Racisme is inherent aan de mens. Evenals zaken als pesten, jaloezie en roddel. En net als bij pesten en jaloezie het geval is, wikkelt de mens het mechanisme van racisme graag voor zichzelf in met excuses als 'het is een minderheid die zich daar aan over geeft, ik zelf zal niet durven'. Maar net als met pesten en jaloezie het geval is, zijn het stiekem natuurlijk gewoon kamerbrede fenomenen onder de meest naakte der apen; de mens. Het is allemaal inherent aan de mens.
Racisme is van alle rassen. Het is bijvoorbeeld geen geheim meer dat Marokkanen een hekel hebben aan negers, en al evenmin dat negers een hekel hebben aan
zichzelf. Maar ik kom daar nog wel over te schrijven, op dit forum van de altijddurende alertheid. Vandaag ga ik in op het racisme van blank autochtoon West-Europa. "Daar zijn we al over doorgezaagd", voel ik u met consumptie tegensputteren.
Alsof die hele kutdiscussie over racisme in dit land ooit een moment los van bruin opportunisme en witte apologetiek is gevoerd. En überhaupt ooit dieper is gegaan dan de fundering van een woonwagenkamp. Afijn, gaat u rustig zitten, dan deel ik ondertussen het West-Europese racisme op in de volgende drie categorieën:
1. Tribaal racisme
Het tribale racisme is de oudste vorm, en gaat over fenomenen als de boze blanke die geen allochtoon als burgemeester kan verdragen, omdat hij voor zichzelf het gevoel heeft dat een dergelijke belangrijke positie wordt 'weggegeven' aan een persoon die hier niet geboren is, of geen etnische Germaan is. Dit is de meest primitieve, en daardoor eigenlijk ook meest onschuldige vorm van racisme. Het komt uit de tijd dat onze wereld was verdeeld in stammen en clans. Zodra de mens in een omgeving terecht komt waar de 'regels' net zo afwezig zijn als in die primitieve tijd, lijkt de mens zich te formeren langs etnische lijnen. We zien dit sterk terug in de gevangenissen, en dan met name die van Amerika. Wit klontert bij wit, en zwart klontert bij zwart. Het is uiteindelijk eerder gemotiveerd uit 'overleven' dan uit 'haat'.
