Het andere einde van het hoefijzer is gearriveerd

Afgelopen twee weken zagen we BLM-demonstraties over de westerse wereld golven. Meestal vreedzaam, maar in Engeland ging het net zoals in de VS soms mis. Standbeelden werden vernield, tientallen politiemensen verwond en Winston Churchill kreeg het predikaat "racist" op zijn sokkel geschilderd. De politie deed weinig, pers en politiek beschreven een en ander als "vreedzaam", en dat was dan weer dat.

Vandaag hebben diverse tegendemonstranten besloten zich te melden in onder meer London, Bristol, Brighton en Manchester (zie onder meer deze timeline), en plotseling gonst het woord 'nazi' over het internet. Aanleiding: bovenstaande video waarin football lads die Churchill en de Cenotaph komen beschermen, de gestrekte arm van de Hitlergroet zouden hebben getoond. Daar is tout Guardian-Links, afgelopen weken doodstil over, dan wel uitgesproken voorstander van de BLM-misdragingen, hevig verontwaardigd over. We laten het oordelen aan u, maar *wij* zien in de armbewegingen richting de politie (er staan op dat moment geen tegendemonstraten) géén nazi salutes. Wel waren er her en der opstootjes en werden er lange latten in dikke nekken gelegd. Meer video in deze timeline.

Het publiek zingt "Where the fuck were you last week?" naar de Riot Police en Rule Britannia naar veteranen, want behalve voetbalsupporters zijn ook groepen oud-strijders - al dan niet op de motor - naar de Britse hoofdstad afgereisd om The Cenotaph te beschermen. In onderstaande video legt een veteraan uit wat die sarcofaag voor waarde heeft voor militairen. Uiteraard worden deze 'boze blanke mannen' moeiteloos door de media over één kam gescheerd met de vermeende "nazi's" van hierboven. Churchill hoeft het gelukkig allemaal niet aan te zien, die is stevig ingepakt. Zou er nog iemand knielen voor de veteranen? Om 18:00 Nederlandse tijd moet de boel ontruimd zijn van de politie, dus het kan nog chaotisch worden. Telegraph livestream hieronder, liveblog daar, en Sky News is er af en toe ook bij. Oh en BLM ook.

"If Europe were once united in the sharing of its common inheritance, there would be no limit to the happiness, to the prosperity and the glory which its three or four hundred million people would enjoy."

Met dat citaat uit september 1946 uit Winston Churchill zijn verzuchting over de vernietingsdrang die in de oorlogsjaren daarvoor in heel Europa woedde. In Zürich sprak hij de hoop uit dat Europa zou opstaan ("Let Europa arise!") en dat zich een nieuwe eenheid zou smeden: "If we are to form the United States of Europe, or whatever name it may take, we must begin now."

Geen grenzen aan het Europese geluk en de Europese welvaart, sprak Churchill. Na de val van de Muur leek het daar ook even op. De welvaart is inmiddels zo hoog, dat we alleen nog lijken te kunnen klagen over het verlies van iedere cent aan rijkdom, die als een vanzelfsprekendheid wordt beschouwd, en die door politiek beleid en leiderschap in stand gehouden moet worden. Dit omdat we in de decennia na de oorlog steeds meer zijn opgevoed met een gedachte (en een praktijk) van een zorgende overheid in een staat die ons vooruit helpt als we willen groeien, opvangt als we vallen, en die onze medemens dient te corrigeren als die de gebaande paden naar de gouden horizon dreigt te verlaten om het groene gras van het knisperende populisme te verkennen.

Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Europa ook voornamelijk naar zichzelf gekeken, met een waakzaam oog. Waakzaam, alert en altijd paraat om correctief op te treden, onderwijl manieren bedenkend om zichzelf en elkander te ketenen in een politiek, bureaucratisch en verdragsrechtelijk controlesysteem dat enerzijds welvaart en voorspoed moest stimuleren en anderzijds de nationalistische en populistische uitwassen aan banden moest leggen. 

Het Verdrag van Rome, de Europese Unie, het Verdrag van Maastricht, de Schengenzone en de euro maakten van de individuele problemen van natiestaten, collectieve perikelen van Europa - met collectieve rechten om individuele naties te corrigeren. Kijk eens terug op het recente (door economische crisis en stijgende populistische peilingen getekende) decennium en vraag het maar aan de democratisch en economische geknechte Grieken, zie hoe de EU zich ingetogen maar overtuigd achter de Spaanse regering schaart tegenover de Catalaanse graslopers, gluur eens over de grenshekken van Viktor Orbán en peil het eens in Polen, waar een wens tot zelfbeschikking te ver afwijkt, in conservatieve zin, van de progressieve idealen van de EU en derhalve in Brussel als een soort politieke opstand wordt uitgelegd. Andersom zijn er altijd uitzonderingen met een hypocriet bijsmaakje: continentale kapitein Duitsland laat het begrotingstekort van vervallen grootmacht Frankrijk altijd onbesproken op tafel liggen.

En dan is er nog het Verenigd Koninkrijk. Albion, dat sinds de Brexit-stem als een Atlantis onder water wordt geduwd door een starre, autoritaire EU die geen uittreders accepteert en daar zware diplomatieke en economische sancties aan koppelt waarmee ze - geholpen door een bijna zonder uitzondering eurofiel ingestelde mainstream media - ook in de publieke opinie nog heel aardig wegkomen. Die Britten verpesten immers het ideaal, want nationalisme is een vijandige ideologie en zonder samenwerking stevenen we immers onherroepelijk op oorlog af. It is what we have been taught, sinds Churchill - de Britse premier, nota bene - zijn speech gaf in 1946.

Hij sprak in die speech over de atoombom als een schild van bescherming, dat in de juiste handen alleen gebruikt zal worden voor recht en vrijheid. Maar in de verkeerde handen kan het beschavingen vernietigen. De Europese Unie is in onze tijden ook zo'n atoombom, zij het in de vorm van een 'vreedzaam' diplomatiek wapen: het beschikt over genoeg autoritaire dreiging om eenheid af te dwingen, maar werkt evengoed vernietigend tegen degenen die de eenheid in welvaart bedreigen.