Bent u er al klaar voor?

Het kostte een paar weken aan vergaderingen, overleggen, reparaties en Catshuisontmoetingen, maar vandaag gaat het dan echt gebeuren. De kabinetspionnen staan klaar in Suriname en onze zes palmboomeilanden en loper Rutte (of is hij meer een paard met zijn rare sprongen?, red.) schuift naar het Nationaal Archief om daar om 15:00 uur een toespraak over het Nederlandse slavernijverleden te houden en zeer waarschijnlijk namens de Nederlandse regering excuus aan te bieden. Een excuus waarmee het gezeik niet verstomt, want verscheidende actiegroepen zijn bij voorbaat ontevreden over hun gebrek aan input en onder meer Sint Maarten accepteert het excuus ongeacht de woorden van de premier niet. Om nog maar te zwijgen over de actievoerders met dollartekens in de ogen die welwillend de zweep over de culturele erfenis van hun voorouders halen in een poging een riante herstelbetaling op te strijken. Mensen die zo diep in hun slachtofferrol zitten dat ze Franc Weerwind alleen als nazaat van een slaaf kunnen zien en niet als minister. Het is voor iedereen duidelijk: Rutte's toespraak wordt geen afsluiting van dit verhaal, maar de start van een nieuw hoofdstuk vol gezeik dat de media en talkshows weer wekenlang vult. Gaat iemand daar nog sorry voor zeggen?
UPDATE: Suriname heeft er ook geen zin in.
UPDATE: Ketens om reaguursels in dit topic, u kunt daarrr verder.

HOLLAND!

Beste onderdanen, Weet u hoe het huis van Oranje nauwelijks met slavernij te maken had? Nee? Nou, wij ook niet. Of beter gezegd: nog niet. Want we laten het dus onderzoeken. Spannend hè? Wij zijn zijn zelf ook super benieuwd!  Zodra we meer weten, laten we het horen.   

Nou doei,
Uw monarch  

PS Dat van die inteelt was maar een gerucht hoor. Oh ja, en we gaan niet naar de voetbal, want dat zou echt super ongemakkelijk zijn. En dat van die gasdeal is gelul. We willen hun vieze stinkgas geeneens.

****

Nou, koopje voor al die rijkdom toch?

Het is niet dat je dit niet aan zag komen hè: nauwelijks staat onze tot premier gemaakte Mark met uitgestoken hand op de wankele loopplank van de zwarte bladzijdes uit Onze Geschiedenis, klaar om zijn excuses te maken, of de overzijde drukt er een pardoes een kassabonnetje in. Het Landelijk Platform Geef Geld Slavernijverleden heeft gewikt en gewogen op de weegschaal van menselijk leed, de historische context wortel getrokken en de postmoderne erfzonde exponentieel er bij opgeteld en zegt nu: VEERTIGDUIZEND EURO. Per nazaat. Belastingvrij. "Als voorschot ter vereffening van de effecten van de stereotype racistische waandenkbeelden over de Afrikaanse mens die duurzame voorspoedontwikkeling voor eeuwen hebben beheerst en structurele marginalisering in de hand hebben gewerkt." Het enige voorschot dat wij hier nog durven nemen: als je het ook maar wáágt om zelfs maar een schamper geluidje te maken, dan ga je 't schip in. Of mag die uitdrukking ook niet meer, nu we de geschiedenis aan het herschrijven zijn volgens de voorwaarden van de verliezers?

Trouwens. We hadden toch al sorry gezegd?

Lalala, geld! 

De kabinetsexcuses zijn nog niet officieel aangekondigd, laat staan uitgesproken, of het Rupsje Nooitgenoeg van de moderne slachtoffercultuur kruipt alweer verder op zoek naar meer. De activisten die vrijwillig rondlopen in de boeien van het verleden zullen niet tevreden zijn voordat hun bankrekening is gevuld met de prijs van het linkse schuldgevoel. Het vrijmaken van 200 miljoen euro voor aan slavernij gerelateerde subsidieprojectjes en 27 miljoen voor een slavernijmuseum was volgens de beroepsslachtoffers slechts een eerste stap richting een grotere bak geld. Op de dag dat de excuusaankondiging lekte, viel het woord herstelbetalingen al en die roep wordt gretig versterkt door de zelfkastijders van de gevestigde media die naarstig op zoek zijn naar een verlichting van de erfzonde waaronder ze dagelijks gebukt gaan. Dat de betaling van deze zelfopgelegde schuld uit de publieke schatkist komt, deert ze uiteraard weinig. Zij denken nog steeds dat er een bedrag gevonden kan worden waarmee alle partijen tevreden zijn, terwijl de realisten al lang inzien dat het nooit genoeg gaat zijn. Deze actievoerders zitten zo diep in hun slachtofferrol dat ze alle tegenvallers in het leven aan de slavernij trachten toe te schrijven en geen cheque is groot genoeg om ze uit die ketenen te bevrijden. 

Ondertussen, op het intersectionele kruispunt van koekwauzen...

Heeft uw gemeente al sorry gezegd?

Daar gaan we weer. Na Amsterdam en Rotterdam buigt ook Utrecht de knieën en smeekt het snikkend om vergiffenis voor het slavernijverleden, want we stoppen blijkbaar niet met deze nationale zelfkastijding voordat iedere stad, dorp en buurt apart sorry zegt. Ook gij, net opgerichte Eemsdelta! Niet dat Utrecht is gebouwd door slaven, een doorvoerhaven voor slaven was of het hoofdkantoor van de WIC huisvestte. Nee, uit onderzoek blijkt slechts dat enkele inwoners betrokken waren en de stad daarvan profiteerde. "Verschillende lagen van de Utrechtse bevolking hebben aangezet tot, investeerden in en verdienden geld aan slavernij in Amerika, Afrika en Azië." Nou nou, de hele stad door het stof omdat sommige inwoners lang geleden iets slechts deden en omdat mensen die geld verdienden met verwerpelijke activiteiten dat in Utrecht uitgaven aan vastgoed en belasting. Hallo, zijn jullie nooit in Kanaleneiland en Overvecht geweest? Daar lopen nog steeds ongure types rond die hun twijfelachtig verdiende geld uitgeven in de stad. Hebben we daar al excuses voor gemaakt? En maak dan ook meteen excuses voor de Griekenland-reisjes van Wim-Lex, want die is tenslotte ook in Utrecht geboren. En als we toch bezig zijn, zeg meteen even sorry voor de vorige versie van Hoog Catharijne, de buik van Wesley Sneijder en alles wat Marcel van Dam ooit deed. Die erfschuldpolitiek gaat nog eens heel groot worden.

Ja, zo komt het wel over

Tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen was er een blokje 'slavernijverleden'. Was best veel over te doen, met name over de bijdrage van Rob Jetten. Die had de spreadsheet met morele standaarden bij de hand en hield een pleidooi tegen de demissionair premier waarin hij betoogde dat Rutte excuses moet maken voor het Nederlandse slavernijverleden omdat hij - in zijn ambt - de rechtsopvolger is van al zijn voorgangers en daarmee "verantwoordelijk voor alles wat er in het verleden is gebeurd."

Nou hebben wij helemaal niets met die vrome erfzonderetoriek. Niet van een Kamerlid tegen een (demissionair) premier en ook niet van wie dan ook tegen burgers in het heden die geen slaven houden, nooit slaven gehouden hebben en nooit slaven zouden willen houden. Het westen ontwikkelde zich als eerste wég van slavernij, we zouden liever die progressie vieren dan nazaten van nazaten van nazaten waarvan een piepklein deel ooit slaven hield blijven achtervolgen met een niet-overdraagbare schuld die we desondanks toch zouden moeten voelen. Prima om daar anders over te denken, maar ons krijg je niet mee en met ons de meeste Nederlanders niet.

MAAR.

Na de inbreng van Rob Jetten kwam Sylvana Simons naar de microfoon. Je zet je dan - zeker bij dit onderwerp - al snel schrap voor een tirade over "institutioneel racisme" van het "koloniale imperialisme" waar het "witte patriarchaat" niet alleen de zwarte "tot slaaf maakte" maar nog altijd "institutioneel onderdrukt" vanuit ons "white privilege". Nou. Niet ditmaal. Mevrouw Simons bedankte Rob Jetten voor zijn verhaal, probeerde niet over hem heen te walsen met een claim op "agency" en dankte ook Rutte voor zijn openhartige bekentenis dat hij "worstelt" met het vraagstuk over die excuses. 

Vervolgens deed ze iets waar we eventjes bedachtzaam bij stil vielen. Ze vertelde, op de zachte toon van een warm familiemens, hoe de slavernij door haar persoonlijke geschiedenis verweven zit, hoe dat verleden helemaal niet zo ver van haar en haar naasten vandaan staat en hoe de slavernijgeschiedenis haar bloedlijn getekend, getroebleerd en vertroebeld heeft. En toen was het ineens geen belerende preek, maar een leerzame geschiedenisles. Eentje waar we naar konden luisteren omdat we niet de irritatie van een opgedrongen schuldgevoel kregen, en eentje waar we naar wilden luisteren omdat de boodschap niet verongelijkt werd gedramd, maar de kwestie op een ingetogen, persoonlijke en doorleefde manier werd aangeboden. En dat is toch hoe we dat het beste doen, in Dit Land, als we naar elkaar willen luisteren.