Begin jaren 30 van de vorige eeuw. Joodse kindjes van het Hebreeuwse gymnasium te Munkács, het toenmalige Hongarije, zingen de Hatikwa, het muziekstuk dat later het Israëlische volkslied zou worden. In maart 1944 bezette het Duitse leger de stad, die met zo'n 13,500 zielen de grootste en belangrijkste joodse gemeenschap van de regio huisde. Inderdaad, het waren gewoon de Fiddlers on the Roof (♥). In mei 1944 deporteerde een trein er de laatste 3080 joden richting Auschwitz. De hele gemeenschap, de bovenstaande kindjes incluis, verdween binnen drie maanden in de industriële mist van de geschiedenis. Weggevaagd, alsof ze nooit bestaan hadden. De titel van dit essay is wellicht even schrikken. Hoeft niet. Het is namelijk geen imperatieve titel. Wel is het een concluderende titel: een conclusie waar zowel de Europese geschiedenis als het heden toe dwingt. Immers, wat is het antwoord op de volgende twee vragen? 1) Zijn Europese joden ooit, ondanks hun vele positieve bijdrages en hun gebrek aan subversieve intenties, structureel veilig geweest? 2) Hebben hedendaagse Europese joden gegronde redenen hun veiligheid aan Europese overheden toe te vertrouwen? Respectievelijk: nee, en nee. Dat zou je natuurlijk niet af kunnen leiden uit de theatrale schijn-eerbiedige manier waarop 's lands great and good zojuist naar hen tenen stonden te staren. 'Nooit meer Auschwitz' 'Opdat we nooit vergeten' 'Dit nooit meer'. Hoe kan het dan toch, dat joodse kinderopvangcentra, scholen en synagoges zich in toenemende mate achter kogelvrij glas, luchtsluizen, hekwerk, en gewapende Marechaussee moeten verschuilen? Natuurlijk, het zou lovenswaardig kunnen heten dat overheden dit überhaupt doen. Maar het is niets dan symptoombestrijding, niet heel anders dan de anti-zelfmoordnetten onder de daken van Chinese bedrijven en... Stadhuis Almelo. De kransleggers van vandaag zijn exact dezelfde mensen die hebben toegestaan, en nog steeds faciliteren dat het virulente islamitische antisemitisme op Europese bodem wortel schiet en gedijt. En die regelrechte islamitische rassenhaat beperkt zich niet tot de ontelbare verbale bedreigingen en uitingen op sociale media [bewijsstuk 1, 2, 3, 4, 5 en het puntje van de ijsberg op Twitter (PDF)]. Meer dan eens loopt het uit op bijna dodelijk geweld, en als het even tegen zit levert Europa gewoon weer een paar joodse zielen in. Brussel, Parijs, Kopenhagen, dit wordt alleen maar erger voordat het ooit eindigt. En Europa accepteert het. Want door te weigeren meer te doen dan luttele symptoombestrijding, gooit Europa haar joden andermaal voor de bus. Als voer voor onverzadigbare hyena's die écht niet gaan stoppen als de joden op zijn. Maar waar komt die Europese onwil vandaan? En wat zijn de implicaties hiervan voor het niet-joodse Europa? Meer na de breek. Bovenstaande foto: de 8-jarige Frans-joodse Miriam Monsonego (links) en de Frans-islamitische Mohammed Merah (rechts), die haar op 11 maart 2012 bij de haren pakte en door het hoofd schoot. Ook vermoordde hij vervolgens een joods gezin.

Het verhaal van Europese continent en haar joodse minderheid, is eigenlijk een verhaal van onbeantwoorde liefde. De liefde die joden ooit voelden voor Europa, is onbeantwoord gebleven. Waarom beschermt Europa haar joden niet? Moderne Europese joden hebben de pech zich te bevinden op het snijpunt van Europa's twee grootste culturele zwaktes. 1) De moderne Europeaan is er eentje die problemen liever ontkent dan deze confronteert. De koude burgeroorlog-achtige taferelen die hand in hand gaan met het groeien van de Europees-islamitische gemeenschap, worden toegeschreven aan het gebrek aan stageplaatsen, en het is sowieso altijd onze eigen schuld. Er wordt geen mentale gymnastiek geschuwd om te ontkennen dat er daadwerkelijk een wezenlijke verandering op moet treden, voordat de situatie verbetert. Kortom: de moderne European is een laffe zak hooi, en zijn oplossingen zijn even toereikend als een natte handdoek na een koude douche. 2) Veel Europeanen voelen, als het erop aankomt, niet genoeg sympathie voor hun joodse-streepje-medelanders om hun hand ervoor in het vuur te steken. Ondanks dat dit in principe niet eens erg is, zullen ze het in alle toonaarden ontkennen. Maar neem het ze eens kwalijk. Valt er werkelijk te verwachten dat een continent, dat in zoveel vormen antisemitisch is geweest, zij het in katholieke, anti-bourgeoise romantische, nationaal socialistische, islamitische, of de moderne anti-zionistische vorm, dat gedachtegoed ineens echt kwijt is, omdat het toevallig een keertje iets teveel uit de hand liep? Het is toch niet heel gek als dat gedachtegoed, al dan niet latent, nog een rol speelt in de Europese psyche? Enfin, joden bevinden zich dus precies tussen een gebrek aan Europese sympathie voor hun soort, en een Europese apathie als het gaat om het daadwerkelijk aanpakken van problemen. Wat is antisemitisme eigenlijk? Latent of manifest, eigenlijk doet het er niet zo heel veel toe. Birds of a feather. Maar, wat is het nou eigenlijk? Natuurlijk, hier zijn Simon Wiesenthal centra over volgeschreven. Maar op een dieper, natuurlijker niveau, wat is het? Sartre noemde het een "criminal passion (...) impervious to reason and experience". Maar als je het nog dichter bij de mens in zijn natuur-staat zoekt, dan is antisemitisme naast al die talloze theorieën, het antwoord op een vraag. Namelijk, hoe verdraagt iemands psyche een minderheid die even getalenteerd als kwetsbaar is? Botviert iemand die nijd op de persoon zelf, aangemoedigd door het feit dat deze zo kwetsbaar is, en de benijdende partij er dus ongeschonden mee weg kan komen? Zo ja, dan betreed je in een joods geval het antisemitische vaarwater. En dat botvieren kan op heel subtiele, zelfs latente manieren gaan. Pesterijen zijn lang niet altijd expliciet, en een oogje toedekken wanneer diegene ervan langs krijgt, komt er in alle gemak uit voort. Maar als joden gaan, dan gaan wij ook Soms ontwikkelen landen een terechte en rationele antipathie tegen elementen van een minderheid. Natuurlijk kunnen elementen van de groep die deze antipathie voelt zich ook binnen het waanzinnige begeven, maar dat is geen wetmatigheid. Europese joden laten zich, ook na 1948, nog steeds in drie categorieën opdelen. De eerste categorie is traditioneel, laat zich door zijn klederdracht en gebruiken makkelijk onderscheiden van niet-joden, draagt in de meeste gevallen actief bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn (gast)land. De tweede categorie is joods, voelt zich joods, kleedt zich niet als zodanig en is op het eerste gezicht niet als zodanig te onderscheiden, draagt in de meeste gevallen bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn (gast)land. De derde categorie is joods, maar heeft hier op alle relevante manieren afstand van genomen, draagt in de meeste gevallen bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn gastland. Dit beeld wordt, vooral in deze aflevering, elegant onderschreven en uitgewerkt in de BBC-documentaire-reeks "The story of the Jews", gemaakt door historicus Simon Schama. Hieruit volgt dat Europese jodenhaat altijd een symptoom van algehele nationale krankzinnigheid is geweest. Dat is een wetmatigheid. Wanneer een Europees land zijn joden actief marginaliseert of vervolgt, betekent dit dat de realiteitstoetsing van dat land compleet defect is. Immers, waarom zou men zich tegen een rendabele minderheid keren die zich in het slechtste geval anders kleedt, maar niet subversief is, en in het beste geval niet te onderscheiden is van niet-joden en niet subversief is? Maar naast het actief vervolgen, is er ook het toestaan dat de joodse minderheid vervolgd wordt. Als Europa toestaat dat haar joodse minderheid door islamitische jodenhaat verdreven wordt, betekent dit dat haar realiteitstoetsing fundamenteel defect is. Immers, het verkiest dan een (deels) subversieve en (deels) onrendabele minderheid die tot voor kort geen deel van Europa uitmaakte, boven een bijna zonder uitzondering rendabele, loyale en niet-subversieve minderheid. In deze context is realiteitstoetsing is een dichotome variabele. Deze is intact, of deze is defect. Joden in zijn geheel als subversief zien, maar voor de rest wel een intacte realiteitstoetsing hebben, bestaat niet. Bovendien is een defecte realiteitstoetsing als een soort olievlek, die, wanneer deze vat krijgt op een domein, kan verspreiden naar anderen. De defecte realiteitstoetsing die gepaard gaat met het aan het lot over laten van de joden, maakt Europa in die zin kwetsbaar voor waanzinnigheid van elke snit. Joden, waar horen ze dan wel thuis? Het moge duidelijk zijn. Het is geprobeerd, maar het wil maar niet lukken. Joden zijn hier niet structureel veilig. 71 jaar later nog steeds niet. Het wordt tijd dat joden dit inzien, en zelf weigeren nogmaals als wisselgeld te dienen. Joden zijn Europa niets verschuldigd. En waar het Nederland betreft, is de joodse binding met deze grond uiteindelijk toch vaak slechts oppervlakkig. En dat is maar goed ook, want deze grond is niet te vertrouwen. Het is spijtig, edoch vooral voor Europa zelf. Moslims erin, joden eruit, nu blij? Europa zal iets wezenlijks missen, niet de joden. Joden zijn een diaspora-volk, die aarden overal wel weer. Maar dan rest de vraag, waarheen dan wel? De VS of Canada zijn de veiligste opties. Nieuw-Zeeland misschien? Al deze landen zijn deugdelijke, verstandige keuzes. Maar naast verstand, is er ook het hart. En het joodse hart kent uiteindelijk maar een thuis. Dat is Israel, hun historische thuisgrond. Tijdens wat misschien wel het mooiste verhaal van de moderne geschiedenis is, werd dat stukje grond met de eigen diplomatieke vernuftigheid herkregen. Vervolgens met eigen bloed, zweet, tranen en kloten van staal verdedigd. Om het daarna met de eigen ongeëvenaarde vindingrijkheid te cultiveren, en keer op keer te laten zien dat er met die joden gewoon niet meer te fucken valt. Met een aanstaand nucleair Iran is Israel de onveiligste van de genoemde keuzes. Maar wel de meest heroïsche, de meest romantische bovendien. Het is onwaarschijnlijk, maar stel, Israel valt, en het Israëlische volk vergaat. Dan sterven de joden daar in hun eigen staat, met een overheid en krijgsmacht die voor ze door het vuur gaat. Geborgen, zonder enig compromis hun joodse zelf, met een leeg magazijn, de wijsvinger op de trekker en een gesmolten loop. Een heldendood, niets minder. Wat een schril contrast met langzaampjes en eerloos afkalven, in een omgeving die geen twee keer hoeft na te denken om u als wisselgeld te schenken aan de hyena's voor de poort. Lieve joden, jullie zijn Europa niets verschuldigd. Laat ons gaarkoken in de bittere bi-culturele soep die we zonodig moesten brouwen. Houd de eer aan jezelf, en wacht niet af tot de Europeaan tot inkeer komt. Want dat komt hij altijd, maar altijd te laat. Deze vrouw. Wat haar naam was, zullen we nooit weten. Wel weten we dat het de ontwapenende Hugo Jeager was, de persoonlijke fotograaf van Adolf Hitler, die de joodse dame in het Poolse Kutno vastlegde, voordat ze beëindigd werd.