De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 3 (doet tevens dienst als Stamcafé, reaguurders)

Tot Boze Blanke Man Gemaakte, schreef Nuuk onder mijn vorige feuilleton. Een prachtige vondst die mijn stelling bevestigt dat de Boze Blanke Man een banaal sociaal construct is, klinkklare lariekoek verzonnen door fopwetenschappers als professor Wekker en uitgemolken door de bejaarde socialite Sunny Bergman. De woke wappies hadden een zondebok nodig en aangezien het concept van Der Ewige Jude sinds de oorlog niet meer bon ton is (behalve dan in Bij1-kringen) moest het dan maar de hardwerkende, belastingbetalende blanke man worden, de lieve papa die op zondag de rollade aansnijdt. 

Wie is toch die man die elke zondag het vlees komt snijden? was een bekende slogan uit de overheidscampagne van Sire over de man die te weinig thuis is. Wat een onroerende beelden! Ach, vroeger was alles beter. Volgens sommigen werd de pakkende slogan bedacht door Godfried Bomans, maar de zin komt niet voor in zijn vele geschriften. Anderen noemen het een citaat van Joseph Luns, minister van Buitenlandse Zaken in de periode 1956-1971. Tijdens een interview met het Vrije Volk, waarbij hem gevraagd werd hoe zijn gezin destijds reageerde op zijn voortdurende afwezigheid, antwoordde hij: “Och, de kinderen vragen weleens: ‘Moeder, wie is toch die bleke heer die hier op zondag het vlees komt snijden?"

Mijn papa kon zelfs nog geen water koken maar was de liefste man van de wereld. Hij was nooit boos, eerder een beetje tragisch omdat hij zijn hele leven zwaar onder de plak van mama zat. Pa was een intellectueel die stripboeken van Tom Poes en Olivier B. Bommel las op de plee, onderwijl een sigaar rokend. Eindelijk even verlost van het getetter van zijn bazige vrouw. Hij haatte sport en en als ik op zaterdag bij de pupillen van DTS'35 moest voetballen, stond hij niet heel boos langs de lijn te brullen maar was hij aan het schaken bij een vriend. Zelfs tijdens de zomervakanties in Zoutelande droeg pa een driedelig kostuum. Heel soms stroopte hij met tegenzin zijn broekspijpen op en liep hij een stukje met mij door de branding. Dan monkelde hij plotseling, met die eeuwige sigaar in zijn mond: "Kijk Tuurtje, dat zijn cumuluswolken, morgen regen, we treffen het maar weer met het weer." Zijn passie was het weerstation in de tuin, niet meer dan een buis om regenwater in op te vangen en wat knullige metertjes. Ik zie hem nog zeiknat de keuken in komen en triomfantelijk bevestigen wat wij even daarvoor al op de radio hadden gehoord via het KNMI: het regent. "Vader, trek die vieze schoenen uit; ik heb net de boel gedweild", zuchtte ma, die gruwde van kletskoek over het weer.

De broer van mijn pa was wel altijd boos. Een gluiperige, miezerige gemeenteambtenaar die op zondag bij ons langskwam en dan twee uur lang zat te kankeren over van alles en nog wat, bij voorkeur op Joop den Uyl en de Russen. Zijn enige informatiebron was G.B.J. Hiltermann. Maar zijn held Hiltermann was nooit boos, hoogstens ironisch. Die nazi-oom was de eerste klassieke boze blanke man in mijn leven.

Somberen in Het StamCafé

Wat hebben Hoogovens, Shell, Fokker en de KLM gemeen? Precies, dat ze of niet meer bestaan of verkocht zijn aan een of ander crisisland. En een een beetje werkbaar asielbeleid? Iemand een idee? Genoeg huizen bouwen voor de mensen? Een betrouwbare politieke elite? Een evenwichtig stikstofbeleid? Het proces tegen de moordenaars van Peter R. de Vries? Sowieso rechtspraak? Criminaliteit bestrijden?

Wat kunnen we nog wel in dit land?

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 2

Kijk, ik kan er mee leven dat ik door Eus als de hofnar van extreemrechts wordt omschreven. Ik beschouw dat als een geuzennaam en zo'n kwalificatie is een perfecte blurb op mijn boekjes en goud voor de handel. Met de term boze blanke man heb ik meer moeite. Ik ben blank noch wit en al helemaal niet boos. Mijn polemiekjes tik ik gierend van het lachen en ga daarna met de honden op het strand wandelen of een lekker stuk fietsen over de dodenweg van de Algarve. 

Ja, mijn ziel was wellicht ooit roomblank, maar die is nu pikzwart van alle krassen. Junks, opgebaarde lijken en Finnen zijn spierwit. Michael Jackson was spierwit. Zet professor Wekker maar eens naast mij, met mijn gelooide kop: dan is ze nog blanker dan race faker Rachel Dolezal. Mijn negervrienden van de Overzeese Geslachtsdelen – vrij naar Gerard Reve – noemden mij altijd roze, als in roze big. Sunny Bergman is ook varkensroze. En Anja Meulenbelt. En Stella Bergsma. En Bassie Heijne. En Gordon. Wij zijn typisch Hollandse biggetjes. 

Kortom: allemaal gelul, die semantische discussie over wit, blank en zwart van kleur. In Spanje noemen linkse dagbladen als El País een persona de color gewoon negro, en dat is Spaans voor zwart. In het maandblad van de Portugese antifascisten noemt men kameraden uit Angola en Mozambique preto, en dat is Portugees voor zwart. 

Goed, ik ben dus niet blank en al helemaal niet boos. De Tourettes Guy, die is pas boos! En Lau, van Tiny en Lau. Rijk de Gooyer alias Fred Schuit in In Voor- en tegenspoed. Ton van Duinhoven, schuimbekkend van woede over de grijze gehaktbal. W.C. Fields. Jim Royle. Archie Bunker. Alf Garnett in In Sickness and in Health. Michael Douglas in Falling Down is natuurlijk ook een geweldige Angry White Man. En mijn buurman Becks in de Nachtegaallaan in Ede was een klassieke boze blanke man, een gepensioneerde agent die voetballen van kinderen aan flarden sneed en de buurt dag en nacht in gaten hield, met een verrekijker en nog net niet vanuit een wachttoren.

Sassen ziet het somber in

Met voedselprijzen die 11% zijn gestegen en een jaarlijkse energierekening die gemiddeld 5000 euro hoger uit gaat vallen, zitten vele consumenten in de val. Nu de Nederlandse burger afstevent op een ongekende crisis, is het zwartepieten (of zoals mijn zoontje het zo lief zegt, Schwarzer Petaaahr) begonnen. Politici en hun profiteurs adviseurs vallen over elkaar heen om alles af te schuiven op het kapitalisme en ze schreeuwen in koor dat de overheid hard moet ingrijpen door winsten af te romen en prijsplafonds in te voeren. En zo glijden we nog verder af naar het communisme.

Het lijkt wel een soort virus net als wokeism (links en woke gaan vaak hand in hand, in den beginne); overal ter wereld komen ultra linkse ideeën in schwung (kijk maar even naar Zuid-Amerika). Dit gedweep met communisme heeft alles te maken met de huidige stand van zaken in de wereldeconomie.

Ome Tuur schrijft doorrr

Özcan Akyol alias Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van (extreem-)rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."

Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.

Mijn uitgever Otto Wollring van Ezo Wolf vond het een waanzinnig goed plan dat ik eindelijk Dé Grote Nederlandse Roman ging schrijven, met De Boze Blanke Man als wervende titel en een grote sticker op het omslag: goedgekeurd door Eus. 

Ik antwoordde mijn uitgever dat Sylvia Witteman altijd roept dat je romans niet moet schrijven maar lezen. 

Ik ben sowieso erg slecht in het verzinnen van karakters, plots en dialogen dus het boek, dat eerst in feuilletonvorm bij GeenStijl verschijnt, is non-fictie en heeft als rode draad de ondergang van Nederland aan de hand van zes decennia vaderlandse geschiedenis: hoe kan zo'n aardig lief, gevoelig en sociaal bewogen jongetje uit een zeer beschaafd en geletterd milieu de hofnar van extreem-rechts zijn geworden?

Racistisch waterfietsen

Wel eens een persoon van kleur op een fiets gezien? Dat komt omdat u racistisch bent. Zomaar even lekker dominant door de stad peddelen op uw Van Moof. Geen wonder dat nieuwe Nederlanders niets beters kunnen verzinnen om hun zeeën van tijd te dempen, dan het nutteloos opblazen van geldautomaten. Of, zoals dat Amerikaanse ‘deskundige’ Lisa Jacobson het noemt: het trotseren van culturele normen.  Ondertussen zijn voor het CDA de stikstofdoelen voor 2030 niet meer heilig. Wat impliceert dat ze tot voor kort voor het CDA wél heilig waren. De vader, de zoon, de heilige geest en stikstofnormen. Confessioneel was nog nooit zo onaantrekkelijk.

Draai maar lekker open!

We zitten in de grootste energiecrisis ooit. Het raakt onze economie, het raakt onze welvaart. Energieprijzen zijn zo hoog dat lage- en middeninkomens moeten kiezen tussen het betalen van hun energierekening, de huur of eten, wat door de extreme energietarieven veroorzaakte inflatie ook peperduur wordt. De groothandelsprijzen van gas zijn in 2 jaar tijd ver-15-voudigd en ook onze prijzen voor elektriciteit behoren tot de hoogste van Europa. Dit is geen dip in koopkracht, dit is pure en rauwe armoede. Het scenario van Nederland in 2022. Ongekend. En onnodig.

En dat is nog niet alles. We gaan een winter tegemoet met leveringsonzekerheid. Er is een tekort aan energie, aan gas, deels door geopolitieke keuzes, deels door landelijke politieke keuzes. Energienetten zitten aan hun max door toename van elektrisch gebruik, en opwekking en hebben steeds vaker last van storingen. Bedrijven verlagen hun productie, of leggen hun productie zelfs stil. Met tekorten in onderdelen voor zonneparken en windmolens tot gevolg. Er hoeft maar een transistor door te branden, en we hebben geen vervangende onderdelen. Er kan een kettingreactie in het Europese stroomnet ontstaan. Met langduriger black-outs tot gevolg. 

Zo’n scenario met een negatieve, onomkeerbare spiraal van energiechaos leek in Nederland altijd ondenkbaar. Dat is helaas niet meer zo. Het scenario waar we vandaag in zitten was ook ondenkbaar. We weten niet of we deze winter onze bedrijven in de lucht kunnen houden, of we onze huizen warm kunnen houden. Of we wel stroom hebben. En dan? Daar liggen scenario’s voor klaar: al na enkele dagen krijg je rellen en plunderingen. Nog even later valt de watervoorziening uit. Chaos. Anarchie. In ons keurige landje. Ongekend.

Vorige week beschreef ik mijn plan om naar Argentinië te emigreren. Deze week het vervolg.

Wat ik vorige week heb beschreven, was in ieder geval genoeg reden voor mij en mijn toenmalige vriendin om te gaan scouten. We hebben het land redelijk doorkruist en ik zal u drie toplocaties om te wonen (en te recreëren) voorleggen:

1) Bariloche (San Carlos de Bariloche)

2) Villa Carlos Paz

3) La Cumbre

Vlieg met ons mee naar de regenboog reenbo!

Janken omdat je een rassenhaatliedje hebt gezongen. Normale mensen gebeurt dat alleen als ze twee dagen ervoor een boel XTC en coke hebben weggetrokken. Maar ja, toen was de Pride, dus drugs kunnen het niet geweest zijn. Dat was alleen toen Gordon nog ging. Geen idee waarom al weken de GHB was uitverkocht. Anyway: jammer dat zo’n kinderfeest weer kapot gemaakt moet worden met racistisch dronken gelal. U vindt het warm? Dat kan wel zijn, maar u bent tenminste geen eenjarig kindje in Rotterdam, moet u maar denken.

Hoe Alexander Sassen van Elsloo verdween uit Nederland

Door een hele rits aan crises, die zowat allemaal terug te voeren zijn op overheidsbeleid, dromen veel mensen van emigreren. Ik zag de bui in 2007 hangen en heb mij toen voorgenomen om een dergelijke stap te maken. Hierbij een persoonlijk relaas dat wellicht enkele mensen op ideeën kan brengen. De lezers die ons gaaf land niet willen of kunnen verlaten, kunnen deze column dan beschouwen als een suggestie voor de vakantie van hun leven. De column bestaat uit 2 delen: wat achtergrond in deel 1 en de keuzes in deel 2.

Met betrekking tot de titel, kan ik het omgekeerde helaas niet zeggen… In 1979 vertrokken mijn ouders met mijn zus en ik naar Buenos Aires, Argentinië. Na een wat moeizame aanpassingsperiode  heeft het land mijn hart gestolen. De aanpassing was moeizaam omdat ik geen woord Spaans sprak (ik was overigens net geen 6 jaar oud) en toch naar school moest. De Rudolf Steiner Schule was de enige school die het blijkbaar geen probleem vond dat ik geen woord Spaans sprak, dus daar zat ik dan in de klas terwijl ik niemand verstond.