De benoeming van Amy Barrett kan gevolgen hebben voor Obama’s Affordable Care Act

Vervolg in een lopende serie, eerdere afleveringen hierrr

Wat hadden we graag verteld dat Amy Coney Barrett’s hoorzittingen Eén Groot Spektakel waren, maar eigenlijk waren ze doodsaai. Ze hield zich uitstekend staande, de Republikeinen hebben de stemmen voor haar benoeming en in dat besef maakten de Democraten er een verkiezingsevenement van. Dat ging maar over één ding: Obamacare, waar aanstaand Justice Barrett direct een bepalende rol in speelt. Gaat de wet het overleven?

Een week na de verkiezingen, op 10 november en dus met ACB aan boord, hoort SCOTUS de zaak Texas v. California die mogelijk einde Obamacare betekent. Nu goed, zijn de V.S. op één vlak een derdewereldland met een Gucci-riem, dan is het wel gezondheidszorg, maar waar gaat die zaak nu om? Daar duiken we eens in, waarmee we meer inzicht krijgen in hoe apolitiek SCOTUS toch echt opereert.

Obamacare
De Democraten wonnen in 2008 zó hard dat hun meerderheid zelfs een filibuster overleefde: een procedureel senaatsmechanisme dat 60 van de 100 stemmen vereist om een wetsvoorstel door te duwen. Carte blanche dus, waarmee Obama bereikte waar presidenten van beide partijen al decennia over struikelden: een grootschalige hervorming van de gezondheidszorg middels de ACA, de Affordable Care Act, oftewel Obamacare.

Probleem is alleen dat dit letterlijk met nul Republikeinse steun gebeurde, wat in de V.S. niet bepaald goed werkt om een debat achter je te laten. Gevolg: zo pissig als de Democraten nu zijn over Trump’s SCOTUS-benoemingen, zo zijn de Republikeinen dat tien jaar later nog steeds over Obamacare. Die wet bracht veel goeds: miljoenen onverzekerden zijn nu wel verzekerd en dekking weigeren aan mensen met bestaande ziektes (hoe dan?) werd eindelijk verboden. 

Terechte kritiek is er ook: zo gingen de premies voor mensen die al wel verzekerd waren door het dak en worden sommige staten flink benadeeld t.o.v. andere staten. Kortom, genoeg voer voor discussie.

Bonusaflevering in een nieuwe GS-serie over de strijd van Trump om zijn derde nominatie voor het Supreme Court er door te krijgen voor de verkiezingen van 3 november

De opvolging van Ginsburg. Deel 2

Deel 1 gemist? Hierrr. 

Van RBG naar ACB
Hoewel deel twee van deze SCOTUS serie pas later zou volgen, is Trumps nominatie van Amy Coney Barrett aanleiding voor een extra editie. Supreme Court Time, waarin we alvast kort ingaan op ACB en hardnekkig fake news uit de weg ruimen, om alles door een schone lens te zien.

Nominatie
Voormalig professor Amy Coney Barrett is 48, Court of Appeals rechter en moeder van zeven kinderen, inclusief twee adoptiekids uit Haïti en een zoon met het syndroom van Down. Met zo’n profiel en door mensen in het hele politieke spectrum omschreven als toppunt van decorum en collegialiteit, wordt het voor de Democraten lastig om ad hominem op haar te gaan. 

De Republikeinen hebben de stemmen om haar te bevestigen, wat lijkt te lukken vóór de verkiezingen van 3 november en een zaak die Obamacare de das kan omdoen in de week erna. Tenzij er iets geks gebeurt (compromitterende foto’s met een blije Pino, iemand?), is ACB binnenkort de nieuwe junior justice. 

Door de Dems omschreven als MaAkt AlLeS kApOdt conservatieve rechter, zegt Barrett zelf een originalist te zijn. Wat betekent dat eigenlijk en hoe zitten die SCOTUS-verhoudingen nu?

Fake news baby
Om dit te doorgronden moeten we eerst afrekenen met hardnekkige desinformatie, door onze immer goed geïnformeerde vrienden van Nu.nl omschreven als: “hoewel deze rechters onafhankelijk moeten zijn, zijn ze toch vaak politiek gekleurd”. Punt is alleen, daar klopt echt helemaal niets van. Wij beoordelen deze stelling dan ook als onwaar.

Ja, er bestaan verschillende rechtsopvattingen, maar wel in een volstrekt andere dimensie dan die van het politieke spectrum. Ze komen neer op hoe je de grondwet interpreteert, waarin kort gezegd twee hoofdsmaakjes bestaan: