Palingpopulisme spartelt op het droge

Geertje Wilders heeft nog aan geen enkel verkiezingsdebat meegedaan, maar bij EenVandaag is zijn vrije valletje in de peilings alweer tot stilstand gekomen. De PVV krijgt er namelijk DRIE ZETELS bij in de jongste steekproef van EenVandaag, waarmee Wilders op 34 zetels compleet onbedreigd op nummer 1 staat. Dit, in tegenstelling tot het Mario Karten bij de Telegraaf, waar wilders Yesilgöz weliswaar versloeg, maar verloor van een Telegraaf-redacteur die kennelijk beter op bonusvierkantjes kan jagen dan op primeurs. Enniewee, de palingpopulisten van BBB zijn vooralsnog de verliezer van deze opmars van het OG peroxidepopulisme en halveren naar 2 schamele zeteltjes. Past wel weer makkelijker op de trekker.

Soep van de Week in het StamCafé

Ik ben even in het droevige moederland voor promotionele activiteiten en een paar dingen vielen mij op. Allereerst is daar de erbarmelijke en deerniswekkende staat van het openbaar vervoer, dat veel overeenkomsten vertoont met dat van Uttar Pradesh, alleen ruiken de mensen daar wat frisser. En ze zijn een stuk beleefder, een en ander geheel in de geest van Bhagavan Vishnu.

Ik reisde van hot naar her met de Nederlandse Spoorwegen en een derde van alle treinen die ik wilde nemen, viel uit. Ik reisde maar liefst vier keer van Rotterdam naar Amsterdam via Utrecht - en dus niet via Schiphol - omdat er problemen met “mensen op het spoor” waren, wisselstoringen, gedoe met tunnels, een geval van zelfdoding, een steekpartij met jongeren en - ik zweer - er waren herfstblaadjes op de rails. Stationshallen waren bezet door onrendabele palliepijpers (pleonasme van het jaar), en ik zag een Somalische asielzoeker een piano slopen in het kader van het briljante initiatief "Play Me, I’m Yours", in een poging om de stations nog levendiger te maken.

Een gemiddeld ritje met de NS kostte mij net zoveel als een vliegticket van Faro naar Lampegat. De toiletten zaten altijd potdicht of waren ondergescheten, en er hingen veel Cro-Magnons rond in de overvolle coupés, die in alle opzichten in aanmerking kwamen voor de titel “zwartrijder”. Ze vielen roomblanke piepjonge deernes met paardenstaartjes lastig en ik dacht voortdurend aan Charles Bronson in Death Wish.

Goed woord

Palingpopulisme. Pa-ling-po-pu-lis-me. Lekker woord wel, met die drie P's. Wat zou het betekenen? Politiek die rekening houdt met de zorgen van kiezers? Populisme dat serieuzer is dan alleen een beetje twitteren en roepen dat je beleid bent? Personen die scherper debatteren dan kereltjes die de halve dag lollig doen op TikTok en moeite hebben met rekenen? Of bedoelt Jesse Klaver alleen maar te zeggen dat MONA KEIJZER STINKT?