzucht en vooruitgang. Conservatisme is voorzichtig met de tijd meegaan, soms tegenstribbelend, altijd pragmatisch. Het ‘anders-zijn’ van het Verenigd Koninkrijk kwam tot uiting rondom Brexit. Op het vasteland is deze stap vaak afgedaan als een blunder, als xenofobie en als hopeloze nostalgie, maar de logische gevolgtrekking van een moeizame relatie tussen Eiland en Vasteland, tussen twee partijen die elkaar nooit helemaal hebben begrepen. En waarschijnlijk nooit echt zullen begrijpen.
Van IJzendoorn woont in Greenwich, een maritieme buitenwijk van Londen. We drinken pints in The Plumes of Feathers, een stokoude pub met tapijt op de vloer, behang aan de muur en sherry slobberende oude dames met roze haar en poedels.