Geenstijl

Eerst even over de kwestie Ton ‘Ik vind de column goed maar het medium klote’ Elias. Dat is allemaal gekkigheid van de VVD-zwaargewicht. De imposante ICT-specialist spelt het roze nieuws- en opinieweblog. Dat weet ik omdat hij onlangs een collega van mij complimenteerde met haar optreden in een reportage van die rooie in Den Haag. Daarbij komt dat Elias’ afkeer van Geenstijl veel dieper zit: hij vindt namelijk dat álle journalisten op het Binnenhof lui en dom zijn. Dat mailde hij mij toen ik hem in september 2009 – nog werkzaam bij HP/De Tijd – per mail vroeg columnist te worden bij De Jaap (nu ThePostOnline, where the elite meet to read). Zijn reactie: “Grappig initiatief, maar ik word niet uw columnist. Voor De Tijd (sic) heb ik wel een suggestie, maar er is geen journalist die daaraan durft: waarom de parlementaire journalistiek faalt om verslag te doen van belangrijke dingen die in het parlement besloten worden (en waar ook iedere kiezer op enig moment mee geconfronteerd wordt), louter omdat journalisten te lui of te dom zijn om zich ergens in te verdiepen. M. vr. gr., Ton Elias.”

De gewezen parlementair verslaggever vindt dus dat zijn opvolgers er helemaal niks van bakken in Den Haag. Waarvan akte. Wat ons brengt op het eigenlijke onderwerp, de ‘zeloot’ Liesbeth van Tongeren. De oud-Greenpeace-activiste deed een opmerkelijke uitspraak op Twitter over Volkskrant-columnist Martin Sommer. Aangejaagd door Rutger ‘een achturige werkweek voor iedereen’ Bregman schreef ze op twitter dat ze zelfs was wezen praten met de hoofdredactie van de Volkskrant:

@rcbregman niet vanzelf..ben ook al met hoofdredactie wezen praten over oa feitenvrije windbash

— Liesbeth v Tongeren (@GroenLiesbeth) March 29, 2015

Laat ons deze twee tweets even closereaden. Bregman vraagt zich af: “Houdt het ooit op?”. Van Tongeren repliceert: “Niet vanzelf”. Oftewel: AKSIE (duh, Greenpeace!) is nodig om Sommer op zijn minst op andere gedachten te brengen. Om te vervolgen: “ben ook al met hoofdredactie wezen praten over oa feitenvrije windbash”. Inmiddels weten we dankzij hoofdredacteur Huisgenoot P dat de kwestie anders ligt: Sommer was gewoon aanwezig bij het gesprek. Iets wat Van Tongeren verzweeg. De politica liet voor de achterban even haar spierballen rollen: wanneer Liesbeth zegt jump vraagt de Volkskrant how high (dixit Zack de la Rocha, 1992)? Het voorval is tekenend voor Van Tongeren die al langer een moeizame verhouding heeft met de pers. Nadat zij enkele jaren terug een diplomatiek incident met Marokko probeerde uit te lokken viel ze de NOS-correspondente die haar kuiperijen aan het licht bracht aan. Het was allemaal de schuld van de boodschapper. Daarbij heeft GroenLinks er al langer een handje van om journalisten te intimideren. De partij heeft sowieso weinig op met waarheidsvinding. Dus als ik moet kiezen: geef mij dan Ton Elias maar.