Geenstijl

Het is weer herfst en de eerste depressies zijn gesignaleerd. Aan de UvA, uiteraard, waar een paar betraande millennials het P.C. Hoofthuis aan de Spuistraat - dé krakersboulevard van 020 - hebben bezet. GeenStijl belde even met de snotterende studenten.

Zo jongens, pandje bezet? 😗 "J-j-j-a muneerj *snif*, en, en, en we blij-hij-hijijij-ven voorlopig zitten, ook!", klinkt het manmoedig genderneutraal tussen de lange huileinde ij-klanken door. "Wij zij van de Autonome Universiteit Postcolonial House (PCH) en we zijn het BEU-HEU-HEU-HEU-HEU!", langeuithaalt het kind aan de andere kant van de lijn. "We moe-hoe-hooooe-hoe-ten veel te hard werken hier", snikt xer. "SLAVENDRIJVERS!", krijst iemand op de achtergrond. "MEER DAN 28 UUR STUDIEDRUK PER WEEK!" We kunnen het gefrustreerde harentrekken door de telefoon heen horen. "En-en-en-en iedereen is hier zo wi-hi-hi-hi-hit!", vervolgt het huilstemmetje aan de telefoon. Het slikt, vermant vergenderneutraalt zich, en spreekt plechtig de ingestudeerde zin uit: "De U in UvA staat voor Uitsluiting!" Daarna breekt de stem weer. "En we g-g-gaan niet w-w-w-eg tot tot tot tot tot tot ze dat hebben opgeloho-ho-ho-hoooost!", klinkt het ehm.. strijdvaardig. "Wie heb je eigenlijk aan de lijn?", horen we op dominante toon op de achtergrond. "Gee-hee-hee-heen-Stij-ij-ij-ijl", snikt het studentje. Gestommel. Geklangel. Een harde ták van een toestel dat op de grond valt. We horen nog net een lange, angstige uithaal, en dan breekt de lijn af. Sterkte, studentjes.