Wie is Beryl???

Gedoneerd.
-Na zo'n verlies moet je je niet ook druk moeten maken over financiën.;
-Als GeenStijl zegt het is goed, dan deugt het (zegt mijn onderbuik, en dan klopt het);
-Mooie manier om haar kinderen te laten zien wat een fantastische moeder ze hadden (ook buitenshuis).

Ik heb gedoneerd. Voor Beryl vanwege haar verdiensten voor ons Vaderland. Niet voor die kinderen. De eer die iemand toekomt na een nobele daad is niet overerfbaar, Hoewel indirect ik via hun de kans op doorgeven van Beryl's DNA wel heb vergroot, natuurlijk..

Gedoneerd. Ik drink wel een paar kratten bier minder.

Wel kut dat de fiscus 30% pakt op schenkingen.

We spreken het jaar 1974. Nozems waren we, maar aardige nozems.

Opeens was overal op de radio, in de kranten, aanplakbiljetten achter ramen van winkels- het woord 'Bangladesh' in de mode.

Wisten wij veel waar dat land lag, maar het klonk wel ietwat exotisch en ver weg.
We begrepen wel dat het een land in nood was, iets met honger en zielig en helpen.

Dus iemand had een aksie op touw gezet: Pannenkoeken voor Bangladesh'.
Ik dacht oprecht dat het de bedoeling was om een heleboel versgebakken pannenkoeken, nog vochtig in hun bedjes van keukenpapier en vergeelde Tupperware-bakjes rechtstreeks op te sturen via een vliegtuig van KLM, uitgezwaaid door Juliana en het trotse rood-wit-blauw, om daar als een soort Zweeds wittebrood aan parachutes te landen in hongerige bruine mondjes, zoals baby-vogels wachten met opengesperde bekjes op hun moeder, om het in één seconde weg te slikken en weer die bek open te doen.

Maar de actie was een tweetrapsraket die als volgt ging: van de moeders, en iedere vrouw in die tijd was eerlijk gezegd een huismoeder, die al vroeg een dikke reet en moederarmen ontwikkelden, ook al waren ze, als je het nu uitrekent, nog maar 24 jaar of zo.

Dus de moeders moesten al hun koekenpannen invetten, met boter, en dan heerlijk geurende pannenkoeken maken, echt tientallen centimeters dikkige stapels, met van die typisch zwart verbrande gaatjes en randjes, voor dat kleine beetje extra kankerverwekkende bittertje.

En de kinderen in de leeftijd 6 tot 12 werden dan verzocht om van deur tot deur de pannenkoeken aan de man te brengen, het verzamelde geld in te leveren op school, inclusief een briefje hoeveel er in de envelop zat etc. De beste Gutmensch kreeg dan een pluim met een griffel, waarschijnlijk, maar daar deden we het niet voor, dus dat is de goede instelling.

Ik zag gelijk al in, dat je dan netto-netto net zo goed gewoon geld kon gaan inleveren bij de school, en het hele pannenkoekbakverkoopgebeuren uit de vergelijking kon halen met hetzelfde eindresultaat.
Gek dat niemand anders deze economische paradox zo zag, maar geniën staan altijd alleen in het begin.

Dus wij kregen een verrassend zwaar aanvoelend zakje met pannenkoeken mee (mijn moeder hield van lekker dik en stevig) en mijn plan was om een gebied te bestrijken waar nog geen concurrentie was, want ik was niet van plan om voor niks ergens aan te bellen, en te horen te krijgen dat ze reeds voorzien waren en reeds gegeven hadden, want ik zag voor mij in de straat, precies dát gebeuren; meisje A belt aan bij dezelfde deur, waar net jongen B. is geweest.

Dus ik zei tegen mijn vriend: 'We moeten naar the outskirts of town, where angels fear to tread, but fools rush in!'
Dat begreep hij meteen, want wij hadden Engels geleerd van Bonanza.

In de outskirts of town leefden, wat wij nu tokkies, maar wat wij vroeger gewoon uitschot noemden.
Zij hielden zich bezig met stropen van hazen, om bontmantels van te maken, mossels en kreukels rapen, en het op de wereld zetten van inbread kinderen met uitzonderlijk grote hoofden en flaporen. Ook riekten zij naar mestvaalten en dode, door ratten aangevroten kippen.

Hun kleren riekten naar muffe jute zakken en stro, best wel geil als je er van houdt. Ik denk nu aan Tanja, zij zat in mijn klas.
Zij kon kauwgom maken onder haar rokken, ik heb het zelf gezien en ik geloof het tot op de dag van vandaag.
Ik werd toen al in de luren gelegd door de slick glimlach van een vrouw, die weet hoe goedgelovig mannen zijn.
Lichtjaren vooruit in emotioneel IQ, meneer.

Maar zoals te verwachten viel: de helft van de huizen deed niet open, achter de donkere ramen zag men gestalten leven, maar ze verstopten zich voor de boze wereld, en schuldeisers vooral.

De tas met pannenkoeken verspreide steeds sterker de heerlijke vanille-boter-meel geur in de kouder en vochtiger wordende oktober-avond en wij begonnen stukjes af te peuteren van de bovenste pannenkoek, puur uit honger en omdat het toch een scheve, niet goed gelukte pannenkoek was, dus die ging er schuldvrij - opgeruimd staat netjes- als eerste aan. De onschuldigen zij ALTIJD de eerste slachtoffers. Overal, altijd.

Volgens het principe: aan een boom zo volgeladen, mist men één-twee pruimen niet, werd pannenkoek nummer twee ook opgepeuzeld, en op de lange weg terug naar het dorp, hebben we de rest ook maar opgemaakt, maar we lieten nog één pannenkoek over. De excuuspannenkoek, die net als Jezus alle schuld op zich neemt van alle zonden ooit gedaan, of nog moeten komen. Ik zeg niet dat Jezus een excuuspannenkoek is, maar het komt dicht in de buurt, en het speelt in hetzelfde ballenpark.
We voelden instinctief aan dat het een logisch te verkopen verhaal is dat je op één na al je pannenkoeken kwijt bent.

Mijn moeder was, en dat deed me wel pijn, erg blij dat alles verkocht was, en zei daarom: 'Nou jongens, dan mogen jullie de laatste hebben, omdat je zo lang bezig bent geweest!'

Met lange tanden en met lange vingers moest dat er ook nog bij. Nu was het niet meer lekker, maar gedane zaken nemen geen keer.

Shit, geld!
Ik had geen geld to show for it. Daar had ik niet eens aan gedacht. Maar, zo zie je maar, van kleine zonden komen grote zonden, en daarna waarschijnlijk kan je alleen nog maar seriemoordenaar of minister worden, ging ik naar de slaapkamer van mijn ouders, en deed een greep in de huishoudportemonnee.
Niet voor de eerste keer, moet ik bekennen.

Ik dacht snel na, en schatte dat zo'n 6 gulden vijftig wel in de buurt zou komen. Ook deed ik er nog drie gulden 75 bij vanuit mijn eigen zakgeld portemonnee, en het blauwe gestencilde formuliertje van school, vulde ik in, deed alles in de envelop en liet het mijn moeder zien.

Het is niet erg om een con-artist te zijn, maar niet tegen je eigen moeder, maar terug kun je ook niet meer.
Wat over blijft, is een misselijk makende volle maag, een levenslang durend schuldgevoel, miljoenen Biafra kindjes als een graten huis, en een boeiend verhaal.

Elke overeenkomst met bestaande personen, berust niet op toeval. Maar 66 % van de hoofdrolspeler is al dood, en over zo'n 15 jaar 100% waarschijnlijk, dus wat maakt het allemaal uit?

Hoppa, 25 euro gedoneerd.

Triest natuurlijk maar ik ken heel de mevrouw niet en zie dan ook geen reden om dit te sponsoren, er gaan iedere dag heel bijzondere mensen dood.

Gedoneerd.

Vrij zure reacties, jammer.
Mijn vrouw overleed 8 jaar geleden, wij 3 kids en mijzelf hebben het jaren bijzonder moeilijk gehad ook financieel zaten wij aan de grond, beetje bij beetje opgekrabbeld met behulp van enkele vrienden.
Ik weet dus uit ervaring hoe diep je financieel kunt vallen in een periode van verlies, dus met liefde gedoneerd!!

Wat een bak aan zure reacties zeg. Gedoneerd, hoop dat de kinderen inderdaad hiermee geholpen worden!

Met 4 kinderen zou er toch wel ergens de (bonus)vader(s) in beeld moeten zijn of familieleden daarvan.

Ik wil ook geld.

Ik wil best een geeltje doneren maar wie is Ewald Dijkstra?

Triest dat kinderen alleen achterblijven, maar er zijn zoveel kinderen welke in dezelfde situatie zitten. Gaan we ook voor deze groep een crowdfundingsactie opzetten? Zie niet in waarom dit overlijden zo speciaal is. Los van haar inzet bij geenpijl.

Dus je hebt 4 kinderen maar geen backupplan als er wat gebeurt? Ik vind dat op z'n zachtst gezegd niet zo slim.
Met het maken van kinderen komt een verantwoordelijkheid en die wordt groter naarmate je meer kinderen maakt. Ik weet dat het maken snel gaat, steeds sneller zelfs, maar dan moet je je toch realiseren dat er ook een kans is dat je niet zo oud wordt dat de kinderen zichzelf kunnen onderhouden?
Enfin, ik ben van mening dat onze gemeenschap in de vorm van allerlei subsidies en uitkeringen daar wel iets aan kan doen. Ik niet.

Maareh oud zijn die kids dan? Niet dat er straks een blowende werkloze schoolverlater van 24 gesponsord gaat worden. Vergeef mijn wantrouwen maar toen ik 19 was had ik 3 banen werkte ik 50 uur in de week zodat ik de boodschappen kon betalen nadat m'n vader m'n moeder met 4 zoons liet zitten waarvan ik de oudste was.

Plotseling?? aan wat?, hier kan ik zo niets mee, en blijft de donatietriggervinger onbewegelijk..

53.. die had oud kinderen gekregen? Wat ik me dan ook nog af vraag, waar is de vader? En de rest van de familie?

De groepsleiding wil niet met mijn bewindvoerder bellen om te vragen of ze wat willen doneren namens mij. Maar als ik vanmiddag even mijn vrijheden mag opnemen omdat ik bij de voedselbank mijn week pakket moet ophalen zal ik daar wat bij elkaar bedelen.

Sorry. Zit gedwongen opgenomen omdat ik het einde zoek ben hoe wij zelf überhaupt nog rond moeten komen met ons gezin. /sarcasme off

wat vreemd
steunactie.nl/actie/steuntje-voor-de-...

Wie gaat vervolgens bedenken wat er met die financiële donaties gedaan kan worden? Is er een voogd, andere familie, een stichting? Of gaat Joris dat erbij doen?

Ze is 53 geworden. Hoe jong zijn die kinderen dan? Ik vraag het voor 'n vriend.

Als GS zegt dat het goed is, dan steun ik. Dus gedaan.

Respect voor deze actie hoor, maar toch een vraagje: Had deze mevrouw geen overlijdensrisicoverzekering?

Natuurlijk. Maar hebben de kinderen toevallig een vader?