Goeie baan, mooi huis (in Almere, maar toch), prachtige donkere Filipijnse vrouw aan je zijde, drie bloedjes van kinderen samen. Niks aan de
hand. Totdat je vrouw in een rancuneus kreng verandert, tegen je schreeuwt tot je met een TIA op de IC terecht komt en je je eigen huis moet verruilen voor de schuilkelder van je broer terwijl zij met de drie kinderen naar de Filipijnen vertrekt. Met behoud van alimentatie, uiteraard. Herkenbaar? Nee, dachten we al. Maar het gebeurde en Paul heeft zijn kinderen sinds begin 2009 niet meer gezien. Na kundig
negeerwerk van de Nederlandse ambassade en een
wanhoopskaraoke vertrok Paul naar de Filipijnen om zijn vlees en bloed te kunnen zien. Om er ter plekke achter te komen dat moeder ze aanleert hem te
HATEN en Paul per Hold Departure Order de Filipijnen niet mag verlaten tot hij zijn kindertjes
AFSTAAT AAN ZIJN EX. Zit je dan. Tegenover de vrouw die je het ziekenhuis in schreeuwde, weggerukt bij je kinderen, zonder baan, zonder inkomen, op een kudteiland waar behalve orkanen & bananen niets te beleven valt. En de NL Ambassade doet niets (zie
mail van vandaag). HALLO Wilma Blok, Dick Camerling, Ben Kromhout, Ruth Emmerink, Robert G. Brinks of wie dan ook van
dit lijstje ambassadepoppetjes, wat als het JULLIE kinderen waren? Ga goedver eens even diplomatiek doen en bemoei je eens met deze zaak. Daarvoor zitten jullie toch op dat bananenstrand? Of hangen jullie de hele dag in de lokale karaokebars? Kappen daarmee dan en Paul helpen. Nu. Want karaoke =
MOORD.
