Geenstijl

Terwijl ze zich in de Oekraïne opmaken voor oorlog 4.0 kunnen we in Nederland twee dingen doen. Of drie. 1. Afreizen naar een land en daar verslag doen van activiteiten die ons op geen enkele wijze raken, raakten of zullen raken. Gewoon, omdat het in de Oekraïne plaatsvindt en niet in Den Haag. Ik heb het niet zo op buitenlandjourno’s. Nou dan ben je daar. Kicken hoor! Lekker dan. Daarna stuur je een factuur of toucheer je een salaris. Big deal. In and out. NEXT! 2. Denken dat je iets voorstelt door je mening te geven over wat er in de Oekraïne gebeurt. Blaf blaf blaf. Sow, dat zal Poetin leren! Nu voelen de Oekraïners zich veilig hoor! Lekker over de rug van anderen je zelf in de kijker spelen en daarna je mening wegspoelen met whiskey en een sigaar of een rondje wielrennen. Lekker veilig, onder politiebescherming of op duizenden kilometers afstand foei Putin zeggen terwijl ze oorverdovend zwegen toen Rutte, Wim-Lex en Máx met Poetin in het Holland Heineken Huis biertjes wegsloegen. 3. Doorgaan met je leven.

Heel banaal, maar eerlijker wordt het niet. Wakker worden, koffie drinken met Schlijper in het Westerpark, rekeningen betalen, wasjes draaien, boodschappen doen, koffer inpakken, mailtjes verzenden, interviews voorbereiden, werkkamer opruimen, tulpen in het water zetten, columns tikken en je afvragen of er nou geen nieuws is op zondag. Hartverscheurend? Ja. Ongeïnteresseerd? Ja. Walgelijk? Ja. Kan ik er iets aan doen? Nee. Wil ik er iets aan doen? Sure. Maar het eerlijke verhaal is dat wat er in de Oekraïne gebeurt, aan ons voorbij gaat. Het eerlijke verhaal is dat niemand, vooral niet diegenen die er belangrijk over doen, journalist tot politici, van twitteraar tot willekeurige belastingbetaler, ook maar enige verandering kan brengen in wat er in de Oekraïne gebeurt. Of in Syrië. In Afghanistan. In Turkije. In Rusland. In Amerika. In Palestina. In China. In Irak. In Israël. In Iran. In welk brandhaardland dan ook. Het enige wat de hele toestand in de Oekraïne brengt, is het besef hoe goed wij het hebben in Nederland. En de vraag wanneer al die heilige boontjes, van journalist tot politicus, zich eindelijk ‘ns druk gaan maken over het behoud van alles wat Nederland tot Nederland maakt. Maar gevaarlijker dan het eerlijke verhaal onder ogen zien, wordt het niet.