Luister maar

Heilige moeder Maria wat is MUZIEK toch een heerlijke injectie van het totale alles. We wanen ons helemaal weer op de studentenkamer, Canned Heat luisteren en Woodstock 69 kijken met ravissante Samantha. En er KOMT ons deze week toch een hoop knalmuziek uit. The Black Keys, waar we een tijdje bij zijn weggelopen maar waar we nu weer helemaal terug zijn, heimelijke liefde Feeder (helemaal loverboy al sinds Echo Park), The Libertines van Pete Dikkertje, weliswaar fantastisch maar stiekem nooit zo fenomenaal chaotisch en gruwelijk als Babyshambles, blueskoning Cedric Burnside die alleen al een koning is omdat hij de kleinzoon is van delta blues-icoon R.L. Burnside (van wie The Black Keys op die Mississippi Blues-plaat weer een nummer van hadden gecoverd), Khruangbin (u ook bekend door die klapper met Leon Bridges) met weer zo'n lazy soulplaat, totale held Marcus King over wie ooit iemand zei dat hij klinkt als Waylon (en dat krijgen we nu niet meer uit onze kop), Phosphorescent draait al langer cirkels in ons hoofd met dat heerlijke liedje Songs for Zula én er is dus de aller- allerlaatste van Canned Heat. Samantha melden, jongens en meiden, muziek.

Sinds Deel 1 weer wat fijne muziek gedropt dus hier Deel 2, kun je weer lekker meepraten

Er is bijvoorbeeld een nieuwe single van Feeder en dat allemaal in aanloop naar hun nieuwe album Tallulah. Muzikantjes die in een veld vol uit de kluiten gewassen brem staan te rocken altijd heel hard -1, waar komt praktisch gezien de stroom vandaan bijvoorbeeld, maar het nummertje is simpelweg heel erg fijn. Ook lekker, de nieuwe Volbeat, want die droppen ook een nieuw album en in november staan ze ook nog eens in de Ziggo Dome. Mocht je oppermod GU een keertje willen zien, probeer het dan daar eens. Wie mogelijk ook in de Ziggo staat is Bruce Springsteen, dat wordt althans nog steeds gefluisterd in de wandelgangen. Wat The Boss aan singletjes van zijn nieuwe plaat Western Stars dropt is echter zo slaapverwekkend saai, dat je net zo goed bij je moeder op de bank van die roze koeken kunt gaan eten. Dan ga je naar huis en denk je: goh dat was saai, maar ik heb in ieder geval nog een roze koek gehad. Vorige keer al die Hello Sunshine-crack, nu weer Tuscon Train. Gaaaaaaaaap. Kappen nou met deze ongein, Bruce. De ultieme wokelord Morrissey was als voorman van The Smiths nog wel te pruimen, maar nu luistert iedereen alleen nog maar naar zijn muziek omdat hij als volwassen man in een toverketel rode pillen is gevallen. Wel een coole cover van Bob Dylans Only a Pawn in Their Game.

Dan, fucking hell, deze ultieme beuker van Slipknot, die gaan weer veel t-shirtjes verkopen aan semi-emo jongelui die op de middelbare school lekker rebels een bandshirt rocken als antigif voor out of tune Madonna-crack. Of wat luisteren jongelui tegenwoordig, Harry Styles ofzo. Enfin, een enorm bazennummer en een extra luguber tintje omdat de dochter van Clown onlangs is overleden. Rip. Ook beukend, deze nieuwe Biffy Clyro, voor iedereen die bombastisch wil rocken met een rafelig melodierandje. "I don't wanna be defeated, I just wanna fuck, what!" En ze hebben verdomme zelfs kleren aan, ongekend. Wie ook kleren aan heeft, jammer genoeg dan toch, is Lana del Rey. Zwaar guilty pleasure dingetje. Niet guilty pleasure en gewoon allround oervervelend is Sting met zijn nieuwe plaat vol ellendige Sting-poep. Nou ja, nieuw nieuw, allerlei oude liedjes op een nieuwe plaat gekwakt en dat is het dan. Niet luisteren, tenzij je zin hebt om in 1 uur en 18 lange minuten volledig af te sterven en nooit meer helemaal terug te keren naar het aardse. Nog meer verzameling van oude troep en wat nieuw spul is de nieuwe Joan as Police Woman, die toch nooit helemaal van het stempel 'meisje van Jeff Buckley' af zal komen. Wij luisteren er niet naar, we spuiten immers ook geen heroïne met gebruikte naalden, maar als het je ding is ga vooral je gang. Ook een oude track in een nieuw jasje is I dreamt we spoke again van Death Cab For Cutie. Moet je ook van houden, van die zware bassen enzo in deze Louis the Child-remix, maar hiermee kun je je vriendin nog wel een beetje gelukkig maken. Glaasje wijn erbij, hoppa feest.

Meer fan van BIER en SEKS en DRUGS en ROCK? Hiero, God of Thunder van Eagles of Death Metal, die band ja. Helaas blijft dat altijd aan ze kleven, want beuken kunnen ze als de beste. Ook wel lekker, de gloednieuwe single van The Raconteurs, gelukkig niet met die drummer van The White Stripes want die kan er geen hout van. Erg fijn snerpend gitaartje weer, wel een dildodruk arrangement. Voorts raden we Jack White aan iedere dag 10 druppeltjes Vitamine D te slikken anders verandert hij definitief in een daywalker en dan komt Wesley Snipes 'm halen. Radical Face, de band die voor eeuwig bekend zal staan als dat bandje van die Nikon-reclame, komt met een ep'tje. Best fraai, als muzak voor als je een beetje op de bank ligt de strapatsen van je Duitse herder te volgen terwijl je op de internets zoekt naar een nieuwe Nikon-camera. Muzak, dat is ook Sufjan Stevens, en dan wel eentje in de categorie 'je mag kiezen: glas eten of de nieuwe plaat van Sufjan Stevens luisteren'. Zou het goed doen op Into The Great Wide Open, trouwens.

Dan nog even wat zoons van. Eest Lukas Nelson, de zoon van Willie. Nelson is als schrijver en producer het grote brein achter de soundtrack van de zoetsappige muziekfilm A star is born met Lady Gaga en Bradley Cooper, al heeft-ie hitsingle Shallow dan net weer niet geschreven. Enfin, de kleine Nelson dropt met zijn band Promise of the Real (bekend van Neil Young ja) het nummertje Turn of the news. Dat kabbelt maar een beetje voort, zo erg, dat we er eigenlijk helemaal niks van vinden. Promise of the Real ≠ Crazy Horse zullen we maar zeggen. Nog een zoon: Justin Townes Earle, zoon van Steve Earle en vernoemd naar Townes Van Zandt. Dan sta je voor de wedstrijd is begonnen dus al met 1-0 voor. En verdomd, dit is een heerlijk pessimistisch, zwaar en weemoedig plaatje. Doe maar luisteren doen!

Maken we tot slot nog even een obligatoir rondje langs de Nederlandse velden. Dotan heeft een nieuw nummertje. Hebben we nog niet naar geluisterd, maar het is op voorhand het beste nummer ooit. Vergeet Black van Pearl Jam. Dotan is de shit. De muziek van Dotan raakt ons diep in het hart. We kregen te maken met allerlei sterfgevallen en toen haakten we ons wagonnetje aan op de locomotief Dotan. Hij hielp ons uit dat diepe dal te geraken. Bedankt Dotan, bedankt voor je muziek, het is geweldig. De kat van de buren is kreupel, maar toen hij het nieuwe nummer van Dotan hoorde klom hij spontaan in een boom. Een wonder. Tot slot, afsluiter, de nieuwe Kensington. Bats. Enorm knap hoor, die megaconcerten, maar als je net als Kensington zo Hollands salonfähig bent als een pak stroopwafels weet je dat je spoedig zal gaan sterven aan het Syndroom van Di-rect. Snel naar het buitenland jongens, nu het nog kan!