Geenstijl

Exclusieve fragmenten

De redactie van GeenStijl heeft enkele exclusieve fragmenten in handen gekregen van het nog te verschijnen onderzoek van Cultureel Bureau Hans Teeuwen naar de misstanden achter de schermen bij het NPO-programma Podium Witteman. In het licht van recente gebeurtenissen in de actualiteit, en daarbuiten, heeft een gediplomeerd klokkenluider de fragmenten met GeenStijl gedeeld. Het is nog niet bekend of en wanneer het volledige onderzoek, dat zich met name op presentator Paul Witteman richt, openbaar wordt gemaakt. Toch vinden wij van GeenStijl dat publicatie van deze fragmenten niet kan wachten. Wij wensen iedereen tijdens het lezen ervan veel sterkte.

Fragmenten uit een artikel waar ik maandenlang met hart en ziel aan heb gewerkt over Paul Witteman dat binnenkort uitkomt in óf de Ariadne óf Arts en Auto. Ik ben erg geschrokken, maar de waarheid doet ertoe.

“Ik was zeventien en dolgelukkig, maar ook bloednerveus om in het tv-programma Podium Witteman te mogen spelen met het kwartet van mijn vader. Tijdens de camerarepetitie sprak een productiemedewerker me aan met de vraag of ik even mee wilde komen naar het kantoor van ‘Paul’.

Hij bracht me naar een kamertje achter in de studio. Hij leidde me naar binnen en vertrok. Het kamertje was donker, maar ik hoorde iemand zwaar ademen. Plots ging het licht aan. Achter een groot eikenhouten bureau zat Paul Witteman, maar in niets leek hij op de vriendelijke man die ik kende van tv. Met een minachtende blik bekeek hij me van boven tot onder. Zwijgend en zwaar ademend.

Toen schreeuwde hij: ‘Waar haal jij het gore lef vandaan te denken dat je Bach kunt spelen!?'

Ik stond aan de grond genageld en kon geen woord uitbrengen. Hij stond op en toen pas zag ik dat hij geen broek droeg. Zijn toon veranderde: 'waar ben je wel goed in?'

Hij stond nu achter me en drukte zijn lichaam tegen me aan. Ik voelde zijn opwinding, ik huilde. 'Ik ben Paul fucking Witteman,' zei hij. 'Muziek is alles voor me, begrijp je dat?' Ik knikte. Hij opende de deur en wenste me succes. Die avond speelde ik zoals ik nog nooit gespeeld had. Met een passie die ik nog nooit gevoeld had.”

“Ik had in de uitzending een fragment gespeeld van een klarinetconcert van Wolfgang Amadeus Mozart. Het optreden was succesvol. Het was mijn eerste tv-optreden en ik was in de zevende hemel. Na afloop kwam Paul Witteman naar me toe en fluisterde in mijn oor: 'kun je even blijven hangen?' Dus ik wachtte, tot vrijwel iedereen uit de studio vertrokken was. Plots stond hij voor me. Zijn blik was totaal veranderd. 'Geef dat ding eens', snauwde hij. Ik wist niet wat hij bedoelde. 'Pardon?' Zei ik. 'Dat ding, die fluit van je.'

Ik begreep nu dat hij mijn klarinet bedoelde. Die klarinet die van mijn overgrootvader geweest is en doorgegeven aan mij, is niet alleen mijn dierbaarste bezit, het is mijn broodwinning. Aarzelend haalde ik hem tevoorschijn. 'Hup kom op.' Hij griste het uit mijn handen. 'Hier wachten,' zei hij op een bevelende toon. Ik keek hem na en zag hem zijn kantoor binnenlopen. Een half uur later kwam hij naar buiten. Hij was bezweet. Zonder iets te zeggen drukte hij mijn klarinet in mijn handen en liep weg. Verbijsterd bleef ik achter. Mijn klarinet voelde plakkerig en stonk. Het was mijn instrument niet meer. Ik weet dat het raar klinkt, maar het voelde alsof mijn meest persoonlijke bezit een trauma had opgelopen."

Medewerkers aan het programma Podium Witteman die anoniem wensen te blijven vertellen dat Paul een ongebruikelijke en zelfs ongezonde relatie had met muziekinstrumenten. Het was alsof hij alles wilde aanraken. Overal aan wilde ruiken en soms zelfs likken. Een celliste vertelt: ‘op het moment dat hij mijn instrument zag, verloor hij al zijn interesse voor mij als persoon. Mijn instinct vertelde mij dat ik deze man geen seconde alleen kon laten met mijn instrument.Ik denk dat er in al die jaren weinig instrumenten zijn geweest die niet door Paul betast zijn of op een oneigenlijke manier fysiek zijn besmeurd.'

Nog verontrustender zijn de verhalen over de zangeressen. Daar is namelijk het instrument een onderdeel van het lichaam. De pogingen van Paul Witteman om dichtbij dat instrument te komen, zijn onthutsend. En in het geval van het Oostenrijkse kinderkoor Wiener Sängerknaben zelfs onmenselijk. De liefde voor muziek van Paul Witteman wordt door niemand betwist, maar zijn pogingen om zich met de instrumenten als het ware te vereenzelvigen, hebben te vaak geleid tot mensonterende situaties.

Irma, de koffiejuffrouw die als een van de weinigen met naam genoemd mag worden, windt er geen doekjes om. 'Hij stopte alles in zijn mond en ook in zijn kont. Niemand mocht zijn kantoortje binnen. Maar ik heb vaak genoeg gehoord hoe het er daar binnen aan toeging. Huilen en dan weer lachen. En kreunen alsof hij aan het gewichtheffen was. Als hij dan naar buiten kwam, was het net alsof hij gevochten had. Ik dacht altijd maar, ach ik ben blij dat het geen mensen zijn of erger nog, kinderen, maar vreemd was het wel. Als het paste, ging het erin.'