Soep van de Week

Een van mijn charmantste verslavingen is koffie. Voor de reaguurders die mij maar een truttige kastnicht vinden: ik maak mijn espresso met een Sage the Oracle Touch, en dan weten de coffeeholics en de queerspotters genoeg. Wat de bonen betreft ben ik nog volop aan het experimenteren. Normaliter rooster ik blanke bonen gewoon in de koekenpan en maal ik ze handmatig, maar dat staat mijn bomvolle agenda niet langer toe. Nu betrek ik mijn bonen van het schattige familiebedrijf A Flor da Selva in Lissabon. Ik drink mijn koffie gewoon uit een glas van IKEA, dus zo’n trut ben ik nou ook weer niet. Bovendien heb ik altijd last van trillende handjes, dus een duur koffieservies sneuvelt onmiddellijk in de afwas. Van mijn ma erfde ik een dozijn koffiekoppen (voor de kenner: Wedgwood Shagreen Jade), maar die zooi brak al toen ik de serviesdoos opende. Het liefst drink ik koffie vanwege mijn bibberitis uit een onverwoestbare tuimelbeker, maar het plastic combineert niet zo lekker met mijn goddelijke brouwsel.

Overigens kocht ik ooit in de koffiedriehoek van Colombia voor een habbekrats een vintage Victoria Arduino Venus en heb die zorgvuldig ingepakt en naar het postkantoor in Armenia gebracht. Het juweel is helaas nooit aangekomen (vermoedelijk zijn de snuffelhondjes er niet in gestonken of heeft een iemand van de douane in Colombia of in Portugal het kunstwerk gejat).

Ik sta altijd voor het krieken van de dag op en binge dan 6 koppen koffie om aan mijn cafeïnetax te komen. Zulks is goed voor de stoelgang en ik bak dan ook meteen een joekel van een dampende bolus. Aan obstipatie zal ik niet doodgaan, dat is een van de weinige zekerheden in mijn leven.

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik wilde eigenlijk openen met Keir Starmer, een zo mogelijk nog engere griezel dan Jeremy Corbyn, maar toen zag ik deze hilarische twiet.

Een brandweerpersoon van de saffische (moeilijk woord voor potteus) beginselen geeft voor de camera toe dat ze met haar 150 kilo te vet is om een kat uit te een boom te halen of om op een ladder tegen een fikkend huis te kunnen klimmen, laat staan dat ze iemand op haar rug kan dragen. Deze juffrouw is overigens niet zomaar een een brandweerpersoon, want Kristine Larson is de first black lesbian Equity Bureau Chief van de Los Angeles Fire Department en verdient $399,000 per jaar. De LAFD heeft nog twee Kristina’s en laten die nou ook lesbisch zijn (maar van wit): Kristina Crowley is First LGBTQ Fire Chief LAFD ($439,722 per jaar) en Kristina Kepner is First Lesbian Assistant Chief LAFD ($264,468 per jaar).

En het wordt nog beter: een man zou Larson ze nooit en te nimmer redden (wat ze dus niet kan omdat ze aan morbide obesitas lijdt), omdat het zijn eigen schuld is dat hij zich in dat fikkende huis bevindt. Burn and roast, white male chauvinist pig!

Ik vraag me af of ze Bill Cosby, Dave Chappelle, O.J. Simpson, Eddie Murphy, Sean 'Diddy' Combs of R. Kelly wel van de vuurdood zou willen redden, in puur hypothetische zin, maar misschien redt ze alleen maar homofiele mannen van kleur, wederom in puur hypothetische zin want zelfs de gang van het digitale menubord van een willekeurige fastfoodketen naar de counter waar haar bestelling wacht, is voor haar al levensgevaarlijk.

StamCafé

De trouwe lezer weet dat ik wars ben van piskijkers, strontlezers, tasseografen, slangenolieverkopers, sterrenwichelaars, auguren en andere kermisklanten. De laatste keer dat ik mij de toekomst heb laten voorspellen, was in 1985 in de brousse van Bosnië. Op de jaarlijkse zigeunermarkt stond tussen de paarden, het schroot en de tweedehands auto’s een goor tentje met daarin een stokoude zigeunerin. Het tandeloze besje zat achter een vunzig tafeltje met tarotkaarten en volgens mij was er ook nog een glazen bol, maar dat kan verdichting zijn (wie waren Alzheimer en Korsakov ook al weer?).

De goede vrouw begon mijn hand te lezen - dat was het goedkoopst en volgens mij het minst onbetrouwbare consult - en na 5 minuten slaakte zij een ijselijke kreet want ik zou zeer spoedig getroffen worden door een vreselijke ziekte, dat maakte ik althans op uit haar spastische gebaren naar mijn broze lijf. En inderdaad: drie dagen later bleek ik een hele smerige gonorroe te hebben opgelopen bij haar dochter, die tippelde tussen het oud ijzer, de knollen en de roestige barrels.

Ik moest aan de Bosnische ciganin en haar hoerige dochter denken toen ik van de week Rob de Wijk’s voorspellingen voor 2025 las. Decennialang whiskymisbruik hebben bij de Profeet van Clingendael meer sporen op zijn bakkes achtergelaten dan bij Bonnie St. Claire en Shane MacGowan samen. Alcohol maakt meer stuk dan je denkt en dat blijkt uit deze natte hersenscheet:

Wordt Tuur nou zuur?

Eerlijk gezegd was ik een beetje van slag toen ik de ongekend felle reacties onder mijn respectvolle lijkrede voor Peter Klashorst (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) las. Het argumentum ad hominem betrof vooral mij en niet de dode kunstenaar. Ene Harvey Terhorst schreef op mijn Supstek-wandje naar aanleiding van de necrologie:

Arthur, ik denk dat jij de jaren 80 te veel romantiseert, jij was alleen bezig om je geld bij elkaar te hosselen om je bruin te scoren. Ik kan me niet herinneren dat ik jou ooit in de Mazzo heb gezien, je doet veel aan name dropping en je behoorde niet echt bij de scene die je beschrijft. Misschien wilde je dat wel, maar je was een junkie.

Maar de crux van mijn essayette was vooral een nostalgische terugblik op de jaren tachtig en nergens in het stuk pretendeerde ik net zo’n rouwdouwer te zijn geweest als Klashorst. Het doet dan ook pijn dat Harvey mij afserveert als een verslaafd muurbloempje in de Mazzo, de stille jongen uit Ede die nooit werd opgemerkt. Ach, wie kent die intens droevige scène uit Happiness (van Todd Solondz) niet: een klerk die al een eeuwigheid op de telephone sales werkte, blijkt te zijn overleden en een lieve empathische medewerkster, een van de drie zussen in de film, vertelt verschrikt dat haar collega dood is. Blijkt niemand in de kantoortuin te weten over wie zij het heeft. Ik ben dus die nobody die niemand ooit heeft opgemerkt in het door mij zo geromantiseerde Amsterdam van de jaren tachtig. Godverdomme. Je suis Donnie Darko.

Soep van de Week & tevens StamCafé

Twee berichten vielen mij de afgelopen week op: het vertrek van Marcel Möring bij De Bezig Bij omdat een redacteur het woord neger uit zijn nieuwe boek wilde schrappen, en het contract dat Sylvana Simons tekende bij de Arbeiderspers. De AP gaat haar memoires uitgeven. Sebes & Bisseling verkocht de rechten na een grote veiling aan De Arbeiderspers. Over literair agent Paul Sebes heb ik nog een leuke anekdote: het manuscript Alleen maar Nette Mensen van Robert Vuijsje, de zoon van mijn goede vriend Bertus die in het Rosa Spier te Laren resideert, werd door maar liefst tien uitgeverijen geweigerd omdat de kwaliteit van het schrijfsel unaniem abominabel werd gevonden. Ook mijn toenmalige uitgever bij Nijgh & Van Ditmar, Vic van de Reijt, vond het drie keer niks. Vuijsje stapte wanhopig naar Sebes en die verkocht het manuscript via de achterdeur uiteindelijk toch aan Nijgh, tot leedwezen van oom Vic. Ome Paul is bepaald niet goedkoop en over de rug van die arme Vuijsje heeft hij een mooi autootje kunnen kopen. Robert Vuijsje is overigens gespecialiseerd in personen van kleur, beroepsmatig en privé, en daarmee kom ik bij Sylvana Simons terecht want zij heeft de semantische discussie over het gebruik van “neger” op de kaart gezet. Het keerpunt in haar carrière - die volledig in het slop was geraakt - kwam na de uit de context gerukte opmerking van Martin Šimek in DWDD, over zwartjes. Daarvoor kende ik Sylvana eigenlijk alleen als paaldanseres in de IT (waar ik graag mocht komen), als TV Makelaar en van de uitspraak 'Als je op zwarte mannen valt, heb je een probleem.' Zwarte mannen zouden volgens Sylvana onbetrouwbaar zijn en zelfs gewelddadig, en daarom had ze meer vertrouwen in oude blanke rijke mannen. Ik vrees dat de sympathieke Martin Šimek het startsein heeft gegeven voor de politieke loopbaan van Sylvana, met alle gevolgen van dien. Iris, de vrouw van Šimek, is van kleur en ik heb Martin nog nooit iets raars horen zeggen over ras en wat dies meer zij. Integendeel, hij is een van de alleraardigste mensen die ik ken. We waren collega’s bij de Groene Amsterdammer en bij de RVU. Onder het pseudoniem AnoNe (de Tsjechische woorden voor ja en nee aan elkaar) tekende hij cartoons voor de Groene. Kort voor de allerlaatste deadline op dinsdag, kwam hij binnen gestommeld in het hok van hoofdredacteur Martin van Amerongen en riep hij keihard: Maaartien, Maartien (Tsjechen kunnen de a niet normaal uitspreken, ik werd Aaaartoer genoemd), iek heb nog geen onderwerp. Van Amerongen bedacht dan ter plekke een onderwerp en de andere Martin ging dan als een gek tekenen. Dat waren mooie tijden, want de hoofdredacteur had altijd een fles vuurwater binnen bereik, draaide de hele dag Bach en rookte onafgebroken lekkere sigaartjes.

Tevens StamCafé

Komkommertijd, denkt de reaguurder: influencer Tuur schrijft een luchtig wijvenepistel over drastisch afvallen. De Aaf en de Dirty Debby van GeenStijl. Straks gaat hij ook nog de Satisfyer testen voor GS, en de prostaatmelkmachine.

Neen, niets van dat alles!

Mijn intellectuele alter ego plaatste van de week al een relevante en vooral loodzware polemiek over het Marokkanendrama op de site van HP/De Tijd en de boog kan niet altijd gespannen zijn, vandaar deze lifestyle-essayette.

Bovendien gaat (morbide) obesitas iedereen aan, en met name reaguurders die de hele dag en nacht cola slurpen, al dan niet met een tic, en popcorn & pringles vreten achter hun computer.

Toen ik in een vorige soep tussen neus en lippen schreef dat ik een personal trainer heb en keihard aan het sonjabakkeren ben in de sportschool, reageerde een lezer vol ongeloof. Een andere suggereerde vilein dat ik aan de ozempic zit, de zombiedope voor vetzakken. Aan mijn lijf geen polonaise en de enige troep die ik bij tijd en wijlen slik, is paracetamol. En een paar keer per maand, hoogstens drie, rook ik voor de gezelligheid een pijpje krek met de verschoppelingen van Olhão, zoals staat vermeld in het diepte-interview dat kompaan Wierd Duk met mij deed voor de Telegraaf, en dan is het dus waar.

 “Wolla, erger dan inquisitie in Spanje”.

Er was natuurlijk ook goed nieuws de afgelopen week, want notabene de staatsomroep meldde dat er een uittocht van mohammedanen gaat plaatsvinden. De belangrijkste reden is dat ze in Nederland niet langer openlijk hun islamitische geloof kunnen belijden en naar veiligere oorden moeten vluchten, net als ooit de joden van het Iberische Schiereiland, de Hugenoten en de Mennonieten dat deden. Dit zal, aldus de NOS, leiden tot een braindrain en een human capital flight die slechts te vergelijken is met die van de exodus van joden in Duitsland naar de Verenigde Staten in de jaren dertig.

De NOS: Tijdens besloten netwerkbijeenkomsten spreekt Nourdin El Ouali, voorzitter van de Stichting Islamitische Organisaties Rijnmond met verschillende moslims die veel vragen stellen over de hidjra. "Sinds de opkomst van extreemrechtse partijen in verschillende Europese landen, vragen steeds meer moslims zich af of ze nog veilig zijn in Europa", zegt hij. De moslims die hij spreekt, noemen ook het gebrek aan Europees beleid op het Israëlische geweld in Gaza als een van de redenen waarom ze zich niet veilig voelen in Europese landen.”

Goh, mohammedanen in de slachtofferrol: je verwacht het niet. Broeder Nourdin, die om mij onbekende redenen in de gayscene van Rotjeknor El Anali wordt genoemd, kennen we nog als moefti van Hamas Rotterdam, ook wel NIDA genoemd. In thuislanden Turkije en Marokko zullen de feestcomités klaar staan om de terugkeerders (portemonnees op pootjes) met alle egards te ontvangen en zodoende is er sprake van een win-winsituatie. En in Dubai staan ze ook met de fanfare klaar om jonge Marokkaanse ondernemers uit Nederland te onthalen. Iedereen blij en opgeruimd staat netjes.

Tevens: Stamcafé

HO EVEN. HEEFT U HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN, DAT NU TE KOOP IS IN EEN UNIEKE GS-EDITIE AL?

Het was deze week weer lachen, gieren en brullen met de Verenigde Naties, de freakshow die is opgekocht door islamofascistische dictaturen. Afgelopen vrijdag nam de Algemene Vergadering een resolutie - ingediend door failed state Pakistan - aan om islamofobie wereldwijd terug te dringen.

15 maart is niet geheel toevallig De Internationale Dag ter Bestrijding van Islamofobie, net zo’n bizar gedrocht van de VN als de Internationale Dag van het Geluk, die vandaag gevierd wordt.

Finland is door de VN voor de zevende achtereenvolgende keer tot het gelukkigste land van de wereld gebombardeerd. Nou, wie wel eens een film van Aki Kaurismäki heeft gezien, weet wel beter. En kijk maar eens naar dit filmpje over Finse depressiviteit.

De resolutie van Pakistan roept onder meer op tot gecoördineerde actie om het aanhoudende geweld tegen moslims te bestrijden. Wat een gotspe van een van de meest verschrikkelijke dystopieën ter wereld. Lees maar mee: Blasphemy-related violence against religious minorities, fostered in part by government persecution and discriminatory laws, intensified. Attacks by Islamist militants, notably the Tehrik-i-Taliban Pakistan (TTP) and Islamic State of Khorasan Province (ISKP), targeting law enforcement officials and religious minorities, killed dozens of people in 2023.

En om nog maar te zwijgen over eerwraak, net zo’n populaire sport in Pakistan als cricket. En de derde sport van het land is grooming, maar dat doen vrome Pakistanen het liefst in het Verenigd Koninkrijk.

WAT ETEN WE VANDAAG?

Na het eclatante succes van de Oekraïense knaksnack van gisteren doen we vandaag in deze feestelijke week van vlees & zuivel een oerhollandse knakvariant: de knaksalon. Een kapsalon, maar dan met ons nationale culinaire icoon: de knakworst. Met kaas én patat en sla, dus ook nog heel gezond. Ideaal voor de hongerklop na de vrijmibeau. Afmaken met pittige sauzen naar keuze. Wie er ook nog groente (zucht) bij wil verwijzen we door naar de Volkskrant. SMAKELIJK!

WAT ETEN WE VANDAAG?

Bereidingswijze

Neem het vliegtuig naar Patagonië, Argentinië (voor familiebezoek) en vlieg door naar Buenos Aires, boek een hotel met ruime badkamer met extra miniflesjes hotelshampoo, drink de minibar leeg en ga de stad in op zoek naar de beste asado street food shizzle in town. ProTip: de beste straatkoks hebben een alpinopet op. Opdrinkzuiveltje: Bacardi/Optimel. SMAKELIJK!