En niet alleen moreel

Twee jaar lang injecteerden de miljarden euro's kostende hulpregelingen van de overheid het bedrijfsleven met een immuniteit tegen falen, maar de coronacrisis is nu echt voorbij en daarmee verdwijnt ook het kapitaalinfuus uit de vrijwel lege staatskas. Dat is direct te zien aan het aantal faillissementen, want dat kruipt weer terug naar het oude niveau. Ondanks dat afgelopen maand slechts 160 ondernemingen door het putje gingen, balanceren volgens het KvK 200.000 tot 220.000 bedrijven op het randje van faillissement. Daar zitten natuurlijk dramatische verhalen tussen van hardwerkende ondernemers die hun bloeiende bedrijf zagen wegrotten onder de benauwende coronarestricties, en dat zijn de verhalen waar de media gretig op springen, maar in de cijfers zitten ook de zoveelste webshop met zelfgemaakte meuk waar niemand op zat te wachten, de zoveelste opportunistische mondkapjeshandelaar en de zoveelste lifestylecoach zonder levens om te coachen. Faillissementen zijn het noodzakelijke kwaad dat we nodig hebben om het economische ecosysteem gezond te houden. De afgelopen twee jaar kwamen er volgens het CBS ruim 230.000 bedrijven bij en ondertussen lag het aantal ondernemingen dat over de kop ging op een historisch dieptepunt: een correctie is onvermijdelijk. Dus raak vooral niet in paniek als u de komende tijd maandelijks leest over het stijgende aantal faillisementen, want dat is dus niet erg. Het is niet meer dan een noodzakelijke stap naar het oude normaal: Nature is healing!

Iedereen kan een energiebedrijf starten!

Curator Willem Jan van Andel handelde het faillissement van het in 2018 gesneuvelde Flexenergie af en komt nu tot de conclusie (uitgebreide lees-pdf) dat iedereen er een puinzooi van maakte. Niet alleen de bestuurders die geen enkele ervaring hadden met het leiden van een bedrijf, zichzelf meer als ideeënmensen zagen (lol, red.) en vooral via talrijke sluikse omwegen zoveel mogelijk geld in hun eigen zakken probeerde te proppen, maar ook de instanties die de rest van Nederland juist moeten beschermen tegen dergelijk frauduleus graaituig met de Autoriteit Consument & Markt (ACM) voorop. Deze uitdeler van energievergunningen keek volgens de curator alleen of de formuliertjes naar wens waren ingevuld en deed verder geen onderzoek naar het bedrijf. Ook toen na twee jaar de klachten zich al opstapelden greep de ACM nauwelijks in. Ook de Consumentenbond krijgt een veeg uit de pan van de curator, want die stuurde via een collectieve inkoopactie duizenden klanten naar de falende energieboer. Enig onderzoek van de Consumentenbond naar dit bedrijf bleef uit. Twee organisaties die zichzelf presenteren als beschermers van de consumenten, maar die zich als puntje bij paaltje komt makkelijk om de tuin laten leiden door een stel geldbeluste amateurs met een voorliefde voor NEC. Het bewijs dat iedere gek met een stropdas een energiebedrijf kan oprichten als ze maar de gewenste antwoorden invullen op de formuliertjes. Dat verklaart waarom de bedrijfjes links en rechts omdonderen zodra de gasprijs iets omhoog vliegt. Sterker nog, Jaap Bakker die enkele jaren de touwtjes in handen had bij Flexenergie richtte daarna Welkom Energie op die een paar weken terug als eerste omviel. Opvallend detail: de voorliefde voor shirtsponsoring bestond nog steeds, maar verplaatste zich naar NAC. De ACM noemt zichzelf "onafhankelijke toezichthouder" en "beschermer van consumentenbelangen", maar voldeed in de Flexenergie-zaak aan geen van beide. Joehoe formatiekabinet, doe hier eens iets aan, want anders kunnen we over een paar jaar de energiecrisis toevoegen aan de te lange lijst van crisissen die nu al ons landje teisteren en daar hebben we echt de energie niet voor.

Mail. Van Tjeerd. Allround fijne gozer. Allround fucked door corona. Zijn verhaal is er maar eentje van velen, maar niet ieder faillissement krijgt een vind-ik-leuk van Hugo...

17 maart 2005 startte ik mijn bedrijf als jonge freelancer. De snelle rekenaar weet dan dat op 17 maart 2020 dat bedrijf precies 15 jaar bestond. Dat was ironisch genoeg mijn laatste werkdag, na de verplichte sluiting van de horeca twee dagen eerder.

Voor de echte datafetisjist nog een ironisch duo-feitje: 28 februari 2014 kreeg ik de sleutel van mijn kantoorhuis in Rotterdam. Een studio aan de Westersingel in een prachtig pand uit 1893, professioneel opgeknapt en een zelf verdiende beloning voor al het harde werken. 

28 februari 2021, over een maand, lever ik de sleutel weer in. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik na bijna 11 maanden van inkomstenderving vanwege de coronamaatregelen en het daardoor wegvallen van 70 tot 80% van mijn inkomsten het simpelweg niet meer kan betalen. O, en je zou er bijkans cynisch van worden, maar 28 februari is mijn verjaardag. Knalfuif, jee, #zinin.  

Jarenlang heb ik in de media gewerkt, het grootste deel van de tijd als journalist. In 2017 zegde ik de journalistiek vaarwel en ben ik vol op het schrijver- en uitgeverschap gegaan en ben ik mijn eigen uitgeverij begonnen: Jalapeño Books. Daarnaast heb ik mijn andere grote liefde (weer) omarmd en ben ik gaan freelancen in de horeca. 

Dat was meer dan fulltime werken; overdag voor de uitgeverij en ’s avonds tot soms diep in de nacht in de horeca en bij dagdiensten vice versa. Maar ik deed het met liefde. Het ging me weer voor de wind. Ondernemen komt met vallen en opstaan en dat heb ik tot dusver allemaal prima doorstaan, óók eerdere crises heb ik het hoofd geboden. 

En toen was daar “opeens” de coronacrisis. Net als de meeste mensen zat ik die eerste tijd vrij relaxed uit. Afwachtend. Of ik recht had op die compensatie voor ZZP’ers? Vast wel. Ik ben altijd van mening geweest dat bijstand is voor mensen die niet kunnen werken, om het even met welke reden, en dat dat geld beter besteed kan worden aan anderen dan aan mij. Door salarissen in de zorg omhoog te gooien, bijvoorbeeld.

Maar de maatregelen werden tot in den treure verlengd, contracten werden ontbonden en je zag het geld welhaast verdampen en de toekomst onzekerder worden.