Geenstijl

Kijk & Huiver

Fantastisch feestje in Amsterdam gisteravond op Zeikloze Vrijdagavond. De altoos stinkende fine fleur van de deugende goegemeente had zich verzameld voor een gigantische policor gangbang annex zelfpijpsessie van epische proporties. Uit geheel de wereld waren belangrijke Nederlandse schrijvers en literatoren naar Amsterdam gekomen voor het jaarlijkse Feest der Literatuur aan de vooravond van de Boekenweek. Het was gezellig!

Dan ben je een klein clubje, hoor

Het Boekenbal. We zullen het maar even uittekenen. Een buslading verschrompelde en compleet wereldvreemde boomers die al zo lang met elkaar gevangen zitten in een fuik van hun eigen gelijk dat ze helemaal niet meer zien hoe de rest van het land over ze denkt, een verzameling volstrekt oninteressante tafelheren en -dames die elkaar op de schouder kunnen rammen dat zij ook een keer bij Matthijs aan tafel hebben gezeten terwijl ze van binnen allemaal rot of depressief zijn, verschrikkelijke B-actrices die elkaar op de trap complimentjes kunnen geven met hun inzet voor het klimaat en een betere wereld, die dichtgeknepen zaadleider van een Eric Corton, het 188-jarige stoffelijk overschot van Freek de Jonge en Heleen van Royen die miljoenmiljard PIK in haar mond neemt op de plee. Gaaaaaaaaap, en dan is het thema 'rebellen en dwarsdenkers'. Rebellen en dwarsdenkers onze roze reet: het is ieder jaar hetzelfde VARA-fähige geclown met alleen maar stoffige lijken. Enfin, het ooit zo fameuze Boekenbal maakt zich nu dus druk over Boek&Bal, een of ander lokaal evenementje met een paar regionale schrijvertjes in CUIJK. Het Boekenbal dreigt zelfs met een rechtszaak. "Er is maar één Boekenbal en die is in Amsterdam." Braak. Als jij je met je Amsterdamse 'instituut' druk gaat zitten maken om een minifeestje in Cuijk heb je je prioriteiten echt niet op orde.

Welkom bij dit belangrijke lijstje

Maar voordat we beginnen vinden we dat we een statement moeten maken tegen alle boeken die Freek de Jonge ooit heeft uitgebracht, waarin het schijversvak... Ja loop er dan niet zo raar overheen. Het is toch gewoon zo! Doe niet zo dom.

Hee daar hebben we Murat Isik, die het Boekenweek Essay mocht schrijven. Murat Isik is vooral bekend van zijn debuut 'Verloren grond', waarmee hij een Bronzen Uil in de wacht sleepte. Dat zegt helemaal niks, want Thierry Baudets roman 'Voorwaardelijke liefde' is de eeuwige eindwinnaar van een Bruine Uil en daar is geen jury aan te pas gekomen. Thierry Baudet was al een Bruine Uil voordat zijn uiltjes überhaupt waren ingedaald. Enfin, 'Verloren grond' dus, de cover is gejat van Khaled Hosseini en de stijl is ook gejat van Khaled Hosseini. Bovendien is het een boek geschreven uit het perspectief van een jongen van dertien jaar. Die zijn vooral druk met het overvallen van snackbarren, zeker niet met het samenstellen van lijvige boeken, derhalve kunnen we het debuut van Murat Isik bestempelen als 'quatsch' en zo zonder pardon de prullenbak in sodemieteren.

'Jas van Belofte' van de Nederlandse bejaarde Jan Siebelink (107) wordt door vrijwel alle media afgekraakt. Dan kun je denken dat het wellicht nog een aardig boek is, die recensenten lullen elkaar ook maar wat na, maar nee, een aardig boek is het inderdaad niet. Heel erg aardig dat de organisatie van de Boekenweek deze man de eer heeft gegund nog eventjes in de schijnwerpers te staan, maar hopelijk was het meteen de laatste keer. Omdat Siebelink ook nog eens een dt-fout heeft geproduceerd in het woord 'verwijdert', zogenaamd sloop die miskleun er later in, heeft hij zichzelf al helemaal alsook definitief gediskwalificeerd.

Op zoek naar een enorme berg vage beeldspraak en wazige metaforen die slaan als een tang op een varken? Koop dan eens een boek van James Worthy. Vloeibare honing die in ogen wordt gedruppeld, de balts van een blauwe reiger, zogenaamd een genot voor het oor, een symfonie ochtendgeluiden met schreeuw van een spreeuw, roep van een vos en brommende vuilniswagen, kinderen die met papa op de bank zitten en naar Liverpool kijken en dat voelt alsof een eenhoorn een regenboog met Skittles in je buik pist: het slaat echt helemaal nergens op.

Eeuwigheid is een moment waarbij de kaders zijn weggevallen.

"Waarom schrijf ik?" De existentiële vraag die iedere Schrijver zichzelf stelt - of graag wil dat iemand aan hem/haar/xer stelt. En als dat dan gebeurt. Dan heeft de Schrijver geen enkel remming of inhibitie meer om zijn eigen diepere filosofische bestaansbelang, relevantie en onvoorwaardelijke bijdrage aan de canon van de literatuur én het leven te duiden vanuit een diepe blik in de spiegel die op zijn rug hangt. Man wat een pretentieus en onuitstaanbaar mannetje die Nederlandse Schrijver. Freek, waar ben je?

Emancipatie alsnog gered.

Weinig mensen weten dat je in Nederland als vrouw nergens zo onderdrukt wordt als tijdens het schrijven van boeken. Gelukkig komt daar nu een einde aan, want naast een Boekenweekgeschenk dat door alle recensenten wordt afgekraakt en een Boekenweekessay dat niemand leest krijgen we nu een spek en bonen Boekenweekgedicht waar geen mens op zit te wachten. Dat heeft de bekende vrouwenhater en adjunct-directeur van het CPNB Esther Scholten bekendgemaakt. Wij zijn benieuwd welke vrouw zich voor dit gendergelijkheidskarretje laat spannen om de prijs voor Beste Dichter in de categorie Gehandicapt Wegens Geen Piemel in ontvangst te nemen. De moeder van Martinus Nijhoff zal het wel niet zijn want die is al lang dood en schreef helemaal geen gedichten. Toch goed dat er een God is.

Na alle wijverige weeklaag over het boekenweekthema 'De moeder, de vrouw', nu ff een paar cijfers over het aantal boze blanke mannen van de boekenwereld.

Inmiddels hebben al meer dan 600 zeikwijven (m/v) hun kroontjespen in krokodillentranen gedoopt en hun hanepoot onder het luie klaagmanifest gezet. Allemaal namen van bakfietsmeisjes (m/v) die je niet kent en ook nooit meer zult horen, omdat het talentloze huilpruimen zijn die hun gebrek aan schurend, zwetend, bijtend en contrair literair talent trachten te verbloemen met poepsaaie postmodernistische penisnijd. EN DAN NU DE CIJFERS, per Willem Bisseling, literair agent. Factcheck: moffel dat larmoyante manifest maar snel weg, want de boekenwereld is al volledig omgegenderd.

Het valt niet mee, schrijven in Nederland anno 2018. Je moet namelijk niet alleen mooie dingen schrijven over de kondiesjon huumeeeen maar vooral heel erg zorgen dat je niet kapotgeschoten wordt in het circular firing squad of identity politics. In de postmoderne theorie mag je namelijk alleen maar dingen schrijven over je eigen kleur of geslachtsdeel en dat levert vermakelijke taferelen op. De laatste grote op het schild gehesen held is Murat Isik, die niet echt kan schrijven maar wel met veel bijvoeglijk naamwoorden het migrantenleven Abdelkaderbenaliet. Die moet dus het boekenweekessay schrijven. Maar! Het gaat over vrouwen, dus nu zijn de vrouwtjes (okee, Sylvia Witteman en misschien nog wat andere dichteressen van wie u nooit heeft gehoord) weer over de pis dat het geen vrouw is. Een non-verkopende tampontypiste roept zelfs op tot een BOYCOTT maar niemand weet wie Beitske was tot ze haar gebrek aan talent met activisme probeerde te compenseren. Geestig weer dit. Nouja, zo lang het literaire leven bestaat uit politiek correct elkaar de maat nemen en cultuurslopend zijn (boe gewone Nederlanders! Boe mannen! Boe die verdomde blankes!) gaat de heropstanding van de literaire cultuur nooit gebeuren - schrijvers als cultuurdragers in plaats van veilige, formulistische cultuurslopers zijn toch wat leuker voor de rest van het land. Maar goed, die policorries he.