Historicus Martin Harlaar (Amsterdam, 1956) publiceerde Het gender-experiment. Hoe maakbaar is onze identiteit als M/V/X? en Ben ik wel woke genoeg? Een ontdekkingstocht door het land der Social Justice Warriors.

Het Gender-experiment (2024) is het derde boek dat verschijnt in het kader van het Grote Vragen-project. De centrale gedachte in dit project is om mensen met verschillende meningen over een bepaald thema bij elkaar te brengen. Dat klinkt misschien braaf, maar het is in deze brave tijden vooral moedig, om voor je mening uit te komen en de intellectuele confrontatie met andersdenkenden aan te gaan.

In De getemde mens (2021) stond de vraag centraal waar onze moraal vandaan komt. In Ben ik wel woke genoeg (2022) gaven zevenentwintig academici uit de Verenigde Staten en Europa antwoord op de vraag of het vrije woord en de wetenschappelijke methode onder druk stonden ten gevolge van het woke-activisme. Het Gender-experiment is een direct uitvloeisel van Ben ik wel woke genoeg?

Harlaar: “Ik vroeg mij af of ik wel ‘woke’ genoeg was, toen ik in april 2021 las dat de American Humanist Association (AHA) Richard Dawkins zijn eretitel Humanist van het Jaar 1996 had ontnomen. Dawkins zou uitspraken hebben gedaan die gemarginaliseerde groepen vernederen. Als linkshumanist stuit het mij vanzelfsprekend tegen de borst als gemarginaliseerde groepen vernederd worden. Ik had dat niet achter Dawkins gezocht. De druppel zou deze uitspraak van Dawkins zijn geweest:

Some men choose to identify as women, and some women choose to identify as men. You will be vilified if you deny that they literally are what they identify as.

Ik begreep na twee keer lezen nog niet helemaal wat deze uitspraak zo abject maakte en wist dat het daarom moest liggen aan mijn gebrekkige ‘wokeness’. Beschaamd en op zoek naar meer helderheid surfte ik naar de site van de AHA:

Regrettably, Richard Dawkins has over the past several years accumulated a history of making statements that use the guise of scientific discourse to demean marginalized groups, an approach antithetical to humanist values. His latest statement implies that the identities of transgender individuals are fraudulent, while also simultaneously attacking Black identity as one that can be assumed when convenient. His subsequent attempts at clarification are inadequate and convey neither sensitivity nor sincerity. Consequently, the AHA Board has concluded that Richard Dawkins is no longer deserving of being honored by the AHA, and has voted to withdraw, effective immediately, the 1996 Humanist of the Year award.”

Tevens: Stamcafé

In het tragische vaderland werd de kabinetsformatie hervat en de soep van de week pruttelde dientengevolge vrolijk door op mijn Château Suprême van La Cornue, de Rolls Royce onder de fornuizen (een erfstukje van mama zaliger).

U weet dat ik Frenske had afgeschreven na zijn verpletterende nederlaag tegen Geert Wilders, maar de goede man is net als herpes: je komt er nooit meer vanaf.

Mijn officiële ongeautoriseerde biografie van Frenske (met voorwoord van Bas Paternotte en nawoord van Rob Hoogland, limited edition en bovendien genummerd, gepreegd en gesigneerd) was fit to print, maar toen moest er ter elfder ure plotseling een hoofdstuk bij, want de kans bestaat dat Timmermans alsnog premier wordt.

Na het kerstreces ging de Machiavelli van Heerlen dan ook vol in de aanval op zijn nemesis Ronald Plasterk en de deelnemers aan de kabinetsformatie. Frenske de zelfverklaarde straatvechter is natuurlijk altoos gefundenes Fressen (pun intended) maar het hoogtepunt voor de Timmermans-watchers was toch wel zijn speech voor de PvdA in Amsterdam.

Nu de PvdA opnieuw aan het flirten is met de islam en opnieuw het Paard van Troje binnensleept - alsof het politbureau de hele toestand rond Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk vergeten is - leek het mij goed om Carel Brendel te benaderen. Zijn bestseller Het Verraad van Links uit 2007  gaat over de socialistische beweging en de vrijheid van godsdienst.

Een samenvatting: Vooral de PvdA van Wouter Bos verkeert in een crisis. Ze neemt geen stelling tegen de intolerante aspecten van de islam, en weet zich geen raad met de opkomst van Geert Wilders. _Het Verraad van Links l_evert een historische analyse en draagt tevens oplossingen aan. Het boek beschrijft hoe de eerste socialisten in Nederland moesten opboksen tegen de behoudzucht van de kerken. Voor Ferdinand Domela Nieuwenhuis, Henri Polak en Pieter Jelles Troelstra was de strijd voor vooruitgang ook een gevecht tegen de conservatieve denkbeelden van religieuze leiders. Zij legden het fundament voor een geslaagde emancipatie van hun achterban. Met de massale immigratie uit islamitische landen is links de weg kwijtgeraakt. Uit angst voor racisme schrikt het van kritiek op de multiculturele samenleving. De boerka - symbool voor de onderdrukking van miljoenen vrouwen - moet kunnen, vond minister Ella Vogelaar. Links is blind voor de opkomst van een radicale en orthodoxe islam. Het pleegt verraad aan oeroude principes, zoals de vrijheid van meningsuiting, de emancipatie van vrouwen en homo's, en de scheiding van kerk en staat. Het Verraad van Links roept progressief Nederland op de strijd tegen godsdienstdwang opnieuw op te nemen.

Tevens: Stamcafé

Hoofdredacteur Trouw bij zijn vertrek naar de Gaykrant: “het voelt als thuiskomen”.

De aankondiging van het vertrek van Cees van der Laan kwam op de redactie van Trouw als een donderslag bij heldere hemel. De altoos goedlachse, doorwinterde persmuskiet wordt hoofdredacteur bij de Gaykrant en ik vernam uit betrouwbare bron dat hij zijn paradepaardjes Emine Uğur (de mohammedaanse haatoma van X), Abdelkader Benali en Babah Tarawally meeneemt.

Van der Laan tegen Villamedia: “Diversity, equality, and inclusion draag ik - net als de gerenommeerde Harvard-universiteit - hoog in het vaandel en het is dan ook mijn taak om de Gaykrant aantrekkelijk en inclusief te maken voor Turkse en Marokkaanse medemensen en personen van kleur uit Afrika. Dat is mij bij Trouw ook heel aardig gelukt, al zeg ik het zelf.”

De goedmoedige Sees was altijd een zittende eend voor de redacteuren van GeenStijl en vooral toen hij pleitte voor een verbod op de PVV, toen hij aankondigde dat blanken niet meer welkom waren bij Trouw en recentelijk nog toen zijn pronkjuweel Babah Tarawally schreef dat Israëlische reservisten hetzelfde zijn als IS-strijders.

De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

Ik heb de vuistdikke pil in twee dagen uitgelezen, was bekaf en ik kan me voorstellen hoe biograaf Jaap Cohen zich voelde toen zijn manuscript fit to print was.

Ik interviewde hem deze week voor HP/De Tijd en Cohen zei: “De moeilijkheid van de biografie is dat Theo op zoveel verschillende terreinen actief was: films, interviews, tv-shows, columns, boeken en dan nog vijftien brieven per dag schrijven en dan óók nog eens de hele dag bellen. En al die relaties tussendoor: Die honderden vriendinnen, dat was ook een dagtaak. Hij sliep maar vier, vijf uur per nacht. Hij is maar zevenenveertig geworden, maar had drie levens achter de rug. Toen hij werd vermoord, was hij eigenlijk ruim honderdtwintig.”

In de jaren tachtig was Theo net zo alom aanwezig in Amsterdam als Herman Brood. Ik moest voortdurend aan Brood denken tijdens het lezen van De Bolle Gogh. Van die mensen die je altijd en overal zag in de stad. Net als Mulisch en Carmiggelt, die hoorden gewoon bij het interieur van Mokum.

Nieuw op GeenStijl: Arthur van Amerongen soept door de hete teeks van deze week in zijn nieuwe rubriek Soep van de Week, vandaag tevens ook Stamcafé. Vanaf nu: iedere week!

De toon moet niet gematigd worden! Hij moet feller! Het debat moet keihard worden. De begrippen hebben andere definities nodig. De oude generalisaties (tolerantie, multiculturele samenleving, lafheid, toon, vrijheid, vrijheid van meningsuiting, et cetera et cetera) hebben zichzelf opgeblazen en dienen opnieuw geformuleerd.

De politieke maden kruipen verder, de strontvliegen zijn teruggekeerd op hun eigen mesthoop; ik heb uit beleefdheid mijn hoed afgezet, maar als ik hem op mijn hoofd plaats, blijkt hij volgekakt te zijn met de diarree van onze opinieleiders: “Het gaat de verkeerde kant op.”

Theodor Holman in de Groene Amsterdammer van 14 januari 2005 (twee maanden na de moord op Theo van Gogh).

Door Arthur van Amerongen

(Tevens StamCafé)

Geert D. Dales (Doetinchem, 5 maart 1952) was voor de VVD wethouder en locoburgemeester in Amsterdam en burgemeester van Leeuwarden. Van 2018 tot 2020 was Dales landelijk voorzitter van de partij 50PLUS. Onder de verzameltitel ‘Rechtse privileges voor een linkse burgemeester’ schreef hij in 2022 en 2023 een reeks artikelen over de opmerkelijke handel en wandel van burgemeester Femke Halsema van Amsterdam.

Dales: “Zonder het me op dat moment te realiseren bleek het de opmaat naar een boek dat gaat over gedrag van mensen die op enig moment op het pluche belanden en met macht worden behangen. Toen die rode draad zichtbaar werd besloot ik de research te verbreden en te verdiepen, en een poging te doen antwoord te geven op de vraag: klopt het dat macht corrumpeert? Denk daarbij niet alleen aan grote corruptie of geweldsmisbruik, maar ook aan buitenissig gedrag, het verdraaien van de waarheid of ronduit liegen, het toeëigenen van voordelen of misbruik van faciliteiten. Daarbij dient de burgemeester van Amsterdam als case-study.” Dales’ spraakmakende bevindingen verschijnen in mei 2024 in het boek Het pluchevirus; wat burgemeester Halsema ons leert over de mores van de macht.

“Meneer van Amerongen: steek uw Annus Horribilis maar in een geheime opening waar de zon nooit schijnt!” (tevens Stamcafé)

Donderdag 28 december

Antisemitisme is het allerhoogste stadium van wokisme

Mooi interview met de Franse filosoof Alain Finkielkraut in de Neue Zürcher Zeitung van vandaag. Ik vat de kern even in eigen woorden samen: wokisme is het volledig in twijfel trekken van de westerse cultuur. Het is een achterdochtige en zelfs beschuldigende blik op ons gehele erfgoed. Het favoriete tijdverdrijf van het wokisme is het oordelen, in de vorm van een tribunaal, over een verleden dat racistisch, seksistisch, homofoob, enzovoort was. Er heerst een totale overgevoeligheid voor alles bij de woken, die alle mogelijke vormen van veronderstelde stigmatisering willen bestrijden.

De communistische ideologie werd op een bepaald moment met de werkelijkheid geconfronteerd in de vorm van de Sovjet-Unie en het maoïstische regime in China. Voor de woken bestaat zo'n realiteitscheck niet. Bovendien gaat het wokisme hand in hand met een demografische verandering in onze samenleving. Het wokisme associeert zich met het islamisme. Om deze reden kan het nog moeilijker worden deze ideologie van zich af te schudden. Na het bloedbad van 7 oktober lijkt het erop dat antisemitisme het hoogste stadium van wokisme is. Het wokisme reduceert genadeloos de complexiteit van menselijke constellaties tot de confrontatie van heersers en geregeerden, onderdrukkers en onderdrukten. Deze ideologie plaatst Israël in het kamp van de onderdrukkers. Dit gaat zo ver dat de staat volledig wordt gedelegitimeerd. Amerikaanse studentencollectieven omschrijven Israël vanaf het begin tot op de dag van vandaag als een koloniale onderneming. Het recht van Joden op dit land wordt betwist. Er wordt gehandeld alsof ze zich daar, in Palestina, hadden gevestigd, zoals de Duitsers in Namibië of de Fransen in Algerije. Vandaar de opkomst van de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’.

Metje Blaak (Almelo, 1949) zat in het volle leven, was woordvoerster van belangenorganisatie De Rode Draad en van Vakwerk, de vakbond voor prostituees, schrijft boeken en fotografeert.

Fatsoensrakker Halsema

Blaak: “Ik vind het afschuwelijk dat burgemeester Halsema een Eroscentrum bij de Zuidas wil laten verrijzen. Daar wil je niet dood gevonden worden, en ook niet levend. Wat een aggenebbisj afwerkplek, het is net zo erg als de Keileweg in Rotterdam, destijds. Die vrouwen moeten dan ‘s avonds na het werk naar huis en een stukje door dat niemandsland, dat spookgebied lopen. Levensgevaarlijk… Ik snap ook niet dat Halsema de boel maar niet op orde kan krijgen op de Wallen, met al die toeristen. De toeristen krijgen de schuld maar Halsema wil gewoon de Wallen kwijt. Het is pure fatsoensrakkerij.

Charles

De ellende begon al toen de gemeente al die panden opkocht van Charles Geerts. Die ken ik vrij goed, heb het er vaak met hem over gehad. Die heeft veel onroerend goed verkocht aan Lodewijk Asscher. Asscher was wethouder van Financiën en lanceerde met burgemeester Cohen en voorzitter Els Iping van stadsdeel Centrum het ‘Coalitieproject 1012’. Volgens dat plan moest een groot deel van het centrum gesaneerd worden. Bekende prostitutielocaties gingen verdwijnen en het Damrak en het Rokin moesten weer een sjieke rode loper van de stad worden, met hoogwaardige horeca. De Wallen werden ‘teruggeven’ aan de Amsterdammer, volgens de Stopera.

Nou, zei ik altijd: De Wallen zijn van de Amsterdammers. Wat nou teruggeven! De gemeente moet van de Wallen afblijven. Als alle prostitutie daar verdwijnt, of als er nog maar één straatje overblijft, komt er geen hond meer. Daar gaan ze enorm veel spijt van krijgen. In mijn tijd waren er wel achthonderd ramen en peeskamers. Misschien dat er nu nog iets van driehonderd zijn. Op de Geldersekade zit helemaal niks meer. Aan de grachten zit nog wat, en in de zijstraatjes, de Bloedstraat enzo. Op het Singel zijn ook nog wat ramen, maar dat is meer voor de lokale bevolking, daar is het ook een stukje rustiger.

Wethouder van Prostitutie

Ik zou dolgraag Wethouder van Prostitutie zijn in Amsterdam. Mijn eerste daad: poortjes maken op de Wallen en mensen vijf euro entree laten betalen. Als de bezoekers van de Wallen eventueel echt prostituees bezoeken, krijgen ze die vijf euro terug. Al die loerders moeten gewoon betalen en dat geld gaat naar een broodfonds voor de meiden. Die vrouwen máken Amsterdam, zitten de hele dag mooi te zijn voor het raam. In Düsseldorf hebben ze die poortjes geïntroduceerd en dat werkt prima. Ach, de gemeente Amsterdam heeft de meest vreemde streken uitgehaald met de sekswerkers. Eerst werden ze gepest, daarna moesten voor de hygiëne alle slipjes op 80 graden worden gewassen. Dat was natuurlijk gewoon treiteren. Vervolgens moesten de peeskamers om 4 uur sluiten, een heel gevaarlijk tijdstip voor de meiden. Toen moest alles rond het Oudekerksplein dicht.

Het einde nadert

Donderdag 21 december

Hoerneuken in een ambulance in Maastricht

Wat lees ik nou op de GeenStijl: leden van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben in anderhalf jaar tijd tonnen gedeclareerd. 100.000 euro aan privéchauffeurs, meer dan 150.000 euro voor tripjes naar het buitenland, autoritjes voor 1.647,89 euro en lekker in San Diego een dagje naar een of ander congres en dan een paar dagen betaald op het strand hangen.

Ik hoefde maar even naar de bakkes van bestuurslid Helen Mertens te kijken en toen snapte ik het meteen. Het is de kwaadaardige schickeria van Limburg ten voeten uit. Alleen in Limburg kwakken de kakmadammen hun tronie zo dramatisch dicht met plamuur, en nergens in Nederland wordt zoveel hairspray gebruikt als in Maastricht. Men vindt dat daar deftig, er bij lopen als een kommersjele sekswerkster in Caïro tijdens het bewind van koning Farouk, net zoals de mannen in Maastricht het deftig vinden om knickerbockers en Oostenrijkse jagershoedjes met veertjes te dragen (Pieter Menten droeg ze ook graag).

De PVV heeft gelukkig Kamervragen gesteld over deze schandalige uitvreterij en oplichterij door de Bende van Drie van Maastricht.