Wij vroegen u om herinneringen, aan de hand van ouwe foto's. Welnu. De eerste is binnen:

Het is alweer vele jaren geleden, het moet in 1978 zijn geweest. Daarom kan ik het nu gerust vertellen. De sint bestaat niet. Ik heb voor Sinterklaas gespeeld. Ik heb niet veel rollen gespeeld, dus ik kan al gauw zeggen dat het een van mijn beste vertolkingen was. Eerst even de voorgeschiedenis. 

Door allerlei oorzaken was ik genoodzaakt om de kost te verdienen via een uitzendbureau. Daar is niks mis mee. De bureaus waar ik contact mee gehad heb waren doorgaans ook zeer correct in de omgang. De werknemers werden als regel elke week uitbetaald in de vestiging van het bureau dat je verhuurd had. Ook uitzendbureaus doen aan “klantenbinding”. 

Van de betaaldag, op zichzelf al prettig, werd altijd een prettige bijeenkomst gemaakt. Er staan hapjes klaar, er is een drankje, kortom er werd zorg aan besteed. Bij het bureau in dit verhaal werd ook zorg besteed aan de sinterklaasviering. Maar nu in de juiste volgorde. 

Ergens in oktober kom ik op betaaldag. Als ik ontspannen achter een drankje zit zegt een van de meisjes van het kantoor : “Karel, wil jij dit jaar onze sinterklaas zijn ? Wij zijn zelf zwarte piet.”  Na enige uitleg, ook over het feit dat die dag door het bureau betaald wordt, zeg ik ja. 

Eerste gevolg van die beslissing : Onze jongste dochter is op dat moment amper 8 jaar oud en in die tijd net bezig om,  qua sinterklaas, van haar geloof te vallen. Dus thuisgekomen, zeg ik aan de eetkamertafel dat ik gevraagd ben voor sinterklaas te spelen. Reactie : Ze krijgt een lachbui. Onbedaarlijk ! Kom nou,  pa als sinterklaas!

Dan op de dag zelve: Ik meld mij ’s morgens keurig op tijd bij het bureau. Daar is pas één van de twee meisjes aanwezig. De ander, Joyce, heeft zich verslapen. En hoe. De taxi die ons naar het toneelkledingverhuurbedrijf moet brengen voor de metamorfose is er al als Joyce de stoep op fietst, haar fiets tegen de gevel gooit en al hijgend met ons in de taxi duikt. 

Ze is nog buiten adem als de taxi bij dat bedrijf stopt. Even later zal blijken dat die verkeerde start nog doorwerkt.

Het Sinterklaasfeest. Mooi was het, met de M van Marsepein

"Zaterdag heeft Sint Nicolaas zijn jaarlijkse triomfale intocht in de hoofdstad gemaakt. Luid begroet door de vele kleintjes begaf de Sint zich na zijn debarkatie van de stoomboot naar zijn wachtende schimmel." Een fotobijschrift uit 1970, een halve eeuw geleden, toen onze taal nog straf was en het Sinterklaasfeest onomstreden. Anno 2020 is het goedheilige kinderfeest graffiti op een Sprinter. Een hele andere vorm van schimmel.

"Just because you're offended, doesn't mean you're right", staat er op die trein geschreven. Het is wel waar, maar dat maakt het nog geen goed Sinterklaasgedicht. We zijn het echt best wel zat. We missen de warmte. De geuren van zoet en hartig, van strooigoed en saamhorigheid, de geborgen gezelligheid, en vooral de ongedwongenheid. Het Sinterklaasfeest is een ruw verscheurde geschiedenis die niet eens de kans meer krijgt om verstilde nostalgie te worden.

Diep weggedoken onder een dikke tabberd van heimwee blazen we het stof van onze diaprojector, schroeven we er een nieuwe gloeilamp in en leggen we de volgende plaatjes aan u voor, met de begeleidende vraag: Bent u, kent u of herkent u iemand op de foto's na de lees verder? Laat het ons weten en vertel ons uw favoriete Sinterklaasverhaal, anekdote of herinnering, of stuur dit topic door aan anderen die u (her)kent en vraag aan hen hetzelfde. 

Als het lukt om mensen te vinden die hun verhaal willen vertellen en warme herinneringen willen delen (mag uiteraard anoniem), dan plaatsen we ze hier. Mag op rijm, liever niet want dat wordt zo snel ludiekerig. Onze grote juten postzak staat voor al uw oprechte Sintimenten open op redactie@geenstijl.nl. Gooi het maar in onze pet schoen.

Foto boven: Volendam, 1952. Na de lees verder nog 11 prenten van tussen 1963 en 2005. Wie oh wie herkent zichzelf, zijn makkers of het wild geraas?

Waarom zijn we eigenlijk gestopt met al die leuke oude spelletjes?

Vroeger feauteaufuckten we ons een slag in de rondte op de GeenStijl, tot grote hilariteit ende vermaak van alle betrokkenen. Ook de terugkerende vaste herhaalrubriek Zou U Haa... Verzin een Onderschrift prikkelde het taalgevoel en de humor bij velen. De meesten vallen dan door de mand als weinig woordgrapsterk of algeheel taalonvaardig (maar meedoen is soms ook belangrijker dan grinniken) en ook dan laten de roze gezelschapsspelers zich van hun meest bijdehante kant zien. We maken deze site immers samen tot wat het is, nietwaar? Bij dezen, derhalve, een volstrekt aan niets gerelateerde, enigszins obscure en tamelijk onfrisse foto waarbij u het bijschrift mag bedenken. Verboden woorden: Komkommertijd, Jerry Airfryer en Buitenlandse Beïnvloeding. Aerosolen mag wel, maar die ligt te veel voor de hand. Start uw koppenmakers.

En wij hebben al de hele dag lol om GSTV Classics uit de oude doos

Als er nou één semioverheidsinstelling is waar ze tijdens vergaderingen automatenkoffie drinken uit thermoskannen, waar wij een dik dossier over hebben, dan is het dat boevennest van Buma/Stemra wel. Van die MEGA TELEVISIES die ze zichzelf cadeau deden in een tijd dat iedereen nog zo'n toeter met een gloeilamp in z'n huis had staan (gloeilampen mochten toen nog - red.), langs persco's die niet gefilmd mochten worden, via de bestuursrelletjes die door Henk Westbroek werden aangezwengeld en de illegale torrents die ze zelf binnen haalden op hun Buma-IP, tot de YouTube-tax die ze ooit wilden gaan heffen, alles is in een dikke roze map gebundeld op internet en verzegeld met het heerlijke ongemak van falende PR-hazen die wezenloos in de koplamp van een GSTV-camera staren. Andere tijden, mooie tijden. Het laatste nieuws is dat er weer eens een Buma-baasje (die letterlijk vernoemd is naar peperkoek) wordt weggejorist met een zak poen die eigenlijk helemaal niet van hem is, en dat was de aanleiding voor 3voor12 om eens een fijn nostalgisch stuk over de auteursrechtenbeunhazen te tikken. Met glanzende gastrol voor GeenStijl. Dus: even een rechtenvrije evergreen uitzoeken en in een lift met goeie akoestiek gaan staan, en dan zonder afdrachtgevaar klikken op Dit is waar Buma’s moddergevecht over bonnetjes echt om draait. Muziek in onze oren, met een spoiler van het slot: "...moest wel weer een afkoopsom aan te pas komen waar de auteurs geen brood van lusten."

Na de breek: een serie GSTV's uit den oude doos!

\

Daar mag nog wel een lik biergroene verf overheen.

Zandvoort beriep zich op zijn historie en raceverleden om de F1 binnen te halen bij de FOM, en dat is inderdaad precies de geur die er boven het circuit hangt: olie, asfalt en heel veel vroeger. HAAS-rijder Romain Grosjean kent Zandvoort van de Formule 3 en zegt: “I think it’s a circuit we need, it’s very different to a modern track.” Dat is vrij vertaald: “Wat leuk, een nostalgische toertocht door de duinen!” Fotograaf Niels Wenstedt deed voor GeenStijl een rondje over de baan en zag de glorie van weleer zich van onder het hoge groen, de roestige hekken en de verkleurde zitjes omhoog richten. Retro is het immers het nieuwe hip en ze hebben nog een jaar dus alles komt goed. Een flinke lik groene verf in de Heineken Bocht. Wat decorbouwers van Talpa invliegen om het hout- en plaatwerk van die geduinzandstraalde tribunes opnieuw te doen. Biljartgladde black top van Volker Wessels er op. De burgemeester van Zandvoort repareert de bovenleiding voor de trein. En even de prinselijke pandjesbaas des huizes bellen om het water op de plee te fixen. Is allemaal geregeld, come race day next May. Dat onkruid langs de baan is echt niet de grootste uitdaging van Circuit Park Zandvoort.

Na de breek meer beeld, plus onderaan alle opkliks voor ouderwetse hi res