Het is weekend. En bijna Nieuwjaar.

met Tijgerbalsem
masseer ik
mijn pijnlijke bovenarmen
goed spul
zegt de mevrouw van de mensendiecktherapie
uw lichaam is uw voertuig
zegt ze
maar u heeft het niet
zo goed onderhouden
zegt ze
en: u slijt

die geur van kajoepoetih-olie
in de balsem wasemt rust

in 1955 masseerde jij je
moegeleefde lichaam ermee
hoe geurde onze kamer
altijd licht naar kajoepoetih!
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. En zo ja, hoe.

Kerstnacht - het woord is als een lafenis,
een koele sneeuw, glanzend onder het zachte
stralen der sterren - op de landen is
het weerloos stil, een ongerept verwachten.

Kerstnacht - het eenzaam zwerven der gedachten
rondom het oud verhaal, het nimmer uit te spreken
verlangen naar het helder zingen in de nacht en
het opgaan van de ster, een lichtend teken.

Kerstnacht - het sneeuwt op uw geschonden aarde,
dun en verstuivend dekt een huivering
van ijle val, een lichte zuivering
het vragen, dat wij ongestild bewaarden.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Misschien komt het wel goed.

Survival is the final offer
that arrives at the eleventh hour
just when pain to the tenth power
would kill you with another ninth degree.

By then, relief strikes you brief as an eighth note;
you wear doom proudly; it's your seventh seal.
But life whispers through your sixth sense
of what might await you in some fifth dimension

where miracle is saved for the fourth quarter.
Tricked, you sigh and rise on the third day.
You know better, but with no second thought,
risk that first step—absurd as first love at first sight—

as if you were back at ground zero, as if it cost
nothing, as if this were not the last laugh.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Was het maar weer juno.

Cut grass lies frail:
Brief is the breath
Mown stalks exhale.
Long, long the death

It dies in the white hours
Of young-leafed June
With chestnut flowers,
With hedges snowlike strewn,

White lilac bowed,
Lost lanes of Queen Anne's lace,
And that high-builded cloud
Moving at summer's pace.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Ja nee weet je.

Wie met een revolver schiet
wordt soms afgebeeld:
een beetje door de knieën zakkend, pang.
op een kleurplaat in te sturen.

Maar ga intussen jezelf maar na,
bekijk jezelf in een winkelruit -
als je ervoor staat, kun je ook
je duimen achter de broekriem steken
en achterover staan,
vooral als de ruit een beetje wiebelt door de wind.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Daar gaan we.

Het was zomerdag.
De doodstille straat lag
te blakeren in de zon.
Een man kwam de hoek om.
Er speelde in de verte op de stoep
een groep kinderen, maar die groep
betekende niet veel,
maakte, integendeel,
dat de straat nog verlatener scheen.
De zon had het rijk alleen.
Zelfs zij, wier tweede natuur
hen bestemde, hier, op dit uur,
te wandelen: de student,
de dame die niemand kent,
de leraar met pensioen,
waren van hun gewone doen
afgeweken vandaag;
men miste, miste hen vaag.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. En bijna juli. Nou ja. Bijna.

De sterren aan de hemel geven toe
dat ik vannacht de juiste stappen doe,
ik heb het bed, de kamer en het huis verlaten
en spoed mij opgeruimd door ingeslapen straten,
ik laat mijn dagdroom die het niet kan laten
nog na te blijven gonzen laat ik praten,
ik hak de straatweg in de pas, ik ben niet moe,
ik ga naar gras en water, naar niets en niemand toe.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Veel geluk allemaal.

In takken groeperen zich groene zinnen
popelend om alle kanten uit te lopen

Op stoeptegels een kindertekening
door regenschrift al half gewist

Achter een dakkapel begint een merel te zingen
houdt dan midden in zijn herinnering op

In mijn hoofd vertwijgt zich zijn lied - niemand
ziet iets aankomen, dat is ons geluk.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Het mag weer. Of weer niet.

Wide are my habits of wealth
as the changeable taffeta of a child's dress
or the rain
gathering thornsoft its drift
under the acacias of my love.

Oh I am as a child,
stolen into water and blunted into money,
the cymbals crouched
and spring in an applause of brass
... though the rain puts its face in my hand.
Prettig weekend. En be nice.

Het is weekend. Bijna november.

Teder en jong, als werd het voorjaar
maar licht nog, want zonder vruchtbegin,
met dunne mist tussen de gele blaren
zet stil het herfstgetijde in.

Ik voel alleen, dat ik bemin,
zoals een kind, iets jongs, iets ouds,
eind of begin? Iets zo vertrouwds
en zo van alle strijd ontheven -
niet als een einde van het leven,
maar als de lente van de dood.

De kruinen ijl, de stammen bloot
en dit door stilte en mist omgeven.
Prettig weekend. En be nice.