Chester van Linkin Park gestopt met schreeuwen
We know. Zorgvuldig gemarketeerde en overgeproduceerde emo-rapmetal door mannen van dertig die zingen over het leed dat 15-jarige postindustriële outcasts dachten te voelen in deze synthetische tijden. En of wij ons nu melancholischer voordeden door hun neo-Rousseauiaanse verheerlijking van zielspijn, of dat het eigenlijk echt over ons ging, dat weten we niet meer. Maar toch man, fuck. Want toen we ons haar nog hoog en onze kruizen laag droegen en we de openingsrif van One Step Closer hoorden hey. Dat was een dingetje, net als dat hele album trouwens. Maar Chester vond het tijd om uit te checken, en liet na zijn verhanging hedenavond zes kinderen en zijn vrouw achter. Hij deed trouwens met enige regelmaat een duetje met zijn goede vriend Chris Cornell, die onlangs ook in het nieuws was. Onderstaand wat beeldmateriaal, afgesloten met Chesters enthousiaste vertelling over het "belang van perspectief", zo'n vijf maanden geleden. Pijnlijk. Rust zacht kerel.
