Geenstijl

[..where we came in?] Het gaat niet goed met het liberale Nederland. Interne verdeeldheid blokkeert de politieke langetermijnvisie op alles. Stijve correctheid met de blik naar achteren verhindert rationeel en eerlijk beleid. En als er een keertje wél wat besloten wordt, schurkt iedereen in het midden tegen elkaar aan en eindigt alle besluitvorming in een geforceerd 'ja, mits' of 'nee, tenzij'. Nederland wordt bestuurd op het snijvlak tussen idealen en hypes, niet meer op de dagelijkse werkelijkheid. Dankzij de transparantie van moderne media kan iedereen dat glashelder zien, waardoor de besturende minderheid - in weerwil van de lijdzaam toekijkende meerderheid - de blik nog harder naar buiten richt omdat er in de polder geen eer meer te behalen valt aan moeilijk oplosbare problemen waar geen politicus zich aan durft te branden. Maar wie wijst op het overstromingsgevaar áchter de dijken en daar een aanpak voor verlangt, is dankzij de emoties die de PVV oproept in het beste geval een egoïst, maar eerder nog een racist of een neofascist. Vraag maar even rond. Juist degenen die vanuit de oppositie om inhoud smeken en de lange termijn voor ogen zeggen te willen houden, grijpen daarmee iedere halve kans aan om het debat tot soundbites terug te brengen zonder de achterliggende pijnpunten daadwerkelijk te hoeven bespreken. Een Polenmeldpunt is inderdaad een sneue poging tot demagogie, maar hoeveel Polen moeten er nog dronken in huiskamers parkeren voor we eens goed gaan kijken naar de omstandigheden waarin Oostblokkers in Nederland werken en wonen, in plaats van af te geven op sneue kliklijnen die de hype niet waard zijn omdat ze niets constructiefs bijdragen?

Belangrijke Nederlandse waarden zoals zorg, onderwijs en veiligheid, nieuwe pilaren die Nederland houvast, zelfrespect en een toekomstgarantie boden na de ontzuiling, brokkelen keihard af. Maar de Haagse plucheplakkers hebben vanuit hun ivoren toren enkel oog voor hun figurantenrol op het internationale toneel. We moeten en zullen een faaljager kopen, want we zitten zo graag bij de VS op schoot. De Europese Unie moet ten koste van alles de moloch zijn die Europa nooit tot de gedroomde eenheid zal kneden, maar wel landen naar de rand van de afgrond stuurt. We moeten onszelf binnen blijven likken bij de VN en de NAVO door onze Westerse (voor)waarden op arme sloebers in Afghanistan te dwingen. De internationale politiek van het grote gebaar neemt de binnensdijkse belangen, wensen en noodzaken voor lief in een poging om het politieke ego te strelen met grote projecten - waar we ons keer op keer in verslikken. Kijk naar Kunduz, waar we géén stoeltje in de G20 voor terug kregen, tenzij de vergaderzaal met Playmobil wordt nagebouwd aan de keukentafel van Jolande Sap, en men daar het theaterstuk alsnog opvoert. Polderen naar welvaart Als Nederland de afgelopen decennia één les uit de globalisering meende te moeten trekken, is het dat wij als brave, doch ietwat betweterige borsten het woeden der gehele wereld op onze schouders moesten nemen. Hebben we wat goed te maken? Moeten we per se compenseren voor de luxe en welvaart waar we in geboren zijn? Of denken we echt dat de hele wereld naar welvaart gepolderd kan worden? We barsten uit onze dijken van de oogklepidealisten die in wereldvrede en een einde aan hongersnood zeggen te geloven, maar keer op keer blijken achter het masker van humaniteit lieden te zitten die vooral in een banennetwerk van borrels en bonussen geloven. Ontwikkelingshulp hoeft niet constructief te zijn als een beroep op goed fatsoen en eenrichtingsmoraal de geldsluizen als vanzelf voor je opent. Je moet alleen wat van je idealen bij het volk door de strot persen, maar dan kun je ook meteen aan de slag om druppels op gloeiende platen te spetteren, zonder dat er aantoonbaar iets verbetert voor de hulpbehoevenden. Of hadden die eigenwijze Ethiopiërs keurig iedere dag wat te eten afgelopen jaar? Liever verbeteren de beleidsbepalende geldverdelers de wereld als eerste bij onszelf, voordat ze hun niet te bevredigen drang naar een eerlijke planeet aan anderen opdringen. De blik zo obsessief naar buiten richten, naar de EU, de VN en de NGO's, staat steeds meer gelijk aan wegkijken van wat er onder onze eigen neus gebeurt. Anders gezegd: als u links kijkt, ziet u rechts niets. En vice versa. Nederland zit, evenals talloze andere Europese landen, gevangen in een uitzichtloze transitieperiode (laten we het geen interbellum noemen). Klassieke machtspartijen lossen op in het niets (CDA) of gaan ten onder aan interne schizofrenie waar men zelfs op het deerniswekkende niveau van de gemeentepolitiek moedeloos van wordt (PvdA), terwijl de ooit zo liberale VVD naar het conservatisme, de matiging en de vrijheidsinperking van strengchristelijke margeclubjes afglijdt. Partijen in het centrum van de macht zijn aan het verdwijnen, maar maken door hun diepe wortels in de samenleving geen plaats voor alternatieven (!?). De kiezer zweeft ondertussen radeloos heen en weer tussen de destructieve houding van de PVV en de onbetaalbare schijnoplossingen van de SP. Als Nederland zo graag dat trotse gidslandje van vroeger wil blijven, zou het tonen van moderne, transparante realiteitszin die zo ontzettend bij het open internettijdperk hoort van goede moed getuigen. En waarom schuilt er zo veel schande in het omarmen van gematigd nationalisme ter markering van een nieuw startpunt voor deze onderneming? Er is niets mis met het credo 'eigen volkswaarden eerst', want zonder fundament kun je niet bouwen zonder te verzanden in dit soort uitzichtloos geneuzel of zulk soort zelfcensuur. MOE-landers? We zijn zelf een moe land, dat in steeds grotere cirkels om boven ons hoofd groeiende problemen heen loopt en dat doodleuk 'liberalisme' noemt. Maar die koers wekt geen vertrouwen. Goed bezig hoor, stelletje populistische populismehaters, vooral zo doorgaan. [Hey, isn't this..]