Tekst: Arthur van Amerongen. Foto's: Teun Voeten

Van Rooy: “Waarmee eerst te beginnen? Want de catastrofen-era is danig aan het werk, zodanig zelfs dat een denker als Guillaume Faye spreekt van 'la convergence des catastrophes'. Laten we klein beginnen. Het eigen land, al voel ik België absoluut niet aan als 'eigen land', het is een verziekte staat. ‘A clear and present danger', zowel voor de generatie die nu leeft als voor de volgende, met een eerste minister die bij de gratie van de Waalse socialisten aan het roer van een zinkend schip mag blijven staan. Een eerste minister die wij porno-premier noemen wegens zijn sms-gehijg gericht aan een Italiaanse porno-del. Onomwonden: België is failliet. 

Het land - artificieel tot stand gekomen door de perverse synergie van de toenmalige Europese elites - is, zoals het in de buitenlandse pers genoemd wordt, de perfecte failed state. Daarin zijn we onovertroffen: in het surrealistisch omvormen van het kwade. Echter, we hebben geen geld meer, alles is op. De rente die wij betalen over de schuld is hallucinant. De EU en het IMF beginnen het geduld te verliezen met België en er zal allicht worden ingegrepen, al zijn we meesters van de camouflage. Dan zullen we de pensioenen eerst moeten hervormen, en vooral de ambtenarenpensioenen. Dat is ook gebeurd in Portugal en Griekenland.  

Als de N-VA of het Vlaams Belang bij de verkiezingen volgende jaar de macht grijpt - of samen, al is dat weinig waarschijnlijk gezien de koude persoonlijkheid van de Wever - zal de EU nog sneller ingrijpen. Dan wordt het een Catalonië-scenario, al is de Vlaamse burger de braafste onder de volkeren. Wie meer dan honderdvijftig jaar Vlaamse beweging bestudeert kan niet anders dan  concluderen: wat een jaknikker is die Vlaam (het woord is van Jeroen Brouwers) toch!”

België’s status op het wereldtoneel

“Het probleem met de AA-status die we nog steeds hebben, is dat hij in ons geval vertrekt vanuit het artificiële construct België. En dat is dus, zoals gezegd, in zijn geheel beschouwd eigenlijk failliet, maar niemand durft zelfs maar te opperen dat de keizer geen kleren aan heeft. Vlaanderen echter als aparte entiteit - de Vlaamse gemeenschap met eigen parlement - doet het goed wat alle economische parameters betreft, helaas niet wat het woke-gehalte van het Vlaamse parlement betreft. Die veredelde gemeenteraad en incarnatie van keizer-koster Jozef II is zo politiek correct als het groene dogmatisme. Het IMF houdt daar dus geen rekening mee. Het gaat in de verkiezingsprogramma's van de N-VA en het Vlaams Belang te weinig om hoeveel geld Vlaanderen aan Wallonie geeft. Wallonië is één grote zak vol schuld. Het IMF houdt helaas geen rekening met Vlaanderen en zijn sterke economie. Vlaanderen wordt in de grote surrealistische pot gestoken: Magritte had er een schilderij over kunnen maken, het zou de perfecte weergave zijn van de intentionele leugen. Als men dus zegt dat België failliet is, dan bedoelt men (Franstalig) Brussel en Wallonië, waar het Vlaamse geld tegen de plinten klotst en waar men er niet in slaagt de eigen, bijna verdronken inwoners bij een aangekondigde overstroming op een fatsoenlijke manier te helpen. Zelfs dat deden de Vlamingen in hun immense lamme goedzakmentaliteit: hulp bieden, en hoe!” 

Vlaamse pecunia

“Even ter herinnering, want het geheugen van De Wever en zijn op vele benen zwalkende NV-A is zwak (alleen niet voor Latijnse citaten): in 2005 organiseerde Bartje, partijvoorzitter voor het leven van de Nieuw-Vlaamse Alliantie en burgemeester van Antwerpen, een actie onder het motto: Stop transfers, begin solidariteit. Volgens de N-VA vloeit er jaarlijks 11,3 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië. De Wever destijds: “in briefjes van 50 euro gaat het om 250 kubieke meter bankbiljetten. Dat zijn precies twaalf kleine vrachtwagens boordevol opeengepakte briefjes van 50 euro”.  Maar Bart en zijn partij zitten nu mee in het Belgische spel en dan vergeet men weleens iets... Zo gezegd, zo gedaan: Bart en zijn Gideonsbende (niet die van Baudet!) reed met het nepgeld in een colonne van vrachtwagens naar de reusachtige, maar weinig gebruikte scheepslift van Strépy-Thieu in Henegouwen. Het hellend vlak van Ronquières, zoals wij dat noemen, werd in 1968 in gebruik genomen om een hoogteverschil van 68 meter op het kanaal Charleroi-Brussel te overbruggen. Een waterbak van 5.500 ton vervoert de schepen over een 1.400 meter lange spoorlijn. De lift, die 650 miljoen euro heeft gekost, werd in 2002 in gebruik genomen na meer dan twintig jaar werk. Het wordt een 'kunstwerk' genoemd, maar dan zonder kunstenaars, maar met veel briljante ingenieurs. De Wever vond deze scheepslift - die nooit rendabel is geweest -  het beste voorbeeld van de nutteloze transfers en de wafelijzerpolitiek. 

Wat nu?! Hoe wafelijzer? Een wafelijzer zonder wafels, het lijkt allemaal niet op de bekende Vlaamse stripfiguur Nero, want aan het eind van het verhaal worden daar altijd wafels gebakken! Nero is wel een blaffende, wat onnozele underdog en gelijkt dus zeer op de brave Vlaming, die in zijn oecumene zelfs de moordenaar van zijn moeder zou omhelzen. Serieus: onder wafelijzerpolitiek verstaat men een budgetteringsmethode in de Belgische politiek tot ongeveer 1988 voor het toewijzen van gelden voor grote projecten in de twee landsdelen, Vlaanderen en Wallonië. Om geen van beide groepen (de Walen en de Vlamingen) aan weerszijden van de taalgrens tekort te doen, werd het geld van de openbare werken in een 50-50-verhouding verdeeld, ook al is de verhouding 60/40, maar de natuurlijke arrogantie van de Franstalige is berucht. Als geld beschikbaar werd gesteld voor een Waals project, dan moest er evenveel geld uitgegeven worden aan een vergelijkbaar Vlaams project en andersom. Al was het niet altijd exact 50/50. Door deze politiek kreeg een van beide zijden van de taalgrens vaak meer dan werkelijk noodzakelijk was. Daarom wordt de wafelijzerpolitiek door velen gezien als de oorzaak van de grote Belgische staatsschuld en het achterwege blijven van noodzakelijke overheidsinvesteringen als gevolg van het koekoekseffect. De N-VA-voorzitter wilde ook de ,,leugens'' uit de wereld helpen dat vroeger het rijke Wallonië heeft ingestaan voor het verpauperde Vlaanderen en de Vlamingen vandaag een soort historische schuld aflossen. De Wever: “Uit onderzoek blijkt dat noch in de negentiende eeuw, noch in de twintigste era vanuit Wallonië één frank is overgeheveld naar Vlaanderen.'' Wie dat graag eens uitvoerig bewezen ziet, die beveel ik het werk aan van de liberale historicus Juul Hannes 'De mythe van de omgekeerde transfers' uit 2007, waarin zeer helder wordt beschreven dat er sinds 1830, het ontstaan van ons operette-land, de stroom geld ononderbroken liep en nog steeds loopt van noord naar zuid.” 

Vanwaar toch die hang naar onderdanigheid, nonkel Wim?  

Van Rooy: “De Vlaming heeft, zeker ook als katholiek onderdaan, altijd een minderwaardigheidscomplex gehad tegenover de Franstaligen. Vlamingen spraken de taal van de boerkes. De Franstaligen hadden altijd een air over zich. Ik heb dat meegemaakt toen ik nog heel klein was, we hadden Franstalige missen in een kerk in Antwerpen. Dat arrogante, het hautaine, die hele houding die meerderwaardigheid uitstraalt vanop een afstand van kilometers ver, dat straalden die kerkdiensten uit. Een Vlaming is in wezen en ondanks de secularisatie, heel katholiek, conformistisch, altijd geneigd toe te geven. De Hollandse protestanten zijn veel mondiger. Die onderdanigheid komt mede door de overheersing die er altijd is geweest door alle buurlanden. Iedere bezetter  - Spanjaarden, Oostenrijkers, Fransen, Duitsers - heeft hem altijd braaf doen knikken. Nooit was de Vlaming opstandig. De onafhankelijkheid van 1830 was een vooropgezet plan van de grote mogendheden. Die wilden een bufferstaat en hebben die gekregen: België.  

Maar België bestaat niet, misschien nog een vaag gevoel van belgicisme, dat vooral door oude vrouwelijke dames die zich nog wat van adel wanen (en vaak Frans spreken). De traditionele partijen in België zijn niet echt militant belgicistisch, op de Franse liberalen na en wat verdwaalde Brusselse politici, maar ze willen België ook niet echt splitsen. Ze zullen nooit zeggen: we zijn pro-België, ook al zijn ze de slaven van hun eigen onmacht. NV-A en VB zijn Vlaamse patriotten, maar dat betekent niet zoveel. De demonisering van het Vlaams Belang is de afgelopen decennia immers zo groot geweest dat pas de laatste paar jaren mensen openlijk durven te zeggen, soms wat besmuikt: ik stem VB. Een Vlaming - hoe hij ook stemt - wil fatsoenlijk blijven, hij gaat zelden tot het gaatje. Daarom stemt hij eerder NV-A. De kiezers van Vlaams Belang behoorden lang tot de verliezers van de mondialisering en globalisering, ze kwamen uit de wijken waar de socialisten een nieuw kiespubliek aanboorden: de moslims. Dat verandert stilaan en ik merk dat nu ook intellectuelen en het 'betere volk' zich petit à petit bekeren tot het gezond verstand van het VB. De N-VA-kiezers daarentegen behoren meestal tot de betere klasse van het Vlaamse electoraat. Het zijn de nieuwe patriciërs met een absolute keizer ('caesar' of 'imperator maximus' voor de latinisten) aan het hoofd: Bart de Wever. VB wordt bij de volgende verkiezingen in 2024 allicht groter dan N-VA, maar de verburgerlijking van N-VA en haar conducător Bart De Wever, de verpersoonlijking van puur en arrogant machtsstreven, zal ervoor zorgen dat het VB zelfs niet kan denken aan onafhankelijkheid. 

U vertelde me tussen neus en lippen door dat u aan het worstelen bent met een nieuw boek over de tijdgeest. Wat is er toch precies aan de hand? 

Van Rooy: Men ziet heel goed hoe in zowat elke tijd er een 'tijdgeest' is, en dat die op zijn 'tijd' vervangen wordt door een andere, maar het probleem is én die verandering van tijdgeest te verklaren én dat nieuwe proces of onbekende dynamiek. Daar worstel ik mee. Waarom was er in 1914 zo'n enthousiasme om ten oorlog te trekken? Te veel 'loslopende' en overtollige energie via de industriële revolutie, zoals Nietzsche schreef? Ik denk dat het allemaal getriggerd wordt door één denkpatroon of één energie die dan opgepikt en 'gedynamiseerd' wordt door bijvoorbeeld de machtige media, zodat er een steeds meer versnellend proces ontstaat dat blijkbaar niet te stoppen is, en waarin iedereen opgenomen wordt, of men dat nu wil of niet. Het is in die zin een autonoom proces. Zie de waanzin van de energietransitie, die ik vergelijk met de dynamiek die ontstond via de gekke Xhosa-profetes Nongqawuse die in  het midden van de 19de eeuw een visioen had: alle vee afslachten om de kolonialist uit te drijven : we maken nu de postmoderne vorm ervan mee: alle kernenergie moet weg. 

Ik denk overigens dat het verschil met vroeger erin bestaat dat er nu meer 'waanzinnige' dynamieken samenkomen. Vroeger was er één dynamiek, bijv. heksenverbranding - en dat dooft dan uiteindelijk uit. Vandaag (de laatste twintig jaar) zijn er verschillende dynamieken tegelijk aan het werk: energiewaanzin, woke, islamisering, bankencrisis, Oekraïne. De Franse denker Guillaume Faye spreekt van' la convergence des catastrophes', dus is het vandaag allemaal veel imminenter, en zo voelen de mensen dat ook aan: ze lezen geen kranten meer of kijken geen nieuws meer op tv, en ook de depressies en burn outs nemen in het westen hand over hand toe. 

Nederland is niet beter af: Rutte is immers een product van de plasticindustrie. In Nederland merkt men zelfs exemplarisch de houding van het hele westen. Men ziet immers in de beschavingsgeschiedenis in bepaalde periodes, en bij bepaalde beschavingen of rijken een vorm van zelfdestructie, een doodsdrift als het ware. Men is uitgeleefd, men wordt vadsig, men bedenkt om het even wat. De fameuze 'Thanatos' van Freud treedt in werking. Mensen vertonen soms een neiging tot zelfmoord of automutilatie, maar blijkbaar geldt dat ook voor hele beschavingen. De levensdrift dooft uit, en dit dus wegens allerlei redenen. Oswald Spengler zat toch wel juist met zijn De ondergang van het Avondland. Een andere uitleg is er niet meer voor. Het zijn stukjes van een puzzel die in elkaar beginnen passen en naar de ondergang leiden. Niet voor niets schrijven bekende auteurs als Michel Onfray, Douglas Murray, Rémi Brague, David Engels of Alexandre del Valle werken in navolging van of als variatie op Spengler, en wie goed bij de les is: het stond eigenlijk allemaal al bij Tocqueville. Misschien is het frenetieke concept van vooruitgang wel de boosdoener en zitten we daardoor midden in de 'cognitieve apocalyps' (Gérald Bronner). Ook Sloterdijk bekritiseert de idee van vooruitgang die volgens hem leidt tot wat hij noemt de 'globale brandstichting'. Het zijn toch niet de minsten die ons waarschuwen!

Spengler zag in de (in het Nederlands door Mark Wildschut vertaalde) 'Ondergang van het Avondland' af van iedere vooruitgangsidee, wat de nationaalsocialisten hem kwalijk namen. In de plaats stelde hij een cultuurgenese, waarin culturen net als individuen opgroeien, volwassen worden en sterven. Dit liet hij zien aan de hand van de acht wereldbeschavingen: De Babylonische, de Egyptische, de Chinese, de Indische, de Indiaans-Mexicaanse, de klassieke of Grieks-Romeinse en de Magiaanse beschaving. Onder deze laatste beschaving situeert Spengler de Arabische, Joodse en Byzantijnse beschaving. De vormgeving van zijn culturenpalet is origineel en is gezien als een reactie tegen de traditionele 'maakbare' Europese cultuur- en geschiedsopvattingen van de verlichting, de renaissance en het christendom. Misschien heet Spengler wel gelijk, al durft geen politiek correcte intellectueel daar zelfs maar aan te denken!

Van Rooy: En nog iets: historici als Arnold Toynbee schrijven toch ook dat beschavingen eerder sterven door zelfmoord dan door de agressie van de buitenstaander. Die agressie is er zeker, maar ze leidt tot zelfdestructie van de eigen beschaving. Renaud Camus ziet die omvolking op lange termijn, en je moet ze volgens mij ook niet strikt letterlijk nemen. Zie: 10 procent moslims is genoeg om een land te destabiliseren en ten dele te islamiseren. 10 procent is natuurlijk niet letterlijk een omvolking, maar genoeg om het eigen volk, in casu, het westerse, zich te laten overgeven. De westerse mens is Nietzsches 'laatste mens', de mens die zich verveelt, de mens zonder gravitas, de mens die te allen prijze wil genieten, de entertainment-mens die geen ruggengraat meer heeft en zich, zoals in de roman 'Soumission' van Houellebecq, overgeeft zolang hij nog maar wat hedonistisch kan zijn. Het is de decadentie van de laatste mens, hij pleegt zelfmoord zonder het ook maar te weten! Als dat geen luxe is!”

Tip van Tuur: nonkel Wim’s boekenlijst

De malaise van de multiculturaliteit (2008).

De islam. Kritische essays over een politieke religie, samen met Sam van Rooy (2010).

Wielerwoordenboek, samen met Fons Leroy en Sam van Rooy (2010).

Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU, samen met Remi Hauman en Sam van Rooy (2012).

Waarover men niet spreekt. Bezonken gedachten over postmodernisme, Europa, islam (2015).