Geenstijl

Feilloos

Oprechte vraag, oprecht zonder snobistisch of edgy te willen zijn: waarom hebben we Netflix nou eigenlijk nog? Met welk gevoel blijven we nou echt achter na zo'n 90% van de films en series? Zelfs die nieuwe Gyllenhaal remake - The Guilty - leverde eigenlijk net niet. Heel af en toe is er een blockbuster die werkt, maar echt maar zelden is het bescheiden en subtiel. Hoe vaak heb je nou het idee dat je naar een dialoog en verhaallijn kijkt die niet als design by board room committee voelt, maar gewoon naar het werk van één mooie gek die het niet zoveel kan schelen of je het begrijpt, voor zover er iets te begrijpen valt?

Enfin, ondergetekende struikelde gister aan een Europese buitengrens dus een arthouse-bioscoopje binnen, en daar zagen we Espiritu Sagrado (The Sacred Spirit) van Chema García Ibarra. Synopsis: "José Manuel and the other members of the ufology association Ovni-Levante meet weekly to exchange information about extraterrestrial messages and abductions. Julio, their leader, dies unexpectedly, leaving José Manuel as the only person who knows about the cosmic secret that could alter the human future. Meanwhile in Spain a search is going on for a little girl who disappeared some weeks before."

Eindstand: vaak gelachen, niet geneukt en twee keer gejankt omdat deze stille schoonheid blijkbaar was waar dit laat-kapitalistische hart om verhongerde. Oftewel; bittere, gedesillusioneerde consument ziet 1 keer arthouse, vindt het meteen de beste film van het jaar. Naast hier en daar op een Europees filmfestival, over een tijdje te zien op HBO Max, waarschijnlijk.