IM — Gerrit Komrij, de Godfather van GeenStijl
Arthur van Amerongen over de Dichter des Vaderlands, die alweer tien jaar dood is
Mijn grote vriend Gerrit Komrij is aanstaande dinsdag 5 juli precies tien jaar dood en ik mis hem en zijn man Charles Hofman nog iedere dag. Voor het legioen reaguurders dat nog nooit heeft gehoord van de eerste Dichter des Vaderlands (of hem wellicht alleen maar kent van zijn reclamefilmpje in Salou), hier het gedicht dat kort na de moord op Pim Fortuyn in nota bene het NRC Handelsblad verscheen.
De zittende politicus
Hij heeft nog nooit gedanst. Hij kent zijn doel.
Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel
Zomaar een lach verschenen, maar die nacht,
Nadat de gek de nar had omgebracht,
Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret,
En maakte hij onbespied een pirouette.
Dank, dank, riep hij, het monster is geveld.
Hij oefende het woord 'geschokt' voor morgen
En sliep als twintig ossen kunnen slapen.
Straks is hij, voor de camera, vol zorgen.
Natuurlijk is hij zwaar tegen geweld.
Daar klinkt verdomd weer zijn belegen lied.
Hij loopt op straat, ondragelijk rechtschapen,
En ziet nog steeds het echte monster niet.
Zo erudiet als Gerrit was, zo heerlijk ordinair kon hij zijn, als een onvervalste Amsterdamse relnicht met een nuchter Achterhoeks hart. Hij hield van Zuid-Afrikaanse boerensmartlappen, in het Afrikaans, en alle mogelijke levensliederen. Op de presentatie in Winterswijk van De wording van Gerrit Komrij. Een biografisch portret, zong biograaf Arie Pos met zijn smartlappentrio Gebroeders Stoof twee favoriete gedichten van Gerrit: De zelfmoordenaar, van Piet Paaltjens en de meezinger Het moederhart.
Aanstaande dinsdag is er groot feest in het Komrijk in Vila Pouca da Beira vanwege de Portugese presentatie van de biografie en dat wordt dus drie dagen Wein, Mann und Gesang. Leonardo Hofman, de lievelingsneef van Charles en Gerrit, zal bij het zwembad Gerrit's greatest hits draaien, een playlist op basis van autobiografische teksten, platencollectie en Komrij's dansdj-activiteiten op feestje.
In september 2006 publiceerde ‘literair poptijdschrift’ Wah wah (jaargang 1, nr. 3) een interview van Peter Hoomans met Gerrit Komrij. Het was de eerste aflevering in de serie Sing, memory. ‘een autobiografie in liedjes – het geheugenalbum van Gerrit Komrij’. Komrij selecteerde een aantal liedjes als ‘memory samples’ en voorzag ze van biografisch commentaar.
‘De geselecteerde liedjes komen allemaal uit de vormende tijd, tussen mijn zeventiende en vijfentwintigste. De tijd, dat je veel dingen voor het eerst doet: voor het eerst alleen op vakantie, voor het eerst naar het buitenland, voor het eerst op eigen kamers, voor het eerst echt liefdesverdriet.’
The Shoop Shoop Song (It's in his Kiss) – Betty Everett (1964)
Dit lied hoort bij een schuchtere, naïeve tijd. Ik luisterde het voor het eerst op mijn eerste studentenkamer in Amsterdam, die uitkeek op het Leidsebosje. Ik stapte niet zomaar op iemand af, wist ook helemaal niet hoe dat ging of moest. Evengoed duurde menig verliefdheid niet langer dan één dag, tot het moment dat ik weer iemand anders zag. Het gaat ook niet over iemand in het bijzonder - het lied gaat over dé boy. Een ideaalbeeld. Ik beleefde zwakke momenten als ik dit liedje mee ging zingen.
Take Me in Your Arms (Rock Me A Little While) – Kim Weston (1965)
Hetzelfde gezwijmel. Ook zo’n lied van overgave, hè. Ik heb een eeuwig verlangen naar totale overgave, die je vanwege schuchterheid en verlegenheid nooit meemaakt. Ik word ook nooit echt dronken. Wat ik ook probeerde, het deel van je persoonlijkheid dat jezelf observeert raakte ik nooit kwijt. En ik wilde dolgraag van die instantie af, zodat je tenminste niet meer jezelf in de weg zat. Dat soort verlangen naar helemaal niets meer zijn behalve aanbidder en slachtoffer, opgelost te worden in iemand anders, komt altijd sterk naar boven dankzij Take me in your arms. En laten we eerlijk zijn: dat moest natuurlijk gebeuren in de armen van een grote, Nubische neger.
Don't Let the Sun Catch You Crying – Gerry & the Pacemakers (1964)
In mijn eerste studiejaar was er de opkomst van al die jongensgroepen. Gary & the Pacemakers, Herman’s Hermits, je had ook een groepje dat The Beatles heette. Het was nog helemaal de vraag wie de beroemdste zou worden; of het überhaupt geen eendagsvliegen waren. We waren toch wel erg blij dat we van Pat Boone en Cliff Richard af waren. De Merseybeat, dat was anders, het was nieuw en het was ook ontzettend erotisch. Ik kocht tijdschriften waar die jongens allemaal in stonden en die bekeek ik dan op mijn kamertje alsof het pin-upgirls waren. Je dacht bij die muziek echt aan de makers: wie van de vier bandleden het leukste was, wie het opwindendst. Of jouw lievelingshoofd wel aan het zingen was. Al die andere nummers die ik heb geselecteerd, houden niet over. Maar als ik dit lied hoor, vind ik het oprecht mooi. Ook vanwege de tekst. Als je sentimenteel bent of huilen moet, is dat je eigen zaak. Niet iets om mee te koop te lopen; .dat heb ik bij het schrijven ook altijd voor ogen gehad.
Anyone Who Had a Heart – Dionne Warwick (1964)
Bij Anna Blaman had ik eens gelezen dat alle flikkers op suède schoenen liepen, maar toen ik daar eenmaal in Amsterdam op begon te letten, bleek de halve stad op suède schoenen te lopen. Het duurde maanden voor ik begreep, dat er ook nichtententen waren. Om half elf ’s avonds was Amsterdam uitgestorven. Schoorvoetend kwam om elf uur dan dat soort volk op straat. En dan was het elke avond dezelfde route. Van Incognito naar Moortjes El Dorado, zal ik maar zeggen. Het was een netwerk in de stad. Al die liedjes uit de nichtententen die zitten ook nog wel in mijn hoofd. Vooral, wat ik ook nog altijd meebrul mocht ik het horen Anyone who had a heart van Dionne Warwick. En Guantanamera, natuurlijk. Die werden daar iedere avond, terwijl iedereen dicht tegen elkaar aanstond, gedraaid en meegezongen. De nummers doen mij denken aan een seksuele onderwereld; een soort clandestiene wereld, die toen bestond.
It's Only Twenty-Four Hours from Tulsa – Gene Pitney (1963)
De Rozengracht. Vier uur ’s nachts. Ik ben op weg naar mijn kamertje in de Jordaan. Na een nacht vol vreemde verlokkingen en onbekende horizonten van het uitgaansleven, ben ik alleen op weg naar huis. Dat gebeurde ook wel eens. En als dat gebeurde zong ik dit lied voor me uit, lopend. ‘Oh, I was only 24 hours from Tulsa / ah, only one day away from your arms’.
Love Me Do – The Beatles (1962)
Na een jaar studeren ben ik naar Kreta vertrokken. Daar zag ik A hard day’s night. Toen ik de film uitliep als Amsterdammer tussen de Kretenzer boerenjongens, dacht ik: zien jullie niet dat ik eigenlijk net uit die film ben gestapt? Ik identificeerde me met wat ik had gezien; niet met The Beatles, maar toch wel degelijk als iemand die eraan mee had gewerkt, zo voelde ik dat. Ik was op Kreta met een Nederlands meisje en dat is allemaal heel slecht afgelopen. Op de heenweg gingen we liftend door Joegoslavië. We hadden een klein platenspelertje op batterijen bij ons. Zodra we weer langs de kant van de weg stonden, kwam er een fles wijn bij en dan steeds maar weer Love me do. Ik herinner me dat toen het na een half jaar uit was, en ik bepaalde dagen snikkend doorbracht, ik Love me do aan een stuk door heb gedraaid. Nog steeds is Love me do een nummer dat kan ik niet... als ik het draai dan houd ik het niet droog. Dan begin ik nog steeds te snikken, door de herinnering aan het verdriet dat ik toen had. Daar zat ik dan, ver van huis, aan het strand, geen geld, twee verschillende schoenen, met een pick-upje waarvan de batterijen leeg waren door Love me do."
Save The Last Dance for Me – The Drifters (1960)
Voor ik naar Kreta was vertrokken, had ik mijn vriend Charles al ontmoet in ’t Koffiekeldertje in de Utrechtsestraat. Zodra ik terug was, heb ik hem weer opgezocht. Het weerzien was wederom in de Utrechtsestraat. Ik herinner mij verpletterende stilte. Toen we diezelfde avond voor het eerst weer uitgingen, hebben we het toen al nostalgische verzoeknummer Save the last dance for me aangevraagd. Het is de plaat waarop we eh... de first kiss zal ik maar zeggen; waarop we elkaar voor het eerst in de ogen hebben gekeken. Ik heb wel een zwak voor het plaatje, maar het is niet bepaald hogere muziek. (neuriet) Tata. Tata-da-da-da, Save the last dance for me, tu-tu-tu-du-du-du. Ja, dat zetten we nog wel eens op als we 25, 30 of 35 jaar bij elkaar zijn. En het is steeds hilarischer.
I Cover the Waterfront – Billie Holiday (1944)
Jazz, daar hield ik helemaal niet van. Ik vond het allemaal van zo’n bloedige ernst. Je mocht niet door de muziek heen praten, je mocht er niet over lachen, je zei natuurlijk altijd de namen verkeerd. Het was heel sektarisch. De uitzondering was Billie Holiday. De vader van Charles was kunstschilder. Op ateliers waren altijd wel feesten, dus ik kwam er geregeld. Daar had je dan wat oudere kunstenaars van 35, 40, die helemaal nat van binnen en van buiten waren. Verlopen types, aan de drank, die alles van het leven wisten. Billie Holiday definieert een levensgevoel: je vasthouden aan dronkenschap, terwijl je op je laatste krachten loopt. In de echte alcoholistencafés in de Pijp, waar de clientèle de koffer met laatste bezittingen afgaf aan de vrouw achter de toog om vervolgens de hele dag jenevertjes te gaan zitten drinken, kon je ook Billie Holiday horen. Daar zaten ze dan, met het vaste voornemen nooit meer buiten te komen.
Tip Toe thru' The Tulips – Tiny Tim (1968)
Later in de jaren zestig ben ik mijn interesse verloren in de actuele popmuziek. Iedereen die iets ouder wordt, zal merken dat je eigen popmuziek mee-veroudert. Ik wilde ook niets te maken hebben met de opkomst van dat Indiase stuff-gedoe en andere drugs die hun intrede deden. Wel had ik af en toe nog een voorkeur voor figuren als Tiny Tim. Een hele rare jongen met een ukelele, die met een hele hoge falsetstem zong. Hij was ook wel een popidool in die tijd, maar ik vond vooral zijn excentriciteit erg leuk. Tiny Tim is voor mij eigenlijk de laatste vrolijke noot geweest in de popervaring van de jaren vijftig en zestig.
En dan nu exclusief voor GeenStijl:
Gerrit’s greatest hits – playlist op basis van autobiografische teksten, platencollectie en dansdj-activiteiten op feestjes
Reaguursels
InloggenZou Komrij GS niet wat rechts vinden? Ik dacht dat hij meestal in wat meer centrale, zo niet zelfs wat linksige, kwaliteitsmedia publiceerde.
Ach, www.geenstijl.nl/46346/gerrit_komrij_...
Om dat gedicht nog eens te lezen, vond ik wel fijn.
Iedereen is gangster, totdat Amalia Rodrigues begint te zingen. Wàt een stem! Echt een musicienne.
Ik heb de heer Komrij een paar keer mogen ontmoeten tussen 2000 en 2005. Bijzonder aimabele man.
Die zwart-wit foto bovenaan dit topic - Gerrit Komrij met "het fluwelen prijsdier" Charles Hofman - is illustratief voor de broeierige tijd die ikzelf meemaakte toen. Hopeloos verliefd op Hans, die in een parallel-klas van mijn school zat; een blond hemellichaam dat zich niet realiseerde hoe mooi hij was. Ik schreef aan Hans gewijde gedichten met potlood op het behang van mijn jongenskamer, met visnetten aan de muur, en posters van de Beatles en de Stones - en eentje van Brigitte Bardot, om de schone schijn op te houden.
Die gedichten gumde ik steeds uit, meteen nadat ik ze had geschreven; niemand mocht van mijn brandende hartstochten voor Hans weten, Hans zélf al helemaal niet - want Hans viel op meisjes.
Het belangrijkste voor mij was het besef dat die gedichten in elk geval geschréven waren. Ook al waren ze niet meer zichtbaar.
Tussen mijn twaalfde en mijn achttiende waren Hans & ik onafscheidelijk. We waren geestverwanten, gingen met elkaar op vakantie naar de Ardennen, uren lang wandelen door de bossen en eindeloos met elkaar filosoferen.
We deelden alles, Behalve dat éne. Maar zelden heb ik van een vriendschap zó genoten.
Na ons beider eindexamen scheidden zich onze wegen; ik heb hem daarna nooit meer ontmoet.
Aan Hans moest ik meteen denken toen ik jaren later voor het eerst de tekst zag op het toen net ingewijde homo-monument in Amsterdam, een dichtregel van de homoseksuele schrijver Jacob Israël de Haan:
'Naar Vriendschap Zulk Een Mateloos Verlangen'.
Ja... toen waren Homo's nog gewoon Homo's.
Een knappe, bevlogen kerel, Komrij, een monument. Nam geen blad voor de mond. Kom daar nu maar eens om.
Is U leraar
Nederlandsch
Op het
lBo
Ofzo..
Komrij durfde de linkse elite als eerste tegen te spreken, en hoe ! Hij was ook fan van Geen Stijl. Lees eens iets van hem !
Wat Henri zegt.
Dat gedicht over Pim is zo raak.En wat een mooie liedjes zijn er toch gemaakt in mijn jeugdjaren.Met name 'Make me Smile' van Steve Harley&Cockney Rebel heeft een speciaal plaatsje in mijn hart.
Het kortste gedicht van Komrij dat ik kon vinden (let op het rijm).
Een kamperui
'Je bent te bemoeizuchtig,' zei
Hij mij, en ik beaamde dat,
Heel mak.
Maar zelf was hij nieuwsgierig! Hij
Liep alsmaar met een sleutelgat
Op zak.
Eén van de onvergetelijkste columns - althans wat mij betreft - uit Komrij's rubriek 'Een en Ander' in NRC Handelsblad (!), was die over de "onwelriekende gleuvenbrigade" van de feministen. Als een columnist het heden ten dage zou wagen om in een landelijke courant een dergelijke column te schrijven (als die überhaupt niet al bij voorbaat werd tegengehouden door een hoofdredactie), dan zou hij daags erna het volledige kwets-leger over zich heen krijgen (inclusief doodsbedreigingen en taarten met poep & kots erin) van respectievelijk de MeToo-beweging, Het COC, en de hele optocht aan feministische en gender-organisaties in Nederland, alsmede de krijswijven van 'Woke'.
Kortom: lees en proest. En huiver achteraf wanneer u zich realiseert wat er inmiddels, na zulk een korte tijd al, niet meer mogelijk - of zelfs strafbaar is, of op zijn minst gecriminaliseerd wordt.
www.janwillemswane.nl/wp-content/uploa...
Gerrit Kwamreed
Wat een heerlijke muzieklijst. Mijn hele leven komt langs. Van single naar LP, naar tape recorder, naar cassette deck, naar DAT recorder en tot slot naar mp3 en flac. En alles staat nog hier en wordt deels nog gebruikt.
Reve, Komrij, Frederik Hermans, werd vroeger op de boekenlijst gezet. Das war einmahl..... Bestaat de boekenlijst tegenwoordig nog wel op de middelbare scholen?
Het moeilijke van dichten is het vinden van een opening.
Rijmelarij
Is zo moeilijk nog niet
Een woord erbij
En dan past het precies.
4-6-4-6
@Ruimedenker | 02-07-22 | 20:30 |:
"Zuinigheid met vlijt", zei de Arabier en hij gebruikte zijn vrouw aan beide kanten.
@Juffrouw op de fiets | 02-07-22 | 20:47:
Ja, hallo!
Rekenen met woorden. Maak ff nog moeilijker!
Eigenlijk probeerde ik grappig te zijn…. dichten ——> opening..
Nou ja, laat maar.
Lekker surfweertje vandaag :-]
@Peter Emile | 02-07-22 | 21:02:
Het ruimt niet, maar het dicht wel.
@Ruimedenker | 02-07-22 | 21:10: Ik had hem door hoor Ruime. Fijn surfweertje inderdaad! Wanneer gaan we weer eens drankje doen? Stap zo op de fiets hoor!
@Juffrouw op de fiets | 02-07-22 | 21:24:
Binnenkort vakantie, dus dat moeten we zeker doen.
Gezellig.
Vandaag wordt niks… heb ‘m nog zitten van vanacht.
We houden contact :-)
@Ruimedenker | 02-07-22 | 21:33: Doen we! Hier morgen feestje van jongste die 18 is geworden, eerst surfen met de jongens en dan bier en bbq. Dus vandaag ook vroeg erin ter voorbereiding ;) Zomer duurt nog lang, komt wel!
@Ruimedenker | 02-07-22 | 21:11: Aha, die is van Jantje zijn rijmpje "Steek je vinger in je kont!"
Het leven is mooi,
maar val niet ten prooi,
aan geflikflooi van een ooi.
Komrij had messcherpe columns in NRC Handelsblad toen dat nog een goede krant was.
Mooie uitvoering van Gimme Shelter van de Stones. Voor de liefhebbers: vanavond vanaf 22:30 een serie TV-uitzendingen op BBC2 over de Stones.
Geweldig!
Top werk weer! Ga het nog tig keer herlezen.
Boomers aller panelen verzamelen!
Jezus Kristus, schudt daar iemand het hele YouTube playlist leeg in een topic. De temperatuur van mijn CPU en ingewanden is inmiddels opgelopen tot 68 graden.
En persoonlijk vind ik homo's nogal oversekste mannetjes, wil niet zeggen dat ik anti-homo ben, zoals moslims, want ik begrijp dat ze zo zijn geboren met die gesteldheid. En ze kunnen vaak goed buiten the box denken (daardoor?) zoals Turing, Oscar Wilde, etc.
Mannen zijn gewoon oversekste mannetjes, en homo's plukken daar gewoon vruchten van.
The dandy, waar Oscar WIlde het boegbeeld van was, was natuurlijk een reactie op het Engels Victoriaanse puritanisme waar die kleine geile Victoria in verviel na de dood van haar man Albert. Die dwerg was volledig geschift en het hele land volgde haar. Als je het nu bekijkt dan denk je mijn god wat een valse puriteinse onzin. Geen wonder dat je uitwassen kreeg. Haar zoon Edward had in Parijs een appartement met een mechanische beweegbare sexstoel. Dude was volledig verknipt. Ah joh. Met zo'n ma.
Zelfde zie je nu met de huidige koningin. Verknipte zoon Charles en die andere mafkees Andrew. Archaïsche inteelt.
Top topic...
Mooi dat sentiment en de liefde van Arthur voor Gerrit Komrij. Hij was geloof ik eerder in Portugal dan Arthur en een "trailblazer?" Koester de mooie herinneringen Arthur, daar gaat het om maar kijk wel vooruit. ;-)
Nog geen GS cafe maar relaxed Portugal nummer.
Wave - Oscar Peterson
www.youtube.com/watch?v=RSDQPWgyMFI
Ella Fitzgerald & Louis Armstrong - 1957
Als je deze muziek hoort dan klinkt het alsof de wereld nog heel is.
Ja sweet memories ;) www.youtube.com/watch?v=WgyPBccZKcI
Hm, rijmschema AA BB CC DEFED GHG. Verrassende keuze maar strategisch gezien welzeker te verdedigen.
Mooi gebruik ook van anaclasis in de derde regel.
Kijk naar het boek uit . Komrij gedichten heb ik niet zo begrepen maar zijn verhalen des te meer. Hoe hij de "dingen" waarnam is toch vrij uniek te noemen. Overigens die klerk Melkert zie ik weer steeds vaker ergens opdoemen .
Melkert was ook de eerste waar ik aan dacht na het lezen van het gedicht. En Pim lekker zuigen: meneer Melkert, u moet echt een beetje vrolijker kijken, hoor. Die kop van Melkert vergeet ik nooit meer.
Kok
Schitterend gedicht.
Wie heeft er nog helemaal nooit een poging gedaan om de Sirtaki te doen en waarom niet?
Ik vond Komrij vaak nogal flauw. Zo'n uitdrukking als 'de treurbuis' voor de tv is weinig origineel. Ik sla Reve qua humor veel hoger aan.
Zowaar ben ik het met je eens.
Een begaafd dichter en messcherpe schrijver. "Ondragelijk welschapen", twee worden die perfect dat stelletje huichelaars omschrijven.
Als jong baasje, jaren '70, begreep ik hem niet maar naarmate ik opgroeide werd ik meer en meer fan van hem. Inderdaad messcherp, rebel, geen dogma's en onconventioneel. Voor mij zijn hij, Bomans en WF Hermans de grote helden. En voor de lichtere zelfspot toon Jan Cremer.
@Basil Fawlty | 02-07-22 | 19:27: WFH met afstand!
@Roos | 02-07-22 | 19:29:
Laatst werd hier Hermans door een waarde reaguurder aangehaald en ik dacht wat zou Hermans van deze rommel hebben gemaakt? Waarschijnlijk gehakt. Zelfde categorie als GBJ Hilterman. Mensen met een zeer scherpe visie en vol erin gaan. Helaas hebben we die niet meer. ja bepaalde reaguurders maar op een uitzondering na (bijvoorbeeld Syp Wynia) geen echte goede professionele journalisten meer.
Eens, en het gedicht na de moord op Fortuyn is mooi in zijn scherpte en ingehouden woede.
@Basil Fawlty | 02-07-22 | 19:33: de woke-beweging had hij ongetwijfeld neergesabeld. Dat had hem vast hoon opgeleverd, zijnde een " witte bevoorrechte heteroseksuele man".
Ik ben ook benieuwd welke positie hij in het slavernijnarratief had ingenomen.
Destijds reisde hij naar Zuid Afrika, wat hem door tout deug-Nederland werd verweten en werd hij een tijdje gecanceld.
Daarom voelde hij toen al weerstand tegen Nederland zoals wij die nu ook voelen.
Overigens was het grotesk dat juist hem werd verweten te heulen met apartheid , terwijl hij notabene met een Surinaamse was getrouwd.
Nooit de hype rondom Komrij begrepen. Ik denk ook niet dat hij nog wordt gelezen, want gewoon niet goed en origineel genoeg.
Uiteraard
@Après toi | 02-07-22 | 19:49:
Tuurlijk Kuifje, verbaast mij niet, want hij valt buiten je tunnelvisie. verder prima., doe ik niet moeilijk over maar zat al te wachten op je antwoord en je stelde iig niet teleur. Hap.
@Basil Fawlty | 02-07-22 | 19:52: Kwestie van smaak, mijn beste. Maar jij wilt vooral een echokamer, waar iedereen het met je eens is.
@Après toi | 02-07-22 | 19:58:
Nee. Komrij stapte buiten die conventionele echokamer in die tijd net zoals Reve (ezelproces). Jij zit er nog in als VVD fan. Jij weet het en ik weet het.
@Basil Fawlty | 02-07-22 | 20:01: Reve en Hermans hadden talent, daar heb ik Komrij nooit op kunnen betrappen.
@Après toi | 02-07-22 | 20:04:
Dat mag je vinden. Maar puur en alleen dan op zijn schrijverstalenten. Ik vond hem goed en daarnaast ook zijn toen onconventionele levensopvatting met natuurlijk matroos Vos.
@Roos | 02-07-22 | 19:46:
Idd die Zuid Afrika reis. Heel links Nederlands zat schuimbekkend op de kast. Niet vanwege de inhoud maar puur voor het feit dat hij ernaartoe reisde en heel links Nederland likte de hielen van het ANC. En die bleken achteraf zo radicaal te zijn als de neten maar toen hoorde je links niet meer want hun deugkaravaan was toen al verder getrokken, zoals altijd. Grote bek maar verantwoordelijkheid nemen doen ze niet.
Mooi eerbetoon, beetje veel liedjes.
‘Hier ligt Gerrit Komrij, ik denk dat ik omrij.’
Gna. Met jouw permissie spring ik even achterop.
Mooi, en Mickey: ladies first dus ik loop wel naar de kroeg, Zie je straks.
Grafschriften, mooi hoor. Heb er voor mezelf ook eentje verzonnen maar is hopelijk voorlopig niet nodig. Deze van Cees Buddingh zal ik je niet onthouden:
‘Hier ligt Gijs van Amerongen,
in de grond geen kwaaie jongen.’
@Basil Fawlty | 02-07-22 | 19:21:
Ever the gentleman. Tot straks!
@Juffrouw op de fiets | 02-07-22 | 19:26: Ik ook.
Wat gij nu zyt was ik voor dezen
wat ik nu ben
zult gij dra wezen.
@ChalinaRosa | 02-07-22 | 19:53: Hier ligt ChalinaRosa, men denkt poëzie maar ik hield meer van proza.
@Juffrouw op de fiets | 02-07-22 | 20:13: Haha, mooi Juff.
Er mist een liedje.
www.youtube.com/watch?v=U8b88US-6ts&a...
Heel veel van toepassing.
En deze waarschijnlijk ook.
www.youtube.com/watch?v=v0KpfrJE4zw&a...
Eredoctoraat verleend aan Gerrit Komrij Universiteit Leiden, 8 februari 2000.
Kom daar nu maar om....
Ik kan me heel veel van de muziek absoluut vinden. Alleen niet in die vreselijke nummers van Queen en Eurythmics.
A boy named Sue, da's nu zo normaal, daar zou je geen liedje meer aan weiden.
Ach ja, Gerrit. Ik zie hem nog binnenkomen, verlegen snotaap dat hij was. Gelachen dat we hebben. Man man man.
Gerrit Kromrijm.
REAGEER OOK