Muziek. De Dansmocro Met Een Ernstige Aandoening
Beste Geenstijl,
Zo naïef als Sylvia Millecam die een kwakzalver-tent betrad, begaf ik mij op jullie terrein in de overtuiging dat mijn laatste track jullie cynische harten zou opvrolijken als een dansende eekhoorn in de lentewind. Integendeel, jullie gemene reacties hebben mijn droom zo ongrijpbaar doen laten lijken als een glibberig zeepstuk in een homosauna gevuld met olieworstelende Turken. En toch ben ik wedergekeerd, als de kringspieren van Geer en Goor: zwaar gehavend maar nog steeds operationeel.
Na die teleurstelling was ik tien weken aan bed gekluisterd, ineengekropen als een foetus in een ondergronds Chinees feestmaal. Grappig, hoe ik mijn leven lang vreesde dat ik gedoemd was tot een gezicht zo kaal als een schrale chiwawa reet, maar mij in die comateuze periode miraculeus genoeg tóch gelukt is wat ik nooit had durven dromen: een baard groeien.
Toen ik ontwaakte, trof ik mijn ferm behaarde alter ego zielloos terugkijkend in de spiegel; het monsterlijke gevolg van mijn ernstige aandoening "Liefde La Tourette". Ik stond op het punt koppensnellend richting Syrië te vertrekken en "death to the pinkfidels" op een verlaten muur te kladden. Heeft Wilders dan toch gelijk en zijn alle Marokkanen een pion in de islamisering? Een soort van slapende cel die geactiveerd wordt zoals de Tripods in War Of The Worlds? Het zál toch niet?
Voorlopig niet. Want vlak voordat ik de deur uit wilde strompelen in mijn Syrië-outfit bestaande uit kapotte nikies, een gescheurd Barcelona shirt en een stoffige bontkraag, besloot ik mijn aandoening muzikaal te confronteren. Na een ontharingssessie bij Schoonheidssalon Oschaamhaar Bil Naden, dook ik met hernieuwde inspiratie weer mijn slaapkamer-studio in. Het resultaat, hierboven.
Met vriendelijke groet,
Soufyen
(Eerdere inzendingen: Al-HIERRR en Al-DAARRR)