Onder de zon niets nieuws

Al is z'n chagrijn weer iets verder gevorderd en zijn z'n shirtjes weer iets strakker. Maar het is niet Dougs schuld dat hij al jaren dezelfde dingen zegt, want 't avondlandje doet al jaren dezelfde vreemde dingen. En toch is het om de zoveel tijd weer een genoegen Douglas ons lot te horen bezuchten, want iemand die nog eens boek heeft gelezen moet het doen. Bovenstaand het gehele gesprek van 2,5 uur waarin hij op het einde vanaf 2:27:00 dan eindelijk eens praat over de liefde, zijn aandoening (homoseksualiteit) en coming out. Onderstaand een aantal losse clipjes.

Can white people experience racism?

Nog nooit vertoond op Nederlandse televisie: Sylvana Simons die eloquente tegenspraak krijgt op haar woke woordenbrij.

Geen idee hoe een Britse schrijver/journalist en een Nederlandse halve gemeenteraadszetelhouder in een Australische televisiedebat terecht gekomen zijn, maar here we are. Douglas Murray, misschien wel onze favoriete tijdsgeestduider (zijn boeken The Strange Death of Europe en The Madness of Crowds zijn absolute kerstboomtips) op één podium met het verwaande SJW-vrouwtje Sylvana Simons ("Mijn vrijheid van meningsuiting is niet beperkt, omdat ik zo'n dominant karakter heb"), in debat over politieke correctheid en Woke Culture. Noem ons gerust racisten bevooroordeeld, maar - spoiler alert - dit wint Douglas natuurlijk op zijn satijnen sloffen. 

Douglas Murray denkt namelijk na, delibereert, en stelt vervolgens kritische vragen waar hij al enkele boeken lang over nadenkt zonder te pretenderen alle antwoorden te hebben. Sylvana bouwt stropoppen en strooit met kleine leugentjes in haar betoog (waarmee ze Nederland weer eens op ergerlijke wijze als een diep racistisch land portretteert), declameert haar dogma's, en dramt het hele debat door zonder zelf maar een greintje van het "respect" op te brengen voor afwijkende opvattingen, dat ze zelf wel verlangt van anderen. (Zo zit ze bijvoorbeeld de hele tijd verveeld/verwaand door Douglas heen te zuchten als hij aan het woord is.)

47 minuten Douglas Murray over de Stand van het Avondland, twee jaar na zijn boek over de vreemde dood van het Avondland. Het waard, is wat wij de moeite vonden.

Mooie man, mooi boek. De symptomen en prognose zijn vrij helder. Maar hoe komt het nou eigenlijk? Dat is een vraag die zelfs Murray niet echt beantwoordt, en dat zegt misschien ook wel genoeg. Hij beschrijft het als "an existential tiredness and a feeling that perhaps for Europe the story has run out and a new story must be allowed to begin." Maar waar komt dat nou in essentie vandaan? Die vraag beantwoorden is een beetje alsof je probeert te verstaan wat de wind zegt, of voorbij de ultieme biologische reductie uit probeert te leggen waarom cellen sterfelijk zijn. We kennen geen beschaving die de cyclus van barbarij > heerschappij > decadentie > verval > verovering door barbaren binnen/aan grens heeft kunnen ontsnappen, en we zien al helemaal geen reden waarom Europa de eerste zou zijn die het wel lukt. Dus misschien heeft ome Spengie toch gewoon gelijk, en ligt Europa er over 1000 jaar bij op een manier waarop we het met geen mogelijkheid terug zouden herkennen. Zouden de oude Atheners het geloofd hebben dat hun schatkist 2000 jaar later onder curatele stond van een vrouwelijk Germaans stamhoofd?

Nieuw Boek: Douglas is onderwijl in de sfeerverziekende identiteitspolitiek gedoken en heeft ook daarover een moetlees boek getikt: The Madness of Crowds.

Heads up! Dougie komt met een nieuw boek, genaamd "The Madness of Crowds: Gender, Race, Identity".

Hoogste tijd dus, om weer eens wat licht te laten schijnen over dingen die ertoe doen. Gender, ras en identiteit bijvoorbeeld. Inmiddels niks nieuws meer natuurlijk, maar het is toch elke keer weer gemoedelijk het ome Doug nog een keer op te horen dreunen. Al is het maar om z'n accent. Bovenstaand een stukje over de verheerlijking van slachtofferschap, en onderstaand eigenlijk ook, maar dan in een joodse Labour-context. Hele gesprek van een uur met @Triggernometry, na de breek!

Onderstaand is een vertaling van dit artikel in National Review. Hier een linkje naar ons interview met Douglas over zijn boek The Strange Death of Europe.

De stemming voor Brexit en op Trump zijn nu meer dan twee jaar geleden. En ondanks dat de meeste Brexit-stemmers weinig op hebben met de neiging die twee gebeurtenissen te linken, zijn ze onvermijdelijk vervlochten. 

Een neutrale manier om beiden te interpreteren zou "ontwrichting" zijn. Maar al snel werd er een scala aan voorzichtig kleinerende termen ("populist", "reactief", etc.) ingezet om te suggereren dat deze ontwrichtingen moreel niet neutraal waren. Al snel werd er een contra-narratief aangemeten dat veel verder ging. 

Het was de identieke aard van de tegenbeweging in beide landen die meteen opviel. Kort na de Brexit-stem werd het Britse publiek overspoeld met claims door de media dat er een sprake was van een "piek" in racistische incidenten, "hate crimes" en meer. Hoe mensen ook gestemd hadden, dit was oprecht alarmerend. Waren deze gevaren zo latent aanwezig dat ze nu gewekt waren, simpelweg omdat meer mensen "Leave" dan "Remain" aankruisten in het stemhokje? Twee maanden na de Brexit-stem werd een 40-jarige Poolse man vermoord in Essex. De pers en pro-EU-politici sprongen er bovenop. The Guardian claimde dat de moord "de realiteit van post-referendum-racisme blootlegde". Zelfs de conservatieve Telegraph suggereerde dat de moord angstig maakte dat "migranten het doelwit worden in post-Brexit hate crimes". Het hoofd van de Europese Commissie schoof de moord in de schoenen van "welig tierend populisme". 

Tegen de tijd dat de 16-jarige moordenaar een jaar later veroordeeld werd, was de media-aandacht al gaan liggen. Voor de rechtszaak werd duidelijk dat de moord het resultaat was van een zinloos handgemeen laat in de nacht. Vreselijk en verschrikkelijk, en een incident waar op zichzelf lessen uit getrokken zouden kunnen worden. Maar het ras van het slachtoffer had er niets mee te maken. En het besluit van het Britse publiek om de EU te verlaten ook niet.

Onze favoriete cultuurchristennicht Douglas Murray schreef het meest complete verhaal over Tommy tot nu toe, dus dat willen we u natuurlijk niet onthouden. Onderstaand dus gratis in jullie taal.

Social

Tommy Robinson is een Britse politieke activist en "burgerjournalist" die bijna een decennium geleden bekendheid vergaarde toen hij de English Defence League (EDL) oprichtte. De EDL was Britse een straatprotest-beweging wiens doel waarschijnlijk het best samen te vatten valt als "anti-islamisering". Het ontstond in de stad Luton nadat een groep van lokale islamisten de thuiskomstparade verstoorde van een lokaal regiment dat terugkeerde van hun dienst in Afghanistan.

Vanaf het begin vroegen EDL-protesten aandacht voor zaken als sharia, islams houding tegenover minderheden en het fenomeen dat eufemistisch bekend zou komen te staan als "grooming gangs". In werkelijkheid ontaardden deze protesten vaak in hooliganisme en mild geweld (hierbij als vanzelfsprekend geholpen door zelf-omschreven "anti-fascisten"). De autoriteiten deden alles wat ze konden om de EDL te stoppen, en de media deed al het mogelijke om hen te demoniseren. In een voorproefje van wat komen zou, deden heel weinig mensen een inspanning hen te begrijpen. En niemand betaalde een prijs (veel mensen profiteerden er juist van) voor de claim dat de EDL simpelweg een fascistische organisatie was en dat iedereen die hen probeerde te begrijpen evenzo een fascist was. Het gebruikelijke verbod op brede generalisaties lijkt niet van kracht als de generalisatie die kant op kantelt. 

Ik interviewde Tommy Robinson vijf jaar geleden, nadat hij de EDL had verlaten (hij gaf zelf toe dat het hem niet gelukt was extremisten en daadwerkelijke neo-nazi's uit de beweging te houden). Zoals hij toen zei, een van de problemen als iedereen blijft volharden dat een bepaalde beweging een Vierde Rijk wil, is dat de mensen voor wie dat als een goed idee klinkt op komen dagen. Wat zijn andere tekortkomingen ook moge zijn, er is geen bewijst dat Robinson op deze manier denkt. Inderdaad, hij is ooit aangeklaagd omdat hij een nazi-sympathisant een kopstoot had gegeven nadat deze weigerde een EDL-protest te verlaten. Weinig mensen gaven aandacht aan zulke details. Het handgemeen werd gerapporteerd, de oorzaak niet. Het feit dat Robinson een nazi een kopstoot gaf verwerd tot alleen maar meer bewijs dat hij zelf een soort nazi moest zijn.