Geenstijl

Hoewel de Wolf of Wall Street geroemd wordt om het acteerwerk van DiCaprio, het recordaantal keer dat het woord fuck genoemd wordt en het zelfs volgens DiCaprio onvoorstelbare maar blijkbaar daadwerkelijke hedonisme van Jordan Belfort waarbij Gordon Gekko’s Greed is Good op een Delfts-blauw tegeltje past, heeft nog nergens de essentie van de film gestaan. Een totaal gestoorde Matthew McConnaughey, normaliter toch een redelijke mooiboy maar nu door een vals gebit een slecht aftreksel van zichzelf, geeft de jonge Jordan/ Leo tijdens de lunch een essentiële les in bankieren. Vijf keer per dag aftrekken en net zoveel coke snuiven als nodig is. And then some more. Want je denkt toch niet dat de beurs voorspelbaar is? Dat er een systeem in zit? Think again. Er is maar één zekerheid over de beurs, dicteert McConnaughey: die gaat alle kanten uit. Omhoog, omlaag, naar links en naar rechts en geen bankier die weet wélke kant. Recensenten vallen vervolgens over de logische gevolgtrekking van McC: juist omdat die beurs alle kanten uitgaat, moet je ervoor zorgen dat zoveel mogelijk geld van je klanten in jouw zakken verdwijnt. Dáár draait het om bij bankieren en Belfort blijkt een snelle leerling. Good for him!

Wat volgt in de media is een morele jacht op hoe het hoort. Gut wat erg, iemand heeft z’n zakken gevuld. Gut wat erg, iemand heeft de boel bedrogen. Gut wat erg, die echte Jordan Belfort leeft er nog steeds goed van. Gut wat erg. Dat het bestáát! Wat McConnaughey – of misschien wel scriptschrijver Terence Winter – er wijselijk niet bij hebben gezegd is dat het stelen van geld de essentie van het leven is. Nee, natuurlijk niet van ons gekkies, die werken voor een paar rotcenten. Maar je hoeft de krant er maar op na te slaan, elke dag weer. Als het de bankier niet is die je geld in een verkeerd product belegt (sukkel! Alsof je je eigen centen niet zelf niet kunt uitgeven) is het wel de politicus die van alles wil. Een blik op de zondagse online voorpagina van de Telegraaf en je weet dat je genaaid bent: Als je het als journalist niet meer weet, kun je altijd nog morele oordelen vellen over een fokking film uit het verre buitenland. Lekker makkelijk. Jordan Belfort heeft zijn klanten voorgelogen en zijn zakken gevuld. Ja en dus? Zijn klanten hadden nog de keuze om opgelicht te worden. Onze politici bedriegen ons dag in dag uit. En geen hond die dáár schande van spreekt. Hoe vaak moet je FUCK zeggen voordat daar eindelijk ‘ns over geschreven worden?