Recente uitlevering van El Pollo trekt tien jaar oud diplomatiek dossier open

Vorige maand leverde Spanje Hugo Carvajal uit aan de Verenigde Staten. Washington joeg al ruim tien jaar op de drugsbaron, die bovenaan de lijst Most Wanted van de Amerikanen stond. Carvajal is het voormalig hoofd van de militaire inlichtingendienst van Venezuela en het brein achter de omwenteling van de Bolivariaanse Republiek tot narcostaat. Hij en zijn collega-generaals van het Cártel de los Soles organiseerden met goedkeuring van Hugo Chávez - en later Nicolás Maduro - de territoria, de ladingen, de markten en de logistiek van drugshandeloperaties. Carvajal was de schakel tussen Cártel de los Soles en de FARC, waarmee hij een deal sloot die de doorvoer van drugs over de westelijke grens van Venezuela vergemakkelijkte. 

Frans Timmermans, toenmalig minister van Buitenlandse Zaken en nu de best betaalde lijsttrekker uit de Nederlandse geschiedenis, liet Carvajal - de nieuwe Venezolaans consul op Aruba - op 28 juli 2014 vrij. Precies een week na de aanslag op vlucht MH17 raakte Nederland daardoor bijna in een militair conflict met Venezuela verwikkeld. 

Narco Hugo Carvajal, bijgenaamd El Pollo, had drie dagen in de gevangenis gezeten nadat hij op nadrukkelijk verzoek van de VS was gearresteerd en Washington om zijn onmiddellijke uitlevering had gevraagd. De Verenigde Staten, de DEA, Arthur Dowers (de Arubaanse Minister van Justitie), Peter Blanken, (hoofdofficier van Justitie op Aruba) en de Arubaanse rechter-commissaris Yvonne van Wersch reageerden verbijsterd en woedend. Volgens Venezuela was Hugo Carvajal diplomatiek onschendbaar, maar Nederland wees die claim aanvankelijk nog van de hand. Timmermans liet Aruba ineens weten dat Carvajal toch behandeld werd als onschendbare diplomaat en daarom moest worden vrijgelaten. Hoewel Aruba dit beschouwde als een juridisch foefje en een 'draai' van Timmermans, had het geen andere keuze dan Carvajal te laten gaan.

Tot op de dag van vandaag weet niemand waarom Timmermans geheel op eigen houtje plotseling besloot Carvajal vrij te laten, al wijst alles erop dat hij gezwicht is onder druk van Cuba en Venezuela. De vermeende meesterdiplomaat kwam goed weg met zijn paniekbeslissing, temeer omdat alle Nederlandse media over MH17 schreven en de uiterst dubieuze rol van Timmermans in de Zaak Carvajal daarom nauwelijks aandacht kreeg. 

Een WOB-verzoek van 31 januari 2017 kwam geheel grijs gelakt terug. Wel te lezenis de woedende reactie van de State Department: We are disturbed by credible reports that have come to us indicating the Venezuelan government threatened the governments of Aruba, the Netherlands and others to obtain this result. This is not the way law enforcement matters should be handled. We will continue our efforts to see Carvajal is brought to justice.

23 November 2013 (18:27) - CARACAS - Minister Frans Timmermans (R) van Buitenlandse Zaken schudt de hand van president Nicolas Maduro (2eR) van Venezuela tijdens de receptie van Koning Willem-Alexander en koningin Maxima bij het presidentieel paleis Miraflores. Het koningspaar is vanuit Colombia aangekomen voor een kort kennismakingsbezoek in Venezuela. ANP ROYAL IMAGES ROBIN UTRECHT

Vandaag: De groeipijnen van een wonderkind

De politbureaus van GroenLinks en de Partij van de Arbeid hebben hun achterban lang in het ongewisse gelaten, maar de levende kanonskogel is door de kerk: een gezamenlijke lijsttrekkerscommissie heeft Frans Timmermans unaniem voorgedragen als kandidaat. Op 22 augustus wordt bekend of ook de leden van beide partijen hierachter staan. De partijen willen vanwege de snel naderende verkiezingen niet wachten met een stemming tot het gezamenlijke congres op 14 oktober. Levende kanonskogel klinkt wellicht iets te badinerend. Laat ik daar sloopkogel van maken. Frenske, de sloopkogel van D66. 

Attje Kuiken heeft inmiddels een extreme makeover ondergaan om er uit te zien de perfecte cheerleader van Frenske, maar ik denk niet dat de gedoodverfde nieuwe premier van Nederland gevoelig is voor de avances van de struise vraauwlu uut Grunn want het laatste waar ik bij Timmermans aan denk is seks en erotiek, al zou hij natuurlijk best een rolletje kunnen spelen in La Grande Bouffe: de musical. Denk aan de taartscène op het keukenblok met Andréa Ferréol en Ugo Tognazzi, of aan de sterfscène met Michel Piccoli. Overdosis aardappelpuree! 

Ik ben ervan overtuigd dat Timmermans onkreukbaar is als het aankomt op vrouwen en de mammon. Er was natuurlijk die ranzige roddel over het buitenechtelijk kind dat Timmermans verwekt zou hebben bij zijn toenmalige rechterhand Bonnie Horbach, maar die is gelukkig snel ontkracht door GeenStijl. 

De breedsprakige Timmermans heeft het in zijn ellenlange Facebook-postings vrijwel altijd over zijn tantes, en over ooms en opa’s in de mijnen maar hij schrijft amper over zijn eigen ouders. “Mijn tantes waren met mijnwerkers getrouwd, mijn vader kreeg het benauwd bij zijn eerste bezoek aan de proefmijn en koos de route van de krijgsmacht om niet naar ‘de koel’ te hoeven."

Arthur van Amerongen & Het Dossier Timmermans

Omdat ik de reaguurders beloofd had tot en met de verkiezingen over Frans Timmermans en zijn campagne te gaan schrijven, zit ik nu met de gebakken peren. Het is zaterdagochtend en vanuit mijn werkplek kijk ik, zwetend tussen twee loeiende ventilatoren, uit op een knus en gezellig strandje vol Portugezen. De zee lonkt, maar het is all work, no play (makes Tuurtje a dull boy). Ik bijt mijn tanden stuk op het dossier Timmermans. Ik volg de beste man al 15 jaar maar  deed dat altijd op columnesque wijze, met veel kwinkslagen en gebbetjes en vrijblijvende voorspellingen. In mijn enthousiasme ben ik een paar keer in de fout gegaan. Zo schreef ik een Europees verbod op transvetten in friet ten onrechte toe aan Frans Timmermans. 

En op 17 mei 2019 schreef ik: *Volgende week valt het doek voor ons aller Frans. Dit is dan ook mijn laatste stuk over de Heerlense Bruce Springsteen. *

Ik was er van overtuigd - op basis van analyses van de bookmakers en in internationale kranten, en dus niet aan de hand van de jubelende advertorials in de blaadjes van de Vlaamse kartelmedia - dat Timmermans nooit en te nimmer de opvolger van Jean-Claude Juncker zou worden (ik kreeg gelijk) en dat hij vervolgens zwaar teleurgesteld geruisloos van het internationale toneel zou verdwijnen. Not. 

Tijdens zijn campagne voor het voorzitterschap van de Europese commissie werd de sukkelige, houterige en vooral saaie kantoorklerk Frans opgepimpt tot een rockstar. Hij kopieerde gebaartjes van zijn grote idool Bruce Springsteen (met name de gebalde vuist) en een team visagisten, diëtisten en kledingadviseurs begon aan zijn uiterlijk te werken. Kijk hem hier schijnen in DWDD. 

Op een gegeven moment was The Boss een stuk magerder geworden en ik vermoedde dat Frenske een maagballon had laten inbouwen, en anders slikte hij gewoon ordinaire pep, zeg maar de afslankpillen die huisvrouwen vroeger kregen en die ‘mother’s little helper’ werden genoemd omdat ze er zo hard en vrolijk van gingen poetsen.

Binnen zonder Kloppen van econometrist Pieter Lakeman was de eerste kritische studie in Nederland met betrekking tot de winst- en verliesrekening van de immigratie.  

Interview: Arthur van Amerongen

In het voorwoord van Binnen zonder Kloppen schreef Lakeman: 

*`Is Nederland vol? Zijn de immigratie en het vraagstuk van Asielzoekers beheersbaar? Is immigratie een bedreiging of een zegen voor Nederland? Integreren de nieuwkomers in Nederland en hoe is zo'n opnameproces te bevorderen? Is Nederland een multiculturele samenleving geworden of zou dat moeten gebeuren? Over deze en soortgelijke vragen wordt in Nederland de laatste jaren stevig gedebatteerd. De antwoorden lopen sterker uiteen dan voorheen het geval was: de periode van een zekere maatschappelijke en politieke consensus over migratie- en minderhedenbeleid, zoals die aan het begin van de jaren '80 bestond, lijkt voorgoed voorbij. Deze discussies worden vaak gekenmerkt door gebrek aan adequate informatie, een eenzijdige vraagstelling én toekomstgerichtheid. De vraag "waar gaat 't naar toe of waar moet 't naar toe?" leidt juist in die combinatie tot speculatieve antwoorden; die antwoorden blijken dan vaak minder dan wenselijk te stoelen op feiten of verdedigbare scenario's voor de toekomst, en meer dan wenselijk op emotionele stellingnames vooraf.' *

Hiermee opent de tijdelijke Wetenschappelijke Commissie Minderhedenbeleid in 1995 haar nota Migratie, minderheden en beleid in de toekomst. De constatering dat de discussies vaak gekenmerkt worden door gebrek aan adequate informatie, is helaas juist. Bij de bestudering van immigratievraagstukken wordt overwegend aandacht geschonken aan sociale en culturele aspecten. In Nederland zijn de economische effecten van immigratie zelfs nooit berekend. Ook andere onderwerpen krijgen weinig aandacht, zoals de rol van pressiegroepen en de belangen van duizenden ambtenaren, wier inkomen afhankelijk is van het blijven binnenkomen van immigranten. Naar aanleiding van mijn kritisch volgen van het Nederlandse bedrijfsleven, is mij meermalen verzocht ook het overheidsoptreden te onderzoeken. Dat vond ik overbodig gezien het grote aantal personen dat zich beroepshalve met de overheid bezighoudt. Toen echter duidelijk werd dat niemand in de door de Wetenschappelijke Commissie gesignaleerde leemte voorzag, besloot ik dat alsnog te doen. De immigratie-economie is een aantrekkelijk studiegebied omdat de immigratie een belangrijk economisch verschijnsel is en desondanks een onontgonnen onderzoeksterrein vormt. De link met mijn eerdere studies over het bedrijfsleven is dat ook de immigratie-economie zich op het grensvlak van economie en recht afspeelt. Ik heb weinig aandacht besteed aan de culturele en sociale aspecten van immigratie. Niet omdat die zonder belang zijn, maar omdat op dat gebied wel vele boeken en studies bestaan.

\

INCLUSIEF EXCLUSIEF: de enige preek van imam Theo van Gogh.

Vliegen van Faro naar Lampegat, waar Arie Pos op mij wacht. Hij is vanaf Porto naar Eindhoven gevlogen. Morgen presentatie van ons boekje Portugal voor Patriotten. We treinen naar Leiden, waar we logeren in het huis van oud-studiegenoten van Arie. Het ritje per spoor is duurder dan mijn vliegticket van Faro naar Eindhoven. 

Ik ben in een eeuwigheid niet in Leiden geweest. De laatste keer moet op een feestje van mijn broertje zijn geweest, die hier in de jaren negentig studeerde. Broertje is inmiddels 53, dus reken maar uit. Er heeft net een steekpartij in Leiden plaatsgevonden, met een dode. Dat is nog eens een warm onthaal. 

Ons logeeradres, een oase van beschaving vol boeken, ligt in de Merenwijk. Nieuwbouw, honderden peperdure fietsen, veel groen, een winkelcentrum - De Kopermolen  - met een Chinees, een Albert Heijn en een Zeeman, waar een legertje vrouwen in hoofddoeken en boerka’s in de bakken met de aanbiedingen staat te graaien. Twee junks in een scootmobiel rijden rondjes, op zoek naar de dagapotheker. Jammer dat ik van de dope af ben. 

Wat een naargeestige betonklomp is de stad geworden. Wat een weerzinwekkende kaalslag. Alles wat mooi was, moest kennelijk, kapot. In mijn toenmalige standplaats Paraguay hoorde ik bij toeval van een hoge ambtenaar uit Leiden wat voor eng mannetje Pechtold is. De keurige klerk (tegen de 60, GroenLinks-stemmer) had een burnout en was met zijn echtgenoot een half jaar door Zuid-Amerika aan het reizen. We raakten in gesprek op een terras in Asunción en al snel begon de ambtenaar te fulmineren over zijn voormalige wethouder, die hem naar eigen zeggen fysiek en mentaal gesloopt had vanwege een enorme bouwgrondfraude. 

Even wat faits divers over Pechtold als wethouder: in 1994 werd hij raadslid te Leiden namens D66 en in 1996 werd hij wethouder, aanvankelijk met als portefeuille Milieu (1997-2002), vervolgens Sport en Cultuur (1997-2003), Grote Stedenbeleid (1998-2002) en Onderwijs en Verkeer en Vervoer/Parkeren (2002-2003). Hij hield als wethouder tot tweemaal toe (2002 en 2005) een lokaal referendum over de RijnGouweLijn tegen, dat er na zijn aftreden in 2007 alsnog kwam.

Ome Tuur in het Stamcafé: "Niks lekkerder dan apezat en knetterstoned met een paar moddervette hoeren in de verstikkende zweetlucht van een Afrikaanse boîte de nuit helemaal uit de bol te gaan"

Amai! Nondeju! Vijf Brusselse jongeren hebben op Malta een 17-jarige Franse toeriste acht uur lang verkracht en haar vriend helemaal verrot geschopt. Een van de daders gebruikte ook nog eens de gejatte iPhone van de gemolesteerde jongen om met diens account een *Louis Vuitton-*tas ter waarde van 2.000 te bestellen, met als leveradres zijn eigen woonplaats in Brussel. Er kwam uiteindelijk een einde aan de nachtmerrie omdat de ‘jongeren’ hun vliegtuig naar België niet wilden missen. Het koppel deed aangifte, en de Maltese politie kwam maar net op tijd om de Brusselse kansenparels op de luchthaven te onderscheppen.

Mijn eerste gedachte was: als het maar geen Marokkaanse mohammedanen zijn, want dat straalt slecht af op het toch al zo geplaagde Molenbeek. Maar welke Marokkaan gaat in godsnaam op vakantie naar Malta? Dat is echt een boomerbestemming voor ouwe lullen zoals ik. 

Na een paar minuten googelen vond ik de namen van de verkrachtende kopschoppers: Masuekama Kabangu Dany, Kamangu Lema Lelo Arnaud en Muogo Mukengerwa N’Domba Amani. De namen van de andere twee gangbangers werden niet vrijgegeven omdat ze minderjarig zijn. Een van die twee speelt in het Onder de 18-voetbalteam van Belgikistan. Ballen kan hij zeker, die fijne Rode Duivel. De vader van de knul maakte zich niet druk om de slachtoffers, maar om de interlandcarrière van zijn zoon: hij vreest met grote vreze voor de loopbaan van onze lieveling.

In Brussel hadden deze varkens een foeigesprek gehad, moesten ze een dagje schoffelen en waren er vanwege die zware straf jongerenrellen uitgebroken, maar Malta is in veel opzichten Noord-Afrika. Daar heersen andere mores. De gengbengels hebben geheel in de geest van de jeugd van tegenwoordig de verkrachtingsmarathon van 8 uur gefilmd, en daar zal de rechter wel blij mee zijn. 

Ik ben eens wat gaan grasduinen in Malteser krantjes en zo las ik dat je makkelijk 8 jaar bajes kan krijgen voor een verkrachting. Opgeruimd staat netjes.

“Wat moet je toch met die Mussolini, Salazar, Franco en andere bruine snuiters?”, wordt mij regelmatig gevraagd. Nou: iemand moet het doen

Ik ben een trouw lezer van de Daily Mail en dat leidt nogal eens tot gefronste wenkbrauwen (denk aan Roger Moore) bij mijn Oxbridge-vriendjes, maar ik roep dan altoos: die krant is gewoon gratis te lezen, in tegenstelling tot jullie woke The Morning Star! Een jaar of wat geleden las ik in de Mail over een 8-daagse Mussolini-tour door Italië, met kleindochter Rachele als gids. Zij is een vooraanstaand politica voor Fratelli d'Italia, de partij van Meloni. De ‘Broeders van Italië’ wonnen de verkiezingen in september 2022 met 26,25 procent van de stemmen. 

Giorgia Meloni, de beste vriendin van Mark Rutte, werd de eerste vrouwelijke premier van Italië en noemde Benito Mussolini een prima politicus, zo niet de beste die Italië ooit had. Hier een doorwrocht stuk over de wortels van Meloni in de door Benito Mussolini geïnspireerde Movimento Sociale Italiano. 

Rachele’s vader Romano Mussolini was een bekende Italiaanse jazzpianist en kunstschilder en de jongste zoon van Benito Mussolini en Rachele Guidi. Hij was de leider van de Romano Mussolini All Stars en speelde onder anderen samen met Chet Baker en Duke Ellington (eat that, fascistenjager en dixielandkenner Bert Vuijsje). 

Even een mopje coole swing voor opa Bert, jongens. 

Rachele is de halfzuster van Alessandra (zelfde pa, andere ma) die we kennen van het Europese Parlement en van diverse guitige en ondeugende kiekjes.

De tour die genoemd werd in de Daily Mail, had als thema Duce! Opkomst en ondergang van het Italiaanse fascisme, en werd georganiseerd door reisorganisatie Historical Trips, kostte 2.895 Engelse pondjes per persoon en omvatte bezoeken aan de belangrijkste Mussolini-monumenten.

Italië, honden, en De Dood

“Na die tocht leken zijn herinneringen meer op verzinsels dan op feiten, zei hij en hij was verbitterd omdat de wereld veranderd was en geen rekening met zijn verleden en zijn gemis had gehouden.”

― J. Bernlef,Hersenschimmen

Er is iets mis in mijn hersenpan. Vorig jaar zomer werd ik - terwijl ik aan het fietsen was op de N125, de dodenweg van de Algarve - geschept door een dronken boertje in een roestbak. Ik vloog door de lucht en knalde met mijn tets op het asfalt. Omdat de pijn vooral werd veroorzaakt door een gebroken ruggenwervel (voor de kenner: de T12. De T11 bleef ongedeerd, anders had ik nu in een Stephen Hawking-karretje rondgereden), maakte ik mij minder druk om de zware hersenschudding. 

Een jaar of zeven geleden werd ik gekopschopt door een stelletje zigeunerknapen (na een mislukte dope deal, my bad) en dan is er natuurlijk de tomeloze alcoholconsumptie vanaf 1973 tot 3 maanden geleden die toch ook tot enige hersenverweking moet hebben geleid. 

Vorige week raakte ik in totale paniek toen ik - onderweg naar Villa Mussolini - mijn bankpasje kwijtraakte in een weiland. In Forlì raakte ik dankzij Google Maps volkomen verdwaald en was ik na een half uur weer terug bij het startpunt. Op Pinksterdag zat ik als een demente bejaarde uren op de bus te wachten - die dus nooit kwam - in Desenzano del Garda. 

Wie waren Alzheimer en Korsakov ook alweer?

Arturo op Grand Tour in Italië: *Bud Spencer heette in het echt Carlo Pedersoli. *

**Woensdag 24 mei **

Het blijft bizar dat een vlucht van Lampegat naar Bergamo goedkoper is dan de gemiddelde treinreis van anderhalf uur met de Nederlandse Spoorwegen. En aan boord bij Ryanair verkopen ze tenminste nog krasloten en iets wat voor koffie door moet gaan.  

In Bergamo neem ik de nachtbus naar Rome. Het busstation is luguber ‘s avonds, en doet mij denken aan de Amsterdamse Zeedijk in de gouden jaren. Uit alle hoeken en gaten duiken junkies op en veel perrons zijn bezet door nachtvlinders en paradijsvogels.

Ik had antropologie als bijvak op de Universiteit van Amsterdam, maar doe nu pas - 35 jaar later - veldwerk en bestudeer met academische ijver de diverse stammen die het station bevolken. 

De daklozen slapen her en der tussen geroofde winkelwagentjes en hun schaarse bezittingen. De junks zijn vooral Marokkanen, Tunesiërs en Algerijnen. Om de haverklap beginnen ze te krijsen en te ruziën als zieke eksters, vermoedelijk over uit de hand gelopen dopedeals. 

Zo is mijn studie Arabisch eindelijk ook weer eens handig, al spreken ze voornamelijk darja, straattakkietakkie. Drugs-Arabisch, zeg maar. 

Daarnaast zijn er diverse etniciteiten uit Afrika, die lekker aan het trommelen zijn rond een open vuur op een perron. Veelal uit koloniaal Italië (Somalië, Ethiopië, Eritrea)  - die zijn makkelijk herkenbaar - en dan veel grotere, stevigere en veel zwartere kerels die Engelstalig zijn en die ik niet kan plaatsen. 

De personen van kleur mijden de lichtgetinte naffers als de pest. 

Dan zijn er  nog de authentieke dronkelappen van Italiaanse snit, die rond en op het terras van de cafetaria rondhangen en die een bloedhekel aan junkies hebben. De alcoholist staat overal ter wereld iets hoger in de pikorde dan de narcomaan. 

De cafetaria van het busstation wordt gerund door een goedlachs jong Chinees echtpaar. Zij in hotpants achter de bar, hij achter de kassa. Welkom in de multiculturele parel Bergamo. 

Ik heb het te doen met de Italiaanse oudjes die hier bibberend van angst met hun koffers op de nachtbus staan te wachten tussen het schorriemorrie en het geteisem. 

In de drie uur dat ik zat te wachten bij de Chinees, heb ik één keer de politie gezien. De smerissen boezemen weinig ontzag in, met hun truttig-geile uniformpjes waarmee ze zo de leerbarkelder in kunnen trippelen om eens lekker te knuppelen of geknuppeld te worden. P.S. Voor de liefhebbers: de homo-erotische kunstenaar van dienst heet Tom of Finland.

De geest van Pim

Ronald Sørensen (Rotterdam, 4 mei 1947) was politicus voor Leefbaar Rotterdam en de PVV. Voor de PVV zat hij van 2011 tot 2015 in de Eerste Kamer. In 2017 stapte hij over naar het Forum voor Democratie van Thierry Baudet. Daarna stapte hij over naar JA21. In 2022 werd hij samen met zijn vrouw Nel gekozen voor de wijkraad voor Oosterflank namens Leefbaar Rotterdam. 

Sørensen: “Toen Feyenoord kampioen was geworden, ging ik met Nel naar het stadhuis. Het is daar voor mij echt thuiskomen. Het voelde als een warm bad, want heel veel gemeentebodes stemmen en stemden op Leefbaar Rotterdam. Ik vroeg beleefd om een biertje, Nel om een glaasje witte wijn. Bleek dat er op de receptie geen alcohol werd geschonken. Dat is toch bizar? Het drankbeleid was onder Peper wel anders, dat moet ik hem meegeven. Die nam dan ook gewoon flessen wijn van de gemeente mee naar huis. Wij hadden in 2002 de verkiezingen gewonnen en ik zit op het fractiekantoor. De telefoon gaat, is het Bram Peper. Hij zegt: "Zo, Ronald, nu gaan we afrekenen met de Partij van de Arbeid in Rotterdam. Een echte wraakexpeditie.” Ik zei: “nou, leuk u te horen, meneer Peper, we gaan wellicht, en zeer graag zelfs afrekenen met de PvdA, maar niet met u erbij." 

Hij wilde ons gidsen, hoe we het beste de PvdA konden slopen. Hij kende veel geheimpjes, maar het grootste geheim was dat hij een zware alcoholist was en dat iedereen in zijn omgeving dat prima vond. Hij was een ordinaire kruimeldief, anders ga je, met een salaris van 3 ton, toch geen flessen drank meejatten van het gemeentehuis? 

Ik zat in mijn jeugd bij de PvdA maar toen ik Bram Peper leerde kennen was de liefde voor de partij snel voorbij. Hij was natuurlijk wel een goeie voetballer bij Haarlem. Ik zat destijds in de vakbond, en mijn penningmeester voetbalde net als Peper bij VOC, de Rotterdamse eliteclub. Die penningmeester zei: “Ik ken een prof bij VOC en die roept dat hij over een jaar burgemeester van Rotterdam is." Dat was Peper dus. 

In de media werd geopperd dat Peper genaaid werd met die bonnetjeskwestie, maar neem van mij maar aan dat het nog veel erger was dan alleen die 30.000 euro die hij moest terugbetalen. Hij had gewoon reteslim gebruik gemaakt van een vormfout. De werkelijkheid over Bram Peper als burgemeester: daar zou ik een boek over kunnen schrijven.” 

Nel: "Nog even over dat alcoholverbod bij de viering van het kampioenschap van Feyenoord. We hadden een keer een barbecue van de gemeente. Was er geen varkensvlees. Dries Mosch, een echte Fortuynist van het eerste uur, riep: ‘wat nou, geen varkensvlees!’ Die is toen bij de slager speklappen gaan halen.”